Noutra ourela

Quero falar da miña terra agora que estou afastado dela, quero abrir unha xanela ó abrente dende o máis fondo do meu ser. Quero falar da rachadura que se produce no meu interior cada vez que nun medio de comunicación se amosa un anaquiño do seu pulso, hoxe aínda non enxergábel.
Uns din que son toladas, parvadas dun home que non sabe en que porta petar, outros laretean dunha alma abaixada e pouco feita. Tanto me ten. O sentimento está por riba das palabras que non saben nadiña del. Hai que estar case “desterrado” para saber como se acuruxa o espírito cando un escoita os sons da húmida gaita no medio dunha mestura de asfaltos e eternas distancias. Nun airiño amósanse á memoria toda unha ringleira de relembros, de vivencias indelébeis que formaran daquela esta toxeira de soños, soños de cor verde sempre. Soños que debuxan na memoria un relampo de inesquecíbeis ollos rebuldeiros. Aquí non hai carballeiras coma a da Gloria do Burgo (Vedra) para se deitar embaixo delas, aquí non hai cumpridas veigas de amarelo millo zoando ó son do vento, aquí non hai ríos que foxen polas encostas montesías en fervenzas, para despois marchar manseliños e rematar nas acochadas rías. Aquí hai o que hai, non hai máis.
Coma un lóstrego, esta iluminación súpeta da alma agroma do meu interior chea de aldeas saudosas, deses currunchiños mínimos da existencia, onde a afectividade é primixenia e pódese apreixar o pracer vivindo nelas. Eles falan coa terra, con esa terra na que medran verdadeiras cruces de pedra cobertas dunha enxebre carriza e con liques enfeitando as peañas maxestosamente.
Por iso, cada noite loito por voltar a ela, para non morrer de morriña nin vivir anos de melura; pois a resignación de non voltar á casa nai é un suicidio diario. Por iso teño apegada nas miñas tempas a imaxe do varudo Ulises retornando a Ítaca, sucando un tortuoso camiño ateigado de incontables atrancos.
Os galegos do exterior levamos sempre un Ulises no colo da memoria.