ZREIXAS BRAVAS

Era un neno pobre. Mui pobre. Da aldea. Era un neno mui pobre da aldea. Sucio e mal vestido. Mui mal vestido, con remendos. Se mal non lembro era rubio, pero mui espeluxado. Levaba postas unhas botas que lle quedaban grandes, mui grandes. Debían ser de seu pai, se ol tiña, ou de seu avó. Eran unhas botas vellas, mui gastadas. Debía ser, o neno, do Tabillón ou de Embernallas. Ou, igual, da Balsa ou da Cernada. Era por maio, polo tempo das zreixas.

O neno pobre, que quizais fose de Embernallas, trouxera a vender unha cestada de zreixas riñas, verdes aínda, que amargaban. Debían ser zreixas bravas. Pedía a peso por cada platadín do café. Naide lle compraba. Pepín de Xosé díxolle que as rebaixase, que se non non vendería nada. O neno pobre fíxolle caso.

Saímos ó recreo. O Catuxo, ó que ol viu, dixo: ímoslle roubar as zreixas a aquel pabilón. Nosoutros eramos nenos da vila, ben vestidos e ben calzados, comparados co neno das botas luídas de seu pai. Todos facían o que mandaba o Catuxo. Unhos entretíñano por un lado e outros collíanlle as zreixas polo outro, ou tirábanllas. Eu, de lonxe, miraba co corazón nun puño e sufría polo neno pobre. Eu tamén era pobre. Quizaves non tanto como o neno espeluxado. Pero non podía facer nada por defendelo. Ir contra do Catuxo e dos seus era tanto como pedirlle a un año que se volvese ó lobo. Xa daquela aborrecía as burramias das manadas. Pero xa daquela era un covarde. Sufría muito. Pero calaba.

Pepín de Xosé saíu outra vez do seu almacén e comproulle un platadín de zreixas bravas ó neno pobre. E reprendeu, de paso, ó Catuxo e ós outros.  Comproullas por lástima, a tres pesetas o platado. A min invitoume. Eles apartáronse un instantín, despois volveron á carga.  Pepín de Xosé cabreouse e volveu a saír, agora cunha vara, e escorrentou ós nenos da vila, ó Catuxo e á súa banda. Eu seguín sen dicir nada. Pero alegreime. Alegreime unha burrada.

O chau taba sementado de creixas bravas, todas estragalladas. O neno, quizaves fose de Embernallas, marchou chorando pra súa casa. Nin sequera dez pesetas levaba.

…

O outro día chegou un deportivo vermello á praza. Aparcou no medio e medio. Todos quedamos apampados, ca boca aberta, mirando pro último modelo que sacara Toyota. Primeiro baixou ela. Era morena, unha tipa espampanante. Traía unha minifalda mui mini, tipo Nadiusca, e unhas botas axustadas. Unha rapaza de película, outra igual nunca a vila pisara. Despois baixou el. Alto, rubio e vestido á última. Deveciamos todos de envexa. Comentaron por eilí que era un tipo da Balsa que tiña tres bares en Barcelona. Que empezara de camareiro e que lle fora ben, mui ben. Dixeron tamén que o Catuxo mais o Chispa traballaban pre el. Cuando pasou ó meu lado pareceume que aquela cara xa al tiña visto eu antes. Pero non dei sabido onde.

Hai noites que o sono se me nega. Pasa pola miña ventá, veime despistado e vaise. Entón póñome a cavilar. Cavilo case sempre nas rapazas, en todo o que me gustaría dicirlles e non lles dou dito. A noite é mui engaioladora. Ó amparo da escuridade todo parece máis doado. Densoutro día, o mesmo, a claridade vólveme mudo, mudo e parvo. Esta noite non dou apartado a súa cara da miña memoria visual. Nun momento, cuando entraban no Corral, mireial fixamente, pareceume unha deusa. E ela, non sei por que, miroume. E tamén a cara del me bule no pensamento. Pero non dou desembeleñado o nobelo. É como se o seu rostro se me aparecese e, cuando vou recoñecelo, esvaéceseme outra vez. Non sei, hai caras que se me  fixan na mente sen saber ben por que…   ¡Xa me lembro! Vaia alivio. O rapaz do deportivo vermello era el: o neno pobre que vendía  zreixas bravas.