Brais espertou alarmado por un estrépito de ás que se ergueu por tras da casa e que, como unha perversa anticipación, lle daba vida á rúa. Amencía canda un troupeleo de pasos que estouraban na pedra con afervoamento castrense. Asomouse á fiestra e mirou ben de que a cortina velase a súa identidade porque viunos alí, rexos de actividade, arremangados nunha actitude disuasoria. Un deles, o que estaba máis agachado, manipulaba con chulería adolescente un pau e os outros agardaban violentos no mesmo centro da rúa, exhibindo acenos tráxicos e palabras que semellaban minadas de rancor. Brais pensou en chamar ao seu tío pero a atrofia do medo anquilosóuselle no peito como unha dor parasitaria e non foi quen de pronunciar unha palabra. Ía frío e o seu bafexo físico imprentábase nos vidros e dificultáballe a visión daqueles malfeitores que, de súpeto, se botaban enriba daquela pobre alma que buscaba unha fuxida imposible. O do pau, que tiña unha gordura tonélica, cortoulle o paso e os outros catro deron cabo del e tirárono no chan. Brais choraba paralizado polo medo e non deixaba de observar cómo a cobiza dun asañamento tiraba daqueles homes salvaxes que respiraban con resollos de rabia, esforzados en rodear á vítima que, náufraga entre aquelas maos musculadas e violentas, protestaba cun berro fértil que enchía o silencio da mañá.

        Posuído por unha presunción fúnebre, Brais ía pedir auxilios ao seu tío Xermán cando, de súpeto, mentres aqueles animais tiñan amarrada á vítima cos seus brazos nervados, o sol prendeu no brillo vello dun coitelo que levaba na mao un home de rostro terroso, un home que Brais recoñeceu axiña porque era o do seu tío Xermán que o tiña convidado na súa casa. Esa visión pavorosa meteulle un arreguizo pavoroso no corpo e pensou en fuxir daquela casa, antes de que fixesen algo así con el. Toda a admiración que descansaba no seu tío derrubábase como un edificio de recordos falsos diante do delito que estaba a piques perpetrar en compaña daquela mesnada de asasinos que fincaban os xeonllos na vítima e esperaban a que o tío Xermán, cunha solvencia criminal, apagase o fulgor do coitelo na gorxa. Brais non aturou a evidencia da realidade e entornou as pestanas para escoitar a angustia plural dos berros que, pouco a pouco, como nunha gargallada estrangulada, foron esmorecendo a súa queixa e erguendo o alarde brusco das voces dos asasinos que se disputaban a súa agonía. Brais abriu os ollos de novo á luz que prendía no sangue do coitelo e que lle producía a íntima desilusión de convivir cunha persoa desapiadada que agora se afastaba da vítima cun acougo imposible. Os outros, non contentos coa morte consumada ou como se quixesen borrar as pegadas do crime, xuntaron fachos de palla e comezaron a queimar ao pobre animal que fenecía no medio da rúa. E foi entón cando Brais, espaventado por aquela crueldade atávica, abandonou a casa do seu familiar e, afogado polo silencio labrego da paisaxe, deu en correr cara á cidade.