| Dedico: A miña irmá Dora e a miña familia toda. A Ourense, o meu berce. A meus amigos e amigas todos, en especial aqueles que mais me quixeron e quixen, e que ei de querer mentres que viva. Os amigos e editores que me proporcionana o pracer de ver aínda publicado iste libro, que é o último que escribín e que pode ser o derradeiro que vexa xa publicado. A todos o meu cariño, desde esta hora sinxela. Pura Vázquez |
| O MAR DAQUELA INFANCIA Esta louvada mar de ulido a infancia. Aurora da nenez. Mencer doutrora. Mar de cantigas gaias e amarantos. Redonda Mar, fronteira dos regresos. Adondada vixilia a dos abrentes para a nena que fun de arela pura onde xurdían bosques e raíces pue me levaron lonxe coas lembranzas. Resíos abrollantes coas saudades polos cómaros altos o soñado. Os axexos e os nimbos dunha vórtice nos ámbitos luarentos das volallas. Anxos de luz. Luz fonda que arrodean a fronte deste deste mar. No seu misterio co esplendor da beleza. A lábil gracia e onde perduran sebes invisibles, chuvias lustrais. Pleamares enleadas. BISBARRA DESTA DOR Quixen coller do vento o salgadío pulo da flor brillante i-o arelar que fire. O noitébrego xeo das derrotas. Os saregos do saibo dos meus beixos, e a beleza das praias relembradas. Voráxes do meu tempo e luces nídias voltarían cal dornas fuxitivas de ribeiras que alongan ó infinito. Detrás dun mar lonxíncuo de soidades ateime contra o gris agraz de nube coa opulencia marela das mimosas, os abrochos e os érvedos. O luxo primaveral de herbiñas e camelias. vou na bisbarra desta dor chegando ata un destempo alto e repetido nas longas estacións que tece o invemo. COIDO QUE TODO E MEU Todo é meu. E comigo vive o esplendor da vida. O solpor que me doma na paz do corazón. A loita noble e firme que o enaltece todo. Comigo vive todo o que é sinxelo e doce. as albas que me albendran ou me amagan os in tres. A insistencia dos soños e a ledicia da luz. Cando o sangue me bule, e a pel e o lume abrasan, árdeme o tempo lábil. O surxente albedrío de afondarme nas chamas victoriosas e antergas, das horas do destino que nos avisa e torce, e do mundo que rolda coas súas leis de horas. Todo parece arder. Queimarse nese lume a pel e o sangue. Os osos. Ata a cinsa me arde e se me prende e ase cal a candente lava do volcán no seu vórtice que arrasa todo ó paso. QUIXERA INDA VOLTAR Violíns da pel me habitan. Na armonía de lampos e maciezas. Embebédanme os saibos dos outonos como os froitos e as músicas sensuáis das doces arpas. Brancas cimas de vraus adolescentes me alborecen de líricas lucencias nos sentidos, coas rosas e coas meles dos recordos, vivida luz urxente nos estacións do amor, sabencia certa. Sábeme a vida a tempos membrilleiros a seivas nas que a orquídea se alimenta esa seda que amei noutrora lonxe, que me volta a sabor de renacencia. A ourizontes abertos de bucares e a polpas que zuguei nos bocas tenras. Quixera inda voltar á vougo efémero dos arumes logrados, da beleza. Das saudades do sangue, ás voces ledas do amor na apoteose mais lograda. A antergas experiencias asediantes na viva flor dos cálices e as herbas. ESTAR Estou aquí case que soa na miña escuridade. No intre. Cal iceberg flotante. No ángulo vivo concentrada. Estou nesa espiral gastada no meu tempo. Ollando como pasan as turbas, os corpos agostados que día a día van encher os mausoleos. Corpos espléndidos de vida e xuventude zugando en cada pel beizo e cobiza. Entre camiños de xasmín e anémona. Horas insatisfeitas para o gozo abraiante agardando o sonido do clarín derradeiro. Fronte ó froito prohibido polos que non gozaron nunca. Viño sagrado ou mosto da tenrura. Unción da poesía que seduce. Pracer de sombras irtas, fuxidas, naufragadas dunha noite crecen te. Ou o albor dunha luz. Dunha recente aurora. SOAN AINDA AS VOCES Soan as voces con extrañas língoas. Quizas son voces de mortos machacados que quedaron atrás polas cunetas ou en ringleiras avanzando, cara xamais ou nunca, e que nos falan case vivas sempre desterrando un futuro que non lograron. Ou son pavesas con sinal que volven a un pasado de medo. A un lonxe afora do furtivo das tardes. De acesas velas, nubes que aseitaron os marzos e os pabíos de torcidas desfeitas e velas apagadas. Outras voces son ecos daquelas que regresan. Elas teñen poesía viva no cáliz morto. É un canto que perdimos cando outros regresaban. Ou a música triste que alongan as distancias e medran sobre os ébanos dos leitos e alabastros, sen saberen chegar ata as oreolas libres. Igoal que os pensamentos na oscuridade ardendo, ou os bicos perdéndose na lánguida vellez. Nas inasibles sombras das oscuras ladeiras do lento esquecemento. A MEDULA DAS SOMBRAS Se luímos as médulas das sombras e chegamos á luz non fragmentada. Á luz mais pura. O cerne do principio. O sanguiñento espacio onde se afoga o sol. Se gozamos a gloria de ser tempo e ser vida non abatida aínda. E nos rixen os ceos das noites Do acenderse as venas, os luceiros dos espacios noitegros Fragmentados. Dos acoros profundos e os peiraos e os convocados ríos. As fronteiras derrubadas. Das néboas pertinaces e o fecundante mar creador da vida. Se somos o coudal do abrir da aurora. Desa acendida arteria que se apaga e nos dobramos tensos e vacíos nos remuíños da sombra derramada. Si entreollamos no orbe sen as horas, na morta eternidade que nos gana, nese escano sen tempo en chama viva para vencer as horas fronte á morte. Fronte ós luceiros de ávidas certezas ou no tecer do tempo caos medusas frenéticas do medo. Nos triángulos do xamais. Do pranto para sempre. Na contraluz de todo. Soio quedan lúas sen onda. Brisa incinerada. O MAR E AS VOCES As gumes delicadas raxan a nebra. As brisas. Silencio e bastidade do mar. Tunel oscuro para escoar as voces na inmensa auga grisalla. O mar é como a seiva: Crepusculo, é axado no corpo desas lúas crevadas polas ondas. Aziñas de sireas no relentío ingrávido. Vive a palabra. Viva dentro de nós, e medran coros de voces íntimas, de asfaltos e de xebras, nas sebes que amañecen. Entre os noitegros faros. |