Na túa pel con macelas vestían sempre alboradas de cativo, os soños sen gaiola que un día e outro almorzaba con calor de codia de pan quente untada con tona e pexego.

Era o sabor de sempre, recendo a mamá que non estaba, e ti que aínda non chegaras. Sabores de leite. E un día escribinche unha carta azucrada de amor e con nostalxias de berce.

Agora, que para o ceo xa pouco miro e que xa non te vexo, escoito con atención o correr da auga no recordo que non cesa, coma antes, a cachón, e a color da herba verde, na sega, en días de calor e feixes de festa.

Agora, sinto voces de silencio e toda a soidade do mundo entre os pasos do pasado, que agora, máis que nunca, se fan presente. Agora, amor, repaso todos estes anos contigo e, de novo, volvo á ilusión do leite.

Aínda que sei que estás lonxe, vou desandar as pegadas máis torpes para ver de achegarme á túa beira. Coma cando era cativo e aínda non sabía de ti, pero, cada alborada, falábasme polo mencer derriba dunha meda de feno, na suor do palleiro ou no fulgor do carburo a choquelear por entre os regos de milleiros. De milleiros...

Por iso, arremuiñando as fragancias máis miúdas, vou ir espido polo eido que segamos e nun chouto verde enrodelarme na herba do teu cabelo.

Porque aínda conservo ben presente a sensación a macelas do teu ollar mouro, o aroma da túa infusión de calma, con todo ese vento triste que desprende o paso do tempo sen ti, con voces do afecto esquencidas na memoria a interrogarme, con pegadas de sixilo enfiando unha danza onde xa non estás presente.

Por iso, coa imperiosa necesidade de apertarte no pasado e para camiñarmos xuntos ao futuro, de novo, agora, amor, quero namorarte no presente.

Primavera

Inédito