A cuarta edición do EnRedando co galego promove o uso do galego na poboación escolar así como a creación literaria e artística a través da lingua, participando varios institutos da capital lucense, coa colaboración do profesorado dos centros, na liña de edicións anteriores.
Ben a través da redes sociais, ou ben a través da Escola de Escritoras e Escritores da AELG, recompilaranse reflexións sobre o uso da lingua galega na vida cotiá así como a creación de todo tipo de producións literarias, onde mesmo se puideron combinar xéneros e formatos diversos (versos, poemas, relatos, historias, cancións, performance, audiovisual...)
EnRedando co galego
3 semanas falando en galego!
Quen pode participar?
Alumnado de de 3º e 4º da ESO e 1º e 2º de BAC de varios IES da cidade de Lugo.
Como participa este alumnado?
1) Nas súas redes sociais. Gravando e publicando vídeos durante as semanas que dura EnRedando contando a túa experiencia falando en Galego ou colgando diferentes publicacións en Galego dun mínimo de 130 caracteres co cancelo #enredandocogalego
* Puideron publicar tamén vídeos de corte artístico, sendo literarios (versos, reflexións, lecturas poéticas), musicais, teatrais, monólogo, narración, performance ou de xénero híbrido (onde se mesturen varios destes elementos).
2) Tamén puideron enviar os seus traballos, de vídeo, audio ou escrita ao seguinte correo: escoladeescritoraseescritores@aelg.org
DITAME DO ENREDANDO CO GALEGO 2024
O poeta e performer Samuel Merino e a poeta, escritora e performer Silvia Penas, e o poeta e escritor Lois Pérez, membros do xurado do #EnredandoCoGalego 2024, reunidas o luns 10 de xuño, sobre os centos de traballos presentados nesta edición,
RESOLVEN
- Destacar a alta calidade dunha gran cantidade de propostas presentadas por todos os institutos participantes e queren dar os seus parabéns a todas as rapazas e rapaces que fixeron o esforzo de escribir e falar en galego e animárense a facer as súas achegas.
- Sinalar a grande variedade dos mesmos, que van dende o microrrelato, o relato breve, o conto, o poema ou o micropoema até podcasts, vídeos de youtube, composicións plásticas, curtas de cinema, cinema experimental, parodias televisivas ou traballos expositivos e mesmo filosóficos.
- Por esta razón, este mesmo xurado solicítalle ás persoas organizadoras que na vindeira edición poida haber algúns premios máis para dar resposta ao enorme talento que existe nos institutos públicos da nosa cidade.
Así, este xurado, logo de longas deliberacións decide outorgar os seguintes premios:
IES Leiras Pulpeiro: -Terceiro premio a Nahir Prado por O eco do amor perdido, pola súa orixinalidade e tratamento literario que nos mergullan nunha historia de nostalxia e melancolía. -Segundo premio a Pablo Navia pola variedade da súa proposta, que inclúe vídeo, poesía, microrrelato e monólogo, querendo destacar a plasticidade dos seus versos. -Primeiro premio, pola calidade da súa obra poética que nos fala da angustia vital, a necesidade de sentir, o anhelo, o paso do tempo ou a música, a Noa Rodríguez.
IES Lucus Augusti: - Terceiro premio polo valor divulgativo da súa proposta de vídeo arredor dos usos do galego e pola exhaltación da nosa cidade ao traballo Si, son de Lugo!, de Elia García, Emma García, María López, Mariña Souto e Adriana Zordan. -Segundo premio pola poética intimista e sintética da experiencia do mundo así como o valor para expresar os seus sentimentos na adolescencia a Iago López. -Primeiro premio, á curta de cinema de ficción en branco e negro titulada Amizade entre inimigos, por contar o encontro fortuíto entre un maqui e un soldado nacional nalgún monte galego durante a Guerra Civil e o uso de recursos narrativos complexos como a analepse, ademais do seu sentido narrativo, o desenvolvemento actoral, o tratamento da imaxe, o argumento e a súa xuventude para Fernando Espiña Lago.
IES Muralla Romana -Terceiro premio pola obra de teatro O Encontro cos Celtas Galegos polo seu tratamento dramatúrxico e as acotacións escénicas, que exhalta na súa temática parte do pasado lendario do pobo galego a Celia Rodríguez. -Segundo premio polo poema Nalgún lugar do ar e o relato Tranquilidade infinita a Sara Pico. -Primeiro premio polo seu relato Ola, son Pedro, un texto confesional, crú e atravesado pola tristeza que se vale da literatura para continuar adiante, a Eric Bedoya. O xurado quere destacar, malia a non obter premio, a cantiga de amigo de Martín Vila, que nos fixo rir moito cun verso moi especial que di: Ti ríndote co teu amigo e eu aquí / facendo unha cantiga de amigo, así como o traballo de Yasmin Ibrahim Latexos de amor ou o podcast presentado por varias alumnas con recomendacións de lectura.
IES Ollos Grandes -Terceiro premio, polo seu diálogo coa poética de Luísa Villalta mesturando con habilidade a súa propia expresión, ao Poema a partir de dous versos de Luísa Villalta, de Leire Meilán Rodríguez. -Segundo Premio polo relato breve titulado Só nós, pola orixinalidade e tratamento literario e intimista, a Carmen Martínez Domínguez. -Primeiro premio pola súa escrita versátil, variedade de rexistro e pola orixinalidade da súa proposta que inclúe un relato breve de corte humorístico titulado A tenda dos animais faladores e un poema a Mateo Rodríguez.
IES Sanxillao: -Terceiro premio pola plasticidade e poder evocativo e sintético ao debuxo autoría de M. Dafonte Paz. -Segundo Premio pola Lectura dramatizada da escena "Lingua vernácula" da obra As alumnas de Paula Carballeira, recente Premio Nacional de Teatro, da autoría do alumnado de Artes escénicas de 2º de bacharelato do IES Sanxillao. -Primeiro premio pola curta de cinema experimental, nunha homenaxe a Jean Luc Godard, titulado Tantos camiños busquei: baseado no único poema coñecido de Frank Sigmundson, polo seu sentido do risco, a súa proposta visual e o tratamento escénico, que nos conectan co cinema francés de vangarda do século vinte traéndoo á actualidade.
***
TEXTOS RECIBIDOS
(Publicados por orde de recepción)
(Textos sen identificar IES)
08/05/2024
Raíces galegas
Brais García Rodríguez, 2º B
Nunha aldea perdida entre os verdes montes de Galicia, as casas de pedra abrazan a rústica paisaxe co seu encanto ancestral. No aire flota o cheiro a pan recén saído do forno e a herba orvallada da mañá. Os veciños, coas súas historias entrelazadas como as rúas empedradas, dan vida a este recuncho de tradición e misterio. Entre o murmurio do regato e o cricricar dos grilos, a aldea escoita os segredos do vento e garda nos seus muros as lendas que falan de tempos idos e amores eternos.
***
Amor mariñeiro
Brais García Rodríguez, 2º B
mar é un vello amigo que escoita os meus suspiros e murmurios, un confidente silente que me axuda a navegar nas tormentas da vida. Cando estou no seu regazo salgado, sinto a súa forza envolvéndome, recordándome que son pequeno ante a súa inmensidade. Cada onda é unha historia, cada brisa un segredo compartido. As súas augas escuras esconden segredos antigos, segredos que só revela aos que teñen a valentía de navegar as súas profundidades. Eu, un humilde mariñeiro, conto as miñas penas e alegrías ao mar, sabendo que el sempre me escoitará sen xulgar. As súas palabras son o eco das mareas, unha canción eterna que guía o meu camiño. No mar, atopo consolo e liberdade, e nel sempre atoparei o meu refuxio.
***
10/05/2024
Fillos de Galicia
Brais García Rodríguez, 2º B
Nos verdes campos de Galicia, as raíces afundíanse como as árbores no solo. Pero a chamada do novo mundo ecoaba nas aldeas, levando consigo os soños e esperanzas dos nosos. As lágrimas das nais convertíanse en ríos de despedida, mentres os fillos partían buscando un futuro máis prometedor alén do mar.
Nas costas agrestes, miradas perdidas atopaban o horizonte, preguntándose se algún día volverían á terra que os vira nacer. Nos portos, os corazóns palpaban con emocións mesturadas de tristeza e ansiedade, sabendo que o camiño sería duro e incerto.
Así, entre o bater das ondas e o suspiro do vento, Galicia despidiuse dos seus fillos, quen deixaron atrás a súa patria para facer historia noutra beira do oceano.
***
11/05/2024
Vida marchita
Brais García Rodríguez, 2º B
Noite escura. O vento chora nos ramos das árbores. Na casa vella, a lareira crepita tristemente. Ánxela, co seu corazón pesado, aferra a man de seu pai agonizante. As palabras escapan dos seus lábios, febles e cheas de dor. O vello home sorrí debilmente, os seus ollos afundándose na eternidade. As sombras da morte estendéronse pola estancia, envolvendo todo nun manto de silencio. O tempo detense nun suspiro, mentres a alma abandona o seu vello corpo. Ánxela chora, pero tamén sabe que a morte non é o final. O seu pai vive agora nas estrelas, libre da dor e do sufrimento, agardando atoparse de novo no abraio do eterno.
***
12/05/2024
Laura Blanco
Pode descargarse aquí.
***
Elia García, María López, Mariña Souto, Adriana Zordan e Emma García
Pode descargarse aquí.
***
Pablo L. F.
Pode descargarse aquí.
***
Abril Quiñoá
Pode descargarse aquí.
***
Primavera
Brais García Rodríguez, 2º B
Na aldea de Pedrafita, onde o vento canta entre os carballos e as flores bailan ao compás do río, a primavera desperta co seu feitizo. Os campos vístense de verde esperanza e o aire énchese do aroma das xestas e das camelias. Entre as rúas empedradas, os veciños saúdan o sol coa alegría de quen sabe que o inverno xa quedou atrás. As flores brotan nos toxos e as anduriñas regresan ao seu lar, traendo consigo a promesa de días longos e serenos. Na fermosa aldea de Pedrafiita, a primavera é un conto de cores e suspiros, onde cada día é unha obra de arte esculpida pola natureza.
***
13/05/2024
Bruno Somoza Vázquez, Carlos Fouce Fernández, Pablo Taboelle Fernández e Hugo Ares Rancaño
Pode descargarse aquí.
***
Corazón lucense
Brais García Rodríguez, 2º B
Na muralla de Lugo, as pedras gardan segredos antigos. Cada amencer, o sol esperta as lembranzas que durmían nos seus recantos. Os susurros do vento contan historias de vitorias e derrotas, de amores clandestinos e traizóns silenciadas. As pegadas dos nosos antepasados resoan nas escaleiras de pedra, como eco dun tempo xa ido.
