|
II |
|
O VOO DO PENEIREIRO Nos mil colos do vento alto e fugaz ceifeiro numeras as cinturas dos países e sabes onde empeza o riso e morre o pranto. Ave de lonxanía e claroscuro rapina dun retallo do infinito néboa de cobre envolta nos crepúsculos. Eu gusto do teu voo nas azucenas o voo co que desangras os pistilos das estrelas fugaces que o sol usurpa e rouba cando devora as noites sentado nos casulos dos espellos. Ti caes entre parénteses co peso da palabra impronunciábel e cando paras quieto no estremo dos meus ollos admirados é porque o tempo dorme nas pálpebras do vento e o mundo faise ausencia e todo cala. Inalcanzábel voas, peneireiro, e ben asido á nada procuras as raíces animais dos arquexos da morte. O teu voo é madresilva á espera das abellas e o teu pequeno corpo faise mundo cando descubro o grito de platino que te une á ubedade montesía. Eu gusto do teu voo incandescente temperado nos incres do trebón. Eu gusto dos abanos cos que brincas nas cúspides inmensas dos paxaros. E eu quero coma ti voar a flor da nácara a rente do equinoccio voar como a túa sombra voar coma o teu nome, peneireiro. A DERRADEIRA BÁGOA Non sei en que momento hei derramar a derradeira bágoa (a espera desespera) e mentres dura esta dura incerteza e estou na casa escasa sitúome o máis cómodo que podo ao lado dunha cómoda incómoda (calquera sitio é bon para a razón) e ben acendo o radio e escoito ou non escoito e póñome a facer encrucillados ou leo ou fago algún boneco de papel (non fumo) e cánsome e descanso levántome e séntome procuro con dous dedos a Mozart ou Beethoven (o Brahms tamén me serve) e báixolle o volume ata atinxir o raso voo do máis inxel paxaro e póñome a intentar algún poema (é pena que as ansias non fabriquen os sonetos). E cando me decato meus ollos seguen secos (as lágrimas ás veces brillan na súa ausencia). E vou para o aseo (é o día a día ao fin de cada día) pra concluír a xeira e realizo os mesmos quefaceres e me lavo (vital monotonía). Ensaio e experimento busco o modo de dexergar no canto dun dos ollos o asomo do final do desafogo (mais faise de rogar a bágoa que se cre tan importante). E penso no camiño que ela debe trazar en canto molle a cara en calma que é espello da alma. Á fronte de min mesmo descubro que o cabelo por veces me parece máis nevado hai unha cana nova que eu descoñecía tamén outra pequena enruga entre o nariz e as comisuras na que non tiña aínda reparado. Entón tiro o carné do meu peto e comparo a miña cara a cara oficial coa cara entremetida entre os reflexos e máis unha vez máis decátome que me estou caducando. Que vello vas me digo que sabe máis o diaño por vello ca por demo e para consolarme eu creo e me recreo nos níveos horizontes dos nenúfares. E nese mesmo instante e sen aviso un dos meus ollos súa e asómase unha bágoa incontinente que se volve regato puntualmente e axiña é devorada nos cráteres dos bicos. Presinto que na boca acaba de metérseme o océano. Non era aquela bágoa a que esperaba pero sen desespero acabo o meu aseo e cal disco riscado roncexo rouco ás voltas no silencio (que dura que é a vida que perdura e non madura). Non sei se poño ou non poño pixama e sen rezar me deito que deus está cansado de pregarias —imaxino— E aínda sen querelo coma un trebón arroxo un calafrío de cacto e fumarola recordo algún refrán e adormezo dicindo: Mellor é ter paciencia mañá será outro día, con bágoas ou sen bágoas ata a morte incluída todo é vida. |
A TÚA POESÍA |
|
Os versos vexetais da túa poesía eran flores pequenas flores |
| humildes flores |
| silvestres flores |
|
e a rima que os unía a rima que os unía os versos das túas flores era un sopro de níquel e mascatos meticuloso sopro de níquel e mascatos un sopro infinitésimo de níquel e mascatos un sopro indestructíbel coma o pole. Os versos teus de sangue e clorofila nacían no faiado impenetrábel da sede azul dos nomes que buscabas ata o mesmo volcán dos labirintos. Era a túa poesía fanerógama de ovario aberto e libre que seguía a métrica inconstante dos estames, o acento das anteras e as púberes imaxes dos cálices sagrados e os trigos da memoria e o ritmo inconformista das corolas. A PROPAGACIÓN DA PRIMAVERA Imparábel coma auga derramada, estaño de manteiga e derramado, fecunda de maré e bébeda de farna e biloritas achégase e aconchégase no bafo das gaivotas capitanas na desesperación arquitectónica das hedras que agatuñan polo fume violáceo das semanas. Arrástrase entre as flores buscando o corazón do núbil labirinto da foresta, arrástrase entre as pernas peregrinas dos homes que procuran os seus últimos pasos