ás mulleres do mar

Tecen os fríos fíos da brétema
con duras agullas de salitre,
mentres salmodian naufraxios e incertezas.

Cosen a memoria rota do mar,
unha puntada na rede, outra no horizonte
rosmando rotas de soidade.

Ventan temporais nos chíos das gaivotas
-elas non esperan o botín-

Os seus rostros teñen o xesto rexo
dos que agardan  desde a beira
que as mareas lles reparen tanto sufrimento
-só soñan coa buguina da derradeira arribada-

Habitan ausencias, nas pequenas casiñas
recostadas fronte á ría,
coas pupilas dilatadas de ronseis.

As redeiras   do norte,
anoan solpores e amenceres
e nun fondo salaio
sorben o océano.

As redeiras da noite
esfollan a rosa dos ventos
temerosas da pétala sinistra.

As redeiras da noite
teñen as mans cheas de nubes,
os ollos cegos de luz
e un golpe de mar bate
continuamente no seu corazón.