Nas noites tranquilas, a lúa ilumina os seus muros, e os corazóns dos lucenses baten ao ritmo das súas antergas. A muralla é testemuña muda do paso do tempo, firme e imponente, como un vello gardián que vela pola cidade e os seus habitantes.
E así, entre sombras e luces, a muralla de Lugo agarda, paciente, o seguinte capítulo da súa longa historia.
***
14/05/2024
Carla Iglesias López
Pode descargarse aquí.
***
Amor de xuventude
Brais García Rodríguez, 2º B
Na aldea de Pedrafita, María e Xosé eran dous mozos que compartían un amor ardente e inocente. As súas risas resonaban polas rúas estreitas e as súas mans entrelazadas eran unha imaxe común no lugar. Baixo a sombra dos castiñeiros, prometeron amarse para sempre, sen coñecer as amarguras que o futuro lles deparaba.
Os anos pasaron e a vida os separou, levándoos por camiños distintos. María deixou a aldea para estudar na cidade e Xosé seguiu os pasos do seu pai na granxa familiar. Aínda así, o seu amor de xuventude perdurou nos seus corazóns, como unha chama que nunca se apaga, agardando o día en que poidan volver a unirse baixo os castiñeiros de Pedrafita.
***
15/05/2024
Carla Iglesias López
Pode descargarse aquí.
***
Contos fantásticos
Brais García Rodríguez, 2º B
Nos montes galegos, onde a néboa abraza os carballos e os ríos cantan entre as pedras, vive un segredo ancestral. Unha lenda fala dunha moura encantada que vaga polas fragas ao solpor, susurrando aos ventos os seus desexos. Os labirintos de carballos gardan segredos que só os valentes exploradores poden desvelar. Nunha noite de luar, unha parella de namorados aventúrase no corazón do bosque. O eco dos seus risos mestúrase co susurro das follas, mentres descobren unha clareira oculta. Alí, baixo a luz prateada, atopan unha fonte misteriosa que concede desexos. Coa man unida, piden que o seu amor dure para sempre, mentres as estrelas vixían dende o alto dos montes.
***
17/05/2024
Jimena García Avalle, 4º B
Pode descargarse aquí.
***
Laura Blanco Villamor
Pode descargarse aquí.
***
Letras Galegas
Brais García Rodríguez, 2º B
As letras galegas son o noso tesouro máis prezado. Nun pequeno pobo entre montañas, as palabras flotaban no aire, enchendo o espazo de melodías esquecidas. Na biblioteca da avoa, Antía descubriu un vello libro cuberto de po. Ao abrilo, sentiu unha calor antiga, como se os seus antepasados lle susurrasen ao oído. Cada páxina contiña un poema que narraba historias de amor, loita e esperanza.
Un día, mentres lía en voz alta, as palabras comezaron a brillar, formando un camiño de luz cara á praza do pobo. Os veciños, atraídos por aquela maxia, reuníronse ao redor de Antía. Ela, coa voz firme e clara, recitou versos que facían vibrar as pedras da praza. As letras galegas espertaron, e con elas, o orgullo dunha cultura viva e resistente.
Dende aquel día, cada 17 de maio, o pobo celebraba a forza das súas palabras, sabendo que, mentres houbera quen as lera, a alma galega nunca esmorecería.
***
19/05/2024
As damas que antano cantaron
Jimena García Avalle, 4º B
Pode descargarse aquí.
***
O Camiño dos Soños
Candela Iglesias Basanta
Pode descargarse aquí.
***
20/05/2024
Ainhoa Sanchez Vazquez
Pode descargarse aquí.
***
Bruno Somoza Vazquez, Carlos Fouce Fernández, Pablo Taboelle Fernández e Hugo Ares Rancaño
Pode descargarse aquí.
***
21/05/2024
Carmen.
Pode descargarse aquí.
***
22/05/2024
Candela Méndez Roca, Lucía Vila Rodríguez, Sara Vila Rodríguez e Pablo Landeira Fernández
Pode descargarse aquí.
***
23/05/2024
Ainhoa Sanchez Vazquez
***
Xoana M. Díaz Carracedo
Poden descargarse dous vídeos aquí: primeiro e segundo.
***
25/05/2024
Laura Blanco
Pode descargarse aquí.
***
Jimena García Avalle, 4º B
Poden descargarse as súas achegas aquí: primeira e segunda.
***
26/05/2024
Vídeos
Mael Losada Vilariño
Poden descargarse as súas achegas aquí: primeira, segunda e terceira.
***
Jimena García Avalle, 4º B
Pode descargarse aquí.
***
28/05/2024
Javier Vilar Vázquez
Pode descargarse aquí.
***
31/05/2024
Candela Méndez Roca, Lucía Vila Rodríguez, Sara Vila Rodríguez e Pablo Landeira Fernández
Pode descargarse aquí.
***
02/06/2024
Carmen Quiroga Poggio
Na terra verde e mariñeira,
falamos galego, con amor.
É a nosa voz, a nosa bandeira,
que brilla sempre co seu fervor.
Non deixemos que se perda,
a lingua que nos viu nacer.
Falemos galego con orgullo,
para que nunca deixe de ser.
***
03/06/2024
Carmen Quiroga Poggio
Galicia, terra fermosa,
con mar e montaña a brillar,
os teus ríos e praias queridas,
son onde quero estar.
A xente é sempre amable,
as festas cheas de luz,
Galicia, no meu corazón,
sempre terás un lugar.
***
Vídeo
Xoana M. Díaz Carracedo
Pode descargarse aquí.
***
Nora Xiana Bünz Veiga
Pode descargarse aquí as súas achegas: primeira, segunda e terceira.
***
Vídeo
Bruno Somoza Vázquez, Carlos Fouce Fernández, Pablo Taboelle Fernández e Hugo Ares Rancaño
Pode descargarse aquí.
***
05/06/2024
Telma Vázquez López
Pode descargarse aquí.
***
10/06/2024
Xosé Quintiá, Daniel López e Martín Souto
Pode descargarse aquí.
***
Vídeos
María Vázquez Somoza
Poden descargarse aquí: primeiro, segundo e terceiro.
***
07/05/2024
Os namorados (1ª parte)
Gabriel Campo Morandeira
Nun pequeno barrio dunha vila, viven dous mozos namorados, Xabier e Ximena. Coñecéronse nunha verbena en primaveira, pero ningún había mostrado interese no outro.
Meses máis tarde xa pasado o verano os dous empezaron as clases na universidade, e casualmente eran compañeiros de clase. Os primeiros meses tocoulles sentarse ao lado nalgunha asignatura, fixéronse amigos pero non pasaron de ese punto.
Ao final do primeiro semestre, na festa que fixeran os compañeiros da carreira, ela estaba soa nunha esquina tremendo de frío. De súpeto el viuna e foi xunto dela, ao vela así sin dicir nada quitouse o seu abrigo es posúollo enriba para que non tivera frío. E dende ese instante empezaron a ter una conexión especial.
Contiunará no segundo semestre (2ª parte)
***
08/05/2024
Noa Rodríguez Carballeira, 2º BAC
Pode descargarse aquí.
***
Pablo Navia, 1º BAC
Pode descargarse aquí.
***
Os namorados (2ª parte)
Gabriel Campo Morandeira
Tras aquel intre sentiron unha conexión única, e souberon que foi recíproca. Aquela noite ningún deles se despegou do outro, e estiveron toda a noite contándose historias das súas vidas.
O día seguinte ningún do dous tiña valor para chamar a o outro, pero Xabier nun momento pensou que estas cousas pasan só unha vez na vida entón decidiu ir a onde ela se estaba aloxando, e dicirlle que se lle gustaría cear con el.
Así o fixo, e ela aceptou case sen pensalo. Esa noite foi máxica para os dous e sería unha noite que os marcaría sentimentalmente polo resto das súas vidas...
Todo o segundo semestre comezarían a entaboar unha relación, esta alongaría os vindeiros 3 anos de carreira. Ao rematar a carreira a súa relación terá unha vibra distinta...
Continuará unha vez finalizada a carreira (3ª Parte).
***
09/05/2024
Noa Rodríguez Carballeira, 2º BAC
Pode descargarse aquí.
***
Elena Sánchez Vázquez, 1º BAC C
Pode descargarse aquí.
***
O eco do amor perdido
Nahir Prado Regueira
Na tranquila e pintoresca vila montañesa de Valverde, a moza Elena mergullouse no misterioso legado da súa estirpe, desentrañando as páxinas amarelentas dun diario ancestral.
Cada palabra escrita pola pluma da súa tataravoa, Clara, parecía tecida con fíos de nostalxia e esperanza, transportándoa a tempos esquecidos onde o amor era o protagonista indiscutible. A través das delicadas letras garabateadas no diario, Elena viuse inmersa nunha historia de amor prohibido, onde unha campesiña de corazón nobre, Isabela, entregouse ao abrazo do amor cun príncipe exiliado, Alejandro. Os seus corazóns latexaban ao unísono nun reino onde as barreiras sociais e a rixidez da nobreza tentaban sufocar a chama incandescente da súa paixón.
Inmersa na historia do seu antepasado, Elena sentiu o pasado despregarse ante os seus ollos como un tapiz de emocións entrelazadas. Coa valentía dunha exploradora do tempo, decidiu entrar no corazón da vila na procura dos vestixios daquel romance efémero. Guiada pola sabedoría dos anciáns da vila, Elena aventurouse entre os camiños antigos, onde o ruxir das follas e o rumor do regato parecían contar segredos gardados durante séculos. No fondo do bosque, entre os brazos acolledores da natureza, descubriu os restos dunha antiga mansión, agochada entre a maleza e o paso do tempo.
Entre as ruínas cubertas de musgo e o veo do misterio, Elena atopou unha caixa esquecida polo tempo, onde o eco do amor perdido agardaba pacientemente o seu reencontro co presente. Cando abriu a caixa, o brillo das xoias antigas e o aroma da historia antiga encheron o aire, envolvéndoa nunha espiral de emocións. Alí, entre as reliquias do pasado, Elena descubriu un retrato sepia, onde dúas figuras envoltas no abrazo do amor eterno parecían mirala con ollos que transcendeban o tempo. Nese momento, un sentimento de familiaridade e conexión apoderouse do seu ser, revelando o vínculo eterno que unía a súa alma coa de Isabela e Alejandro. Con bágoas de gratitude e asombro, Elena decatouse de que o seu destino estaba entrelazado co dos seus antepasados e que o seu propósito na vida era honrar o seu legado compartindo a súa historia co mundo. Decidida a conservar o recordo daquel amor prohibido, Elena regresou á vila co corazón desbordado de esperanza e determinación. Atopou na biblioteca da cidade un libro vello, titulado O eco do amor perdido, e nas súas páxinas escribiu a crónica de Isabela e Alejandro, prometendo que a súa historia nunca sería esquecida. Desde entón, a lenda daquel romance prohibido resoou nos recunchos da vila de Valverde, lembrando a todos que o verdadeiro amor transcende o tempo e o espazo, iluminando os corazóns co seu eterno resplandor.
