Tivo lugar a terceira edición do EnRedando co galego, que promove o uso do galego na poboación escolar así como a creación literaria e artística a través da lingua, participando nesta ocasión sete institutos da capital lucense (IES Ánxel Fole, IES Leiras Pulpeiro, IES Lucus Augusti, IES Muralla Romana, IES Nosa Señora dos Ollos Grandes, IES Sanxillao e IES Xoán Montes), coa colaboración do profesorado dos centros, aumentando significativamente o número de centros participantes en relación á edición anterior.

Ben a través da redes sociais, ou ben a través da Escola de Escritoras e Escritores da AELG, recompiláronse reflexións sobre o uso da lingua galega na vida cotiá así como a creación de todo tipo de producións literarias, onde mesmo se puideron combinar xéneros e formatos diversos (versos, poemas, relatos, historias, cancións, performance, audiovisual...)

 

EnRedando co galego
3 semanas falando en galego!

Quen pode participar?
Alumnado de de 3º e 4º da ESO e 1º e 2º de BAC dos IES Ánxel Fole, IES Leiras Pulpeiro, IES Lucus Augusti, IES Muralla Romana, IES Nosa Señora dos Ollos Grandes, IES Sanxillao e IES Xoán Montes, da cidade de Lugo.

Como participa este alumnado?
1) Nas súas redes sociais. Gravando e publicando vídeos durante as tres semanas que dura EnRedando contando a túa experiencia falando en Galego ou colgando diferentes publicacións en Galego dun mínimo de 130 caracteres co cancelo #enredandocogalego
* Puideron publicar tamén vídeos de corte artístico, sendo literarios (versos, reflexións, lecturas poéticas), musicais, teatrais, monólogo, narración, performance ou de xénero híbrido (onde se mesturen varios destes elementos).
2) Tamén puideron prescindir das redes sociais e enviar os seus traballos, de vídeo, audio ou escrita ao seguinte correo: escoladeescritoraseescritores@aelg.org

Agasallos
Aquelas persoas que participaron en EnRedando co galego recibiron diferentes agasallos e participaron no sorteo de moitos outros, así como gozar dun fin de festa organizado para todas vós.

Ao abeiro de #EnRedando co Galego 2023, o luns 19 de xuño celebrouse no Centro Cultural do Vello Cárcere o II Encontro de Novas Voces, onde o alumnado premiado e varias autoras e autores adolescentes da provincia tiveron oportunidade de coñecer a dúas destacadas autoras galegas da narrativa e a poesía, indagando na técnica da creación literaria. Ledicia Costas e Antía Otero compartiron a xornada do 19 de xuño no Vello Cárcere de Lugo con case trinta rapazas e rapaces de Lugo e o resto da provincia, que foron escollidas/os de entre os máis de cincocentos traballos presentados á edición deste ano. A actividade foi coordinada por Lois Pérez, en colaboración con profesorado dos centros participantes e do resto da provincia.

Pola mañá foi a quenda de Ledicia Costas, Premio Follas Novas de Literatura Infantil pola súa obra O neno de lume, quen introduciu as participantes nalgunhas das claves que poden axudar á creación literaria. Pola tarde, Antía Otero, quen acaba de recibir o Premio Follas Novas de poesía polo seu poemario Barroco, achegou os novos talentos ao seu universo poético e compartiu algunhas das súas experiencias como escritora.

O II Encontro de Novas Voces pretende promover un espazo de intercambio, coñecemento e diálogo entre as novas autoras e autores da provincia, poñéndoos en contacto con experiencias e actividades que poidan contribuír ao desenvolvemento da súa actividade literaria.

 

 

TEXTOS RECIBIDOS

 

 

(Publicados por orde de recepción)

 

 

Textos enviados o 16/05/2023

 

Poden descargarse aquí.

***

 

 

28/04/2023

 

Cucurucha 94

MoonCoffee, A historia da súa creación.
 

Sinopse:
Hai moito, moito tempo, nun lugar lonxano, moi afastado, cheo de personaxes fantásticos e de seres especiais, había unha bruxa- ehem, ehem..., había unha meiga máxica e un pequeno duende. Cun poder inimaxinable e inigualable: o poder do fundador. O poder dese Deus que creou este planeta, o planeta onde todo comezou.
Nos seus inicios só había nada, un espazo baleiro, sen apenas materia orgánica. Pero un dos grandes Deuses do Universo, o máis débil de todos, o que foi expulsado do comité, despois de vagar na procura dun lugar tranquilo onde vivir, instalouse no que hoxe é a chamada lúa marrón, no que agora coñecido como Moon Coffee. Esta é a súa historia, a historia do Deus Fundador:

 

***

Submisión urbana. A domesticación da rebeldía

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

***

Marta Rodríguez Carretero

Creo que xa non teño nada máis que contar. A partir de aquí todo se volve borroso. O mesmo soño que se repite todas as noites. Un chirrido, unhas pisadas, unha voz sinistra... Xa sabes, esa clase de cousas. Supoño que a esencia dos meus pesadelos son os típicos tópicos. O máis notable de todo isto é que ata agora nunca tivera soños. Miña nai díxome que escriba sobre estes, así que diante dos seus ollos escribín estas primeiras frases. Supoño que agora que non mira podo escribir que co que verdaderamente soño, non se alonxq moito da realidade, ou máis ben da antiga realidade, xa que son eses recordos de cando era pequena, de cando papá viña polas noites á miña habitación. Pero non pasa nada, porque despois dese accidente, xa no volveu vir máis. Agora solo teño que encontrar a forma de facer que tampouco volva en soños.

 

***

9 días de espera e varios minutos tarde
 

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

 

***

Na memoria das ondas (1)

Noa Rodríguez Carballeira, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

 

***

Estela Díaz Díaz

Pode descargarse aquí.

 

***

 

29/04/2023

 

Submisión urbana. A limpeza dos vagóns

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

 

***

Capítulo 1. A creación dun novo mundo

Cucurucha 94

 

Hai moito tempo, onde o baleiro reinaba, apareceron 6 Deuses: O Deus do Lume, O Deus do Vento, O Deus do Raio, O Deus da Terra, O Deus da Auga e o Deus do Yin-Yang.
Coa súa colaboración e traballo en equipo, no baleiro crearon o universo. Crearon galaxias. Crearon a vida. Todo era perfecto. Pero coma sempre, as cousas boas case non duran, e pronto comezaron a aparecer os problemas.
Un día, os 6 Deuses Creadores do universo reuníronse nun comité. Entre eles dividíronse todas as galaxias existentes (xa era hora de poñer algo de orde), e a cada unha se lle encomendaría o deber de protexelas e gobernalas.
Os repartos foron xustos, cada un unha parte equitativa como o outro, xa que todos participaron na creación, todos tomaron terras. Porén, había un Deus, un Deus único que só recibía un terzo do resto.
Culpárono de ser demasiado débil para gobernar como o resto. Que non sería o suficientemente forte para defender a súa terra, que se alguén o atacaba, perderíase a súa propiedade.
Os demais Deuses estaban unidos, eles mesmos formaban un comité exclusivo, onde o único que non estaba convidado era aquel pequeno Deus, o Deus máis débil de todos, que se chamaba Michelin Moon.
Ano tras ano os grandes Deuses foron facendo pequenas incursións no territorio de Lúa, e pouco a pouco o seu territorio foise encollendo aínda máis. Michelin non puido facer nada, non puido contra todos os grandes deuses dun. Iso doíalle, doíalle moito, doíalle que todo o mundo se volvese contra el.
Porén, o que máis lle doeu foi a ferida do seu orgullo. Sabía que podía gañar perfectamente contra os 5, aínda que os seus exércitos se unisen á loita. Sabía que podía recuperar todo o territorio perdido. El sabía que podía facer iso e mil cousas máis, que era o Deus máis forte, que foi o Deus decisivo para a creación do universo. Sabía que era o único posuidor dos 5 elementos.
A pesar diso, Moon sufriu unha grave enfermidade. Unha enfermidade que o limitaba, que o debilitaba cada día máis. O poder que tiña hoxe eran só os vestixios do pasado, un pasado onde foi coroado como o máis forte. Agora o seu poder apenas alcanzaba o 30% do que era no seu día.
Os outros deuses sabíano, que era agora ou nunca. Non tiña poder, estaba enfermo. Algún día recuperaríase, e temían que algún día se vingara de todo o que sufriu. Por iso chegou o día. O día no que se faría oficial a súa expulsión do comité. Onde a pena de morte estaba case asegurada.
"Ben, aquí estamos todos xuntos".
"Despois de tanto tempo".
"Por unha razón moi importante".
"Os 5 pensamos que o teu poder é demasiado baixo".
"Non tes nin unha décima parte do noso territorio".
"Non mereces que te chamen Deus".
"A túa estadía aquí é unha vergoña para todos nós".
"Entón, xuntos, tomamos unha decisión difícil..."
"Entre todos nós, decidimos expulsarche do comité".
"A partir de hoxe estas desterrados das nosas terras".
"Crea outro universo se queres".
"Jejeje" (Risas doutros deuses, saben que non pode).
"Pero non queremos verte preto de nós de novo"
"Agora, FORA!!"
"Pero..."
"LONGOOO!!!!"
Despois dese "Xuízo", Moon foi condenado a vagar só polos infinitos do universo, buscando un lugar onde establecerse. Pasou por varios planetas, diferentes galaxias, mundos diferentes... Pero en todos eles sempre foi rexeitado e expulsado. Estaba moi débil e apenas tiña forzas para moverse.
Despois de séculos e séculos sen rumbo, atopouse nunha pequena galaxia, a Galaxia Disboard. Foi abandoada hai tempo polos deuses, debido á escaseza de materiais e recursos. Con moi pouca capacidade máxica, sen apenas maná, onde a nada abundaba e era practicamente imposible comezar un mundo. Non obstante, esta zona estaría fóra do alcance dos deuses, e podería descansar para recuperar algo de enerxía.
Só había un mineral, un tipo de cuarzo, unha pedra que para moitos non tería ningún valor, desprezabana. Non era moi vistosa, ata pode resultar fea para moitos pola súa cor semellante á 💩. Por iso a galaxia foi abandoada, porque os demais deuses, ademais de ser bastante malvados, tampouco tiñan moita intelixencia.
Pero Moon era diferente, e nesa pedra puido ver algo que ninguén vira ata agora, puido ver un gran poder: o de almacenar enerxía. Con iso, calquera podería obter un poder incluso comparable ao dun Deus. Esa pedra sería a orixe do novo mundo, esa pedra era O Cuarzo Café. Moon inmediatamente interesouse por ela.
Calquera pode imbuír o seu poder na pedra, e quen llo dese tería ese mesmo poder. Podes imbuír todo o teu poder ou só pequenos fragmentos. O caso era que o poder estaba alí, e a pedra sería unha fonte de enerxía inesgotable. Moi poderoso, que despois sería codizado por moita xente, incluso arriscando a súa vida na súa procura...
Pero... Podes preguntarte, por que alguén que vai morrer se interesaría por algo tan poderoso? Quero dicir, si, é poder, pero... de que lle serve?, vai morrer, non? Ben...

Había algo en Moon que o sacou para adiante, que o mantivo sen derrubarse. Mataríase, moito antes de que o expulsasen, polo seu orgullo teríao feito hai miles de anos. Pero tiña algo moito máis grande, tiña a esperanza e o soño de ser inmortal, de que o seu nome quedara gravado na memoria de todos. Xa sabes, non se morre quen se vá, so se morre quen se olvida. E por iso, ese soño, ese obxectivo, foi o que fixo que non se rendese, a pesar de todas as cousas que tivo que sufrir.
Entón Michelin comeza cos escasos recursos desa galaxia para construír un novo mundo, un novo planeta, un lugar pacífico para crear o que é máis importante. Para crear Vida.
O seu poder era Yin-Yang. Con isto podía controlar os 5 elementos da natureza, polo que tiña unha forza comparable á de todos os deuses xuntos. Porén, durante a creación do universo, os outros deuses sobreexplotárono, o que fixo que gastase máis maxia do que ninguén podía imaxinar. Aínda sabendo iso, continuou Moon, porque sabía que con iso podería salvar a todos, e podería cumprir o seu soño, que dende entón lle daba voltas pola cabeza, facéndoo seguir e seguir. Ao final, acabou enfermando como consecuencia do sobreesforzo cometido con anterioridade, xa que lamentablemente non era como Rimuru nin Naruto, e non tiña nin a Veldora nin a Kurama no seu interior.
Durante a súa viaxe estivo máis débil que nunca, pero conseguiu recargar algo de maxia, o que lle permitiu comezar a crear o novo mundo.
Co elemento terra engadido ao cuarzo existente, foi construíndo pouco a pouco a base do novo planeta: primeiro, reuniu o máximo de cuarzo posible, logrando facer unha pequena pero resistente esfera deste material, que será a base, o núcleo. deste novo planeta... Despois disto, sendo un experto en alquimia, transforma o cuarzo en diferentes materiais, como terra, pedra, ouro, diamantes, etc. creando así o manto, o lugar onde se colocará a codia, a capa planetaria máis delgada pero non menos importante.

