Nunha das miñas últimas estadías en Compostela, hai un ano máis ou menos, no mes de maio, ocorreume unha pequena anécdota. Iso pensara nun principio; porque, en moitas ocasións, as anécdotas voan como paxariños ceibes, pero despois converteuse no xermolo da historia que comezo a relatar hoxe. Os elefantes din que teñen moi boa memoria e non esquecen o seu cemiterio.
Como tódolos días, contra a tardiña, fun pasear á Ferradura, no parque da Alameda. Lembro que sempre buscaba un banco afastado no que se sentise o fresco do solpor. Non desexaba compañía, tan só fita-la maxestade da catedral e respira-lo aire e mailo recendo das plantas do meu arredor. Xa estaba farto do calor abafante de Madrid, e precisaba senti-la humidade da terra galega. Galicia tampouco esquece ós seus.
E cando niso estaba, vin ó lonxe a figura cambaleante dun vello que respiraba malamente por mor da fatiga e da calor. Tiña un xeito acorado e unha feitura xa desvencellada polos anos. Para ser un pouco dramático, diriamos que a morte veíase na súa enrrugada faciana cunha nitidez case virtual. Camiñaba parsimoniosamente, como se xa tivera caminado todo, e ó chegar a min observei que buscaba con cobiza e desacougo un buratiño para sentar. Ó ver que á miña beira había un, se abalanzou cara a el cal relampo nunha treboada. Este derradeiro esforzo deixouno a penas sen resollo, e tardou uns cantos minutos en recupera-la respiración.
Mentres recobraba o alento, o pouco alento que xa lle quedaba dicía el, desculpouse varias veces pola serenata que me estaba a dar. Eu non sei qué lle farfallei, pois seguía no mesmo estado de ensimesmamento contemprando unha das bocanoites máis feiticeiras da miña vida. Pero el tiña ganas de falar e volveuse desculpar con máis afervoamento, para me gaña-la vontade e así manter unha conversa comigo.
-Xa non teño conciencia do futuro, todo en min é pasado; espetoume sentenciosamente. ¡E como pesa o malfadado!