Onde haxa presente o vicio ti habitas
aí, seriote, mourecido, leve
coma un vidro. O aire pesa e non se atreve
contigo amable arder, pois resucitas

nesa ilusión da cinza que se nega
á nada coma un verso duro e caro.
O edificio teu de íntimo é-me amaro
compañeiro da noite que nos brega.

Infeliz son todo eu cando te miro
quedar sosmente cos meus soños mudos
na mañá que me obriga a saír fóra

onde na luz procuro coma un tiro
de gracia. Se así fose e dous teimudos
amigos me queimasen na desora,

descanse en ti por sempre, como agora.