A codia pode ser fina, pero é a que contén a maior parte da vida, alí co resto dos seus elementos colocará auga e terra, ademais, fará que broten árbores para crear frondosos bosques, plantas para crear fermosas paisaxes, montañas para crear enormes serras... Tamén todos aqueles seres vivos que forman a primeira cadea alimentaria. E formando xa un mundo pasivo, capaz de sobrevivir por si só e de permanecer en funcionamento durante milenios, será o momento da creación de seres vivos pensantes, dos que completarán todas as cadeas e dos que conformarán o mundo cando el non está presente.
Cans, gatos, lobos, dinosauros, elfos e fadas. Humanos e animais, seres fantásticos e non fantásticos, formarán parte do último proceso de creación, formarán parte dese mundo que máis tarde sería coñecido como Moon Coffee.
Pero, non antes de tomar o seu merecido descanso despois de moito tempo de duro e arduo traballo físico e intelectual.
Pero pero pero non antes (si, o noso Deus é un traballador) de facer un pequeno regulamento para todos os seres vivos, para que todos puidesen vivir en paz e harmonía sen que xurda ningún problema e o seu perfecto mundo de paz fora creado. As duras sentenzas agardarían a quen as saltase. Mesmo a pena de morte estaría presente para quen quixese perturbar a fermosa paz que Moon quería ter.
Agora si, mundo rematado, traballo feito, permitiuse un pequeno descanso e entrou nun estado semellante ao de hibernación durante mil anos, mil anos de sono profundo onde o mundo seguía medrando sen el... Pero non houbo moito progreso, así que despois de espertar, púxose mans á obra e comezou a engadir as últimas melloras.

 

***

Marta Rodríguez Carretero

Sempre me teño preguntado por que a xente prefire afundirse nos tristes recordos do seu pasado, coma se quixeran afundirse na tristeza ou algo. Mais agora, refuxiada nas sabas da miña cama, arroupada pola escuridade que me arrodea, creo chegar a unha conclusión, quizais todas estas persoas afúndense nos tristes recordos intentando escapar de todos os pesadelos que os rodean no presente, porque quizais esa escuridade que os rodeaba antes, non ten ningún significado comparado con todas as sombras que os axexan no presente. Soa moi rebuscado que a escusa para mergullarse na tristura é simplemente unha escusa para escapar de máis tristura? Bueno realmente non sei por que o farán a gran maioría, pero sei por que ela o fai, e estou segura de que non estou a mentir no seu caso. Mais agora que me desfixen desa dúbida, outras novas revolotean polo meu arredor, cales serán esas novas sombras que a rodean? Ela mesma será consciente do que está a facer? Haberá algunha outra forma de conseguir que olvide estas sombras? E se a hai, haberá algunha posibilidade de que eu a axude? Pero realmente haberá algunha forma de axudala? E se estivese ao meu alcance, eu a collería? Gústame pensar no porqué dos demais, pero sinto que simplemente é iso, o porqué dos demais, algún día terá sentido todo o que descubrín pensando nos demais en forma de espectadora, pero por agora concéntrome en pesar unha nova resposta concreta de todas as preguntas que recorren a miña cabeza, aquí arroupada na escuridade da noite, apertada polas miñas sabas.
 

 

***

Na memoria das ondas (2)

Noa Rodríguez Carballeira, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

 

***

 

30/04/2023

 

Nahir Prado Regueira

 

Cun ramiño de margaridas
miña neniña camiña
cun ramiño de margaridas
por un xardín de espiñas.
Bolboretas de nostalxia
revoan ó seu redor
bolboretas de nostalxia
coalembranza dun amor.
Vento lonxano e ferido 
acompaña o seu camiño
vento lonxano e ferido
cantares de amor perdido.
Cun ramiño de margaridas,
chorando vai miña neniña
cun ramiño de margaridas.
Non te anguries, queridiña,
nin sospirespor min
e atopa a alguén que un día,
cun ramiño de margaridas,
saloucando por ti,
percorra o xardín de espiñas
 

***

1 día despois
 

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

 

***

Submisión urbana. Morte por afago

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

 

***

Na memoria das ondas (3)
Lola e o mar

Noa Rodríguez Carballeira, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

 

***

Estela Díaz Díaz

Ola, hoxe gustaríame ensinarvos unha peza de teatro que fixemos a miña compañeira mais eu para representar a situación lingüística da diglosia que tan presente está entre as dúas linguas que hai en Galicia, o galego e o castelán.
Xa que a lingua do castelán soe considerarse de prestixio e é máis usada pola poboación, en cambio o galego identifícase co pobo e co rural, coa xente analfabeta ou de pouco prestixio. Este problema era mais notable anos atrás, pero aínda a día de hoxe segue estando presente. Parecéume moi boa idea ensinarvos esta representación no reto de enredando co galego xa que creo que ademais de falar o galego e importante coñecer a situación da nosa lingua no pasado e a que segue a haber no presente e que moita xente non se da conta, con todo isto, déixovos co vídeo e espero que vos guste. Pode descargarse aquí.

 

***

Marta Rodríguez Carretero

Intento sentirme reflexada nas miñas propias palabras, mais elas son eso, palabras, palabras que non son capaces de mostrar os meus máis profundos desexos, nin sequera os máis pequenos. Penso no significado que lle da a xente ás palabras, algúns cren nelas como unha simple forma de comunicación que nos foi imposta, algo que sempre estivo ahí e que non ten dereito a ser estudada. Outros pensan nelas como unha forma de expresarse e mostralle ó mundo os seus pensamentos e desexos. A min se alguén me preguntase que son as palabras non sabería darlle unha resposta exacta. Mais o que si podería dicirlle é que para min as persoas estamos feitas, en primeiro lugar, de pó e sombras e, en segundo lugar, de palabras e música. Sei que esta segunda non ten que ver co que estaba a dicir, mais que sería a música senón un sinónimo das palabras. Pensádeo ben, non son ambas unha forma de transmitir os teus sentimentos? E ao igual que hai diferentes tipos de música temos diferentes linguas, linguas feitas por palabras, linguas que pretenden reflectir a historia dun pobo, mais por moi diferentes que poidan semellar unhas das outras, ao final só queda pensar que a súa razón de existir é poder comunicarnos. Polo que sendo isto, as palabras partes dun idioma, un idioma o cal pretende reflectir conceptos e sentimentos, conceptos e sentimentos universais, as palabras quedan reducidas a algo frívolo e insignificante. Mais se isto é así, por que non vai usar cada un as palabras que máis lle gusten, o idioma que máis lle guste, os conceptos e sentimentos que máis lle guste. Por que se estés últimos coinciden, os dous anteriores serían insignificantes. Así que agora se me preguntan que son as palabras responderían que non son nada, máis son a nada da que estamos feitos.

***

Primeiro miniconto: Nome

Cucurucha 94

Pequeno inciso para os que vos decatastes... Antes falabamos de que o mundo no futuro chámase MoonCoffee... Pero cal foi o proceso para que todo isto se fixera realidade? Pois aquí imos, unha mini-historia está a piques de comezar:
"Case todo está feito, agora só falta crear algunha infraestrutura e por fin os meus pequenos habitantes" pensou Moon, e así chegou á seguinte conclusión:
"Primeiro de todo, quero quedar gravado na memoria de todos, quero ser inmortal, quero que o meu planeta sexa grande, antes que nada, atopar un bo nome"
"Quizais Moon sexa un bo nome, así que sempre se lembrarán de min", reflexionou, pero logo recora algo e como escusa pensa...
"Pero vaia, eu tampouco son tan egocéntrico... E quizais soe moi simple... Algo que se vexa mellor...", deuse conta rapidamente.
"Sei, mmmm, o meu apelido é Moon, e o cuarzo marrón abunda nesta terra, así que... PERFECTO: MOONCOFFE SERÁ O NOME"
  E nese momento o nome do planeta quedaría gardado e lembrado para toda a eternidade, unha mestura entre a súa creación e el mesmo (Quizais algo egocéntrico segue a ser...) De todos os xeitos, ata aquí o primeiro mini-relato (E así de mini, que nin ocupa unha páxina enteira) onde coñecemos o fío do pensamento que nos levou ao nome de Mooncoffee (e aínda que pareza raro, chamouse Michelin durante un tempo).
Espera, espera, espera... Que curto foi, non? Pois mira, un plus durante o tempo que se chamaba Michelin:
"Pois ben, ben, mundo creado, todo o que comezou terá que facer que o meu nome soe como o deus de... Agarda, espera... NON TEN NOME. AAAAAAA. Que parvo son, pois non pasa nada, nome sinxelo e que se ve ben. Michelin?. Perfecto. Recordarédesme como Michelin Moon, de Michelin de la Luna Marron. Olloo, ata rimas e todo. Que bonito por favor. Si, son un xenio. Todo perfecto."
Noticias da galaxia, os 5 deuses creados- *Cambia continuamente de canle*.
"Pff, xa nin me nomean, Os "5 deuses creadores" que desorde son. Aaaaa, de verdade, non hai boas noticias na televisión. Mira se vou crear unha cadea de televisión. MoonTV será. Un, é así de fácil. Tanto lixo ou ese auténtico lixo".
Pausa comercial: Move for live, compra agora os nosos pneumáticos Michelin e leva un 4x3 sobre rodas. Só hoxe!! Chama agora ao...
"¡ESPERAR!? ONDE ESTÁ ISO!? A TERRA!! PEQUENOS COPIAS. AGORA QUEREN RUBAR ATA O MEU NOME. AAAAAA. AGORA TEÑO QUE CAMBIAR. NON QUERO QUE PENSEDES NO MEU MUNDO COMA UNHA RODA. NOOOO. VINGAREI. XURO.
Eu digo que non, son pacifista, non hai violencia.
F, será hora de buscar outro nome 😔"
E así é como a xente, é como un hist- cof, cof, quero dicir, así é como é a xente, como o nome deste gran planeta, tiña que cambiar. E bueno, xa sabedes o resto da historia así que nada, será o momento de seguir coa principal e seguir coñecendo a historia deste pequeno Deus.

 

***

 

01/05/2023

 

Nahir Prado Regueira

Tiña no ollar
unha pinga de mar
e no alento
a frescura do vento...
Dama da noite,
meiga de amor,
volve ao meu carón!
Tiña no seu sorriso
a maxia do luar namoradizo
e no seu falar
o son engaiolante
das campás lonxanas cantar.
Dama da noite,
meiga de amor,
volve ao meu carón!
 

***

Submisión urbana. Ikigai

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

 

***

A tempo

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

 

***

Capítulo 2. O comezo dunha cidade

Cucurucha 94

Despois das regras, decidiu comezar a crear os edificios, as cidades, os monumentos... Decidiu crear un mundo perfecto para que todos puidesen gozar dunha fermosa paz nun lugar tranquilo. Un lugar onde todos puidesen disfrutarr da súa vida o mais tranquilamente posible.
Foi unha tarefa dura e laboriosa, crear os planos, crear a organización, crear todo, xa que quería que todo fose perfecto. Unha ardua tarefa digna dun Deus, digna de Moon.
Durante o seu letargo creáronse e asentáronse pequenas civilizacións de diferentes especies, pero estas eran moi sinxelas, pero aínda así, puideron sobrevivir. Desafortunadamente, a maioría das especies levábanse moi mal entre elas, algunhas nin sequera falaban a mesma lingua. Así que Michelin, na procura da súa terra perfecta, empregou un poder especial, un poder chamado Anti-Babel, que introduciu nun pequeno anaco de cuarzo, situado nunha estatua no medio da cidade, situada na punta da espada, que ata o ceo parece ter tocado. Esta habilidade, consistía nas súas bases, na creación dunha linguaxe universal, dando a todo aquel que rezaba e tocaba a estatua, a capacidade de entendela e falala.
Despois diso, decidiu mellorar as relacións entre as especies e decidiu crear unha cidade, onde animais e humanos, dragóns e elfos, fadas e trasnos, en definitiva, onde todas as especies puidesen convivir. Unha cousa que todos tiñan en común era a devoción polo seu deus, Michelin, cuxa relixión foi transmitida de xeración en xeración ata hoxe. Entón, feito isto, volveu traballar.
Pensou unha boa distribución, unha cidade onde todas as especies puidesen convivir, unha cidade ideal na que non faltase nada. Para marcar o comezo, no centro da cidade, habería unha gran estatua, onde estaba a súa imaxe no centro, onde estaría situada a devandita Pedra de Anti-Babel. Alí estaría a tartaruga de benvida, para que todos os visitantes se sintan como na casa e, a partir de aí, repartiría toda a cidade.