***
Poema sobre o baloncesto
Elena Moreno, 1º BAC C
Pode descargarse aquí.
***
10/05/2024
Noa Rodríguez Carballeira, 2º BAC
Pode descargarse aquí.
***
Un novo comezo
Nahir Prado Regueira
Despois de que o meu corazón deixou de latexar e o meu corpo esvaecese na escuridade da morte, atopeime flotando nun vasto cosmos de luz e cor. Non había nubes nin ceo, só un brillo etéreo que envolvía todo o que me rodeaba, coma se estivese suspendido no propio firmamento.
Ao principio, estaba abrumado pola magnitude do que estaba a ver. Criaturas fantásticas deslizaban polo aire con gracia, mentres seres de luz danzaban entre as estrelas nun ballet celeste. Ao lonxe, vin figuras recoñecibles da historia e da mitoloxía, desde deuses antigos ata heroes lendarios, cada un brillando cunha luz propia.
Aventurei máis aló, explorando este universo de marabilla con asombro e asombro. Atopei criaturas extinguidas vagando por prados de herba resplandeciente, cada unha máis maxestosa que a anterior. Enormes dinosauros e dragóns alados compartían o mesmo espazo, en perfecta harmonía coas criaturas do presente e do futuro.
Ao longo do meu camiño atopeime con figuras míticas da literatura e do cine, desde o propio Sherlock Holmes ata o intrépido capitán Ahab, ofrecéndome cada un a súa sabedoría e consellos na miña viaxe por este reino de marabillas. Houbo conversas con reis e raíñas lendarios, e ceas con deuses antigos que contaban historias de tempos esquecidos.
Pero non todo era luz e alegría neste mundo de marabillas. Tamén atopei a escuridade no fondo do cosmos, onde as criaturas sombrías axexaban entre as sombras, esperando atrapar a viaxeiros incautos que se aventuraban demasiado lonxe. Enfrontei os meus propios medos e demos interiores, loitando contra as forzas da escuridade con coraxe e determinación.
A medida que exploraba máis e máis este extraordinario universo, decateime de que a morte non era o final, senón o comezo dunha nova aventura. Aquí, neste reino de marabilla máis aló das estrelas, atopei a liberdade e a paz que sempre busquei na vida. E mentres continuaba a miña viaxe por este cosmos infinito, souben que a miña alma por fin atopara o seu fogar no alén.
***
A grandeza de Galicia
Pablo Navia, 1º BAC
Pode descargarse aquí.
***
11/05/2024
Os namorados (3ª parte)
Gabriel Campo Morandeira
Unha vez finalizada a carreira os seus camiños separáranse no ámbito profesional, pero eles xa tiñan unha relación estable dende hai anos.
Tras outros 3 anos de noivos, el tiña o desexo de pedirlle matrimonio e casar con ela. Entón as Nadal dese ano levouna de vacacións a Nova York e alí despois de cear nun bo restaurante levouna a Central Park, alí cos rasca ceos de fondo e a neve caendo pediulle que se casara con el, ela aceptou.
Finalmente, no verán dese mesmo ano no mes de Xullo casaron na catedral de Santiago, a cidade que os viu amarse, así dando por finalizada esta historia de amor.
***
Microrrelato: O cadelo e a súa dona (1ª Parte)
Gabriel Campo Morandeira
Nun pobo de Pontevedra, Erea estaba paseando por un camiño cando de súpeto escoitou sons de animal, asomouse a ver que ra e resultou ser un cadelo pequeniño abandonado nunha caixa de cartón ao carón do camiño.
Erea ao ver iso colleu ao cadelo e levouno para a súa casa, este resultou ser moi amigable , pero os seus pais non tiñan claro se lle ían deixar quedar co cadeliño.
Polo que ela despois de moito insistir convenceunos para quedar con cadelo, de alí en adiante empezaría unha nova vida para toda a familia a cal contaba cun novo integrante.
Continuará na 2ª Parte
***
Microrrelato: O cadelo e a súa dona (2ª Parte)
Gabriel Campo Morandeira
O primeiro paso para que o cadelo formara parte da familia sería poñerlle nome, o nome elixido foi Bosco. Tras iso o seguinte foi ensinarlle a facer as súas necesidades fora da casa.
Tras isto xa todo foi máis sinxelo, empezou a a facer caso as ordenes dos dono como sentarse, ir a onde estaban eles, etc.
Finalmente o cadelo transformouse nunha parte esencial da felicidade da familia, converteuse practicamente na maior alegría de toda a familia.
***
Noa Rodríguez Carballeira, 2º BAC
Pode descargarse aquí.
***
12/05/2024
Noa Rodríguez Carballeira, 2º BAC
No solpor da nosa historia, cando as estrelas estaban aliñadas no ceo como testemuñas silenciosas do noso amor, un escuro agoiro asomaba sobre nós, tecendo as súas sombras nos recovecos da nosa felicidade. Aínda que as nosas almas estaban entrelazadas nun etéreo abrazo, o destino, caprichoso e cruel, conspirou no seu tecido invisible para separarnos dun golpe fatal. Foi nunha noite envolta nas néboas do destino, cando as sombras da guerra volvéronse a levantar, esixindo o seu tributo de sangue. Alexandre, o meu querido guerreiro, marchou cara ao incerto horizonte, coa promesa de volver aos meus brazos como un heroe vitorioso. Os días pasaban nun susurro de incerteza, mentres eu esperaba na penumbra da morriña, aferrada á esperanza coma unha rosa en pleno inverno. Pero o eco de batallas afastadas trouxo consigo noticias sombrías: Farhid, o meu querido cabaleiro, caera na batalla, e o seu espírito ascendía cara ás estrelas como un fénix en chamas. A dor, profunda e penetrante, enrolábase no meu peito coma unha serpe lamentable, afogando os meus suspiros e eclipsando a miña visión con bágoas salgadas. Na escuridade da miña dor, o mundo converteuse nun lenzo desolado, onde as sombras se erguían como mudas testemuñas da miña angustia. E así, no solpor do noso amor, cando as rosas murchas e as bágoas mesturáronse nun ballet de tristeza, souben que o noso destino estaba selado no misterio da eternidade. Pero no silencio da noite, onde as estrelas murmuraban segredos esquecidos, o eco do noso amor perdurou, inmortalizado na esencia mesma do universo.
***
13/05/2024
Noa Rodríguez Carballeira, 2º BAC
Pode descargarse aquí.
***
Poemas
Mencía Prada Iglesias, 1º BAC
Poden descargarse aquí os dous textos enviados, o primeiro e o segundo.
***
Nahir Prado Regueira
Chámome Sofi e teño sete anos. O meu irmán maior, Juan, ten catorce anos. Ultimamente véxoo preocupado e confuso, coma se estivese atrapado nun labirinto xigante sen saída. Antes xogabamos ao escondite e aos videoxogos xuntos, pero agora pasa máis tempo encerrado no seu cuarto, coma se esquivase un monstro invisible. Mamá di que está pasando pola adolescencia, e vaia se parece complicada! Ela di que é como unha montaña rusa, chea de altibaixos e xiros inesperados. Non montei nunha montaña rusa, pero podo imaxinar que debe ser aterrador.
Ás veces escóitoo por teléfono cos seus amigos e di cousas como "non sei que facer" ou "é tan complicado". Non entendo moito do que fala, pero parece preocupado. Como se tivese un crebacabezas na cabeza e todas as pezas estivesen mesturadas. Tentei falar con el hoxe sobre como se sente, pero só me dixo que era "moi pequena para entender". Pois claro que son pequena, pero iso non quere dicir que non me importe! Quero axudarche, pero non sei como.
Mentres pensaba como podía axudar a Xoán, ocorréuseme unha idea xenial. Lembrei que cando estou triste, mamá faime chocolate quente e leeme contos antes de durmir. Entón pensei, por que non facer o mesmo por Xoán? Quizais se lle fago chocolate quente e lle leo historias sobre dragóns valentes, axudaralle a sentirse mellor. Espero que Juan atope un xeito de sentirse mellor pronto. Aínda que ás veces non o entendo, quéroo moito e non me gusta velo tan triste. Quizais mañá lle faga uns debuxos bonitos para alegrarlle o día. Iso sempre parece funcionar. E quen sabe, quizais os dragóns valentes tamén lle dean un impulso!
***
14/05/2024
Nahir Prado Regueira
Ás sombras da cidade, onde a luz apenas se atrevía a esvarar polas rúas, tecíase unha trama de misterio. O detective Oliver Cruz camiñaba con paso decidido, a súa gabardina revoloteando ao ritmo do vento nocturno, mentres a súa mente traballaba como un reloxo suízo, desentrañando todos os fíos da intriga que pendía sobre a cidade.
O caso comezou cunha chamada anónima en comisaría, alertando dun roubo na xoiería da avenida principal. Ao chegar ao lugar do crime, Cruz atopou unha escena caótica: cristais rotos, caixas de seguridade forzadas e un destello de diamantes esparexidos polo chan. Pero o que máis lle chamou a atención foi unha mensaxe escrita cunha elegante caligrafía nun dos espellos esnaquizados: "A verdade sempre brilla máis que o ouro". Con esa pista na man, o detective mergullouse nun labirinto de intrigas, onde cada paso o achegaba ao escuro corazón da cidade. Entrevistou a testemuñas, seguiu pistas falsas e descubriu segredos enterrados baixo capas de silencio e complicidade. Finalmente, no último acto deste baile de sombras, Cruz chegou a unha conclusión desconcertante: o atraco da xoiería foi só a punta do iceberg dunha conspiración moito máis grande, unha rede de corrupción que se estendeu ata os recunchos máis escuros do mundo.
Pero antes de que puidese descubrir por completo a verdade, o caso deu un xiro inesperado. Unha figura sombría, cuxa identidade permaneceu oculta, deixou un sobre na mesa de Cruz cunha soa palabra escrita: "Adeus". E así, o detective quedou con máis preguntas que respostas, coa sensación de que aínda que resolvera o caso, a verdadeira historia aínda estaba por contar. E nas rúas da cidade, a escuridade agardaba pacientemente, disposta a revelar os seus máis profundos segredos na vindeira noite sen lúa.
***
Noa Rodríguez Carballeira, 2º BAC
Pode descargarse aquí.
***
15/05/2024
O tesouro máis valioso
Pablo Navia, 1º BAC
Pode descargarse aquí.
***
16/05/2024
Elena Moreno, 1º BAC C
Pode descargarse aquí.
***
17/05/2024
Ainara Prado Regueira
Pode verse aquí.
***
20/05/2024
Noa Rodríguez Carballeira, 2º BAC
Pode descargarse aquí.
