(O escenario segue en silencio, sen luz. Préndese un foco para seguir os movementos de UXÍA e a GRANDAMIGA que pasean polo corredor central do patio de butacas.)


GRANDAMIGA.- Non sei como o soportas.
UXÍA.- Fáime chorar, iso significa que me considera, que non me ignora. (Poñendo actitude evocadora.) Que tolera as miñas múltiples carencias e que apenas mas restrega.
GRANDAMIGA.- ¿Esa é a túa aspiración? ¿Non sabes que no ceo hai exceso de cupo, que sobran mártires e santas? ¡Espabila! Deberías estar farta de depender dun balde.
UXÍA.- Esqueces que somos criaturas vindas da humidade. As bágoas non teñen nada de negativo, son o maior don da muller en opinión de santa Rosa de Lima. Prefiro chorar por calamidades coñecidas e profundas que vivir esperando alegrías superficiais. Ás veces pergúntome: ¿Por que non tirar algo de proveito da miña infelicidade continua? Chorar adelgaza os cotomelos e Mauro preocúpase pola miña figura. Anímame a que me sinta segura do meu propio corpo incompleto. Ademais, tampouco chego á esaxeración de santa Liduina de Schiedam, eu son máis modesta, non persigo excavar dous sucos nas meixelas.
GRANDAMIGA.- ¡Uxía, non me toques a perracha! (Moi enfadada e pillándoa polos antebrazos.) A desgracia rutinaria non deixa de ser desgracia, o martirio e a santidade están superados. ¿Por que non o deixas? É unha cascuda.
UXÍA.- Ti non entendes de relacións de parella. Tampouco sabes moito da paella, vai pasárseche o arroz.
GRANDAMIGA.- Será iso, eu aínda persigo unha relación de equivalencia, un trato de igual a igual, sen xerarquías nen obrigas afectivas ou consuetudinarias. (Acariñándolle o pelo en actitude moi agarimosa.) Que amen a miña orografía con coñecemento de causa e acaben coa vida entendida como val de bágoas.
UXÍA.- (Afastándolle as mans.) Quererse inclúe tamén o non quererse.
GRANDAMIGA.- Non me veñas agora con que foder e non foder son a mesma cousa pero en contrario, ahí non che dou a razón, iso de non facer o amor por medo a desfacelo... Xa non hai terreos que conquistar nen tesouros anatómicos por descubrir... Os corpos apodrecen a fume de carozo.
UXÍA.- Non quero que Mauro me penetre, quero penetrar na esencia do sufrimento universal. (Fica pensando na fondura da frase.) ¿E se a actividade desemboca en pasividade?
GRANDAMIGA.- Este pánico teu... (Con enerxía.) Afronta dunha vez a realidade, sodes o día e a noite, a vida e a morte, o lusco e o fusco, o un e o outro.
UXÍA.- Os éxitos son sempre fracasos, hoxe sempre será onte, a vida ten dous sentidos.
GRANDAMIGA.- A vida, a vida, ávida estou de sentirche que estás viva.
UXÍA.- ¿E logo non estou?
GRANDAMIGA.- Prefiro non falar.
UXÍA.- ¡Tampouco me trata como a unha alfombra! ¡Se son unha privilexiada!
GRANDAMIGA.- O privilexio de sufrir eu non o considero tal. O sufrimento é un crime contra a vida.
UXÍA.- O outro día miroume aos ollos, colleume as mans, ergueume o queixo con suavidade, afastou os cabelos que me cobrían as orellas e aplicume unha frase do xenio de Dalí: "As mulleres non tedes testículos, xa que logo tampouco talento".
GRANDAMIGA.- ¡E ti aplaudiches, claro!
UXÍA.- (Á defensiva.) Tamén ás veces di cousa lindas e le a Balzac en francés só para traducirme que a muller é un delicado instrumento de pracer.
GRANDAMIGA.- ¡Posme do fígado! Instrumento, instrumento... ¿E o home que é, o músico que te toca con cuidado e logo te guarda na funda?
UXÍA.- ¡Muller!
GRANDAMIGA.- ¿Ti de que século es? O fin non sempre xustifica abandoar os principios, Uxía, tes que te dar a valer, non debes soster esa dependencia. Ou es sucre ou es sal, non se pode ser doce e salgada a un tempo.
UXÍA.- Non sei, nunca me saborexei a min mesma... E non te me achegues tanto, se nos ven van pensar que somos parella.
GRANDAMIGA.- Uxía, es un ceo.
UXÍA.- Identifícome máis co purgatorio.
GRANDAMIGA.- ¡Enténdesme perfectamente! Se ti quixeses...
UXÍA.- Non.
GRANDAMIGA.- (Teimuda.) En min xúntanse suavidade e fortaleza, coñecemento do idioma, experiencia na caricia, comprensión, paciencia... Aprendín a escoitar e podo tomar apuntes de todo o que me digas...(Desarmada.) Sei lavar as prendas delicadas.
UXÍA.- (Sentíndose violenta.) Son a túa mellor amiga... pero eu lavo a miña roupa e... non te amo.
GRANDAMIGA.- ¿Como o sabes? ¿Acaso na esgrima os zurdos non son máis dextros que os dereitos?
UXÍA.- ¿E iso que terá que ver?
GRANDAMIGA.- ¿Non poderías ser ambidextra? Faino por min, sentiríaste como unha raíña.
UXÍA.- Son republicana e non te amo.
GRANDAMIGA.- Tes amo.

