Entrar no labirinto.
O vento esparexe presas de area
arremuiñando as ondas
da memoria.

Escuma de iodo
para respirar,
a harmonía indescritíbel
das mareas
no contacto dos pés
que se apegan á historia.

É un vaivén xerminal, nutricio,
que se despega do presente
polos mares de outrora,
o camiño de volta
nunha viaxe ao centro da espiral
das ondas.

Apreixar presas de area
nas mans abertas
e beber os ventos
por un tacto non de todo cruel.
Estar no labirinto.
A dozura.

“A rama no aire” (nº 83), do xornal Faro de Vigo