***
21/05/2024
Monólogo sobre a lingua galega
Pablo Navia, 1º BAC
Pode descargarse aquí.
***
23/05/2024
Elena Moreno, 1º BAC C
Pode descargarse aquí.
***
24/05/2024
A cabana do tempo
Pablo Navia, 1º BAC
Pode descargarse aquí.
***
25/05/2024
Noa Rodríguez Carballeira, 2º BAC
Pode descargarse aquí.
***
26/05/2024
Marta Rodríguez Carretero
Poden descargarse as súas achegas aquí: primeira, segunda, terceira, cuarta, quinta, sexta e sétima.
***
27/05/2024
Noa Rodríguez Carballeira, 2º BAC
Pode descargarse aquí.
***
05/06/2024
Pedro Bellón Vecino e Youssef Jatim Yáñez
Poden descargarse as súas achegas aquí: primeira, segunda e terceira.
***
05/05/2024
Que fácil sería amar descalzos
Iago López Núñez, 1º BAC
Pode descargarse aquí.
06/05/2024
Unha triste mañá de outono
Lucía Vázquez Castro 1º BAC B
Pode descargarse aquí.
***
Poesía transcendental
Iago López Núñez, 1º BAC
Pode descargarse aquí.
***
09/05/2024
A primeira avaliación
Rebeca López e Clara Roca
Pode descargarse aquí.
***
O uso do galego
César Manuel Vázquez Fernández, 1º BAC
Pode descargarse aquí.
***
11/05/2024
Desiré Vila López, Natalia Cobas Pavón e Érika Trashorras, 1º BAC
Pode descargarse aquí.
***
Micro-relato
Érika Trashorras, 1º BAC
Pode descargarse aquí.
***
12/05/2024
Rubén Rodríguez e Lucas López
Pode descargarse aquí.
***
Varios
Iago López Núñez, 1º BAC
Poden descargarse aquí as súas achegas: primeira, segunda, terceira e cuarta.
***
13/05/2024
Iago López Núñez, 1º BAC
Poden descargarse aquí as súas achegas do día 13 de maio: primeira e segunda.
***
Reflexión sobre a arte
Andrea Campos Rodríguez, Lara Fernández Ramos, Andrés Gutiérrez Fernández
Pode descargarse aquí.
***
15/05/2024
Iago López Núñez, 1º BAC
Poden descargarse aquí as súas achegas do día 15 de maio: primeira, segunda, terceira e cuarta.
***
16/05/2024
Rubén Rodríguez, Lucas López e Lucas Corral
Pode descargarse aquí.
***
17/05/2024
Relato 1
Lucía Vázquez Castro 1º BAC B
Pode descargarse aquí.
***
19/05/2024
Desiré Vila López, Natalia Cobas Pavón e Érika Trashorras, 1º BAC
Pode descargarse aquí.
***
20/05/2024
Iago López Núñez, 1º BAC
Pode descargarse aquí.
***
Reflexións sobre o amor
Andrea Campos Rodríguez, Lara Fernández Ramos e Andrés Gutiérrez Fernández
Pode descargarse aquí.
***
O galego
César Manuel Vázquez Fernández, 1º BAC
Pode descargarse aquí.
***
Galicia
César Manuel Vázquez Fernández, 1º BAC
Pode descargarse aquí.
***
Horizontes da esperanza: a viaxe dos galegos a América
Aya Makram Ziad
Pode descargarse aquí.
***
Porque deberíamos falar máis en galego?
Aya Makram Ziad
Pode descargarse aquí.
***
23/05/2024
Textos
Iago López Núñez, 1º BAC
Poden descargarse os textos enviados neste día aquí: primeiro, segundo, terceiro, cuarto e quinto.
***
24/05/2024
Rubén Rodríguez Vila
Pode descargarse aquí.
***
Textos varios de carácter filosófico
Pablo Pérez Prado, 1º BAC
Poden descargarse os textos enviados neste día aquí: primeiro, segundo e terceiro.
***
Textos
Martín Castro Díaz, 1º BAC
Poden descargarse as súas achegas aquí: primeiro e segundo.
***
25/05/2024
Relato I
Lucía Vázquez Castro, 1º BAC B
Pode descargarse aquí.
***
26/05/2024
Iago López Núñez, 1º BAC
Poden descargarse as súas achegas neste día aquí: primeira e segunda.
***
Mensaxeira dos soños
Aya Makram Ziad, 3º ESO A
Pode descargarse aquí.
***
Nahir Prado Regueira, 2º BAC
Na encantadora aldea de Serenella, un recuncho esquecido do tempo onde o sol acariciaba os campos de lavanda e as estrelas murmuraban segredos pola noite, vivía unha rapaza chamada Livia. Co pelo dourado pálido e os ollos da cor das follas do outono, Livia era a alma luminosa do lugar. A súa risa soaba como campás de cristal e o seu sorriso tiña a capacidade de disipar calquera nube do ceo.
Todas as mañás, Livia erguíase antes do amencer para coller flores frescas do xardín da súa avoa, a sabia Agatha, cuxas engurras contaban historias de tempos pasados. Ágata ensinara a Livia a arte de crear perfumes, un talento que se transmitiu de xeración en xeración na súa familia. Con dedos delicados, Livia mesturaba pétalos e esencias, creando fragancias que capturaban a esencia mesma dos sentimentos.
Un día, mentres recollía xasmíns á beira do regueiro que susurraba cancións antigas, Livia viu a un mozo que nunca antes vira. Era alto, cun cabelo escuro e uns ollos que reflectían a profundidade do océano. Chamábase Elio, un viaxeiro que chegara a Serenella buscando inspiración para os seus cadros. Elio escoitara historias sobre a aldea e os seus campos de lavanda, e decidira que este sería o lugar perfecto para plasmar a beleza nos seus lenzos.
O primeiro encontro entre Livia e Elio foi un momento máxico, coma se o destino decidira que os seus camiños se cruzasen. Intercambiaron miradas e sorrisos tímidos, e sen necesidade de palabras, souberon que algo profundo e verdadeiro nacera nese momento. Co tempo, Livia e Elio comezaron a pasar máis tempo xuntos. Camiñaron polos campos, compartindo soños e segredos. Livia faloulle do seu amor polas flores e os perfumes, mentres que Elio faloulle da súa paixón pola arte e o seu desexo de plasmar a esencia de Serenella nos seus cadros. Os seus corazóns latexaban ao unísono, e cada momento xuntos era un tesouro.
Unha tarde, cando o sol se agochaba detrás dos outeiros, Livia levou a Elio ao recuncho máis secreto do seu xardín. Alí, entre vides e roseiras, había unha pequena fonte rodeada de flores exóticas. O aire enchíase do cheiro das lilas e o murmurio da auga creaba unha suave melodía. Livia axeonllouse xunto á fonte e mostroulle a Elio unha flor especial, unha rosa branca que só florecía unha vez ao ano. "Esta rosa é máxica", díxolle Livia, cos ollos brillando no solpor. "Dise que quen atope esta rosa e lla ofreza á persoa que ama, será bendecido cun amor eterno". Elio, emocionado pola beleza da flor e as palabras de Livia, colleu coidadosamente a rosa e colocouna no seu cabelo dourado. "Livia", murmurou, "a miña vida foi un lenzo en branco ata que te atopei. "Es a musa que sempre busquei, a inspiración que dá vida aos meus soños". Livia sentiu que o seu corazón enchíase dunha alegría inmensa. As palabras de Elio foron como un bálsamo para a súa alma, e nese momento soubo que el era o amor da súa vida. Miráronse aos ollos e o mundo desapareceu ao seu redor, deixando só o latexo dos seus corazóns e a promesa do amor eterno.
A partir dese día, Livia e Elio foron inseparables. Todas as mañás, Elio pintaba mentres Livia collía flores, e todas as noites sentaban xuntos baixo o dosel estrelado, compartindo os seus soños e desexos. O amor que compartían era puro e profundo, coma un río que corre sen fin. O tempo pasou e a aldea de Serenella floreceu aínda máis coa presenza do seu amor. As fragancias de Livia fixéronse famosas, atraendo visitantes de todas partes, mentres que as pinturas de Elio captaban a esencia da vila e a inmortalizaron en lenzos atemporais. Xuntos, crearon un legado de beleza e amor que duraría para sempre. Un día, Elio propúxolle a Livia que viaxesen xuntos para explorar o mundo e atopar novas inspiracións. Livia, aínda que amaba a súa casa en Serenella, sabía que alí onde estivese con Elio, esa sería a súa casa. Así que saíron xuntos, levando consigo os seus soños e a promesa dun amor que nin o tempo nin a distancia poderían romper. Nas súas viaxes descubriron paisaxes marabillosas, culturas fascinantes e persoas co corazón aberto. Livia recolleu flores exóticas e creou novas fragrâncias, mentres Elio pintaba cada lugar que visitaba, captando a súa esencia e beleza. O seu amor fíxose máis forte con cada aventura, e o seu vínculo foi máis profundo con cada novo descubrimento.
Un día, nunha terra afastada coñecida polos seus bosques místicos e os seus lagos cristalinos, Livia atopou unha flor nunca antes vista, unha flor con pétalos dun azul profundo coma os ollos de Elio. Decidiron chamala "Eterna", en honra ao seu amor eterno. Livia usou esta flor para crear a súa fragrancia máis fermosa ata a data, unha que captou a esencia do seu amor e as súas aventuras xuntos. Elio, inspirado na fragrancia, pintou un cadro de Livia sostendo a flor eterna, rodeada de todos os lugares que visitaran. Foi unha obra mestra, unha oda ao seu amor e á súa vida xuntos. As persoas que viron a pintura e sentiron a fragrancia emocionáronse profundamente, sentindo o poder e a beleza do amor verdadeiro. Despois de moitos anos de viaxes e aventuras, Livia e Elio decidiron volver a Serenella. A aldea recibiunos cos brazos abertos, e os seus habitantes marabilláronse coas historias e tesouros que a parella levaba consigo. O xardín de Livia floreceu con flores de todo o mundo, e os cadros de Elio adornaban as paredes da súa casa, contando cada un unha historia de amor e beleza. Nos seus últimos anos, Livia e Elio viviron unha vida tranquila e pacífica en Serenella. Os seus corazóns estaban cheos de agradecemento polo amor que compartiran e as aventuras que viviran.