(Aparecen dous paseantes polo corredor en amena conversa. UXÍA e a GRANDAMIGA retíranse a unha banda e sentan no colo dalgúns espectadores por iso de deixar paso e non molestar.)

PASEANTE 1º.- A min xa me traía mosca que a moza estivese todo o santo día lendo nun libro.
PASEANTE 2º.- Ler con mesura está ben e non ten contraindicacións para as mulleres.
PASEANTE 1º.- ¿Un libro de caza?
PASEANTE 2º.- ¿Maior ou menor?
PASEANTE 1º.- Tanto ten, e non me perguntes se era en edición de peto ou facsimilar, para o caso é o mesmo. O que importa, o que me trae a cabeza tola é que a miña rapaza follee a "Cynegetica" de Nemesianus.
PASEANTE 2º.- Acouga, ten que haber unha explicación racional, seguro que nel aparecen consellos para que as mulleres cacen un home e a maneira de conservalo. Ninguén se arrisca a perxudicar a saúde da vista así como así.
PASEANTE 1º.- ¿Ti cres?
PASEANTE 2º.- ¡Pois claro! A muller só se interesa por un animal na medida en que é doméstico. Pior é a miña Carme.
PASEANTE 1º.- ¿E logo?
PASEANTE 2º.- Asústame.
PASEANTE 1º.- Carme le poesía, non vexo o problema por ningures. (Pensa para existir e logo pergunta.) ¿É de arte maior ou menor? ¿Hai rima? ¡O verso non será libre!
PASEANTE 2º.- ¡Non me remedes! Falo en serio. Trátase de Elefantis, unha poetisa moi reputada.
PASEANTE 1º.- ¿O de reputada vai con segundas?
PASEANTE 2º.- Xulga por ti mesmo, os versos son pasábeis pero a sona alcanzouna por inventar nove maneiras de coito anal descoñecidas até ese momento.
PASEANTE 1º.- ¡Carafio! ¿Hai tantas?
PASEANTE 2º.- ¿Entendes a miña preocupación?
PASEANTE 1º.- Esa relación vai de cu.

(Vanse os paseantes por onde viñeron. A GRANDAMIGA e UXÍA recuperan o corredor.)

UXÍA.- Tamén o home ten problemas.
GRANDAMIGA.- E queda reducido a si mesmo e ao que o rodea.
UXÍA.- Para ti o problema é o home máis que a circunstancia.

(As dúas mulleres imitan aos paseantes mentres a luz perde protagonismo en beneficio da escuridade.)

(MAURO e O SEMIDEUS entran polo corredor central que leva ao escenario. Conversan animadamente.)

O SEMIDEUS.- Non o entendo, Mauro. Por máis voltas que lle dou sigo sen entendelo.
MAURO.- Non hai nada que entender.
O SEMIDEUS.- Algo haberá.
MAURO.- A vinganza é un pracer que se serve á temperatura do ambiente e o ambiente neste intre está que queima.
O SEMIDEUS.- ¿Tes que demostrar que es moi macho? ¿É esa a razón? ¿Queres castigar a imaxinación de Uxía?
MAURO.- Estou doído. Ás veces chega cunha infidelidade só pensada para trastocalo todo. O camiño do virtual ao real parece longo pero só son centímetros.
O SEMIDEUS.- ¿E por iso vas cunha pendonga?
MAURO.- Unha profisional do venéreo, si... E segundo reza o periódico exerce a prostitución para pagarse a licenciatura en románticas e as letras do piso.
O SEMIDEUS.- Estou defraudado e... tamén interesado, nunca vin unha piruxa. ¿Será certo que as putas en lugar de vulva teñen un conómetro para computar?
MAURO.- Non me sexas vulgar. Está claro que non é unha calquera e teño curiosidade por saber como é a variante sexual do "Sturm und Drang".
O SEMIDEUS.- Iso tradúcese como empuxe e ataque.
MAURO.- ¿Tamén sabes alemán?
O SEMIDEUS.- E bávaro.
MAURO.- ¡Que bárbaro!
O SEMIDEUS.- Houbo un tempo en que fun teutón verbeneiro, pero cansei... ¿Falta moito para chegar?
MAURO.- Non, é aquí mesmiño.