Arredor da gran estatua inicial colocaría grandes altofalantes e pequenas luces, onde toda a cidade podía escoitar as novas noticias. Na entrada, as normas e os mandamentos, as filas e as regras, en definitiva, onde se colocarían todo o imprescindible en letras flotantes grandes e coloridas. Ao redor destes, rematando a praza inicial, habería postos de venda, onde cada especie tería o seu posto, un mercado de alimentos onde venderían o que producían. A partir deste estenderíase o resto da cidade. O gremio, o castelo principal, a cafetería, o hospital... Mesmo unha zona secreta, escondida entre as montañas... Esa zona chamada Hotland... Onde sabes... Estaría situada unha pista de baile, un piso con grandes tubos colgantes... Ejem, xa sei que entendes :)
O castelo principal, un edificio enorme cunha gran biblioteca incluída, na que podías atopar miles de libros, o que queiras, alí teralo. Ademais, este enorme castelo ten acceso directo ao Moon Banco Nacional. Alí todos podían gardar os seus cartos, a cargo deste edificio, o señor Unveliable, para calquera dúbida que tivesen, un pequeno ser da especie animatrónica, un fiel seguidor deste pequeno deus.
Ademais, non esquezamos, a praza dos veciños, onde podes intercambiar diferentes cousas que doutro xeito non poderías facer, por exemplo, encantamentos de nivel 5 e 6, torretas, munición, etc. Aaaaademais, tamén no tellado estarían as caixas máxicas, que despois de completar as diferentes misións que o gremio poría a disposición dos habitantes, poderían intercambiar lotes, como os de csgo, para obter obxectos raros e útiles.
Encargado disto, tamén se encargaría o casino, e de Mee6, a seguridade. Un enorme exército de gardas estaría vixiando para que ninguén puidese perturbar a fermosa paz do país. O bar, entre outros, sería xestionado por Barman Ender.
A cidade estaba tomando unha forma perfecta, incluso había unha base no alén. Tamén un gran coliseo, onde se faría calquera batalla para recuperar a honra. Por suposto, tamén loitas de adestramento para a mellora das habilidades de cada loitador, calquera valente que quixese dar a súa vida polo benestar do seu país.
Certo certo, outro edificio importante onde se legaría o seu nome e a súa relixión, onde se promovería o amor e a paz, ese lugar onde se crearían novos lazos foi a Igrexa da Lúa. Onde no futuro casaría o propio Deus... Ben, iso para un capítulo posterior...
Ademais, para protexela de todo mal externo, crearía unha gran muralla que protexera a cidade enteira, a esta implantará unha barreira máxica para que ningún ser perturbe a fermosa e pacífica cidade que acababa de crear. Pero tampouco quería que estivese illado do mundo, así que fixo unha gran entrada, protexida por unha enorme fronteira cos seus respectivos gardas, onde cada un  que entre ou saia terá que deixar constancia das súas accións.
Todo era perfecto, o seu mundo ideal fora creado. Tamén se convertera no deus creador, cumprindo así o seu soño. Aínda que tiña pouco tempo, o seu poder máxico diminuía cada día e o seu medo a que alguén puidese danar a súa preciosa creación aumentaba a pasos axigantados.

 

***

Marta Rodríguez Carretero

Pode descargarse aquí.

 

***

Na memoria das ondas (4)

Noa Rodríguez Carballeira, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

 

***

 

02/05/2023

 

Sergio Andión Insua 1º BAC B

Chegou unha nova tempada
de composición literaria
de moitos e fondos pensamentos
matando todos os remordementos.

Moitas temáticas gustariame tocar
nunha oportunidade coma esta de rimar
xa que sei que non teño nada que perder
e que mesmo pódeme isto entreter.

Polo que sen máis dilación
que comece a exposición!
 

***

Nahir Prado Regueira

Se non quere soar a túa voz deixa, polo menos, que falen os teus ollos. Mírame! Sabes ben que sempre serei eu ainda cando pasen os anos e escorra a xuventude da miña pel.
Ainda que nos separemos, quedará no aire o eco das nosas voces, dos nosos risos... quedarán nos recunchos as nosas sombras... as caricias e os bicos... Quedaremos nós.
Os nosos soños nacerán en xente nova, en nenos distintos de diferentes lugares... pero non serán máis que os nosos soños florecendo outra vez... seremos os dous, nacendo de novo.
Mírame! Aínda non é tarde. Deus durme agora... só somos ti máis eu... e o tempo.
Os dous sabemos que na vida poden faltar moitas cousas, pero os soños non. Cando deixas un sono desaparece a inigualable fervenza de desexo por seguir camiñando. Todos nacemos para ser grandes, pero só quen non perde o soño de triunfar, o conseguirá.
Non, agora que ti non tés nada que dicir, atende, pois eu teño moito que contarche! Eu, eu que fun cambiando un soño por outro, unha ilusión por outra, que convertín a miña vida no camiño que me leva onde eu quera, seson capaz de andalo sen caer. Cando tropecei, tiven que erguerme e camiñar de novo, cando estiven perdida, pecharos ollos e seguir o camiño que embarcaba o corazón... 
Si, creme, vivir sería só pasar se non existisen os soños, porque só aqueles que soñan son capaces de encontrar o verdadeiro significado das cousas
 

***

1 día antes

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

 

***

Submisión urbana. Punto de fuga

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

 

***

Parasita da dor

Noa Rodríguez Carballeira, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

 

***

 

03/05/2023

 

Submisión urbana. Gardiáns do salvaxe

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

 

***

 

Nahir Prado Regueira.

Baixo o camiño cos ollos pechados, coñezóo de memoria. Cando chego, non hai ninguén, nunca o hai. Os meus sentidos se inundan coas vistas desta marabilla natural, pecho os ollos. Cando por fin me armo de valor e os abro de novo, as onduladas colinas exténdense ante min como un vasto tapiz verde, cada pregamento é iluminado polo suave resplandor do sol poniente. As árbores que salpican a paisaxe mécense suavemente coa brisa, as sus follas susurran e susurran segredos entre sí.
O ceo é un lienzo de cores brillantes, mentres o sol descende lentamente por debaixo do horizonte. Un cálido resplandor exténdese pola paisaxe, proxectando sobre todo unha tenue luz dorada. As nubes no alto están en llamas con rosas, púrpuras e laranxas, como se os mesmos ceos estiveran montando un espectáculo só pra min.
Na distancia, un río serpentea a través das colinas, as súas augas brillan á luz do sol. Podo escoitar o suave goteo do agua a medida que flúe, o sonido é relaxante e pacífico. Os paxaros revolotean e se lanzan a través das árbores, sus canciones chean o aire cunha sinfonía da natureza.
Achégome ao río, descálzome, sinto a herba, cos ollos pechados para centrarme nas sensacións e sons deste marabilloso lugar. Achégome á miña pedra, enorme, séntome nela e a sinto, tócoa coas mans e cos pés. A pedra que para min era unha pedra, hoxe sé que é redonda, desgastada polo río xunto ao que se atopa. Pecho os ollos de novo, para poder sentir o sitio como antigamente o facía, escoito os paxaros de novo, toco a herba cos pés e sinto a luz do pouco que queda de sol na miña pel.
– Ola.
Abro os ollos acelerada e xiro sobre min mesma, miro hacia a persoa que me fala. É un rapaz de o que penso que será a miña edad, pero que non logro recoñecer.
– Non es quen de recoñecerme, ollos verdes?
O meu alcume, esa voz que sempre me guiou na escuridade na que vivía, esa presenza que sempre era quen de sentir incluso cando non era capaz de ver, era el, o amor da miña vida, ao que, por primeira vez, podía contemplar e afirmar que era a persoa máis bela que podía existir.
– Claro que podo recoñecerte, meu amor.

 

***

Os 86 do 22

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

 

***

Na memoria das ondas (5)

Noa Rodríguez Carballeira, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

 

***

Capítulo 3. Unha familia

Cucurucha 94

Infraestruturas rematadas, cidades acabadas, Moon crea unha criatura un tanto especial, unha pequena elfa, toda bonita e preciosa. Unha pequena e tímida persoa, amante das rosquillas. Moi boa persoa, moi simpática, de gran corazón, sempre disposta a axudar a quen o precise. Cabelo escuro, aladA, coa aparencia máis pura que ninguén puidese imaxinar. Chamouna Marbe.
Dous días despois, Moon crea outra criatura moi especial, unha feiticeira. Moi boa persoa tamén, alta, forte e poderosa, capaz de facer calquera cousa. Cun bonito sombreiro de maga e tamén cun gran corazón escondido entre unha forte armadura de ferro. Unha unica persoa podía entrar, esa era Marbe, coa que se criou como a súa irmá pequena. El chamouno como Sophy.
Moon gastara moita maxia nestes seres tan especiais, xa que eran as súas creacións máis preciadas. Foron as primeiras creacións de Michelin ás que as dotou dunha forza incomparable, fíxoas tan poderosas que... Pois descóbreo despois nos seguintes capítulos :) Criou a ambas como as súas fillas, e inculcoulles todos os seus valores, ensinoulles todos os seus coñecementos, ensinoulles o que era a vida. Tomaron con alegría os seus coñecementos e con todo iso, no futuro, converteríanse nas Anciáns Sabias. Moon queríalles moito, e pasaron bos momentos xuntos. Deulles as primeiras Pedras do Poder, pero non calquera, eran as súas preciosas fillas, polo que lles regalou nada máis nin menos que unha Pedra mítica, unha pedra única, unha pedra da que só había 2 copias do mundo, esa era A Pedra do Fundador.
Con esa Pedra, na que Deus impregnara todo o seu poder, as Irmás obtiveron un poder superior, coas mesmas propiedades e forza que o do seu pai. Con eles puideron controlar o propio mundo, podían controlar o lume, a terra, a auga, o raio, o vento... Mesmo Ying-Yang. Eran capaces de modificar seres inanimados, e mesmo modificar todo o terreo, crear edificios, monumentos... controlando a propia vida. Ese poder que só tiña o seu pai, pero que nel estaba case esgotado. Ese poder polo que o botaron da comisión, volveuse a recargar e multiplicar por 2 nas súas Fillas!!
Entón, ben, mentres ambas aprendían a controlar os seus poderes, o seu pai creou cada vez máis seres vivos para completar o mundo co que soñaba. Os 3 xuntos crearon o seu mundo ideal, un mundo próspero cunha aparente paz duradeira. Había trasnos, dragóns, humanos, animais, etc.
O mundo co que soñaba durante tanto tempo estaba alí, ante os seus ollos. Moon non puido ser máis feliz. Despois de tanto sufrimento, por fin conseguiría o seu soño. Un mundo de paz, onde el mesmo sería lembrado na eternidade, nada podería ir mellor. Incluso tiña unha pequena familia coas súas dúas preciosas fillas...
Así, un día no que todo parecía rematar, onde se creou un mundo ideal, abríronse as fronteiras de Mooncoffee e o mundo abriuse á entrada de visitantes de todos os planetas da galaxia, incluso doutras galaxias, aínda que iso signifique doutras certas galaxias.... Para entrar facía falta un pase pequeno, pero obtíñase con facilidade, por desgraza, tamén era doado falsificar...
Quizais vos preguntaredes, por que desgraciadamente é fácil falsificar?, por que tamén querían ter máis seguridade? Pois esa é unha historia longa, que máis adiante saberedes, pronto entenderedes, agora, sigamos coa historia...
 