Todas as mañás, Livia collía flores mentres Elio pintaba, e todas as noites sentaban xuntos baixo o ceo estrelado, lembrando as súas viaxes e soños. Unha noite, cando o sol se poñía detrás dos outeiros dourados, Livia e Elio colleron a man e camiñaron ata a fonte secreta do xardín. Alí, xunto á fonte onde comezara o seu amor, sentáronse en silencio, sentindo a paz e a beleza da súa vida xuntos. Livia mirou para Elio e sorriu, os seus ollos reflectían o crepúsculo. "Elio", murmurou ela, "o noso amor é eterno, como a flor que atopei para ti. "Vivimos unha vida chea de marabillas e beleza, e eu non cambiaría nada". Elio, con bágoas de ledicia nos ollos, apertou a man de Livia e respondeulle: "Livia, miña musa, meu amor, fuches a luz da miña vida. Grazas por cada momento, cada sorriso, cada soño compartido". Cando o sol desapareceu detrás do horizonte, Livia e Elio abrazáronse, sabendo que o seu amor perduraría máis aló do tempo e do espazo. E así, na aldea máxica de Serenella, o verdadeiro amor de Livia e Elio converteuse nunha lenda, un testemuño de que o amor eterno é posible e que a beleza atópase nos corazóns que latexan ao unísono. E así, o xardín de Livia floreceu para sempre, e os cadros de Elio seguiron inspirando a xeracións, recordando a todos que o verdadeiro amor é o maior tesouro de todos. En cada recuncho de Serenella, a fragrancia do seu amor e a beleza dos seus soños permaneceron vivas, un legado eterno dun amor que nin o tempo puido esvaecer.
***
Nahir Prado Regueira, 2º BAC
En 2145, a cidade da Nova Era convértese nun monumento de aceiro e vidro nun mundo devastado polo cambio climático e a guerra. Unha cúpula xigante cubre a cidade, protexendo aos veciños do aire tóxico e das tormentas radioactivas que asolan a zona. Dentro deste paraíso, a vida segue unha orde estrita establecida polo Consello da Harmonía, unha elite que goberna cun puño de ferro e supervisa todos os aspectos da vida diaria con drons e cámaras. Ahri, unha moza de ollos azuis e cabelo negro, vive nos niveis máis baixos da Nova Era, onde as condicións son difíciles e o futuro parece incerto. Traballou nunha fábrica de montaxe de electrónica, un traballo monótono que minou a súa enerxía e esperanza. Porén, a pesar da abrumadora rutina, unha luz de perseveranza aínda acendeu no seu corazón. Un día, volvendo ao seu pequeno apartamento, Ari detense nun mercado subterráneo escondido nas rúas de abaixo. Alí, nun recuncho escuro, viu a un mozo que vendía pezas de ferretería recicladas. Tiña o cabelo desordenado e uns ollos intensos que parecían ver máis aló da superficie. Chámase Aiden. Aiden creceu ao bordo da Nova Era e sobreviviu grazas ao seu enxeño e habilidades tecnolóxicas. Aprendeu a ignorar os estritos regulamentos do Consello e ignorar o seu control. Cando os seus ollos se atoparon cos de Ahri, sentiu un destello de recoñecemento, coma se as súas almas estivesen a piques de atoparse. A partir daquel primeiro encontro, Ari e Aiden comezaron a coñecerse en segredo, compartindo o soño da liberdade e o desexo de derrocar un sistema opresivo. O seu encontro tivo lugar nun agocho secreto: unha antiga estación de metro abandonada, fóra do alcance das cámaras de vixilancia. Alí, entre as luces parpadeantes e os ecos do pasado, floreceu o seu amor. Aiden ensínalle a Ari a usar a tecnoloxía para sabotear os sistemas do Consello. Xuntos desenvolven un plan para piratear a rede de drons de vixilancia e transmitir mensaxes de esperanza e resistencia á xente da Nova Era. Sabían que esta misión era arriscada, pero o seu amor e desexo de liberdade déronlles a forza para afrontar o perigo. Unha noite, mentres estaban a planificar, Ari preguntoulle a Aiden sobre o seu pasado. Aiden suspirou e faloulle da súa irmá Lila, que foi detida polo Concello por participar nunha protesta pacífica. Desde entón, o seu impulso para resistir o réxime converteuse nunha misión persoal. "Cada día sinto que nos estamos achegando á liberdade", dixo Ari, collendo a man de Aiden. "Facemos isto por Lila e por todos os que sofren esta tiranía". Chegou o día do gran truco. Ari e Aiden infiltráronse no centro de control dos niveis superiores, onde poucos da súa especie se atrevían a ir. Cos nervios de aceiro e os corazóns correndo, accederon ao sistema de drons e comezaron a transmitir a súa mensaxe. Nas pantallas da cidade e nos dispositivos persoais de todos os cidadáns apareceron imaxes de verdades ocultas e chamadas á rebelión da Nova Era. O Consello da Harmonía respondeu rapidamente e enviou as forzas de seguridade para arrestalos. Ari e Aiden foxen por escuros túneles do metro, perseguidos por soldados e drones. Pero non están sós; As sementes de resistencia que plantaron comezaron a xerminar. Grupos de cidadáns protestaron, inspirados pola valentía da parella. Finalmente, na estación de metro, Ari e Aiden están acurralados. Pero en lugar de rendirse, agarráronse sabendo que había unha faísca no seu amor que nunca se podía apagar. Xusto cando os soldados están a piques de arrestalos, prodúcese unha explosión no túnel e aparece un grupo de rebeldes que os salvan no último momento. Os rebeldes, dirixidos por un home chamado Jarek, leváronos a un refuxio fóra da Nova Era, nun deserto onde poucos se atrevían a aventurarse. Alí, Ari e Aiden descobren un movemento de protesta en crecemento preparado para loitar por un mundo mellor. Co paso do tempo, a historia de Ari e Aiden converteuse en lendaria, un símbolo de esperanza e amor nun mundo escuro. A súa loita inspirou a moitos a rebelarse contra o Consello da Harmonía e aos poucos a resistencia foi collendo forza. A loita pola liberdade será longa e difícil, pero Ari e Aiden, co seu amor inquebrantable e o seu espírito indomable, saben que un futuro mellor é posible. A medida que o movemento creceu, Ari e Aiden convertéronse en líderes respectados e queridos. Xuntos planifican estratexias e misións para debilitar o control do Consello sobre a Nova Era. O seu amor fíxose máis forte, impulsado por un desexo común de liberar ao seu pobo. Unha misión particularmente perigosa devolveunos aos niveis superiores da Nova Era. Descobren a localización dunha prisión secreta onde o Consello detén a disidentes e rebeldes. Ari e Aiden, xunto cun selecto grupo de rebeldes, infiltran as instalacións, enfrontándose a innumerables perigos e ignorando a constante vixilancia. No cárcere, os horrores aos que se enfrontaron reforzaron a súa determinación. Os prisioneiros uníronse á loita, debilitados pero non vencidos. Finalmente, Aiden atopou a Lila nunha cela escura. O encontro foi conmovedor e emotivo pero tamén provocou esperanza en todos os presentes. Cando Leela e os prisioneiros restantes foron liberados, o grupo escapou despois de atopar unha feroz resistencia. Ari, Aiden e os rebeldes loitaron con valentía e, grazas á súa coraxe e determinación, escaparon da cidade e volveron ao seu refuxio no deserto. A noticia da liberación dos prisioneiros espallouse rapidamente, avivando as chamas da rebelión da Nova Era. Cada vez son máis os cidadáns que comezan a desafiar ao Consello, inspirados nas accións heroicas de Ari e Aiden. As protestas aumentaron en intensidade e as forzas do Concello comezaron a perder o férreo control da vila. Un día, mentres planifican a seguinte fase da súa campaña, Ari e Aiden reciben a noticia de que un gran mitin está a ter lugar no corazón da New Era. Decidiron sumarse á manifestación porque sabían que a súa presenza podía ser o catalizador decisivo da sublevación. A protesta tivo lugar na Praza Central, o lugar máis protexido e emblemático da cidade. Miles de persoas reuníronse para reclamar liberdade e xustiza. Ari e Aiden, xunto con Leela e os outros líderes rebeldes, estaban á fronte, os seus rostros irradiaban determinación. O concello, desesperado por manter o control, enviou tropas para dispersar aos manifestantes. A tensión na praza era palpable, pero a xente, inspirada pola valentía de Ari e Aiden, non se rendeu. Cando os soldados comezaron a avanzar, Ari colleu un megáfono e transmitiu a mensaxe aos seus homes cunha voz clara e poderosa. "A Nova Era non é o Consello, somos todos nós! Non podemos seguir vivindo baixo o seu xugo. "É hora de erguerse, loitar pola nosa liberdade, recuperar a nosa cidade!" As palabras de Ari fixeron eco por toda a praza, iluminando o corazón de todos os presentes. A resistencia creceu e, en mostra de solidariedade e coraxe, os manifestantes comezaron a avanzar, enfrontándose ao exército soviético cunha forza esmagadora. A batalla pola Praza Central foi feroz e longa, pero ao final gañou o poder do pobo. As forzas do Consello foron derrotadas e o símbolo da súa opresión comezou a desmoronarse. Ari e Aiden únense a outros líderes para declarar a liberación da Nova Era e o fin da tiranía. A noticia da vitoria difundiuse rapidamente e a xente de toda a cidade celebrou ter recuperado a liberdade. Ari e Aiden, esgotados pero vitoriosos, abrázanse no medio da praza, sabendo que o seu amor e a súa loita cambiaron o destino do seu mundo. Co paso do tempo, Nova Era comezou a reconstruír, esta vez como unha cidade de esperanza e xustiza. Ari e Aiden, xunto con Leela e os demais rebeldes, traballaron sen descanso para crear unha sociedade onde todos puidesen vivir en paz e dignidade. O seu amor, que foi unha luz nos tempos máis escuros, segue a ser unha fonte de inspiración e forza. E así, nun mundo que antes era escuro e deprimente, o amor de Ari e Aiden florece, traendo consigo a promesa dun futuro mellor para todos.
