Abride as xanelas, homes do mar,
erguede as testas unha a unha xentes da chaira,
cubride o peito de mimosas voceiros novos:
unha vela branca está chegando na mañá
coma unha noiva de terra en lenta marusía.
Axuntade as voces para berrar a un tempo noso
que nos enche as arttesasde pan e de palabras.
Espide o corpo e prantédeo coma un millo duro
nas gándaras abertas e cheas de paxaros.
Encirrade os cans escontra a sombra dos carballos
ao tempo que na fraga se escoita un aturuxo.
Unha mau aberta  ben rachou coma unha saba
os muros de mil anos que habitan os biosbardos...
No outo da mariña voan ceibes as gaivotas
e a Galicia ancha ule rente ao mar coma unha moza:
Terra da Miranda e As Frieiras, Rosal e Xallas,
Bergantiños, Terra Chá, Limia, Salnés e O Deza,
O Bolo e O Courel, Valedouro e Amahía,
Terra de Montes, As Mariñas, Val de Camba...
Todas vós sodes un colo cun meniño roibo
de trigo e de centeo labrado nas devesas.
Todas vós os nomes da lareira e do traballo
percorrendo as nosas frebas coma un pé de canto.
¡¡Sálvevos, terras paridoras, a nosa sorte
con milleiros de espigas e monllos que son homes!!