***

 

04/05/2023

 

Vídeo sobre O único que queda é o amor, de Agustín Fernández Paz

Noa Rodríguez Carballeira, Adriana Fernández Pazó e Marta Rodríguez Carretero. Edición do vídeo de Román Pereira, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

 

***

Submisión urbana. Consumo con silenciador

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

 

***

 

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

 

***

Primeira intervención do Narrador

Cucurucha 94

Moi boas a todos, aquí un simple narrador, que en exclusiva para todos os do enredando, dirá algunhas pequenas palabras para facilitaros o entendemento, e ademais, algún que outro secreto... A si que sen ningunha espera máis, comecemos...
Pois moi ben, quen son? Son narrador, si, pero quen máis? Pois eso... Xa o saberedes máis adiante. Ata agora, recordemos só coñecemos a 3 personaxes principais. Hugo, o protagonista, Sophy e Marbe, as súas fillas. Bueno, tamén os outros Deuses, pero ata agora, quedan relegados nun plano secundario. Como spoiler, direi que no seguinte capítulo, un persoaxe un tanto especial aparecerá, un persoaxe... Vale vale, xa non máis, tampouco son quen de quitaros o chiste. Só avisarvos, que o mellor está aínda por chegar, máis de 60 páxinas cheas de aventuras acompañando aos nosos protagonistas. E claro, en un momento, apareceron eu.
Pero porque escribo esto? Esquizofrenia? Pois non, ou si, quen sabe, solo son un narrador, nas súas locuras e alucinacións, pero todo isto que estou contando é real. Xa que, son unha persoa normal e corriente, pero si teño algo especial, a capacidade de viaxar polos dous mundos. Que dous mundos? Pois o mundo 0, onde nos atopamos agora, o mundo onte ti estás lendo esta historia. E cun poder máxico, cunha tecnoloxía especial, podo viaxar, cun "paralel shift" ata o outro mundo, un mundo de fantasía onde non só os humáns habitan neste planeta. Un mundo paralelo onde atopar máxicas historias, e que despois de tanto escoitar e incluso participar en algunhas delas, decidinme a recollelas todas por escrito. A si que estas historias todas, son as historias que eu vivín, e as historias que meus compañeiros me contaron.
Moito lío non? Se e un mundo paralelo onde vai ese tal Hugo, esa tal Sophy, e esa tal Marbe? Pois... ELES EXISTEN. De verdade, xuro que non e a miña esquizofrenia, 100%. A galaxia disboard existe, e unha galaxia onde moitísimos planetas existen, e entre eles, o planeta MoonCoffee. Pero xa sei que planetas soa raro, a si que para comprendermos mellor... Xa sei, chamemos "Servidores" a eses planetas. MoonCoffee, en un servidor, onde cada unha das infraestruturas do mundo, esta alí representada, por outras estruturas que para entendernos, chamaremos "canles". Alí(no servidor), todos os seres de MoonCoffee (o planeta) estan representados, e incluso podedes interaccionar con eles. Incluso ti estás alí. Aínda que non o sabes. Por que non vas comprobalo?
En resumen, hai dous mundos paralelos, sen aparente comunicación, pero que por algún error ou bendición do destino, eu vos podo comunicar co outro mundo. E como non quero que esto sexa exclusivo para min, hai unha ferramenta chamada "Discord" que conecta coma se un portal se tratara estes mundos.
Por que non vides comigo e comprobades que non é a miña esquizofrenia todo isto, e vos unides nestas aventuras co pequeno deus e o resto dos habitantes?

 

***

05/05/2023

 

Nahir Prado Regueira.

No corazón da cidade, había unha muller chamada Lily. Lily era unha artista, con paixón por crear fermosas esculturas que capturasen a esencia do mundo que a rodeaba. Tiña unha alma amable e un corazón brillante, pero nunca atopara o amor que puidese igualar a beleza das súas creacións. Un día, mentres camiñaba polo parque, viu a unha muller sentada nun banco lendo un libro. A muller tiña o pelo curto e uns grandes e brillantes ollos turquesa, e Lily sentiuse atraída por ela inmediatamente. Achegouse á muller e presentouse, e iniciaron unha conversación sobre a arte, a literatura e a vida. A muller chamábase Maya e era unha escritora afeccionada á poesía e ao romance. Ela tiña un enxeño rápido e un sorriso radiante que fixo que o corazón de Lily saltase un latexo. Falaron durante horas, perdidos na beleza das palabras do outro. Cando o sol comezou a poñerse, Lily deuse conta de que nunca antes se sentira así. Sentíase completamente atraida por Maya, e era coma se o mundo se fixera de súpeto máis vibrante e vivo. Durante as próximas semanas, Lily e Maya pasaron todo o tempo xuntas, explorando a cidade, creando arte e namorándose. Eran como dous paxaros, voando polos ceos da vida, co corazón latexando en perfecta harmonía. Pero Lily sabía que o seu amor non estaba exento de desafíos. Vivían nun mundo que non sempre aceptaba nin celebraba as relacións entre persoas do mesmo sexo, e ela temía enfrontarse á discriminación e ás dificultades. Maya sentiu os medos de Lily e lembroulle suavemente que o seu amor era algo fermoso, algo que había que apreciar e celebrar. Escribiu poemas e historias sobre o seu amor, capturando a maxia da súa relación con palabras que fixeron cantar o corazón de Lily. Ao final, o amor de Lily e Maya foi como unha escultura, algo fermoso e atemporal que perduraría a través dos tempos. Demostraron que o amor podía ser tan radiante e inspirador como unha obra de arte, e que a verdadeira beleza residía na conexión entre dúas almas
 

***

Submisión urbana. A punta da frecha

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

 

***

Marta Rodríguez Carretero

- Que che parece xogar ás agochagas entre a brétema? Primeiro eu escapo e ti contas ata 50 lentas. Se me encontras volvemos empezar, pero esta tornando os papeis.
- E se non te encontro?
- Se non me encontras perdiches.
- Nese caso por que aceptaría xogar? se ganas ti escapas, se gano eu escapas despois.
- Que é o que desexas entón?
- A ti.
- Que che fai pensar que tras este xogo me perderás?
- Ti.
- Que che parece este trato, se xogamos e me encontras quedarei aquí contigo na brétema para sempre. Senón escaparei, correrei lonxe e non volverei.
- Enton proposme deixarte escapar agora ou esperar a que escapes despois? 
- Exacto.
- Nese caso...1...2...3...8...20...32...46...49...50... Segues ahí, vexo a túa figura, mais semellas un pouco diferente, sempre fuche de pedra?
 

***

Na memoria das ondas (6)
As lembranzas

Noa Rodríguez Carballeira, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

 

***

06/05/2023

 

Nahir Prado Regueira

Cando camiño polas rúas, o mundo que me rodea é unha sinfonía de olores e sons. A xungla de formigón está viva de actividade, co bulicio da humanidade movendo de un lado para outro. Edificios altos érguense por riba de min, alcanzando o ceo como árbores nun bosque. As rúas están cheas de tendas e cafés, cada un co seu propio aroma que me fai cóxegas no nariz. A xente corre ao meu carón, os seus pasos resoan na beirarrúa. Algúns detéñense a acariciarme, coas mans quentes e suaves mentres me rascan detrás das orellas. Outros apenas me dan conta, demasiado ocupados coas súas propias vidas para botarme unha segunda ollada. Os coches tocan e berran, os seus motores ruxindo como bestas. Véxoos pasar, as fiestras ben enroladas, evitando os cheiros e os sons do mundo exterior. Pero tamén hai beleza neste caos. Os parques e espazos verdes ofrecen un respiro benvido do formigón e do aceiro, un lugar para estirar as patas e perseguir pelotas. Nas aldeas, o mundo adquire un sabor diferente. O ritmo é máis lento, os edificios máis pequenos e máis espallados. O aire é máis limpo e o recendo da herba e das árbores enche o meu nariz. Vexo xente paseando cos seus cans, nenos xogando nas rúas e veciños charlando sobre os valos. É unha vida máis sinxela, pero non menos vibrante ou colorida que as cidades. E así deambulo, un can nun mundo de humanos. Para eles, podo ser un animal máis, pero para min, este mundo está cheo de marabillas e posibilidades. Porque eu son un can, e cada rúa e beirarrúa é unha aventura á espera de ser explorada.
 

***

Submisión urbana. O único relato

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

 

***

22 segundos, de Eva Mejuto

Noa Rodríguez Carballeira e Marta Rodríguez Carretero, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

 

***

Capítulo 4. Unha vida

Cucurucha 94

O primeiro visitante que chegou foi un ser estraño chamado Nico. Despois de cubrir todas as solicitudes e trámites para entrar no país, (Spoiler: quería vir a MoonCoffe a "Traballar"), foi aceptado formalmente no país, e alí comezou a súa estancia como novo habitante e primeiro estranxeiro de MoonCoffee. .
Ese mesmo día, ademais, Moon decide crear unha institución, unha organización, un grupo de persoas que poidan dirixir o país cando non estea aquí, Moon decide crear un Goberno.Un goberno capaz de protexelo de calquera inconveniente, problema. ou ser maligno que intenta invadilo ou tenta provocar o caos nestas pacíficas terras. Ademais, isto daríalle ao pequeno país máis estabilidade, e unha visión máis profesional 😼
Antes só o gobernaban Deus e as súas fillas, polo que entre eles decidiron crear unha Pedra do Poder chamada Staff, con poderes especiais, con capacidade para controlar os altofalantes xerais, cunha pequena parte do poder de Deus que lle permitiría crear algúns infraestruturas, cunha pequena parte de poder que lle permitía controlar a animatrónica, cunha pequena parte de poder que lle permitía identificarse nalgunhas infraestruturas bloqueadas para calquera habitante normal, cunha pequena parte de poder que... E si, a longa lista continúa con moitos máis elementos, pero por que nomealos? Irémolos descubrindo co paso do tempo.
Ademais, crearon outra Pedra chamada Alto Mando, que sería capaz de facer, todo a onde non chegase a Pedra de Staff, unha Pedra moi poderosa, comparable á do propio Fundador, unha pedra moi poderosa que só sería entregada a os máis próximos ao goberno, a aqueles nos que Deus mesmo ou as súas fillas confiaban plenamente.
Os membros do goberno aínda non foran elixidos pero os cargos estaban feitos. Mentres tanto coas súas preciosas fillas, Deus gobernaba como ata agora e o mundo estaba a levantarse, todo era perfecto, pero coma sempre, todas as cousas boas chegan ao seu fin, e non hai felicidade eterna. Lúa xa estaba moi débil, a súa enfermidade consumírao ata tal punto que apenas podía levantarse da cama.
Levaba días, meses, que o goberno do Planeta estaba dirixido polas súas dúas fillas pequenas. Ninguén se decatara aínda, eran dignos sucesores, con todo, a presenza da morte asombraba os seus fogares. Non querían asustar á poboación, pero no punto, terían que dicirlles a verdade.
Así, seguindo o curso da vida, debido á terrible enfermidade, morreu o Gran Deus Creador de MoonCoffee. Colocou todo o peso do mundo nas súas preciosas fillas, confiándolles o futuro do mundo e a súa prosperidade. Despediuse da súa amada creación, do seu soño tan agardado. Despediuse de todos os habitantes e agradeceu eternamente todo o que fixeron por el. Grandes concentracións reuníronse na igrexa, todos querían ir ao seu velorio, visitar a súa tumba, asistir ao seu funeral. Aquel día, a igrexa de Moon estaba chea coma nunca, con todos os seres vivos que querían despedirse do seu gran Deus.
Moon morreu feliz, co seu soño cumprido, de converterse nun gran Deus digno de lembrar, un Deus amable, unha boa persoa, que o faría todo polos seus habitantes, que o seu nome quedara gravado na memoria de todos. Só lle quedaba unha cousa por facer, formar o goberno e entregar as pedras do poder. Iso pesoulle un pouco, pero non había problema, confiaba nas súas fillas máis que en ninguén, polo que lles deixou esta tarefa como última vontade, sempre pola súa patria, sempre por MoonCoffee.
Momentos antes de morrer, creou uns pequenos animatrónicos, capaces de axudar no goberno do planeta, xa que tampouco quería sobrecargar a Sophy e a Marbe. E antes de constituírse o goberno por se precisaban un pouco de axuda para que non lles pasase como a el no pasado, para que non padezan esta terrible enfermidade. Estes animatrónicos eran seres inanimados pero ben programados, capaces de facer moitas cousas. Eran como un Ídem, podían ser gardas, camareiros ou residentes... Todo o que lles pedían as súas fillas podían facer, porén, eran seres inanimados, e sen ordes correctas serían inútiles e ineficaces. pero isto non é un problema para as Founders, xa que eran capaces de calquera cousa. Integraron unha pequena Pedra de Poder, case comparable á Pedra do Fundador, esta chamábase A Pedra Bot, e só estaba debaixo da pedra do Fundador e do Alto Mando, entón estes animatrónicos serían os máis poderosos do Planeta...
Unha vez feito todo isto, Michelin estaba preparada para morrer, todo era perfecto, nada podía ser mellor, así que tiña preparado para abandonar este mundo, e cando a súa alma ía comezar a ascender ao ceo máis alto, tivo unha pequena premonición , algo que o fixo non estar tranquilo. Algo que o atormentaba sen que el se decatara.
Despois da morte do seu pai, Marbe e Sophy estaban moi tristes, pero apoiáronse mutuamente e lembraron que non tiñan tempo de estar de baixono, xa que tiñan que seguir co legado do seu pai, xa que el non quería velos así.
Inmediatamente comezaron cos preparativos do goberno. Colleron as Pedras do Poder que lles deixou o seu pai e comezaron a pensar a quen darllo. Primeiro crearon un gran anuncio que se escoitaría ata nos lugares máis remotos do país, un anuncio onde mostraban o seu interese en formar un goberno sólido para loitar contra todo mal, e todos os interesados viaxaban á capital e facían o seu nome coñecido, orixe, obra... En definitiva, que debe cubrir a ficha de admisión.
Mentres na capital había longas colas de interesados, contaban as pedras que tiñan, para saber cantas debían aceptar. Déronse conta de que faltaba unha Pedra do Alto Mando, sen embargo non lle deron importancia xa que quizais o seu pai a levou consigo antes de morrer. Días despois as solicitudes xa estaban pechadas, e xa tiñan unha idea de quen querían no seu equipo, pero non antes de preguntarlle ao mundo que pensaban delas. Se alguén non fose aceptado polo pobo, a solicitude para entrar no goberno sería rexeitada. E así pasou con varios, pero problemas resoltos, todo estaba listo. Así que sen pensalo nin un segundo, comezaron os preparativos para os nomeamentos.
Nomearon varias persoas, como Nico, Gio, Aikon, Ozy, Emipx, Dana, Bimbo, Cherry, Bunny, Creepy, Cucu, Rar, Sam, Shadow, etc. (Todo isto en diferentes momentos, non todos ao mesmo tempo) e cada un obtivo unha Pedra correspondente. Como todos eran novos, sempre que non mostrasen todo o seu potencial, comezarían co rango de Helper, e despois terían a posibilidade de subir a Mod ou Admin. Quen sabe, quizas aínda máis!!
Así, co persoal formado, o país creceu cada vez máis. A cidade estaba super activa e todo ía ben. Pero, de novo, todas as cousas boas chegan ao seu fin, non? Outra vez si, de novo outro problema:

***

07/05/2023

 

Case 2 meses
 

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

***

Pouca roupiña

Estela

Pode descargarse aquí.