no camiño. Alástrase polas sombras das chorimas e pasa polo medio da lúa e o seu reflexo sen deterse. Alastra incontinente, mais ás veces agárrase nas bridas dos solpores e queda adormecida nos cantos dos paxaros que se anuncian nas albas orballentas das madeiras. FAREMOS UN SUBMARINO DE DÚAS PRAZAS Eu creo que chegou o íntimo momento de facermos aquele submarino adolescente pensado prao teu peso e a miña altura. Estamos xa na hora do tempo das marés adormecidas a hora de furar o mar coas nosas ansias. Será a nosa nave fugaz de primaveras e horizontes obús de augamariñas crepúsculo de auga dentro da auga armada sobre o tacto das nácaras atlánticas. Non lle deamos máis voltas que o temos todo pronto e ben pensado. As quillas con escualos compañeiros terán todo o equilibrio das madréporas e no cadro de mandos de guías de górgonas e agullas de horizontes poremos unha folla de ameneiro pra lembrarmos o vento cando habitemos xuntos no silencio dos fachos das marés e as treboadas. Terá o noso navío mariñeiro a propulsión dos ventos mareeiros. Tres élitros de lúa e un leme de fragrancia e neboeiro han de latir ao ritmo da sazón e a brisa da bitácora nos ollos nos ha levar dereitos aos argazos. E logo de cegar as pálpebras de aceiro diremos ¡inmersión! e os dous mergullarémonos no corazón da xebra e do mansío. E así cos nosos ventos de sal e de esmeraldas, ao grito estricto e puro da esperanza, faremos unha linda singradura co pálido compás dos arroaces. |
SOEDADE |
|
A soidade fría da araucaria é nave que fluctúa no oco mar do tempo é lúa de almafí e de xirándola ás voltas de si mesma é lenta e choven os minutos sobre ela laios de papagaios é poema a penas é poema a soidade é auga imprescindíbel na sede dos lamentos é un momento a penas é un momento a soidade no que as faíscas do home se evaporan na bonanza dos ventos desexados. |
ROSÁCEAS |
|
Están chegando as flores ás rosáceas preñadas de fontelas esfolladas e un náufrago pistilo estilográfico destila o xerme de auga nas bridas dos relampos coa arxila caligráfica do vento. Á terra sáelle a fame polas pétalas e a árbore durmida acorda co ruído da Lúa que se arrastra encol das ubedades do universo. Inúndanse as rosáceas de granates de seixo e de ametistas e esperan cos paxaros acendidos as fusas mariñeiras das abellas. Estanse enchendo os ollos tempereiros de poldros como néctar e de azucre. O abano das fogueiras de auga e vidro moumea a luz nos cómaros e escribe poemas de mazá, pera e ameixa. Anúnciase a maré voraz das polpas e un vento de marmelo socava os diamantes nas esquinas dos úteros secretos. Presinto que se achegan ao galope as horas prisioneiras dos carpelos as horas do estoupido do horizonte nas bocas dos navíos florecidos. |
A IDADE DO NÁUTILOS |
|
Rompeu o tempo en cámaras herméticas calcando as corredoiras cenitais das últimas espiras. Atrás foron quedando atrás as pombas os niños e os voos secos encol das vastas gándaras de Venus. É a vida que dá voltas sobre as voltas o mesmo que o náutilos ten na cuncha as horas das viaxes prisioneiras coma auga adormecida unidas nos espellos e afastadas na máxima distancia dos aromas. Só un verso forxa o vento co xarope das idades, a penas unha néboa de bico enteiro e branco dos amantes agarra a noite núa e a consola. Durmíronse os cativos que xa fomos no cráter dos golfiños e mentres os seus soños reverberan nos tallos infantís das madrugadas o sol rincha no cénit das penumbras e a lúa se desboca nas alcobas dos últimos reductos da memoria coa anil perseveranza dos vellos que pasean nos lívidos xardíns e nas metáforas da vida que conclúe. Así é mesmo, así, así é como o náutilos se salva do naufraxio con sopros de gaivota anacarados nas cámaras de cada marusía. E todas as alcobas secretas e baleiras son mel e son soidade e foron mancospías de fariña no vento crisálidas estériles de prata palabras nun orballo incomprensíbel suor de caraveis e alento de fatóns ensanguentados xardín en flor nas vísceras da morte. Ai náutilos atlántico minutos de almanaque na deriva da pel da grande matria babel no remuíño daquilo que xa foi e non sabemos. Teu voo de auga rasante á altura das escumas na cúspide da vida se consome á vontade dos ventos das correntes das bágoas do sorriso da maré... Agora xa coñezo que este náutilos é doa dun rabaño de fragatas que foron naufragando como tristes badalos de campá na viuvez xigante das baleas. E o náutilos deixoume comprender que o tempo é un delicto imperdoábel. Delicto é o pasado punido no presente. E o futuro delicto tamén é ese futuro delicto dun porvir premeditado. |