Se o teu corpo fose como un vento
de travesía
ou como a xistra
no cumio
do monte que desneva
ou sinxelamente
como un sismo perdido entre petoutos
poderíao eu encarar
collería o meu vello abrigo
(mellor diría
o meu único vello e corrompido abrigo)
e faría con el
un abeiro inesgotábel
entre a arxila e a noite

se o teu corpo
(poñámolo por caso)
fora como a maré
que bocexa
no ponto equidistante
das nubes e o degoiro
eu
(malia ser tan cativo)
poderíame defender
do ataque
agachado
entre
         dúas raiolas
e
         un salaio

se o teu corpo
                             (un supor
                             xa sei que non se pode
                             retorcerlle o pescozo
                             á Natureza)
fora
tan
         arroutado
         toleirón
         inexplicábel
         cego
         túzaro
como unha labazada
                                         nas meixelas dun neno
como unha labarada
                                         nas guedellas dun vello
quizais eu podería
                                         crebar
                                         esnaquizar
                                         esgazar
                                         rachar
                                         escachar
                                         roubar
                                         violar
                                         matar
e emporiso
xulgar o meu feito
                                         lene
                                         perfecto
                                         humano
                                         positivo
                                         baril
                                         definitivo mesmo
no devalar
das voces e das horas

mais iso
                                         muller que enxergo
                                         no neboeiro
                                         de autobuses
                                         de latas de sardiña enferruxadas
                                         de casoupas de plásticos
                                         de chancos proletarios
                                         e
                                         de amósegas eternas nos cotenos
                                         muller xamais recoñecida
                                         inda que amada
non é o teu corpo