***
Nahir Prado Regueira, 2º BAC
Nun recuncho remoto do mundo, onde as montañas érguense maxestosas e os ríos susurran melodías antigas, atópase a pequena cidade de Lirasol. Este lugar, acariñado pola luz dourada do sol e intoxicado polo aroma máxico dos campos de flores silvestres, é famoso pola súa paz e limpeza. Entre os seus habitantes destacan dúas almas semellantes polo seu profundo e extraordinario vínculo: Elena e Samuel. Helena, unha moza co pelo dourado coma o trigo ao sol e os ollos azuis coma o ceo na madrugada, tiña un corazón grande e xeneroso coma un prado de primavera. A súa risa era unha fermosa melodía que resoaba polos outeiros, enchendo o aire de alegría e esperanza. Dende pequena foi a compañeira constante de Samuel, un mozo de ollos profundos e alma nobre. Xuntos exploraron os bosques, colleron flores e soñaron despiertos baixo o ceo estrelado. Elena e Samuel teñen un vínculo inquebrantable, un amor puro e inocente que florece co paso dos anos. Pasaron horas interminables á beira do lago claro, onde se prometían amor eterno, murmurando os seus soños e desexos máis profundos. Cando están xuntos, o tempo parece deterse e o mundo enteiro convértese nun lugar perfecto e esperanzador. Un verán, o destino trouxo unha nube escura que ensombrecía as súas vidas. Elena comezou a sentirse inexplicablemente cansa e a súa risa fíxose menos frecuente e máis tranquila. Preocupado, Samuel instoulles a buscar axuda. Os días pasaban con visitas ao médico e probas que non daban respostas claras, ata que finalmente un día de outono recibiron noticias que lles cambiaron a vida para sempre. Elena é diagnosticada cunha enfermidade rara e incurable, unha sombra insidiosa que pouco a pouco vai consumindo a súa vida. A dor instalouse no corazón de Samuel como un inverno eterno. Con todo, decidiu non desesperar. Promete facer a vida cotiá de Elena tan marabillosa como os momentos que pasaron na súa mocidade. Co poder que vén do amor puro, Samuel comeza a planificar pequenos milagres diarios para ela. Fixo un balance no carballo máis alto do prado, onde Elena sentiu o vento na cara e recordou os días felices da súa infancia. Todas as mañás, ela collía as flores máis fermosas do campo e esparcíaas pola cama, creando un xardín de soños no seu cuarto. Leu os seus libros favoritos, levouna a mundos máxicos afastados onde a enfermidade non podía chegar a ela. Un día, Samuel levou a Elena ao lugar onde lle prometeron amor eterno. Baixo o ceo azul claro, coa luz dourada do sol nos seus cabelos, cantoulle a canción que compuxo para ela, unha suave e envolvente melodía sobre o seu amor inseparable e as lembranzas eternas que viven para sempre no seu corazón. Con bágoas de agradecemento, Elena colleu a súa man e murmurou: "O noso amor é máis forte que calquera sombra. Sempre estarei contigo Samuel. O tempo pasou imparable e aínda que a enfermidade avanzou, o amor de Samuel e Elena non decaeu. Apóianse mutuamente en todo momento, atopando forza na súa profunda e eterna conexión. Todas as noites sentaban xuntos baixo as estrelas e Samuel sinalaba as constelacións, contando historias de heroes e amantes que brillaban na escuridade. Unha noite, cando as estrelas parecían máis brillantes e o aire estaba cheo dunha doce e embriagadora fragrancia, Helena mirou para Samuel e díxolle suavemente: "Mentres non estea aquí, quero que mire as estrelas. e lembrar os nosos soños. Historias. Quero que vivas, Samuel. Que sigas traendo luz a este mundo como sempre fixeches comigo". Samuel, desconsolado pero cheo de amor, promete cumprir o seu desexo. Sabía que o tempo de Elena estaba chegando ao seu fin e que cada momento que pasaban xuntos era un tesouro precioso. Con cada amencer, el esfórzase por crear beleza e alegría para si mesmo, aferrándose a cada momento como un vagabundo agarrado a un anaco de madeira no vasto océano. Por fin chegou o inverno que leva consigo o ambiente de despedida. Elena, débil pero tranquila, reclinouse nos brazos de Samuel á beira do lago claro. Con voz case inaudible, dixo: "Grazas por todo, querida. Ti es a miña luz e sempre serás. Non esquezas a nosa promesa. Vivirei en cada flor, en cada raio de sol, en cada estrela que brilla para ti". Coas bágoas fluíndo polo seu rostro como xemas dolorosas, Samuel bicoulle na testa e murmurou: "Sempre serás todo para min, Elena. Vou levarte no meu corazón, en cada latexo, en cada alento". Elena pechou os ollos cunha expresión de paz e amor eterno. O vento susurrou unha doce canción mentres Samuel a suxeitaba, sentindo que unha parte da súa alma tamén a abandonaba. Pero tamén sentiu a promesa do seu amor eterno, a certeza de que Elena estaría sempre con el, guiándoo e dándolle forzas. Os días seguintes foron un remuíño de dor e soidade para Samuel. O baleiro que deixou Elena na súa vida foi enorme, pero aínda así cumpriu a súa palabra. Co paso do tempo, atopou consolo nos recordos do seu amor e a beleza que seguiu creando na súa honra. Samuel continuou visitando o lago e o columpio de carballo alto. En lembranza de Elena plantou un xardín cheo de flores que ela quería e coidaba moi ben. Todas as noites miraba as estrelas e murmuraba as historias que compartía, sentindo a presenza de Elena ao seu carón. Aínda que Lirasol coñecía a tristeza da perda, tamén foi testemuña do amor e da forza de Samuel. A súa dedicación e capacidade de atopar a beleza no medio da dor inspirou a moitos. Samuel converteuse nun símbolo do amor eterno e da esperanza, recordando a todos que aínda que o tempo pasa e a vida cambia, o verdadeiro amor nunca se esvaece. Pasaron os anos, Samuel fíxose maior pero a súa alma aínda era nova e chea de amor. Un día, xa vello, deitouse na beira do lago, onde se fixeron e cumpriron moitas promesas. Mirando o ceo estrelado, sentiu unha profunda paz, coma se o espírito de Elena estivese ao seu carón, collendo a súa man e conducíndoo cara un novo amencer. Cun derradeiro sorriso, pechou os ollos e a súa alma uniuse á de Elena, onde non había dor, nin separación, só o amor eterno que os unira dende o principio. No ceo de Lirasol, dúas novas estrelas brillan xuntas, lembrando a todos os que miran para arriba que o verdadeiro amor nunca morre senón que vive para sempre en cada raio de luz e en cada murmurio do vento. Así, nun recuncho afastado do mundo, onde as montañas se alzan maxestosas e os ríos susurran melodías antigas, a historia de Helena e Samuel segue sendo un testemuño da beleza e tristeza do amor eterno, un amor que transcende o tempo, a morte e a quebrantamento. iluminando a vida dos que teñen a sorte de coñecer as súas historias.
***
Irene Bellón Vecino, 1º BAC E
Poden descargarse as súas achegas aquí: primeira e segunda.
***
Irene Bellón Vecino, 1º BAC E
***
Anton Lago Niño e Gabriel Notario de la Fuente
Poden descargarse os seus vídeos aquí: primeiro, segundo e terceiro.
***
Desiré Vila López, Natalia Cobas Pavón e Érika Trashorras, 1º BAC
Pode descargarse aquí un poema.
***
Poemas
Sofía López Gómez, 1 BAC
Poden descargarse aquí.
***
Terceira e última avaliación
Clara Roca López e Rebeca López Janeiro, 3º E
Pode descargarse aquí.
***
27/05/2024
Vídeos
Elia García Castro, Emma García Sánchez, María López Folgosa, Mariña Souto Blanco e Adriana Zordan Guerreiro
Poden descargarse aquí: primeiro e segundo.
***
Antonio Castro Freire, 1 BAC
Pode descargarse aquí.
***
28/05/2024
Emilio del Río Candia, 1º BAC E
Poden descargarse as súas achegas aquí: primeira e segunda.
***
Amizade entre inimigos
Fernando Espiña Lago, 1º BAC
Poden descargarse as súas achegas aquí: primeira e segunda.
***
31/05/2024
Reflexión sobre a morte
Andrea Campos Rodríguez, Lara Fernández Ramos, Andrés Gutiérrez Fernández
Pode descargarse aquí.
***
02/06/2024
Amizade entre inimigos
Fernando Espiña Lago, 1º BAC
Pode verse aquí.
***
04/06/2024
Emilio del Río Candia, 1º BAC E
Pode verse aquí.
***
30/04/2024
MIÑA NAI É GALEGA
Daniel Iglesias Carballal, 3º ESO B
Nunca hei esquecer
cando por primeira vez,
escoitei á miña nai
falar en castelán.
Viñeran uns parentes
que eran de Benavente
e por deferencia,
faloulles na súa lingua materna.
Eles dixeron que nos invitaban
a comer na súa casa:
para saber da vida
e do resto da familia.
Miña nai aceptou a invitación.
Eles dixeron por educación,
que tiñan un can co que podía xogar,
para pasar o tempo trais o xantar.
Miña nai dirixeuse a min:
“verdad que no te vas a aburrir?”
Eu pensei que toleara!
Non mo esperaba!
Quedei abraiado de escoitala
porque nunca antes o pensara,
miña nai era galega
por qué mudara?
Ben sei que eu falo castelán
e tamén a miña irmá
mais que o falara miña nai….
Iso non me cadraba.
Sentinme traizoado
non o daba asimilado
para qué me falaba así?
coma se eu non fose de eiquí?
Cando fun medrando
funme decatando:
os meus pais falan castelán
cando as circunstancias se dan:
No traballo, cos coñecidos,
por teléfono, en calquera sitio
mais anque o entendín
nunca o aplaudín
Para min, o normal,
e que miña nai
me fale galego,
como a escoitei dende pequeno
Se non me fala galego
non a recoñezo,
no fondo da ialma
resúltame unha estraña
Agora xa llo dixen en serio:
fálame sempre en galego
Se non me falas galego,
non es miña nai!
***
01/05/2024
Toponimia
Daniel Iglesias Carballal, 3º ESO B
Pode descargarse aquí.
***
05/05/2024
Textos de 4º ESO A E B
4º ESO A
Daniel Fernández Díaz
VALENTÍA
Ti ante todo debes saber
que hai valentía no teu ser,
unicamente a debes buscar
e de seguro a vas encontrar.
O único que o pode impedir
é non querer mirar dentro de ti
pensando que aí
so se esconde alguén covarde e ruín.
O importante non é facerse o forte,
senón que é protexer aos que te importen,
só aí o vas demostrar
a túa valentía sin vacilar
Demostrando ser alguén diferente,
capaz de protexer a súa xente.
E recorda sempre
que todas as persoas poden ser valentes.
***
ESTRELAS DO MAR
Yasmin Ibrahim
En un pequeno pobo preto do mar, onde as ondas murmuraban segredos ao vento e o sol pintaba o ceo con tons dourados ao solpor, vivían dous mozos namorados: Uxía e Praís. Coñecéronse na praza do pobo unha tarde cálida de verán, cando o aroma das flores encheu o aire e a música dun músico da rúa envolveunos na súa melodía.
Uxía , cos seus ollos que eran azuis como o mar, era unha habilidosa artesá que traballaba nunha pequena tenda de cerámica, creando obras que reflectían a beleza do mar e o amor que sentía por el. Prais, un pescador apaixonado cun corazón tan vasto como o océano, enmárcase perdidamente de Uxía dende o momento en que a viu sorrir.
Á medida que os días pasaban, o seu amor brillaba como as estrelas do ceo. Encontrábanse na praia ao amencer, camiñaban de man escoitando o son das olas rompendo na beira, e compartían risas e os seus soños máis profundos. Xuntos, crearon unha historia de amor que era de envexar.
