Palabras de amores perdidos
coma unha vela
con temporal
nas sombras.

Onde están os teus pasos
perdidos
na luz doutro tempo
con palabras do trinque
da ilusión de quince anos?

Lembro o teu nome de neve
no areal de agosto
nas calendas da mocidade
con follas de almanaque
arrincadas cara ao mar.
A travesía.

Xogamos nas pedras
de azucre
desta praia de instintos
confusos
e sabores amargos.

Na hora madura
do areal
arde unha sombra
con quince anos
a rentes do recordo
no bordo das palabras
da outra orela
da luz.

Aquela mesma ollada
de neve
na combustión do verán
é un sabor de azucre
na beira dos cons da memoria.
Unha refolada de luz
e sombra
en tempestade.
As túas horas.
Coma unha vela.

Inédito