E velaí que chegan á casa da tribo os restos
de homes supetamente
tristes desde a selva que habitaron no singular espacio
que vai de sol a sol
entre ameneiros febles que sorrín á noite porque a noite
aniña e nunca mata.
Velaí que chegan os albardeiros coa pregunta nos labios,
teimudos, confidentes
alén da porta e reclaman para si como un dereito
aos homes da palabra:
aqueles que teñen a sombra no corazón mancado.