SILÉNCIOS E CONVERSAS DE INVERNO |
A cantiga da fontela,
leal compañeira
do
vento tolo
chora o paso dun fusilado.
O sangue
fai
vermella
a água
que
colleu a gavia
pensando fora un atallo
O orvallo
pediu
luz
para se trocar
no
Arco da Vella
Águas a treu
nas
brétemas
dos
teus peitos
ancorados
nos
piñeiros
na
ondaxe xangal de neve.
Deusa do sal
da
caracola das galáxias,
tingue-me de sudes
nas
seituras.
Nas
vendimas
do teu mosto
afoga-me,
e ébrio hei cair
polos
camiños do retorno.
Sombras sen corpo nascen,
medran e reproducen-se
ás
escuras.
Unha frauta, ao lonxe,
crava notas no asfalto,
ás
escuras.
Un home chora,
ás
escuras.
Muller dos mil amores
nun leito baleiro, frio
ás
escuras.
Unha roseira afoga
na sua, maceta,
ás
escuras.
Un home de botóns dourados,
durmiña o seu sono mercenário,
ás
escuras.
Limpa-se un fusil,
ás
escuras.
Esquelete deitado
na
agulla
dos pararraios, agromando
polas fendas do tellado.
Os anacos de papel
nun
remuíño
fixeron-se pétalas
da
rosa,
na segunda costela.
Pediu conversas
coa
nuve
co
vento,
e
un pouco de alento
para a sua pelve.
- Sobe
Sobe
que non falo con conceitos -
Respostou-lle un morto
camiño dos areais.
Escoitade a flor:
os
xineceos estouran
nesta sede mariñeira.
Deitan-se
as espigas
polo peso
de
froitos
e
oracións solares.
Polos tres ollos da ponte,
falan-nos
de mel
de leite vexetal,
e
eu puxo
polas
andas
do príncipe horizontal,
andoriña
deitada
acarón do formigueiro.
Dos baleiros chorosos,
cheios
leva os ollos.
Dos
ceos
celulares
falan
as reixas da sua gaiola
consciente.
Cego
obediente
bon garda,
crego
da
oración consentida,
esvaída
polos puntos e comas
da
mensaxe,
feito no vapor condensado,
no rio de sal
afogado
nos
xuncais
da sua canle,
monseñor.
Misturando fel,
envexa
e duas follas de loureiro
das
coroas póstumas.
O espectro
trocou-se
ledamente
en mercader.
Cercenou
ventos
leviáns
para sementar unha befa
nunha
nuve
- que coseu-
pediu-lle
o dia
un
petón
para nos pechar os angueiros
da
vida.
E o pan
a pedra desangrada
furou a frecha
e
o seu corpo
que non coñeceu
máis que verbas irtas
de
pensamentos avarentos
O dia abafado,
vencido
pola nuve,
busca
o colo
da pousadeira.
Chamavan nas portas
e
saían
pranguedeiras
cunha
gofaina de bimbio.
A pantasma calava
tras
o buraco da pechadura
coidando non espertar
coas
suas cortinaxes de veludo
ao papagaio sonolento.