Ola, neste día de enredando co galego quixen facer algo especial, por iso amoso este vídeo cunha canción galega chamada "Pouca roupiña", creo que é moi boa idea mesturar os meus gustos que son a música e o baile para representalos nun simple vídeo tan insignificativo a primeira vista pero que pode chegar a transmitir tanto, xa que para min estas dúas cousas enchen o meu corazón nos meus peores momentos, e máis aínda se a canción é na miña lingua, o galego. Escollín esta canción xa que nola ensinou a miña profesora de lingua galega durante a clase, e o primeiro que pensei cando a escoitei foi en intentar dala máis a coñecer, xa que non é moi popular entre as terras galegas. Por iso decidín facer este baile coa miña compañeira, para que así se non a habiades escoitado antes, teñades o pracer de escoitala e sentir o seu peculiar ritmo (agora entenderedes porque digo o do ritmo).

Sobre todo, quero recalcar que síntoo moito por algún erro que poida haber na coreografía, fixémola co máis agarimo e esforzo posíbel.

Déixovolo por aquí, e espero que vos guste!

 

***

Nas montañas dos Ancares

Marco Pernas

Pode descargarse aquí.

 

***

Capítulo 5. A desorde das pedras

Cucurucha 94

Había un misterio misterioso polo que as irmás estaban moi preocupadas. De súpeto, a xente obtivo o poder do Staff, incluso o Alto Mando de súpeto. Un exemplo moi claro foi Kaito, que dun día para outro, sen saber como, obtivo o poder de Alto Mando, por suposto, por debaixo das irmás. Incluso había 6 axudantes e 5 mods.
Ademais das misteriosas investigacións, todo saíu normal, así que Marbe e Sophy deixaron un pouco ese tema a un lado e comezaron a crear eventos, sorteos e loterías para o novo mundo. Todo foi perfecto, pero de novo xurdiu un problema. Por suposto 😢
Nico, o visitante, comezou a chamar a todos os habitantes a través da Megafonía, o que era moi molesto para todos. Xa que no mesmo día convocaron reunións 7 veces, polo que comezaron a queixarse e  facer pequenas folgas e manifestacións. Xa que, ademais de chamalos, eran para despropósitos, tonterías, que o único que fixo foi crear e xerar un malestar xeral dentro da poboación.
Mentres se solucionaba todo, volvéronse presentar solicitudes para ser membros do goberno e Marbe encargouse de ser a xefa de gabinete, admitir e filtrar a todos aqueles aspirantes. Non antes de reiniciar todo dende cero, recrear o goberno de todo, xa que debido ao desaxuste, houbo moita xente sen nin sequera vontade de facer o mundo grande e axudar.
Ademais, como extra, o goberno organizouse en subgrupos para unha mellor organización, e os filtros estaban máis establecidas que antes, requirindo moitos máis méritos para o ascenso.
Todos os membros do goberno foron expulsados e para gobernar había que pasar unha proba difícil, non só ser aceptado polo pobo e cubrir a folla de admisión. Un exame difícil, baseado en 2 partes, psicotécnica e de actividade, sería un listón alto a superar para quen queira ser membro do goberno. Non podían volver cometer os mesmos erros.
Un día, no seo do goberno, creouse un grupo armado, onde varias persoas, entre elas Marbe e Sophy, foron as encargadas de derrocar a Nico do goberno, tratando de que ninguén resulte ferido e, sobre todo, sen que os habitantes o soubesen, xa que querían manter a paz por riba de todo.
E así asaltaron todos a casa onde estaba Nico, unha pequena casa móbil na que  se movía para non ser atopado, pero grazas á unión do poder das irmás, ninguén puido paralas.
Así, capturaron a Nico e obrigárono a devolverlle a Pedra do Alto Mando, sen ningunha oportunidade de resistir, non lle quedaba outra opción que devolverlle a fonte de todo o seu poder e tras a súa captura soubose toda a verdade sobre o sucedido coas Pedras e os misteriosos membros do Staff:
Cando morreu Michelin Moon, Nico entrou furtivamente na habitación e roubou a pedra do Alto Mando (Si, esa pedra que lle faltaba na conta). Así, con todo o poder que tiña, estaba regalando pedras a calquera que vise por alí, facendo anuncios cando lle apetecía e facendo todas as cousas incorrectas que podía sen que a xente se decatara.
Debido a tanta atrocidade, e á enorme ofensa que supuña roubarlle ao propio Deus despois de morrer, Marbe, a súa filla, soltou por primeira vez toda a súa rabia e toda a furia que levaba dentro, logo, derrubouse e deixou o cuarto de interrogatorios chorando.
Posteriormente, creouse un anuncio, hoxe importante, onde se expuxeron os cargos de Nico ante toda a poboación, incluída a súa condena, e onde se permitía a todos os membros do mundo tirarlle tomates e froita escalfada.
Nico foi retirado oficialmente do Goberno e todos os seus bens foron incautados.
O seu castigo foi deixar a cargo do traballo comunitario, facendo un podcast para todo o mundo, onde tiña que pedir desculpas por todo o que provocaba. Tamén sería usado como rata de laboratorio para experimentar con novos poderes e animatrónicos máis novos. En definitiva, quedo como escravo do mundo, dura pero merecida condena por tales barbaridades cometidas.

Porén, para Marbe ese castigo non era suficiente, todos os días sufría e atormentábase por ter que ver a quen a diario manchaba o nome do seu pai. Con toda a dor no seu bonito corazón, sentíase retirada e moi molesta, polo que decidiu abandonar o planeta, nunha viaxe para atopar a paz interior e acougarse e relaxarse.
Sophy estaba moi preocupada pola súa irmá , pero non podía ir a buscala, pola enorme conmoción que se producía por aquí. Entón enviou a Aikon, membro do persoal e axudante de confianza para buscala.
Despois dunha longa viaxe, Aikon conseguiu atopala da nada, na galaxia Disboard, perdida e triste despois de todo o que acontecera. Pasaron tempo falando e falando, e finalmente, Aikon logrou consolala e trouxoa de volta ao planeta.
Debido a tal fazaña e como eterna gratitude, Sophy deulle a Aikon o título de Mod. Converténdose nunha persoa moi importante no mundo, no novo goberno actualizado.
Pasou o tempo, ata que algún tempo despois de que o mundo enteiro soubera de Nico, e dos seus crimes e maldade. Unhas pequenas cartas enviadas por nenas, chegaron á comisaría. Acusaron a Nico...
Comeza a investigación.
Entre as denuncias recibidas, aseguraban ter sufrido un auténtico acoso por parte de Nico, ata tal punto que esixiu ás mozas máis novas que lle enviasen fotos desnudas, e o que dicía non era unha broma. Nico estaba moi serio.
Despois de todo iso, Marbe e Sophy asumiron persoalmente o caso e investigaron a fondo. Durante a súa investigación recompiláronse probas, testemuños e comprobáronse todas as versións.
En todos os testemuños recibidos confirmouse que Nico facíase pasar por un menor de idade, cando se sabía que en verdade confesara que era moitos anos maior.
Esta situación deixou perplexos tanto a todo o goberno como a Sophy e Marbe.
Das mozas acusadas, algunhas conseguiron saír adiante, e volveron a unha vida normal no planeta MoonCoffee, con todo, outras afastáronse do mundo e nunca máis se soubo delas.

 

Segunda intervención do narrador

Certo certo certo xente, moito os falei sobre Mooncoffee, de que os poñería en contacto con ese planeta, pero olvidóuseme por completo darvos os enlaces directos, a si que agora os pasarei as distintas invitacións para todos os interesados en poder contactar co mundo paralelo, un mundo similar ao noso pero cheo de elementos fantásticos e sobrenaturais. Vide comigo a descibrir este fantástico mundo:

Instagram: @mooncoffee_dc
https://www.instagram.com/mooncoffee_dc/
TikTok: @mooncoffee_dc
https://www.tiktok.com/@mooncoffee_dc
Youtube: @mooncoffee_dc
https://www.youtube.com/@mooncoffee_dc

Twitch: MoonCoffee_DC
https://www.twitch.tv/mooncoffee_dc
Web: mooncoffee-ds.netlify.app
https://mooncoffee-ds.netlify.app/
 Tenda: mooncoffee.tebex.io
https://mooncoffee.tebex.io/

 Twitter: @mooncoffee_dc
https://twitter.com/MoonCoffee_DC

Pois aí as nosas redes principais, onde poderedes falar con cada un dos seres máxicos habitantes das terras de Mooncoffee. Recórdovos, iso si, que é un mundo paralelo onde engloba todo o noso planeta, debido a iso, xente de todas partes do mundo están alí, polo que a maioria non fala galego, pero probade a falarlles vos, xa veredes que ben entenden!!

 

***

Submisión urbana. Os neofillos

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

 

***

Marta Rodríguez Carretero

Quero escribirche mil palabras e dedicarchas, mais non se me ocorren cales. Supoño que empezarei por darche as grazas, porque sempre penséi que ser nai é algo tan sinxelo, o único complicado e poder ser unha verdadeira nai. Desas que se preocupan ata do máis mínimo, e que cada vez que me escoitan ou ven caer dan un grito e corren ata min para axudarme. Sei que ser nai nunca será un traballo sinxelo, pasar noites en vela, ver chorar a un ser querido e non saber por que e nalgún momento ver marchar, esperando que volva. Así que grazas, grazas por cuidarme sempre, pero tamén saberme deixar ir cando o necesito. Porque prométoche que sempre que me deixes marchar eu volverei ao teu carón. Porque neses días que sinto que non quero a ninguén ao meu redor ao final sempre acabo acudindo a ti. Así que grazas, grazas por ser unha boa nai e grazas por sempre estar presente.
 

