Este verso:

“vertixe do espazo en soidade universo da liña que gravi-
        ta  entre  inanimados seres como unha nota sostida
        até  a loucura repousa  o gran  manequín  ergueito
        solemne  esperando  a mirada que  o debuxe que o
        defina  como forma que suspenda o movemento na
        praza  ou contrariamente anime  o corpo en insubs-
        tancial  aceno os  trazos cinguirán a luva exacta  da
        luz entrando espera indagación  en frecha resolvida
        vixilia desacougo  do  obxecto  a presunción de  ser
        contemplado                                                    ”.