NO AIRE, aí fica a túa raíz, aí
No aire.
Paul Celan, A rosa de ninguén

Onde se perde tanta fermosura
sen ter ollos para a gozar?

Dende cativa só tivera a ocasión
de lle facer as beiras a lúa
nas pozas camiño de ningures

Saber sabía que tiña rostro
aínda que só coñecese as caricias da alba
que chega para quen ten que madrugar

Talvez a súa imaxe fose esencia
coma aquel nome repetido
no esgrevio da xeografía do seu país
de cumes e castelos no aire esborrallados
sen fume nin faíscas no lar do seu ventre

Irrepetíbel
a fermosura
que se desfai na terra
de comer o pan
en soidade
sen compango de carne
que amasar entre as maus con luxuria

Chegar cabo dos días
unha noite crepuscular e sanguinaria
coma a vida
aqueles nomes de país
estiñando   estiñando   estiñando
xa só fica deles unha cima de aire
un mal vento ermo de desexo nun espello roto
un Castro
coma o de Inés.

Texto recitado no filo-café de Vigo (5-11-05) e incluído en http://incomunidade.blogspot.com