Este era o verso que escribías:

 “na hora do ocaso a sombra medra o manequín na praza
amplísima pensando na imposibilidade de deitarse a
soñar  esperándose  sempre  hai  un home sentindo
vertixe   ante  a  propia  horizontalidade  ten  rostro
deponse ora  soan pesadas campás nunha torre e o
eco  perséguese a si  propio nos  altos  soportais da
praza como o sangue ninguén olla agás o arcanxo”.