| DOUTRAS TERRAS QUE AMEI Guasipati das doces bolboretas. De soños e sabáns. Herba ou bexucos. Unha herdade asombrosa. A regalía dunha visión de imaxes veneradas. Terra de integridades. De esmeraldas e de ámbitos. Con ríos afluindo por canles de elexías e suores e abeiradas adelfas e caienas polos confíns das seivas. E dos páxaros voando en tornasoles polas tardes, e frautas polas árvores de lume. Sereas deslumbrantes do Orinoco. Do Camurí, onde flotan as diamelas nunha alta conxunción. Trópico e Luas, polos longos solsticios converxendo. Guasipati era un reino pequeniño que medra nos meus ollos coas lembranzas. MILLO RICAZ DO PAN DE AREPA TENRO Reseda para o niño dos turpiáis. Limoeiros. Soedades perfumadas onde selan as aves os seus gozos. Tenra cima da luz do amendueiro. Millo ricaz nos tropicais sabáns que inda me levan longas ás nostalxias, a unha terra de trópico e topacio onde trunfan paisaxes de aguacates. Onde o xasmín e a dalia non se olvidan da turquesa prumaxe dunha garza nin do vento que chama ós augaceiros. Millo para facer a doce arepa, o saboroso pan dos mergurados, da súa cor, da fame. Da inxusticia. SO UN SOPOR DE CINZAS Non impera o designio nin os óbolos. Non sacrifican galos mouros a ARES. Sécanse os mirtos de Afrodita. A morte sela as portas. Coronas esvaídas. Anuncio do silencio. Moribundo esplendor Quizais o sortilexio do vento é so, i é todo. Só calaveras tristes privación da beleza, os asfódelos lucen unha ardida color e inúndanse co fumo i olor dos pebeteiros. Só un mudismo triste, a indescifrable incógnita. Só un lampo de luz nas fontes de Perseo. NA BUSCA DA PALABRA Coa palabra que acende percorro meridianos. Descifro as iniciais que grabo polas brisas. Constrúo amados mundos que son verdade a medias. Afíncome en xardíns mais altos que os cantiles. Nas verbas doutros labios que bicaron as rosas e arumábanme as mans de inocentes debezos. Percorrín continentes. Ateime ós seus misterios e voltei afirmándome na xove libertade conquistada e solemne. Nos seus símbolos fortes. Vestíame na luz da solermada noite para cruzar os bosques. Sumerxidas fronteiras para soños mais fondos descosidos das sombras. As voracentas augas carcoméronme os pasos. E as imaxes soñadas das vellas fantasías, das rotas esquecidas. Dos espellos dos ríos. E gañei as palabras que un día foran miñas, e o esplendor da beleza medrou para os meus ollos. A ASEMBLEA DOS DEUSES A asemblea dos deuses. Un fatiño de lirios atopei semellando bolboretas e cinias, no fresco dun cadriño cheo de primavera. Xurden cabezas feitas, o esmero do deleite. Roupas azuis e xoias que bordean os malvas, i entre os cabelos xoias tamén para a Asemblea. Damas sensuáis, suntuosas incitan e redaltan perfís idealizados que impregnan os perfumes. Borrosas as idades polo Egeo recollen todo o violeta, todo o azul, o lapislázuli do luar, a intanxible silueta sumerxida dunha cidade eterna sobrenadando o mar. DEUSA NADA DA ESCUMA Branca luz sobre as ondas lexendarias na illa dos noitámbulos cortexos. A dozura das deusas asomando no azogue dunha mar afortunada. Illa de sortilexios. Cunchas. Flores. A das lucentes nácaras e páxaros nises ceos irreáis que tran nos beizos as mais fluentes meles, levedades. Onde as illas e o mar tenros se abrazan, cifrados pras douradas bolvoretas. Para as bacantes lúas dos festexos. Escintíban flores submariñas para a mais bela deusa. A sensitiva da Hélade. Afrodita. Ardida escuma. Misterio deslumbrante das Hespérides. NORTES DE LUA ENTRE OS CIPRESES Nortes de lúa entre os cipreses. E as xacentes columnas. Armonía, de epitafios e cánones erguéndose en espiral do gozo pros sentidos. A cineraria brilla. Lúe o aire. Tigres a levan fortes pola fábula, mapoula para o po, luctuoso rito, da nebra inmemorial. Reflexo pálido de dama morta, cinia degolada. Soedade nunha orxía de loureiros. QUIZAIS NON FORA NUNCA Quizais non fora nunca niste soño fío do extraño e inerte, ou o nivel da cinza dalgún desterro. Ruina de caídas. Pegadas rotas, desgazadas de incógnitas renuncias ou de lágrimas. Ou será porque veño doutro mundo que coñecín noutrora no que xa fora ¨eu¨ nun máxico devir. Ventre da miña nai roto, profético. Fontela do meu sangue ou ledo verbo consagrado no arume dos poemas. Nalgún verso purpúreo ou nardo da memoria. Nise portal adivinado na última fronteira dos olvidos, sonámbula de prazas en ruínas de xardíns nalgunha latitude da beleza. A final versión da lira consagrada na soidade, no tempo da anduriña, no atributo azul. Na estirpe da poesía. ESA CHUVIA QUE CANTA Esa chuvia sen flauta que afota nos fenestras é orballo en tempo lento por túneles de nebras. A contraluz dos vidros asómase as auroras por sámagos e polders de chairas e mapoulas. CoIgan as autonías espectros que se enleian coas maraxes da sal e as ondas mariñeiras. Seixos dos beirarríos das froliñas idoiras. Camelias sen olor lascivas e luxosas, relánzanme ó desexo nesa chuvia que aseita. Filtra as monotonías anceantes i efémeras. |