¡Que sinxelo parece dicir adeus
cando un xa coñece
da noite
as dúas ourelas!
A dos morcegos e pantasmas
e maila que ten o padal das fresas.
Pero sempre xorde,
nesa mesma transida escuridade,
unha voz
que te lastima de novo
e torna en garexante pluma
a túa alma antano viaxeira.

¡Que sinxelo parece dicir adeus!