-Madre, hoxe vén come-lo señor cura.
-¿Quen, o de Covas?
E a faciana de Carme transformouse de súpeto. Sabía que co xantar disposto para ese día don Avelino Quintáns Iglesias non tiña nin para empezar.
-Cada vez que vén come a Deus polas pernas, é tan boa persoa como gorxón.
-Algún pecadiño hai que ter. Muller, outros chaman ós seus fillos sobriños, e ninguén os reproba; e eu, que só peco de gula, estou nas linguas de tódolos veciños. Chámanme larpeiro, o ghlobo de Covas, e que como máis có can das gardas... É a cruz que teño que levar por non rexeita-las invitacións dos parroquianos. Por certo, Carmiña, ¿non terías por aí unha cunquiña dese caldo tan rico que ti fas?... así, para tapa-lo burato mentres non xantamos.
-Sente aí, don Avelino,na mesa da laterira, sente aí; que nun instantiño o ten diante.
-Graciñas, muller. Ti si que es boa muller. Ben cho saberá pagar no Ceo o Noso Señor Xesuscristo.
Este home tiña un aspecto panchudo e á par teso. Sempre a medio barbear. Tiña moi má visión, e non daba endexamais cos peliños de debaixo do nariz e das patillas. A cabeza non era pequena, máis ben voluminosa, o que lle daba unha fasquía delirante cando bebía a pote nas vodas ou primeiras comuñóns e poñíase vermello coma un tomate. Entón os nenos achegábanse a el para ver moi pretiño os sanguiñentos capilares que cruzaban as súas meixelas, e facían apostas sobre cando ían rebentar.
-Aparta de aí, rapaz, que che vou dar unhas labazadas das que que ti ben coñeces.
As mulleres tamén facían as súas para calcularen o diámetro do bandullo.
-Iso pódecho dicir a Manoela, a súa asistenta na
rectoral, que, cando non vén á hora o señor cura, dille que faga a cama e que lle espere deitada nela.
E botaban a rir estentóreamente.