Castalia de pedra
(un anaco da terra nai na memoria)

Aí estás ti, ergueito e levantado na herba hoxe noviña. Aí estás ti, dende tempos inmemoriais fortemente vencellado ás raíces da nosa terra.
(Din os historiadores que naciches na Idade Media como consecuencia do pensamento místico das ordes mendicantes e do influxo que ocasionaron as súas crenzas. Tamén se di, queridiña indulxencia de pedra, que San Vicente Ferrer tivo unha influencia decisiva no teu espallamento polo chan galaico. Non cho sei, illa do ceo na terra, non cho sei.)
Persoalmente nestes momentos pouco interese teño en solventar a dúbida. Soamente quero falar contigo. Pois cada vez que falo contigo santificas a conversa que temos adoito, e amparas a miña oración baixo o palio da túa recendente efixie. Tamén serves de guía na miña peregrinaxe da vida. Decote chego a ti cuberto pola poeira da cidade e coa miña errante alma cargadiña de múltiples feridas e ilusións a miúdo quebradas. E cando estou preto de ti, mírote prácidamente coas santiñas dos meus ollos, e sinto a beira túa, nese buraquiño sagrado que é o pedestal da túa fe. E fáloche. A carón túa fáloche das penurias humanas do meu existir, cóntoche os sufrimentos do derradeiro desengano, e prégoche, coa fervenza dun home cheo de tristuras, que endexamais rompas este froitoso encontro.
E calo a boca para escoitar a túa manciñeira resposta. Arestora tempo de paz. Verbas de luz sen son invaden o meu espazo, e, ó pouco de compartir o mesmo anaco de claridade, comezo a sentir na miña pel envilecida o ferro santo deste curro de pedra. Renazo das miñas cinzas como unha ave fénix, e convértome nun impenitente consumidor do teu néctar de vida. E ti mesmo, redentor de pedra, quitas as pexas que eu intencionadamente poño nos pés para nun airiño darme a liberdade, cantiga de boaventura; porque, na leira da túa sombra, ti fixeches de min un home novo. Graciñas, Castalia de pedra.