o home ollou ao ceo e sentiu a friaxe das estrelas espetada na noite entanguecida
e nas súas mans nas súas peles mancadas polos ósos polos seus ósos que se
estarricaban como coitelos de chumbo
                               En Freixo pode un home
                               recoller o martelo e a sotana
                               o espantademos doce e eucarístico
                               e abanalo a cotío
                               nas portas nos latexos
                               nas perrucas dos xuíces
sentiu tamén chumbo nas pálpebras chumbo no seu cabelo pedra nos artellos
das mans e mais nos xoenllos area e lama nas canles eternas polas que percorrera
o sangue e unha mestura de xenreira e tristura nos mais pequenos recantos do seu
cerebro que ceibaba ideas como labaradas como semanas ceiba o ano como cabalos
bravos ceiba a montaña
                               En Freixo pode un home
                               argallar a traizón
                               agachado entre o salmo e o milagre
sentiu a friaxe das estrelas do ceo e da súa pistola no berce quente da man
a friaxe adiantou algúns pasos abalou medrou polos seus pulsos gabeando
primeiro despaciosa despois como unha teimuda tremeira e derradeiramente
como un galope que semellaba chegar dende o nacemento do Home do seixo
e da Colleita e da Treboada furando o tempo como un cicel un valo de manteiga
ou de madeira
                               En Freixo unhas moedas
                               poden repenicar encol das lousas
                               e brandindo
                               atravesar a noite
                               e cravarse nun peito descuberto
                               na pálpebra de chumbo,
                               nos sangues lamacentos.
sentiu que o espazo se encollía sentía que a distancia o afogaba atopouse a si
mesmo correndo atopouse entre unha mesta marusía de salaios atopouse entre
os foguetes que ventaban a morte esbronzando o mantelo da noite e os anteollos
dunha curuxa asosegada e vella e atopouse que en freixo hoxe
                               En Freixo hoxe a traizón pode chamarse
                               pérola, xoia, alfaia, patriotismo,
                               un milleiro cincocentas moedas,
                               canastro acugulado de semente,
                               alboio de ouro e vida,
                               e non ser mais que lixo apodrecido,
                               miserenta ruindade,
                                                             noxo,
                                                             cadea,
                                                             morte.