(Suben polo lateral do escenario ocupado agora por unha cama xigantesca. Nela, en bata bermella e facéndose as unllas, está HELENA. Chaman á porta.)

HELENA.- (Incorporándose.) Está aberto, adiante.
MAURO.- Somos nós.
HELENA.- ¿Nós? ¡Eh! Un momento, as contas claras... O prezo para grupos é distinto. ¿Cantos sodes?
MAURO.- (Sinalando a O SEMIDEUS.) El só mira, non participa, é un semideus que vai comigo a todas partes e non ten pilila. Somos unha pluralidade de destino común no universal en versión reducida ao máximo.
HELENA.- Xa, pero non é o falado, iso cambia a papeleta... (Examina a MAURO con detención. Tanta que até lle revisa a dentición.) ¿Mauro? ¿Es Mauro? ¿Non me coñeces?
MAURO.- (Ponna de costas, míralle as nádegas, calibra o peito coas mans.) ¿Helena Traba?
HELENA.- A do amor é cego, a que xogaba ás apalpadas con todo 4º F cando nos puñan diapositivas de arquivoltas e volutas.
MAURO.- (Dalle unha aperta e dous beixos nas meixelas.) ¡A puta da voluta! ¡Canto tempo! ¡Canta circunstancia de modo e de lugar! ¡Desde o instituto! ¿Que é da túa vida?
HELENA.- (Abrochando a bata.) Pois xa ves, aquí, traballando e repartindo felicidade a eito, o meu era vocacional.
MAURO.- Déixasme de pedra, estás... impresionante.
HELENA.- ¡Xa non son a que era! Cala... Os anos non pasan en balde...
O SEMIDEUS.- Non lle fales de baldes, por favor.
MAURO.- Estás tan linda como cando íamos xuntos á catequese dos domingos. (Prodúcese un silencio violento e de evocación acelerada.) ¡Que pequeno é o universo e que surpresa máis grande! No anuncio por palabras dicía que eras experta en Goethe...
HELENA.- Quédame un parcial para acabar a carreira romántica e xa vou adiantando a tese. As pendongas somos moi soñadoras e, a pesar de frecuentar as cloacas do sexo máis porco e de pesadelo, somos tamén románticas.
MAURO.- ¡Vaia!
O SEMIDEUS.- Pois a ver se lle levantas a moral co romanticismo alemán, está nunha crise... ¿Como dicilo? Por unha banda a vixilia da carne e por outra a problemática da dimensión métrica e decimal... Necesita afirmarse.
HELENA.- (Sensual.) Di Goethe que a beleza nunca poderá lograr unha idea clara de sí mesma, se non me falla a memoria a túa pirola estaba ben, non deberas acomplexarte e, créme, sei de que falo por pura estadística de falos.
O SEMIDEUS.- Ti non viches o membro que nós vimos... E mira que lle digo... ¿Que rio, por caudaloso que entre no mar, non nace regato?
HELENA.- Johann Wolfgang von Goethe exprésao mellor que ninguén, todo o excelente limítanos ao facernos sentir que non estamos á súa altura. O que hai é que relativizar. O arrañaceos non é mellor para vivir que unha casa de tres plantas, é máis... ¿E se se escangalla o elevador?
MAURO.- Xa, pero...
HELENA.- (Achegándose.) A min váleme ben, de verdade, supoño que non viñeches falar... Di Goethe que quen non coñece linguas de fóra, nada saberá da propia, así que... ¿por que non me beixas para ir entrando en materia?
O SEMIDEUS.- O caso é que a muller deste e un amigo común e impropio...
MAURO.- (Brusco.) ¡Cala!
HELENA.- ¿Casaches? ¿Ti non eras o que non quería atarse?
MAURO.- E sigo sendo, levo zapatos con fivela, non soporto os nós.
HELENA.- Nen alianza atlántica, nen alianza dixital, berrabas. ¡Vaia! ¿E quen é a elementa que conseguiu facer de ti a metade dunha parella?
MAURO.- Como dixeches antes, non viñen falar, ¿sabes? Eu non pergunto como acabaches de putón, teño máis tacto.
HELENA.- (Afeita a ofensas piores.) Non abonda con saber, tamén hai que aplicar; non chega con querer, tamén hai que actuar, son palabras de Goethe.
MAURO.- ¿E pode saberse por que infausto motivo metes a Goethe en todo o que dis?