Sen embargo, como en todas as historias de amor, tamén había desafíos. A partida de Prais no seu bote de pesca cara ao mar aberto cada día traía consigo o medo de non regresar, e Uxía rezaba en silencio pola súa seguridade e o seu regreso a salvo ao seu carón.
Pero a pesar dos desafíos, o seu amor nunca se debilitou. Aferrábanse o un ao outro coa forza do vento que axitaba as velas dos barcos, sabendo que xuntos podían superar calquera tormenta que a vida lles presentara. E así, nese pequeno pobo preto do mar, dous namorados atoparon no seu amor a forza para enfrontar o mundo, sabendo que a súa historia de amor era máis forte que calquera marea que puidera separalos.
***
Hugo Penelo
No val do Miño manso,
no val de fermosas fragas,
canta o río no seu paso,
fálano o vento nas ramas.
O sol brilla no horizonte,
pintando de cores o ceo,
as flores no campo danzante,
perfuman o ar con seu xeito.
Os paxaros cantan ao amencer,
anunciando a chegada do día,
a terra dorme sen medo,
sob a luz da lúa fría.
No val do Miño manso,
hai segredos por descubrir,
entre árbores e montes frondosos,
a natureza fala sen mentir.
E así, neste lugar sagrado,
a vida pulsa con forza,
e o tempo parece conxelado,
neste val que é a nosa dorso.
***
Sara Martínez
Cando te miro
eu en ti me fixo
todo o que naquel momento
sentín en aumento.
Por que cando estou contigo
sei que somos algo máis que amigos
e entre todos este motivos
o noso é algo preciso.
Eu quero todo contigo
para que os demais sexan inimigos
e poidan mirarnos
pero sen alcanzarnos.
En ocasións sinto dolor
pola culpa do teu amor
son moitas ilusións
pero tamén moitas decepcións.
Unha vida a túa beira
é o único que podo desexar
estar xuntos para sempre
sen nunca ter un final.
Ás veces é todo negro
e non sempre é color
non sei si de verdade me querer,
ou xa non.
***
FALANDO
Uxía Alonso Vieira
Para ti, avoa:
Ola, eu son Xela, teño 21 anos, e neste momento estou a facer unha carreira para ser xuíza. A xente que me coñece ou que crea que me coñece preguntarase que que fago aquí, que quen me creo; pero a min dáme igual o que pensen ou deixen de pensar, porque grazas ao que vivín e ao que sufrín, iso xa non me importa. Xa non me afecta. Xa non penso cada noite en que non quero vivir. Porque agora eu son a que importa. As noites xa non son escuras. E os días son cada vez máis claros
E por todo isto quero agradecerlle á miña avoa, que un día tivo a valentía de preguntarme:
- Ti, de verdade estás a gusto co teu corpo?
E poucos segundos despois respondíalle que si, que mirarme no espello cada mañá non era o
problema. O problema que a min me afectaba era o que viña despois de saír da casa e chegar do colexio e atoparme con ollos pegados ao meu corpo, gargalladas sen sentido que facían que ese sorriso co que entrara pola porta desaparecera, se esfumara. Despois de varios minutos en silencio, boteime a chorar.
E aquí estou, chorando de novo porque aínda que xa non siga vivindo iso, o que sufrín, o moito que sufrín, non mo vai quitar ninguén. A vida é inxusta e iso nunca vai cambiar, así que, por favor, non lle fagades aos demais o que non che gustaría que che fixeran a ti. E unha vez dito isto, moitas grazas, moitísimas grazas a esas persoas que fixeron que eses momentos en que o mundo se viña abaixo lograra que non pasara.
E isto é para ti, avoa.
***
NADA
Claudia Díaz Casavella
Nada. Tan só unha palabra, catro letras, moi fácil dicilo, sen embargo, non estou moi segura de que sexa tan doado sentilo.
Provén dunha pregunta, ao meu parecer, retórica :"Que pasa?" porque sempre é a mesma resposta: Nada. É unha simple palabra, pero é moi curioso o que esconde detrás, esconde ira, rabia, bágoas, e incluso ás veces (por desgracia moi poucas) risas ou trasnadas.
Nunca nos paramos a pensar que pode agardar detrás desta resposta, máis o que podo asegurarche é que o significado de "Nada" pode ser moitas cousas, pero nunca é verdade, pode ser medo ao rechazo de contar o que nos pasa, medo á traizón do que pregunta, medo a ser obxecto de burla, ou medo a que me fagan dano, pero ese " Nada" xamais ten nin unha pouca
de verdade detrás.
"Nada" é o que debería de pasarnos, xa que "só somos adolescentes, a nosa obriga é unicamente estudar, non podemos ter problemas", máis "todo" é o que nos pasa pola nosa revolucionada cabeza, que non é capaz de para un só minuto de pensar.
Todos temos un "Nada" e todos gardamos detrás del a nosa verdadeira esencia, os nosos propios pensamentos e sentimentos que xamais expresamos aos demais. Esa persoa que tes ao lado, esa que pensas que coñeces, verdadeiramente non a chegarás a saber nada dela ata que non descubras e comprendas a variedade de cousas que se atopan dentro do seu "Nada".
***
Naiara Diéguez Romero
Amor incorrecto
Ese sentimento de amor-odio
Que non me deixa durmir polas noites
E non saber nin eu o que sinto
É o primeiro problema deste suplicio.
Tampouco sei o que realmente sentes ti
Aínda que podo imaxinarmo
Esa contradición que eu teño
Probablemente estate enganando.
Ás veces simplemente necesítase tempo
Ou incluso unha longa conversa
Pero cando o amor está de por medio
Absolutamente todo regresa.
***
4º ESO B
ESCOITAR PARA CONTAR
David Pereira Santín
Escoitar para poder aprender,
aprender para poder coñecer,
coñecer para logo contar,
e contar para poder falar.
Falar parece sinxelo,
o sinxelo o fai calquera,
calquera poder ser un modelo,
modelo para alguén se puidera.
Se puidera gustaríame viaxar,
viaxar por soños ou contos,
contos que me van contar,
así que terei que escoitar.
AS DÚBIDAS DO TEATRO
Isto será para min,
será de verdade o teatro parte da miña vida,
de verdade será para min,
estarei destinado aos escenarios para estar enriba.
De verdade será para min,
aprender uns papeis sobre personaxes cara a deriva.
Isto será para min,
buscar a expresión corporal e a oralidade,
sin cesar nun mar de liberdade,
no que non existe realidade,
de verdade será o teatro para mín.
Eu penso que si,
que si é para min,
que teño posibilidades,
capacidades,
habilidades,
facultades,
vontades,
necesidades,
Isto si é para mín.
***
Cristian de Sousa
Velaiquí a tes
Durmidiña, i eu rendido ós seus pés
Eu teño moita sorte
Non só de terte
Se non de estar presente
No mal e no ben
A túa presenza é comas fervenzas
Transmiten paz
E destaca a súa beleza
Non son romántico
Nin moito menos
Pero ó pensar en ti
Un neno parezo
Non pola inocencia
Nin pola sua enerxía
Se non pola ilusión que me dás
De noite e de día
***
PÁXINAS DE AMIZADE
Violeta Fraga Sal
Entre as páxinas me perdo
en historias que me fan soar
descubrir que todo é posible
cando un libro teña na man.
Libros, amigos do meu ser,
que me axudan e ensinan a crer
no que non vexo.
Libros que me acenden a mente,
me fan escoller as palabras
que abren a xanela ao mundo
que quero coñecer.
Os libros son a luz,
a miña estrela guía,
por eles vivirei
todos os meus días.
Amor eterno,
palabras infinitas,
nunca deixarei de ler pois
en cada libro atopo
un pedaciño de min.
***
AVOA
Antía Núñez Sousa
Querida avoa,
vai moito tempo sen ti,
sen as túas risas,
sen os teus ditos.
Cada día estráñote máis,
estraño ver os teus programas favoritos,
escoitar a radio xuntas,
estráñote a ti.
Estraño os nosos paseos,
as nosas charlas sen sentido,
esas tarde de verán ao sol,
eras un piar fundamental.
Grazas, grazas e grazas,
por todos os recordos xuntas,
por todas as tardes xuntas,
e por todas as risas.
***
Taha Matahi
Nunha terra de misterios e encantos,
onde as ondas do mar cantan cancións,
onde as fragas esconden segredos
e os ríos murmuran segredos antigos.
Aquí onde o sol bale co vento e a noite resplandece de estrelas,
nunca me canso de contemplar a beleza deste lugar encantado.
Os pesares e as aflicións se desvanecen como néboas ante tanta fermosura
que nos rodea por todas partes.
Galicia, terra milenaria,
chea de historias e lendas,
onde cada pedra conta un conto e cada suspiro é poesía.
En cada recuncho deste paraíso sinto a conexión coa natureza,
a paz e a harmonía que emana dun lugar tan especial como este.
Por iso teño a sorte de vivir aquí,
entre bosques e praias,
entre montes e vales,
na terra que me viu nacer e crecer.
***
Cantiga de amigo
Martín Vila
Non sei se te quero ou non
e só o xulgo por un apretón.
Non me berres, amigo meu!
Ti riste co teu amigo
mentres eu fago unha cantiga de amigo.
Non me berres, amigo meu!
E só o xulgo por un apretón
o teu amor sen compaixón.
Non me berres, amigo meu!
Mentres eu fago unha cantiga de amigo
ti me tratas, como nun castigo.
Non me berres, amigo meu!
O meu fogar
Meu lugar esta en Galiza,
na Galiza do meu corazón,
tanto que eu a quero,
tanto que dou no seu honor.
Casa da lingua mais sonora,
feita non so para cancións,
se non tamén para poemas,
para teatro e narración.
Fogar de xente nova,
que falan a lingua con orgullo,
fogar de escritores e lendas,
que fixeron un berro,
do que un día foi murmurio.
Galego
O galego no meu sangue,
sangue de todos aqueles que loitaron,
sangue de poetas e ilustrados,
sangue de aquelas que morreron,
para conseguir o que hoxe rexeitamos.
Falo galego con orgullo,
sabendo que malas linguas falan de nós,
de nós os rapaces galegos,
que nos atrevemos a alzar a voz.
Falo na lingua nai,
porque así me nace do corazón,
falo na lingua mais fermosa,
o galego, cal se non?
***
Ainara Álvarez Machado
Teño o teu puño cravado
A ferro candente na cara.
Só oírte respirar
Sinto que i aire me falta
Posuída, ultraxada,
humillada, golpeada!
Sempre botas o meu corpo
A rabia que hai na túa alma!
Xa xira outra vez a roda,
Dor que da dor é escrava
Por que non me deixas libre
Se desprezable me encontras?
***
Alexandra Bocman
Algún día saberei o que fomos?
marchaches sin dicir nada,
e eu aínda sigo namorada,
a pesar de ser coma dous polos.
