ANTONTE DAS SALAMÁNTIGAS |
Xagas
no
lombo dos mofos
fames
no po
nas
águas
dos cervos inconscientes.
Foi procesión de cervos
no
espanto
e pasaron sen bruído
cousas
absolutas
Sereas
nos
camiños de ferro
e
angúria,
Destilando
un
tempo procesional
de
coágulos acibeche.
Chorava o reiseñor
polo
agnus dei decapitado.
Paseamos as nosas sombras
polas brancas paredes
dun plenilúnio obsesivo.
Ourives
das
primeiras escumas
desfiañadas en lenzos.
A história
negara-se
tres veces.
Antonte
nunha
noite de fentos
e oucas tecido.
Baleiro de cristal
alumado
en ceras mariñas.
Fios de fel, matricida,
deixaron-nos
no lombo das desembocaduras
Catro raiolas das nosas meniñas
suicidaron-se
no bronce dos candelabros.
Nós
escapamos
por entre o tecido
do
siléncio nocturno.
Tecidos carnais.
Longas rotas
dos
delírios.
Aquel libro.
As follas
disolvian-me
a pel
e facian-me sangrar.
Does-me aqui
no
aberto dos espellos.
Por ter-te
e
non te tere.
Durmo de neves
e
son
non barandais da morte.
Por terte
e
non te ter.
Lenzo das águas
bautismais
respirando fumes de ferro.
Hoxe, adornado
coa
flor da laranxeira
que perfumou o lenzo
sentaras-me, miña señor,
á
esquerda do teu pensamento.
Pedra turba
concéntrica
en nós,
que agardamos,
no
triángulo lateral
dos
tellados
na
própria asfíxia.
E botamos as entrañas
pola
ampla boca do ventre.
Baleiro sonoro
inundado
en pole.
Transparéncia
dun
insónio obsceno.
Debuxo fume
no
lombo dun paxaro
de
papel.
Despois perdín a memória.
Espidos nos espellos ovais
metade ave
metade home ou muller.
Entre os dous escoavan
menceres cobrizos.
Ollavamos como viña a cinza.
Viña por ti
por
min
e
foi-se
tras as cicatrices
do
baixo horizonte.
Parede
tímpano de puñais.
Voltava cada noite
o
homicida.
Corre a história caudalosa,
nos pasigos do esquicemento,
na opuléncia xeométrica das fontes.
Na aspersión do sangue
que falou, un após o outro
anunciamo-nos
ao
noso nascímento.
Pregarán as azas
os
salmos
cando volten os vivos
do país da salmoira.
Cando na coroación
das
primeiras mapoulas
os acantilados decapiten
os
encapuchados.
Lonxitude oval
duns
ollos esvarando
nas hedras do castelo.
Árbores amedoñadas
polo
monóculo noctámbulo.
Collemos a fouce
curva
pluma de galo,
no esplendor
da
carne vexetal.
Onda do vento
pousado
nos teus brancos
broslados
coa flor de Sericó.
E dormes
na
fonte dos cabalos
sono de águas.
Mañá das leiteiras,
ouvir
dicer.
Quen nos pode levar
polo
atardecer
marelo
laranxa.
Onde falan,
de
dous en dous,
os vintecatro anciáns.
Senón os dragóns
os
monstros semihumanos
das
arquivoltas.
As amendoiras
puxeran
flores
nas sofraxes do medo.
O paxaro carpinteiro
compuña os tecidos
nervosos
dunha boneca descerebrada.