***

Mamá

Noa Rodríguez Carballeira, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

 

***

08/05/2023

 

Nahir Prado Regueira

Chámome Alessandra, son un intento de actriz que persegue o seu soño de ser recoñecida polo seu talento na gran pantalla. Dende moi xoven sempre tiven unha especial conexión co arte de actuación. Para min, cada personaxe é unha oportunidade de descubrir, unha oportunidade de explorar novos mundos, de expresar emocións que doutra maneira serían imposibles de mostrar e de transmitir mensaxes importantes a través da pantalla.
Pero alcanzar o éxito neste mundo non é cousa fácil, a competencia é feroz e a industria pode ser implacable. A menudo atópome loitando contra a miña propia inseguridade, cuestionándome se realmente teño o que se necesita para poder triunfar.
Pasei longas noites estudando guiones, practicando as miñas habilidades de actuación e asistindo a audicións esperando a que miña nai non fose a única que ve o meu talento e paixón. Tiven que facer sacrificios e renunciar a cousas que amaba para poder seguir co meu soño e seguir adiante. Pero cada vez que recibo unha chamada para audicionar ou para facer un papel, todo o meu esforzo parece valer a pena.
Sen embargo, incluso cando teño a sorte de obter un papel nunha producción, as complicacións nunca están moi lonxe. O tempo de ensaio é agotador, o estrés das grabacións e a presión constante de facelo ben pode ser abrumadora. Tiven que traballar con directores moi difíciles, compañeiros de reparto problemáticos e en condicións menos que ideais. Pero aínda así aferreime a isto e perseverei.
E logo está a fama, a idea de convertirse en celebridade é tentadora, pero tamén aterrador, ser constantemente observada e xulgada polos medios e público pode ser unha carga pesada. Vin outros actores e actrices caer nunha espiral descendente a adiccións e problemas persoais pola presión de ter que ser perfectos.
Sen importar isto sigo adiante, sigo a perseguir o meu soño de ser unha gran actriz, de contar historias que inspiren a emociones a outros. E aínda que sei que o camiño que segue é difícil, tamén sei que cada pequeno paso que dou, acércame máis ao meu obxectivo final. Cada vez que me subo ao escenario ou me paro fronte á cámara sei que estar facendo o que nacín para facer e iso é o que me impulsa a seguir adiante, porque ao final do día, o que importa é o arte e a paixón que sinto por isto

 

***

Submisión urbana. Pan e circo

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

 

 

***

Cucurucha 94

Pois en primeiro lugar, para evitar futuras confusións, explicaremos un pouco os gobernadores, máis concretamente os Helpers, e como ascenderon no goberno.
Comecemos, en primeiro lugar, que son os Helpers? Preguntarásche, ben, moi sinxelo:
Os Helpers son persoas que se encargan de axudar e organizar todo o que hai no planeta. Crean as leis, gobernan, fan xustiza, etc. Tamén crean numerosas actividades, eventos e festas. Ademais, protexen o planeta de todas as ameazas externas, loitando valentemente contra calquera ser maligno que intente perturbar a paz no seu amado Mundo.
Son temibles guerreiros que demostraron no pasado e presentan a súa coraxe e amor polo seu Planeta. Que loitaron contra o mal e axudaron ao seu País a levantarse, sen ningunha motivación extra que non fose o desexo de axudar aos demais. Así, como recompensa polo seu esforzo, outorgáronlles un poder especial, que lles facilita moito toda a súa tarefa, aumentando moito o seu poder e forza, contribuíndo así a protexer o Mundo.
Hai moito, moito tempo, ao comezo de MoonCoffee, os famosos Helpers non existían, estrañas criaturas, temibles guerreiros que por algún nobre motivo solicitan axudar ao Planeta, incluso arriscando a súa vida. E compiten entre si polo posto máis alto do mundo. A historia dos Axudantes comeza así:

 

***

Na memoria das ondas
As melodías do mar

Noa Rodríguez Carballeira, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

***

Marta Rodríguez Carretero

Aínda recordo o primeiro día que a vin, gustaríame dicir que foi amor a primera vista, pero ambos saberíamos que estou a mentir. Non recordo quen dixo as primeiras palabras, máis recordo que non sentín nada anexionado a elas. Gustaríame tamén decir que os sentimentos apareceron ao paso dos días, aínda que para ser exactos digamos que tardaron un par de meses en aparecer. E antes diso chegaron os: "andades moi xuntos", "se vos gustades pois liarvos", "os que se pelexan deséxanse". Que temos 10 anos? En fin eu sempre lles dicía que si xunto con sorriso, non hai outa forma de calalos. Recordo os nosos primeiros contactos que empezaron coma simples pelexas, as pelexas era o noso método de comunicación xa que aínda que non podo decir que ela me gustara se podo decir que o seu contacto si, pero non sabía outra forma de comunicarsello. Recordo ese día que tras unha estúpida pelexa por roubarlle o móvil e non deixala collelo por accidente as nosas mans acabaron xuntas. O móvil retornou as súas mans, mais ás nosas non se chegaron a separar. Non ata que o listo de turno tivo que falar. Nunca me entraron tantas ganas de romperlle os dentes a alguén. Pero digamos que a partir de ahí os contactos se convirtiron nunha costume, nunca de forma directa, e sempre coa escusa de estar a pelexar. Pero comenzaba a ver os seus ollos sobre min, mais de acotío, coma se cada vez que a quixese mirar, ela xa estivese mirándome. Tampouco sentín que mirase a ninguén máis desa mañeira. Semellaba coma se soamente estivese interesada en mirarme a min ou pelexar conmigo. Supoño que acabei namorándome. E xuraría que ela tamén, xurariao se non fose porque a vin besándose con ese rapaz nas festas de San Xoán. Agora soamente podo pensar que esa mirada que xuraba que significaba amor en realidade seguramente so existía dentro da miña cabeza.
 

***

09/05/2023

 

Medos

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

 

***

Nahir Prado Regueira

O día que ela marchou, a noite chegou axiña a atoparnos no noso lugar especial, calados os sete.
A un lado, o río irrespetuoso baixaba lento marmurando, falaban as rás na súa beira e as pólas das árbores cantaban harmoniosas, movidas polo vento cálido de xuño, mentres a lúa chea xogaba co seu reflexo no auga.
Ós nosos pés, a cidade serpenteaba iluminada, allea á nosa tristura, ó noso silencio… allea a nós que bebiamos licor café, a grolos curtos, dunha botella que pasaba de man en man, de boca en boca, dun a outro e volta outra vez, afogando as bágoas e a rabia…
Ela adoraba o licor café.
De súpeto alguén berrou: «Clítoris!» Ha, ha, ha!! O riso nervioso dos sete rompeu aquel silencio incómodo, doloroso… dando aluro ó corazón.
Entón outra dixo: «Fai boa noite, deberiamos ir a bañarnos en pelotas ao río.»
Catorce bágoas e sete sorrisos cómplices… non sei como, pero sempre que subíamos alí, ela sempre conseguía que nos acabáramos a rir.
«Papaberzas o último!»
E mentres corríamos cara a auga, esparcendo a nosa roupa pola herba, mentres batexábamos na auga e ríamos no auga, xúrovos que estaba alí, xúrovos que a sentimos, que ela estaba a bater tamén no auga, rompendo o reflexo da lúa. Suspirei, respirei amodo, e entón entendín que aínda que unha persoa morra, non marcha de todo. Queda nos ollos, queda na pel, no que facemos, no que somos e aínda que nun intre, todos sentimos que nos deixara sós cando marchou, non estabamos sós, estabamos os sete e a súa maxia sobre nós.

***

Submisión urbana. A trivialización da mentira

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

***

Marta Rodríguez Carretero

Non me importan os teus pensamentos, non me importan o teus sentimentos, non me importan os teus problemas, non me importas ti.
Pero si me importa cada vez que vexo aos teus ollos brillar, non me importa do que me falas nin o que te fai sentir, pero o teu rorriso, sempre me importará.
Seréi egoísta se soamente che falo cando me interesa, se non che contesto, mais non me importa porque sempre que sorrias eu estaréi ahí.
Non creas que non te escoito, porque eu sempre o farei o que non me pidas e que che conteste, porque non podo, pero eu sempre che escoitarei.
Pode que non me importe o que me contes, pero sempre me importará que mo contes.
 

***

Ata a superficie

Noa Rodríguez Carballeira, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

***

10/05/2023

 

Aquí comeza todo

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

***

Un amor de acordes e poesía

Nahir Prado Regueira

El era músico, eu era escritora,
ambos amantes da arte e da cultura. Coñecémonos nunha noite de lúa chea cando a súa melodía me envolveu coma unha serea.

El tocaba a guitarra con tanta paixón,
que o meu corazón latexaba ao ritmo da súa canción.
Eu escribía poesía coa alma en llamas,
e el acompañaba con notas que eran coma unha choiva de estrelas.

As nosas conversas eran como versos rimados,
e en cada nota atopamos un sentimento plasmado.
Namorámonos coma dúas almas xemelgas
e os nosos bicos eran como notas dunha melodía celestial.

Abrazámonos ao compás da súa música, e na miña escrita atopaba a súa inspiración única.
Ensinoume a amar a música co corazón,
e demostrei que as letras poden ser unha canción sen melodía.

Xuntos creamos unha sinfonía de amor, que non se pode explicar con palabras nin cun só acorde.
Éramos dous artistas que se amaban con locura
e a nosa historia plasmárase na eternidade da cultura.

 

***

Submisión urbana. Desposuídos

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

***

Capítulo 6. A historia dos nosos gobernadores I

Cucurucha 94

Chega ao goberno o primeiro membro, un personaxe un tanto especial, chega ao goberno o mellor amigo do home, chega o furr- digo, ehem, sigamos. Este fiel amigo non se presentou directamente ao posto, nin tan sequera presentou o seu CV nin fixo unha entrevista de traballo. Non, esta foi contratada pola propia Sophy, xa que ela mesma recoñeceu o seu esforzo, todos os seus esforzos ata agora, polo que a entrega deste cargo e poder o premiou.
Este curioso amigo é coñecido como furr- quero dicir, este axudante é coñecido como perro KFC, tamén coñecido como o primeiro Marry de Sophy, tamén coñecido como o adicto á economía, tamén coñecido como o Helper eterno, Giovas, temible líder do Clan dos Perros KFC. (Tamén chamado Gio).
Este axudante é un amigo de confianza que a Founder coñeceu hai moito, moito tempo, na época na que Deus aínda estaba vivo, tendo unha grande amizade dende aqueles tempos. A partir dese momento achegáronse cada vez máis, e ata casaron nunha fermosa cerimonia (aínda que isto é algo raro, casaron, si, pero nun universo paralelo, como o sabemos? Pois porque nos dixo o cura. comunicado //Aínda non sabemos de onde sacou esta información), celebrado na pequena igrexa de Michelin (Si, ao final Moon era algo egocéntrico...) co Animatronic de Nekotina como cura. Sempre confiaron uns nos outros así: por que non metelo no goberno? É aceptado pola xente, traballa duro e é bo no que fai. Primeiro contratado. Listo.
Dende que entrou no cadro de persoal converteuse nun membro moi activo do goberno, traballando arreo en todo o que lle pedían, ademais, estaba axudando moito á economía local pasando horas e horas na casa de apostas da cidade, Economía Unve, co Animatronic de Unbeliave como distribuidor. Ela volveuse tan viciada que agora posúe a pedra do poder do millonario.

Segundo membro, vén a raniña da Elfa Marbe (Nome que lle deu a propia Fundadora), foi o segundo axudante do goberno, o das excelentes postulacións, aquel cuxo nome contén un あ, tamén coñecido como Aikon. membro do Clan do Fénix de Aka.
Por que pequena ra se o seu clan é do Fénix, podes preguntar? Ben, sinceramente non o sei, a Marbe tamén se coñece entre moitos outros nomes como O dos nomes estranos, así que non o preguntes.
Aikon posúe o título de primeiro axudante postulado oficialmente, o primeiro en pasar polo filtro da pequena elfa, aprobando con excelentes notas, chegando a traballar como aceptado. Unha persoa de absoluta confianza do goberno, que incluso despois foi ascendida a Mod polo seu bo rendemento.
Traballou moito e despois do ascenso dedicouse aínda máis e con máis ilusión ao seu traballo. Por desgraza, por todo o traballo, sentiu moita presión e por diversos problemas dos que falaremos máis adiante dimitiu dous meses despois.

...

Aproveitando isto, houbo unha determinada persoa que entrou no goberno, que nin sequera se presentou como persoal, pero que misteriosamente permaneceu como tal despois da depuración. Mesmo chegando a ter a Pedra do Alto Mando.
Foi un erro?, quizais un genjutsu? Nunca o saberemos, foi algo misterioso, que case lle custa a vida... Pois diso xa falaremos máis adiante.
Estamos a falar de Kaito, tamén coñecido como Mr. Burger ou como Mr. Topo. Nos seus inicios como gobernador desempeñou funcións administrativas sen moita vontade nin amor polo país. Os seus resultados laborais foron bastante mediocres e nin sequeraFoi aceptado polos habitantes, sen embargo, por algún motivo estraño, continuou alí. Desde a súa aparición se rumoreaba que nas súas orixes descoñecidas aprendera unha técnica para pasar desapercibida, para borrar recordos, para controlar as mentes. Pero o que se dixo eran só rumores e nunca se puido saber cal era o seu verdadeiro poder.
Pasado algún tempo, pouco a pouco deixou aínda máis a un lado as súas tarefas, e quen sabe xa liberado daquel temido poder de lavado de cerebro, coa cabeza fría e ben colocados no seu sitio, entre todos conseguiron retirar todo o Poder dos respectivos. Pedras. Porén, non todo foi tan fácil, é máis. Despois de quitarlle todo o poder, reincorporárono de novo, chegando incluso a ascender a Moderador. Os seus poderes de novo? Aínda que o venceu a preguiza e días despois "dimitiu"... De novo, tempo despois foi aceptado de novo no goberno. Parece que cometeron o mesmo erro varias veces, pero aínda hoxe non se sabe se realmente foi todo o traballo do seu malvado plan para...
Terceiro, cuarto e quinto integrante, tres novas incorporacións ao equipo chegan o mesmo día. Estes son: unha bola de pelo membro do Clan dos Gatos Negros (E branco); un drogadicto amante das articulacións, membro do clan do tigre exipcio; e unha moza con problemas temperamentais, membro do clan dos huróns voadores. Agora imos falar deles en profundidade:
Empix, tamén coñecido como o segundo furr-, quero dicir, tamén coñecido como o mellor adorno de MoonCoffee, sendo usado en numerosas ocasións como bola de Nadal, MESMO FOI UNHA ESTRELA DO ARBOOOOOLLL :yay:, tamén coñecido como o que finalmente o fixo... Alias o dos grandes nomeamentos e tamén coñecido como gatiño enfermo, con sida, cancro e autismo.
Xunto a Aikon foron eles os que lograron as mellores aplicacións, as máis ordenadas, completas e detalladas. Entregáronlles currículos impecables, aceptados no mesmo momento no que remataban de ler un tremendo feixe de papeis. Foi un membro importante, aceptado tanto por Marbe como por Sophy.
Posuía numerosos coñecementos e avances técnicos, cos que de inmediato aceptou compartir, converténdose no primeiro profesor da escola MoonCoffee. Tiña coñecementos tanto de programación animatrónica como doutras tecnoloxías, así como de enxeñería estrutural (soubo crear casas para novas cidades)

Ademais, tiña un poder xenético que lle axudou moito no seu traballo, o que o converteu no único capaz de soportar a tolemia da bruxa Sophy, incluso de soportar os seus feitizos sen ter que acudir a un psicólogo ou a ningún sitio para pedir axuda mental. . Ese foi un fito histórico, que ninguén acadara, salvo o seu propio pai e as súas irmás, inmunes por natureza.
Hoxe aínda é Moderador (Alias Adorno) do Servidor. Coa súa fermosa presenza "Axuda" a manter vivo o planeta, facéndoo fermoso coma unha estatua, sendo un dos mellores adornos que podería ter este mundo. De cando en vez comunícase co resto da xente e axuda nalgunhas actividades e eventos. De cando en cando.