HELENA.- Perdoa, tenme obsesionada... É que foi un home que non deixou tema por abordar e... Agárrome ao que queda del para non pensar nas miserias, agonías calamitosas... Un grande home serve para contrarrestar o noxo que me provocan algúns homiños.
MAURO.- (Colle un libro do peto e ponse a ler.) Continúa, estou moi interesado no que dis, non penses que non atendo.
O SEMIDEUS.- (Nun aparte e sinalando os atributos dos que carece.) Está preocupado polo tamaño e grosor do seu tronco e ao dicir homiño... debeu sentirse aludido.
HELENA.- (Achegándose a MAURO.) Non hai árbore ao que non se lle poda dar relevancia poñendo ao seu carón algunha fonte, dixo... (Leva a man á boca para calar.) Tanto ten.
MAURO.- (Inseguro.) A miña é unha ponla.
HELENA.- ¿Cando pensas achegala á miña fonte?
MAURO.- É que ao serme coñecida, pois...
HELENA.- No reino da natureza imperan o movemento e a acción, o movemento é eterno e maniféstase irresistibelmente en calquera ocasión propicia, así que... imos movernos de mutuo acordo, aínda que só sexa un meneo parcial.
MAURO.- ¿Estás a falar ti?
HELENA.-A pesar de que me posuíron un millón de veces non son nengunha posesa.
MAURO.- ¿E ventrílocua?
HELENA.- Teño gases pero non vocalizan. (Pausa para convencer.) Atribuímos a nosa condición tanto a Deus como ao diaño, en ambos os dous casos nos trabucamos, o enigma reside en nós mesmos que somos un enxendro de dous mundos. ¿E se xuntamos os nosos catro mundos para criar un tetramundo?
O SEMIDEUS.- ¡Iso é unha proposta e o demais son gaitas!
MAURO.- Xa, pero...
HELENA.- O home acha a felicidade enlazando o final da súa vida co principio. (Sinalando a cona.) Aquí tes o comezo da vida, Mauro, ¿por que non mo metes até o final?
MAURO.- Tanto tempo a pan e auga... (Consulta o libro.) Teño aquí suliñado o que di Filadelf Gorilla no seu...
HELENA.- ¿Necesitas un libro para foder?
MAURO.- (Ignorando a pergunta.) En "O home, mono dexenerado", Filadelf di que despois dunha noite de orxía, brutalidade e bebedela, nos sentimos aliviados, satisfeitos, purgados, brillantes... Eu quero iso...
HELENA.- ¡Non pensarás en levantarme a man!
MAURO.- (Ofendido.) ¡Por favor!
HELENA.- E de beber, nada de nada.
MAURO.- Só me refería ao alivio.
HELENA.- ¿Alivio? ¿E coa túa muller?
MAURO.- Está empeñada nunha virxindade de plan quinquenal elevado ao cubo.
HELENA.- O que non se entende, non se posúe. Esquece á túa femia, non é trigo limpo, toda a existencia é un eterno unir e separar.
MAURO.- ¿Insinúas que me separe de Uxía?
HELENA.- A peculiaridade enxendra peculiaridade.
MAURO.- Non quero ser un individuo peculiar e falta pouco para que se me entregue.
HELENA.- O amor non entende de prazos nen de acuses de recibo, o seu pago é ao contado.
MAURO.- Se o dis polo teu tempo, teño a carteira no peto...
HELENA.- ¡Mauro! Son puta educada e ilustrada... ¡Hai confianza!
O SEMIDEUS.- Eu diría que tamén hai química.
MAURO.- E atractivo físico.
O SEMIDEUS.- E corporativo.
MAURO.- E olímpico.
O SEMIDEUS.- E místico.
MAURO.- E xustaposto.
O SEMIDEUS.- E bíblico.
MAURO.- E lúdico.
O SEMIDEUS.- E lúbrico.
MAURO.- E hípico (Súbese a carranchapernas de HELENA, que se deixa montar.). Agallopemos... Que os obstáculos non sexan un óbice... Metendo chégase á meta.
HELENA.- ¡Ahí falaches! Todo o intelixente xa foi pensado, só hai que intentar pensalo unha vez máis.
MAURO.- (A O SEMIDEUS.) ¿Sabías que o cardenal Richelieu acabou a súa vida entre rinchos e créndose un cabalo?

(Morre a luz. Por un tempo séntense os cruxidos do amor percutido.)

VOZ DO SEMIDEUS.- ¡Eh! ¡Que non vexo nada!
VOZ DE HELENA.- Dicía Goethe...
VOZ DE MAURO.- ¡Por favor!
VOZ DE HELENA.- Que paro de moverme... ¿Déixasmo dicir? (Pequena pausa e reanudación dos cruxidos.) Para comprender que o ceo é azul en todas partes... non fai falla dar a volta ao mundo... ¡Ahhhh!
VOZ DE MAURO.- ¿É moito pedir un chisco de concentración?