|
ESTA AFOGANTE ARGOLA Ninguén chega a rachar o pulo que nos sitia. Esta argola de ferro. Esta abafante pouta, do veludo da noite. Desa nebra que enfría. Da tristeza sen bágoas. Ise cíngulo denso. Ninguén acude xa ós xardíns engadantes afiando o callado estambre das lembranzas. Están as hedras mestas. As cimas calcinadas do páxaro cantor pola árbore sen ramas. Ninguén estala ise "ai" de queixa polo vento navegante de nubes. De luces apagadas. E o loureiro e o sándalo do soño se perfilan asallando entre as follas e as cinsas, as pegadas. |