Imos agora con Ozy, tamén coñecido como Ozymandias, tamén coñecido como o das articulacións, tamén coñecido como a dor no cu das irmás do principio do mundo, tamén coñecido como o drogadicto, o porretas e o narcotraficante, e tamén o organizador de eventos, escritor e licenciado en marketing.
Despois da súa solicitude, e posterior incorporación ao goberno, converteuse nunha persoa completamente formal (cos porros, pero formal) e dedicouse a facer de MoonCoffee un lugar ideal e próspero.
É un dos membros máis queridos do planeta (e non só polos eventos e porros), sempre disposto a axudar a calquera, facendo amizade con todos os que intercambiou unhas palabras. Un personaxe fiable co que sempre podes contar e que estará encantado de axudarche. Tamén é psicólogo da clínica Michelin (por suposto... o seu nome de novo...)
Foi desde o principio unha persoa con ideas semi-creativas e é o membro actual e máis activo que leva a Pedra dos Eventos (Semellante ao axudante pero con menos traballo de goberno e máis creación).
Dende os seus tempos como axudante, e grazas aos enormes porros que fumaba, sempre se inspirou e axudou moito a crear eventos divertidos no Planet Cafe.

Algúns exemplos das súas ideas foron a creación dun acto semanal (aínda vixente), onde todos os sábados ás 22:30/23:00 hora española se reúnen todos os socios na Praza Musical. Alí no escenario cuxas letras na carteleira son ANIME, todos os habitantes que queiran poden sumarse ao visionado dunhas viñetas, en compañía dos seus amigos e cunha boa cunca de palomitas.
Hoxe están vendo os debuxos dun neno demo con capacidade para controlar o lume, que se une a un parque de bombeiros cuxo número é o 8 e a súa misión é... Únete a ver a xente, así o entenderás.

Por último, pero non menos importante, imos con Dana, unha nova ambiciosa, amante deste pequeno planeta, que sempre axuda en calquera actividade que puidese suceder.
ra e sempre duro no seu pequeno traballo como **insertar traballo
Non cumpría os requisitos de idade para entrar no goberno, pero polo seu compromiso total co planeta, que calquera con ollos podía ver, déronlle un pase especial, unha pequena oportunidade para traballar cos mellores e máis poderosos. guerreiros lexendarios. .
A súa solicitude, pola súa curta idade mental non estaba moi lonxe, nin era moi decente, pero tamén lle deron a oportunidade de axudar a gobernar o país. Non obstante, a pesar dos intentos desesperados e para a maior tristeza de todos, foi expulsada por non ter activado o requisito A2F. (Ese requisito era de vital importancia, xa que sen el, podería roubarlle a pedra poderosa, como ocorreu co Deus de sempre.)

***

Na memoria das ondas

Noa Rodríguez Carballeira, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

***

11/05/2023

 

Nahir Prado Regueira

Eu son un boxeador, e para moitos só son iso, un tipo que loita e leva golpes na cara óso a óso. Pero para min, o boxeo é máis que iso, é unha arte que me permite desahogarme e esquecer o meu complexo mundo. No ring, concentrome en cada movemento, cada latexo é como unha nota nunha melodía que me rodea. Sinto a adrenalina correr polas miñas veas e por un momento, todos os meus problemas desaparecen da miña mente plena. Cada rival ao que me enfronto é un reto, un obstáculo que debo superar con coraxe e valentía. E cando o público me aplaude ao final de cada loita, Sinto que a miña alma se dispara, e o meu espírito se alegra con gran alegría. Pero máis aló dos aplausos e da vitoria, O boxeo é a miña fuga, o meu alivio, a miña historia. É o lugar onde podo esquecer a miña dor, e enfrontar os meus demos sen medo. A través dos puños, podo expresar a miña rabia, e soltar a miña rabia con seguridade, sen causar danos. E cando deixo o ring e o meu corpo está esgotado, a miña mente está en paz e o meu corazón está máis tranquilo. Si, son boxeador, pero non me xulgues só por iso, o boxeo é a miña arte, a miña música, o meu descanso. É a ferramenta que me permite atopar a miña paz, E cada vez que loito, a miña alma atopa unha nova paz.

***

Capítulo 6. A historia dos nosos gobernadores II

Cucurucha 94

Como o capítulo xa era longo dividíno en 2 partes. Aquí o segundo, onde falaremos das incorporacións en concepto de Novidades.
Nova época, sexto membro, chega unha nova incorporación ao goberno, unha famosa marca de pan, pertencente ao clan dos Osos das Cavernas.
Todo o mundo coñece esta canción que se fixo famosa a principios do verán, ou o pasado, non me lembro, aquela famosa canción creada polo Clan de Músicos dos Osos das Cavernas. Aquela canción que facía feliz a todos no día máis escuro, que sempre nos animaba antes de ir ao colexio ou ao almorzar coa familia ou os amigos.
Para os que non saiban de que canción é esta, aquí tedes a ligazón a yt para que coñezan a canción da que falo (Spoiler: É moi épica).
https://www.youtube.com/watch?v=2shDJcEWef8

Así é, estamos a falar da nova incorporación, desa protagonista de tan fermosa canción, dese nome que leva o nome de tan exitoso éxito panadeiro, falamos de Bimbo. Alias a amante dos streamers, alias a amante de Len, alias a doxxeadora, alias a amante e odiador de Ozy ao mesmo tempo despois do día que ela lle enviou tal  testamente para logo silencialo, alias a que se casou con Sophy unhas 100.000 veces ao día,
Pero máis coñecida como o amor de Len. Sophy a Feiticeira decidira engadila no goberno tras ver o esforzo que pon en todo o que propón, tras o seu merecido éxito na radio, no escenario e na Praza Musical.
Ademais, antes de ser membro do goberno, sempre estivo dando asesoramento telefónico ao equipo de Staff, sempre denunciando calquera actuación inxusta, sempre velando pola seguridade do Planeta. Ademais, sempre estivo implicado en calquera actividade que houbese no mundo.

Ambas irmás aceptaron inmediatamente a súa solicitude (En parte porque foi a Bruxa quen a presentou), aínda que Sophy comezou a non contar a opinión da súa irmá, debido a certas accións que lle deron un novo alias: A que di que si a todos. Iso si, Marbe aceptouna e a partir dese día, en homenaxe á épica canción do seu clan, foi bautizada oficialmente como B I M B O.
Ela competiu épicamente contra Empix nunha épica loita de puñal-puñal (obviamente cun xurado) e na loita intelectual polos mellores resultados no seu traballo para o ascenso a mod.
Cada irmá optou polo seu mozo (actualmente Sophy é... solteira? E Marbe ten outro mozo).
Empix gañou, e converteuse nun bonito adorno. (Algún tempo despois Bimbo conseguiu o seu tan esperado ascenso e hoxe é un Mod, ás veces revivindo o mundo).

Sétimo membro, volve chegar outra incorporación ao Staff, chega a Cereixa do pastel, chega unha China come Giovas pertencente ao Clan dos Cherry Goblins (e non, non son eu).
(Giovas = Can → China = Come cans. Polo tanto, → China = Come Giovas.) ← Aclaración para os que non entenden China come Giovas.
Se non sabes a quen me refiro, explicocho, estamos a falar de 星星 (Cherry), outra visitante de dubidosa orixe, alias o mono chinés que adora os monos animados, alias a muller coa voz de loli e ton extra agudo quen nunca te imaxinarías, o chiste que adora o adora o sarcástico pero sen sarcasmo que si entende de sarcasmo, a chinesa amante do caldo de can con algún condimento de dubidoso certificado sanitario. Dise que aínda está pensando nalgún plan macabro para enganar a Giovas para que caia accidentalmente nunha pota con auga fervendo e faga un delicioso caldo de can.
Cherry é unha persoa cunha personalidade:
Tola e elocuente
para quen o di
ao tolo da ponte
(era unha rima perdón)
HugoManXx - 2022
Pasou a formar parte do Staff e enseguida dedicouse a revivir o mundo do MoonCoffee por momentos a base de actividades e xogos cos habitantes, xa que tamén é coñecida como a Tola do Parque, porque creou numerosas tertulias no Parque de as Voces.
Cherry foi recrutada ante a insistencia da Feiticeira que non parou ata que entrou no equipo de Staff e así todos coñecemos a historia... Marbe, tamén coñecida como a que di que si a todos, aceptou inmediatamente Cherry e a nena sen ollos converteuse en Axudante do Goberno.
Como curiosidade, dise que é chinesa, mexicana, ecuatoriana e estadounidense, pero aínda se descoñece con exactitude de onde procede. A versión máis ratificada é a de que é chinesa e mexicana

Oitavo membro, o coello chega a cargos de goberno. Membro do Clan dos Coellos da Serra, habitantes das alturas das montañas de MoonCoffee. Aquí coñecemos ao coello branco do servidor, aquí coñecemos a Bunny Shiro.
Pero quen é ela?, outra compositora residente, como Bimbo?, outra rapaza con problemas temperamentais, como Dana? Pois non, é coñecida como a actual amante de Sophy (número 12, o resto saberémolo máis adiante), tamén coñecida como a dos bonitos certificados, tamén coñecida como a que dá as ideas dos eventos (outras porretas?), tamén coñecida como a nova dor de cabeza de Hugo. É dicir, é Bunny Shiro.
Tamén é visitante. Como chegou? preguntaredes Pois moi sinxelo (¡Vivan as xuntas! digo, ejem, sigamos):
Daquela Sophy era solteirona (ao parecer) e como boa suggar, buscaba unha nova muller. Dato curioso: a maioría das veces buscaba muller e non marido porque dicía que as mulleres son máis leais.
Ainda que quedou sen muller polas acusacións de que Bimbo lle foi infiel (si, a de mil Marrys acusa a outra persoa de ser infiel). Entón, o Ozy, o drogadicto de mil porros ao día, ou tamén coñecido como Ozy, que realmente era moi boa persoa e non soportaba ver triste a un das fundadoras, invitou a Bunny ao planeta (coñeceu ela a través de comunicacións intergalácticas ás que tivo acceso como membro do persoal.).
Sophy inmediatamente namorouse dela e casaron. Ata a data é o último casamento da Feiticeira. Despois dun certo suceso do que se comentará máis adiante, Sophy deixaríao todo, incluída a súa última esposa, aquí no Planeta Marrón.
Bunny segue formando parte do Staff, ascendida a Mod, aportando o seu grano para mellorar o mundo, ofrecendo novas ideas, e tamén fermosos certificados para os gañadores dos eventos Cafeinos do Mundo Físico.

