A CASA GRANDE DO ALÉN MAR,
a outra morada do exilio, a pasantía da noite
con rexistro en Chacarita,
o esteiro, a chaira, a encosta, o berro
oculto en Tucumán...Todo leva nesta hora
a viaxe do cóndor  cara aos Andes:
esa espada de América no corazón do Océano.
Quixeramos terte aquí, digo
non, partido en cen anacos nesta mesa
en comunión con nós, sentado
arredor dos cen mil ollos que te choran cara adentro
dende aquel minguante de xaneiro
/Daniel/
Prófético paxaro que mudou a aurora
en marusía do Nordés, cabo Rianxo.
/Daniel/
amador da patria en opresión de zánganos
ocultos na néboa do mar, na fraga, nas mil arterias
desta Terra que sangra viño en mutación de pranto.
/Querémoste/  Así, esquelete ou caricato,
conversador de légaos, compañeiro das rosas.
/Querémoste/ co brazo en alto
a convocar as pitonisas que sei fremosas pola banda de Ons.
Aquí nos tes como salgueiros de maio, como maré.
A vella Teucro, a vide da cepa máis frondosa,
agárdate de volta a pasear na noite.
A vir de bar en bar, golfo canda nós
de Amor á Terra, bébedo en palabras,
profundador de Cousas.

/Ven, Daniel/
de vagariño, agora tamén cara ao solsticio.