JoséCarou
Nacín en Rianxo. A casa materna miraba á Ría de Arousa.
Estudei Filosofía porque daquela non había facultade de xornalismo en Galicia. Escribo desde cativo. Para min a literatura e a filosofía son o cuño das dúas caras da mesma moeda; unha dobre pertenza que cobra carta de natureza na escrita. Falo de moitos xeitos, cambiando de rexistros ducias de veces ao día, desde o ámbito máis académico ao máis próximo e querido do galego con seseo e gheada das Rías Baixas, pero só na escrita me achego á esencia dunha existencia prescindible, cun principio e un final, a miña, inzada de erros e con algúns acertos, como todas as demais.
Considérome profesor de Filosofía antes que escritor. Para min é unha certeza incuestionable. Escritoras ou escritores de verdade hai moi poucos. Cunqueiro, Rosalía, Rulfo... por poñer só algúns exemplos. O resto somos eternos aprendices dun oficio inabarcable, buscadores, xente que nos deixamos levar pola imaxinación e polos enredos da métrica e da sintaxe na teima de perfilar uns protagonistas sempre en movemento, afanándonos en lles conferir unha voz interior que lles sexa propia. Todo autor aspira a facer de carne e óso os seus personaxes, a darlles de respirar un ar de autenticidade. Acabamos véndoos detidos nos seus autos diante de semáforos en vermello, preguntándose que decisións deben tomar para saír adiante un día máis sen traizoarse demasiado a si propios.
Se algo dá sentido á miña vida, se algo son, é a paixón pola filosofía e polas clases co alumnado. Aprendo deles cada día, da súa espontaneidade, das novidosas e intelixentes interpretacións que fan do que eu consideraba asuntos xa resoltos. Traballar con eles é un agasallo. Aos meus alumnos e alumnas, pasados e presentes, débolles a intensa sensación de sentirme autenticamente vivo.
Sinto con forza que a felicidade podería ter sido outra se tocase o saxo tenor nun grupo de jazz. Son saxofonista afeccionado. Calquera que lea O perseguidor, de Julio Cortázar, saberá que falo desa marabilla que acadan os profesionais talentosos e virtuosos da música: transcender o mundo feito exclusivamente de palabras e máis palabras. Confórmome con pechar os ollos e escoitar a Coltrane, ou volver unha vez máis á película de Bertrand Tavernier, Arredor de medianoite.
Escribín as novelas curtas Desvelando a Ademar Escambia (Premio Antón Avilés de Taramancos, 2019) e O bebedizo de Lúa (premiada no Lueiro Rey, 1997). Tamén o inclasificable Relatos da incorrección (2021), así como os libros de poemas Hemisferio auga (2021) e Diorama (Galaxia, 2021), unha sucesión fílmica de poemas que se van proxectando no noso inconsciente coa luz íntima dos soños e que se cadra naceron da miña outra grande afección, o cinema. En O Libro Secreto da Filosofía (Galaxia, 2023), ilustrado por Sara Valcárcel, os dous rapaces protagonistas, Eila e Breixo, viaxan a través do tempo para coñecer os filósofos e filósofas máis importantes da historia. A finalidade da obra é introducir á cativada no diálogo filosófico e desenvolver o seu pensamento crítico.
Fixen crítica cinematográfica para Sermos Galiza, Diario de Arousa e Cinemadicción. Colaboro con A Voz de Barbantia. En 1996 recibín o Premio Francisco Fernández del Riego, en 1999 o Faustino Rey Romero e no 2000 o Premio Viadutos. No 2019 tamén me concederon o Premio Antón Avilés de Taramancos por Desvelando a Ademar Escambia e o Premio Modesto R. Figueiredo por Afán e infortunio dos días estragados.
[Marzo, 2024]
