Había tempo que a lagoa desaparecera, pero o vello Luís, vencido polo peso das lembranzas, seguía a sacar a súa embarcación lañada por resíos e humidades; púñaa na aira, á par da meda, e remaba ata a hora do xantar. Todos dicían que o sentido lle andaba polas silveiras agás Ana que o axudaba no delirio.

         - ¿Que tal o mar, avó?

         - Hoxe está calmo. Fun á torre de Sandiás levar un caldeiro de sambesugas.

        Sentados na barca derramada, o vello Luís adoitaba inventar o rumor pousado das augas e regaláballe contos mariñeiros. Cunha fondura lírica, teimaba en que vira, non só ao Bruión -unha ra touro con cornos incluídos que levaba séculos pairando pola Limia-, senón tamén ao galo de ouro que se fraguara co metal lendario das campás de Antioquía e que se dedicaba a namorar pitas de auga. Ana escoitaba e pechaba os ollos para alcanzar a inmensidade de todo ese mar que o seu avó lle impuña na imaxinación.

         Pero unha noite quente de agosto, Ana espertou alarmada pola presenza imposible das augas e non foi quen de saír á fiestra porque tiña a certeza invulnerable de que a quilla silente da barca do avó sucaba a lúa e se adentraba na alta mar dos recordos.

         Ao día seguinte, o vello Luís apareceu morto nunha finca da Devesa e ninguén, agás ela, soubo entender a presenza de auga nos pulmóns proletarios do vello mariñeiro de Baronzás.