Por moito que te presumas
“verbum caro factum es”;
non eres branco da cara
e eres trenco dos pés.

A Francisco non lle petaba nadiña que o chamaran Farruco.
-Eu son Francisco, nome sonoro coma poucos, a súa elección é agoiro de que aquí, no caletre, hai moita arte de Deus. Tes que entendelo, padre, estas mans non se poden escarallar collendo o sacho, son mans de artista, e como tal debo coidalas.
O pai mirábao sen dar creto ó que oía; a nai, as máis das veces, non daba fala, pois os razoamentos do fillo eran insostibles.
-Tes que ver, insistía o futuro pintor, que para esta familia ten que ser un orgullo parir “outro” Francisco. E remarcaba moito iso de “outro”.
Cando dicía isto non se avergoñaba o máis mínimo en se comparar con Zurbarán, o mestre do realismo barroco. A desvergoña habitaba nel dende cativo.
-Dende o século XVII non houbo “outro” Francisco tan célebra coma min. Mírademe ben...
-¡Boh! Se a ti te conocen na túa casa e pouco máis...
-É a ingratitude que sufrimos os xenios.
Na taberna do Picalagartos botábanlle na faciana as máis diversas aldraxes: carallán, pintamonas, señorito pintacús, mangante, furaolas... e el nin se inmutaba.
-O que pasa é que vós non sabedes capta-la arte que tedes diante. Mercade libros, estudiade, e algún día falarédeslles de min ós vosos fillos amosándolles algunha das miñas obras, e quedaba nun xesto retador, para despois rematar.
-¡Abofé que nunha fotografía! Vós non teredes cartos nin ghusto para mercalas, burracáns, fillos da merda. E pegaba media volta cunha fachenda e vaidade dignas dun lord inglés, mentres os seus veciños o puñan pingando.