Pero eu aínda sigo namorada
de algo que nunca chegamos a ser.
Nunca mo deixaches claro
non era tan complicado,
pero eso xa quedou no pasado
e cada vez que te vexo é moi raro.
***
Carme Casanova Lamas
Eu falo para a miña terra,
para que me escoite o meu pobo,
non son ninguén aínda,
pero ese é o meu soño.
Falar por Galiza
sentir que podo axudala,
sentíndome sempre galega
amando cada parte dela.
Sostendo o sentimento contra vento e marea,
defendendo as miñas ideas
pensando sempre na miña terra,
vella e fermosa.
Os que falan non saben
A nosa Galiza e grande!
E o fogar da nosa lingua
lingua que se expande.
É tamén a terra de moitos loitadores,
loita que eu seguirei
ata o dia que xa non soñe.
Loito pola nosa lingua
loito e loitarei
lingua que nos da identidade
identidade que sempre sentirei.
Falo a lingua nai con orgullo
atrevéndome a alzar a voz
falo para aqueles que escoitan
falo en galego
por que así mo pide o corazón.
Somos poucos os rapaces
que levamos este sentimento no sangue
somos poucos os valentes
que sen medos defendemos a nosa xente.
Eu solo quero ser escoitada
polos que senten,
polos que falan
polos que pensan, sempre en galego.
***
Noa Vázquez Blanco
Miña fala, o galego
Miña fala querida
na nosa Galiza
palabras fermosas
como morriña
Esa fala querida
onde en calquera lugar é coñecida
envexada por todos
pero miña
Miña fala querida
da nosa terriña
a que todos deberíamos mostrar
con ledicia
Esa fala querida
que levamos dentro
berrémola os catro ventos
meu idioma "¡GALEGO!"
***
Naiara Fernández Domínguez
A amada envíame unha mensaxe
para enriquecer a miña paisaxe.
Amor con tristura.
A amada fala de amor
para curar o meu corazón.
Amor con tristura.
Para poder outra vez soñar
e unha nova vida comezar.
Amor con tristura.
Para curar a miña dor
imos xogar ao soñador.
Amor con tristura.
A través de esta viaxe
soñada pola miña personaxe.
Amor con tristura.
Esquecer este soño iríame mellor
para borrar esa dor.
Amor con tristura.
...................................................................
Ledicia, ledicia, ledicia
a que teñen os nenos e nenas
xogando nun mundo de cores e de amor.
Xogando no seu mundo de fantasía.
..................................................................
No falar da nosa terra, recordo os tempos antigos,
ilumina a luz dunha fermosura, entre cantares e abrigos.
Galicia, na súa lingua, fala co corazón,
é a voz dos nosos pasados, é a nosa debilidade común.
A lingua galega resoa, firme e chea de vida,
como unha fervenza eterna que nunca será esquecida.
Por iso estamos todos, co orgullo de ser galegos,
e defendamos a nosa fala, ata o fin do mundo.
Que o galego siga vivo, en cada verbo e poema,
é a nosa identidade, o noso maior dilema.
***
Iria María Amedo López
Un fermoso día
Unha noite estrelada,
con morriña da miña estrada
A miña estrada
que fermosa era
Que bo tempo facía !
Naquela estrada da miña infancia
Aquela infancia que florecía
cos cantos dos nenos
Canta poesía
daqueles nenos
***
CANTIGA DE AMIGO
Carla Rodríguez Vázquez
- Miña amiga, que sempre estás comigo,
saberás ti onde vai o meu amigo?
Aquel ao que eu quero tanto,
e ao que sempre miro con encanto.
Amiga, sabes ti onde atopalo?
- Ai, amiga, ti cres que se o soubera
diríacho de calquera maneira?
El, que sempre te ten obrigada,
e ti fas coma se nada pasara.
Cres ti que sería eu tan parva?
- Saberás ti onde vai o meu amigo?
Ou porqué agora non está comigo?
Atópome sen el tan perdida
que non sei que facer coa miña vida...
Como curarei esta enorme ferida?
- Diríacho de calquera maneira?
Claro que non, non vou ser mentireira.
Deberías de esquecerte del dunha vez,
porque estouche a dicir que non che é fel.
Amiga, repítoche, esquece dunha vez a aquel.
***
Kevin Carballido
Podes estar lonxe dos meus ollos, das miñas mans, lonxe do meu corpo, pero non do meu corazón nin da miña alma.
***
07/05/2024
2º ESO B
Ola, son Pedro
Eric Bedoya Neira
Pode descargarse aquí.
***
Estar
Estev Bedoya Neira
Pode descargarse aquí.
***
A cadea perpetua
Martiño Casanova Lamas
Pode descargarse aquí.
***
O queixo
Adrián Cuevas Malumbres
Pode descargarse aquí.
***
A lenda do lago Victoria
Carla Campechano
Pode descargarse aquí.
***
Querido diario
Salma ElJaidi
Pode descargarse aquí.
***
Prexuízos
Sofía Pérez Corral
Pode descargarse aquí.
***
Non correspondido
Yanira Neira Corral
Pode descargarse aquí.
***
07/05/2024
3º ESO B
Abde Zitouni
Pode descargarse aquí.
***
O xigante da Coruña
Alba Seijas Bayo
Pode descargarse aquí.
***
O mito da Santa Compaña
Amalia Enríquez García
Pode descargarse aquí.
***
A Raíña Loba
Andrea de León Barona
Pode descargarse aquí.
***
Que bonita é a miña Galicia!
Khady Gaye López
Pode descargarse aquí.
***
As linguas mapuches
Lautaro Zurita
Pode descargarse aquí.
***
Os tres aneis
Narges Bader Ibrahim
Pode descargarse aquí.
***
A outra realidade
Rafael Lamas Varela
Pode descargarse aquí.
***
Goku
Ali Ben Abrada
Pode descargarse aquí.
***
11/05/2024
4º ESO A E 4º ESO B
Alumnado diverso
Pode descargarse aquí.
***
Tres metros cadrados
David Pereira Santín 4º B
Pode descargarse aquí.
***
Podcast
Alumnado diverso
Pode descargarse aquí.
***
3º ESO B
Antía
Abdelilah Zitouni
Pode descargarse aquí.
A xente
Narges Bader Ibrahim
Pode descargarse aquí.
Dafne e Apolo
Amalia Enríquez
Pode descargarse aquí.
Alma, a rapaza indecisa
Alba Seijas Bayo
Pode descargarse aquí.
Textos
Andrea de León Barona
Pode descargarse aquí.
O Caolín
Khady Gaye López Sarry
Pode descargarse aquí.
***
13/05/2024
1ª entrega 2º ESO
Pode descargarse aquí.
***
1ª entrega 3º ESO A
Pode descargarse aquí.
***
14/05/2024
Martiño Casanova Lamas, 2 ESO B
Pode descargarse aquí.
***
Sofía Pérez Corral, 2 ESO B
Pode descargarse aquí.
***
A lenda da sorte
Adrián Cuevas Malumbres, 2 ESO B
Pode descargarse aquí.
***
Dores de amor
Eric Bedoya Neira, 2 ESO B
Pode descargarse aquí.
***
Varias/os, 2 ESO B
Pode descargarse aquí.
***
19/05/2024
Tan pequena e tan grande
Daniel Iglesias Carballal, 3º ESO B
Pode descargarse aquí.
***
20/05/2024
2º e 3º ESO
Pode descargarse aquí.
***
21/05/2024
O misterioso castelo
Adrián Cuevas Malumbres, 2º ESO B
Pode descargarse aquí.
***
O castigo eterno
Eric Bedoya Neira, 2º ESO B
Pode descargarse aquí.
***
Gustarche un pouco
Estevo Bedoya Neira, 2º ESO B
Pode descargarse aquí.
***
Martín Prados Méndez, 2º ESO B
Pode descargarse aquí.
***
Martiño Casanova Lamas3, 2º ESO B
Pode descargarse aquí.
***
Querido diario
Salma ElJaidi, 2º ESO B
Pode descargarse aquí.
***
Prexuízos
Sofía Pérez Corral, 2º ESO B
Pode descargarse aquí.
***
Lúa e sol
Yanira Neira Corral, 2º ESO B
Pode descargarse aquí.
***
Textos de 3º ESO B
Alba Seijas Bayo
Pode descargarse aquí.
***
Goku torneo do poder
Ali Ben Abrada
Pode descargarse aquí.
***
Mito de Ícaro
Amalia Enríquez García
Pode descargarse aquí.
***
O bo e o malo
Andrea de León Barona
Pode descargarse aquí.
***
As Letras Galegas. Luísa Villalta
Khady Gaye López
Pode descargarse aquí.
***
A Galicia
Narjes Bader Ibrahim
Pode descargarse aquí.
***
Textos de 4º ESO
Pode descargarse aquí.
***
2º e 3º ESO
Pode descargarse aquí.
***
24/05/2024
Carla Campechano, 2º ESO B
Pode descargarse aquí.
***
Abde Zitouni, 3º ESO B
Pode descargarse aquí.
***
Lautaro Zurita
Poden descargarse as súas achegas aquí: primeira e segunda.
***
Cristian de Sousa, 4° ESO B
Pode descargarse aquí.
***
Textos de 1º BAC
Pode descargarse aquí.
***
25/05/2024
Textos de 2º ESO C
Pode descargarse aquí.
***
Textos de 2º e 3º ESO
Pode descargarse aquí.
***
***
***
20/05/2024
Sara Rey Guerra, 1º BAC
***
22/05/2024
Greta Modia Fernández, 3º ESO C
***
Greta Modia Fernández e Emma Lorenzana Andión, 3º ESO C
Pode descargarse aquí.
***
3º ESO
Colaxes sobre A Virxe do Cristal
Aitana Souto Barreira
Pode descargarse aquí.
Carmen Martínez Domínguez
Pode descargarse aquí.
Mateo Rodríguez Pardo
Pode descargarse aquí.
Saúl Pérez López
Pode descargarse aquí.
***
Textos
Alumnado diverso
Poden descargarse aquí.
***
24/05/2024
Colaxes sobre A Virxe do Cristal
Daniel Sanjuán Prieto
Pode descargarse aquí.
Nicolás Besada Armas
Pode descargarse aquí.
***
Textos
Alumnado diverso
Pode descargarse aquí.
***
26/05/2024
Colaxe sobre A Virxe do Cristal
Nicolás Álvarez Novo
***
27/05/2024
Poema a partir de dous versos de Luísa Villalta
Leire Meilán Rodríguez, 3 ESO
Pode descargarse aquí.
***
29/04/2024
M. Dafonte Paz
***
24/05/2024
Alumnado de 2º de Bacharelado na materia de Comunicación audiovisual.
Pode descargarse aquí.
***
Lingua vernácula
Alumnado de 2º de Bacharelado na materia de Artes escénicas
Pode escoitarse aquí.
***