Noveno membro, a nena do terror chega ao goberno, ese líder do Creepy Pasta Clan. Unha moza tamén coñecida como a nena asustada, nena maldita, tamén coñecida como a adicta tola e fan de FnaF, tamén coñecida como a amante das Sophytas, espíritos de mascotas terroríficas da Bruxa, tamén aplicada á informática, especializada en animatrónica de xogos.
Falamos de Creepy Girl, . Unha habitante que no seu tempo estivo máis que disposta a que o Planeta érguese, sempre axudando como voluntaria en cada proxecto e actividade na que tiña cabida.
A súa solicitude debeuse á mensaxe da Encantadora onde propuxo cabida para máis membros do goberno, nunha especie de Xogos Romanos onde se seleccionarían os gañadores. E si, ela foi unha das gañadoras.
Máis por dito acontecemento foise retirando pouco a pouco da vida social, aparecendo cada vez menos ata que un día dimitiu sen reclamar nada a ninguén, simplemente saíndo na escuridade dos sustos.


O verán rematou - Despois da tormenta...
Que tormenta preguntarás? Pois ben sinxelo, acaba de rematar o verán, ese día é o día que se desata a tormenta, unha serie de acontecementos que cambiarán a historia de como nolo foron contando, a gran tormenta, o gran furacán... Ah, pensaches que o diría? Mágoa, pero agora mesmo presentamos aos membros do Goberno, os temibles loitadores que loitan contra todo mal para salvagardar a integridade de MoonCoffe, polo que a historia da tormenta será revelada máis adiante. Dígovos que será unha batalla épica onde o Planeta entra nunha evidente crise, pero como bos herdeiros da vontade de Deus, seguirán loitando, arriscando a súa vida nela para que este mundo chegue aos confíns da Galaxia. Agora, imos continuar coas presentacións:

Décimo membro, a española con superpoderes para viaxar entre este e outro mundo que aínda non devolveu o ouro chega ao goberno... Así a coñece a maioría, nah, é joda, ou non... si é coñecida así, pero tamén é moito máis coñecida polos seus outros alias: alias a acosada por..., alias a que pensa anos luz antes de dicir cousas, alias a rapaza sen RAM, sen SSD e HDD, alias o robot elegante. , alias as dos  jajaja, alias a sapeadora , alias...
Si, acertaches, estamos a falar da Cucaracha do servidor, ou como a coñecemos mellor: CUCURUCHA94 (Tamén se coñece como Cucu, Cucuru, Kuka, rucha, etc. Moitos nomes si). Un habitante que chegou ao país hai tempo, importado nun avión de plástico barato sen garantía de retorno, e ao que lle gustaba falar cos demais, facendo amizade facilmente co resto dos habitantes.
Debido á súa falta de dispositivos de memoria e á súa falta de dispositivos de análise do ambiente e falta de sensores, ás veces é difícil para ela entender a outras persoas, pero sendo ese un problema menor, sempre estivo disposta a axudar a quen o necesitase.
(Tamén foi convidada polas porretas, pero pola súa dubidosa procedencia tivo que vir de importación) Si, acertaches, ese son eu :) AHA. AQUÍ ESTOU. :yay: (Pero este robot elegante non toma substancias cuxa legalidade sexa cuestionable)
Admiraba moito o servidor e encantáballe moito, sempre participando e axudando sempre que a súa presenza era necesaria, aínda que non o fose, sempre estaba axudando a MoonCoffee a ser un lugar mellor.
Así que ese mesmo día, Cucurucha tomou a iniciativa de aplicar e axudar a mellorar o planeta, debido a que... Ah, xa vos dixen que a historia sería despois...
Independentemente diso, hoxe é coñecido como Cucu e aínda pasa os seus días no goberno, saíndo varias veces a charlar coa xente, para que o mundo sexa un lugar agradable para todos, tanto axudando a homes maiores coas bolsas da compra; como participar en calquera pachanga ou acto de rúa. Unha persoa moi activa e tamén acusada por unha persoa cuxo nome preferiblemente non diremos xa que se descoñece quen é.

Undécimo membro, o rolístico venezolano robótico 9000 chega ao goberno.
E quen é ese home? Preguntarás, curioso nome, ata che pode parecer animatrónico. Pero non (ou si), esta persoa é unha semipersoa semi-normal e semi-ordinaria. E por que todo semi?
Ben, moi sinxelo, é o líder do Clan dos Arquivos Comprimidos, un clan de persoas metade humana metade animatrónica (Semellante a Cutty Flam, tamén coñecido como Franky The Cyborg, aquel de Water 7).
Así é, falamos de RARMolina, tamén coñecido como o nome do formato de ficheiro RAR, procede do ficheiro comprimido de Roshal Archive e é un ficheiro comprimido de WinRAR. O arquivo adoita conter varios ficheiros, aínda que tamén pode ser un único ficheiro, e para poder utilizalos terás que extraelos do ficheiro .rar, tamén coñecido como o fan de Sonic fanfics, tamén coñecido como o artista mecánico, tamén coñecido como LAGMolina, tamén coñecido como Sunny.rar en breve (oh, quero moito ver iso), tamén coñecido como o do cómic roadrunner, tamén coñecido como o líder do equipo co mesmo nome, tamén coñecido como o de múltiples personalidades, tamén coñecido como o home que se chamou a si mesmo Danalina por perder unha aposta, tamén coñecido como o detector tr-...
RAR un membro activo do mundo, decidiu formar parte do goberno para axudar á xente do seu precioso País. Este humilde personaxe pasou moito tempo bromeando cos demais e intentando sacarlles un sorriso. Era o mellor amigo da meiga daquela, e esta decidiu convertelo en Axudante xa que era moi participativo e convivía moito cos demais.
Era un experto en domesticar eses animais salvaxes que vivían en MoonCoffee, aqueles cuxas formas, tamaños e poderes variaban dunha especie a outra. O seu Clan era como o Clan Inuzuka ou o Clan Aburame, que usaba ditos animais para loitar.
O Clan dos Arquivos Comprimidos utilizaba aqueles animais chamados Pokémon, que eran moi poderosos e útiles nas batallas, polo que este Clan era importante para as batallas pasadas e futuras.
Ata entón, RAR segue formando parte do cadro de persoal, sendo ademais un dos membros máis activos do planeta, colaborando sempre que é posible en todo.

O duodécimo membro, o lagarto sinistro chega ao persoal.
Quen chotas é? Pois poucos o coñecen, quizais ti tampouco, xa que é moi novo no goberno, foi aceptado hai moi pouco tempo. Porén, el é o encargado de estar coa xente de MoonCoffee, axudar e entablar conversas con todos.
Coñéceno como Samuel, tamén coñecido como o dono do OXXO, tamén coñecido como o neno do OXXO, o amante de Sun, tamén coñecido como o amante de Sunny (ben que estás obsesionado co sol), tamén coñecido como o neno lagarto, tamén coñecido como o lagarto do servidor. É Sam, líder do Clan dos Lagartos Oxxo.
Un mozo que dende que naceu neste pequeno planeta sempre conviviu con todos, independentemente do seu clan, dende moi novo axudando en todas as actividades programadas.
Gustáballe moito xogar de roles e foder(De picar ou molestar) cos demais, sempre intentando facerlle pequenas bromas a todos, sacando sorrisos a granel, pero sempre bromeando sen moito que enfadar, era querido por todos.
Cando Samuel solicitou loitar con valentía polo Mundo Físico, foi rapidamente aceptado pola Elfa de orellas grandes que todos coñecemos hoxe, tamén coñecido como o que di que si a todos.
A día de hoxe, Sam é o encargado de existir, de respirar, de manterse vivo neste mundo marabilloso (Tamén é o encargado de manterse no persoal e axudar a que este pequeno mundo medre).
A día de hoxe segue formando parte do persoal.(Aquí deixo unha foto de Oxxo para quen non saiba que é).

***

Submisión urbana. Capital humano

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

***

Na memoria das ondas

Noa Rodríguez Carballeira, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

***

12/05/2023

 

Nahir Prado Regueira

Con permiso, gustaríame contar a historia dunha escritora que se namora dun dos seus personaxes con toda a elegancia e beleza que merece unha historia de amor. Era unha noite de inverno, e estaba sentada na miña mesa, rodeada de libros e papeis, intentando inspirarme para a miña última novela. Levaba semanas mergullado na miña propia imaxinación, creando personaxes e mundos de ficción, e sen embargo nada parecía ser suficiente. Foi entón cando o vin por primeira vez. Materializouse ante min coma un soño, co seu sorriso tímido e a súa mirada intensa. Era un dos meus personaxes, pero ao mesmo tempo era máis que iso. Era real. Ao principio, díxenme que isto non podía ser certo. Que era só a miña mente vagando, creando ilusións que non tiñan ningún sentido. Pero canto máis tempo pasaba, máis consciente era de que estaba namorada del. Dende a súa forma de falar, dende a súa forma de pensar, de cada unha das accións que lle creara na miña historia. Comecei a escribir sobre el como nunca o fixera. Cada palabra que saía dos meus dedos parecía ter vida propia, coma se fose unha extensión do meu amor por el. E mentres o facía, decateime de que o que sentía non era só un capricho, senón algo máis profundo e real. O tempo pasou, e o meu amor por el medraba cada vez máis. Atopeime soñando con el pola noite, desexando poder tocalo e sentir a súa pel baixo os meus dedos. Pero sabía que iso nunca podería suceder. Era só un personaxe, unha creación da miña mente. Foi entón cando decidín facer algo ao respecto. Decidín escribir unha historia na que el e máis eu estiveramos xuntos, onde as nosas almas se reunisen e se fundiron nunha soa. Era a historia máis bonita que escribira ata agora, chea de paixón e amor. E aínda que sabía que non podía telo na realidade, sabía que o tería sempre no meu corazón e nas miñas palabras. Porque, ao final, era máis que un personaxe. Era unha parte de min, unha parte que nunca morrería. E así, mentres siga escribindo, seguirá vivo.

***

Capítulo 8. Tempo dos acontecementos

Cucurucha 94

Despois de todo o que pasou, a fundadora Sophy presentou algunhas ideas para facer o mundo máis feliz, moito máis feliz e para axudar á xente a esquecer todo o que pasou máis rapidamente. A feiticeira ten a gran idea de facer eventos.
O primeiro evento que se celebrou foi un pequeno Show de Talentos, onde os membros do Staff: Aikon e Empix, ademais da fundadora Marbe, serían os xuíces. (Marbe chegou tarde polas súas pernas curtas, pero conseguiuno (non tiña gañas de voar) e Empix foi comer a súa comida diaria (e perdeu o evento) Resumo, Aikon = Xurado.
Sophy foi a que patrocinou o evento, foi ela quen mercou todos os premios e quen llos entregou aos gañadores, todos cos seus propios cartos, os cartos que tanto traballou por gañar. Resumo, Sophy God = Sugar
Durante ese tempo, realizáronse miles de eventos máis, onde Sophy sempre os patrocinou e organizou. Ela soa, sen axuda de ninguén, alí estaba axudando a todos, fomentando todo, só polo amor que lle tiña ao seu País.Todo parecía perfecto e o Mundo estaba máis activo que nunca.
Porén, como todo, os problemas sempre veñen. De novo!? 😿
O Staff sempre queixábase de que o que propoñían nunca se fixera, de que só Sophy podía facer os feitos, queixábanse de... unha ditadura?, porén, a verdadeira historia non era así e non todo é como eles contan, todo isto. pódese resumir coa famosa frase da Elfa Marbe: "Non é o mesmo dicilo que facelo".
Resumo, os membros do Persoal propuxeron moito facer eventos, pero só aportaron a idea, non a organizaron, non a patrocinaron, comezaron fortes pero axiña cansáronse do traballo duro, así que por iso, e só por nada máis, eses eventos nunca foron realizados. Non foi porque Sophy non quixese, a razón pola que os eventos non tiveron lugar foi porque eles non funcionaban eles mesmos, e querían que Sophy organizase todo para eles, poñendo nos créditos que eles eran os creadores e organizadores.
Entón, Sophy continuou facéndoo todo por si mesma (coas súas propias ideas e eventos), con algunha axuda esporádica duns poucos axudantes. Ter que compaxinar o seu traballo de gobernadora, co de supervisora, co de crear ditos eventos, co de... Si. Sophy fíxoo todo. Como era filla de Deus, pensaron que podía manexar todo, e ao final comezou a sucederlle como o seu pai.
As ideas de Sophy comezaron a esgotarse ata que, de súpeto, grazas á axuda do pequeno espírito protector de Sophy, chamado Azu alias Mamichula, axudouno en eventos inspiradores.
Unha gran idea xurdiu no máis profundo da mente da Feiticeira, unha idea que promulgará a participación en eventos, que desataría a competitividade en todos nós (boa competitividade, non tóxica). Alí, despois dos típicos piques entre irmás, créase a iniciativa de Marbe vs Sophy.
Isto consistía en elixir un bando sabiamente, empregando todas as túas neuronas para escoller aquel que cres que será o gañador. Escollido polo lado, darás a túa vida por el. Agarda, non, iso non estaba aquí. Di. Pois sigamos. Despois, en cada evento que terá lugar, se o devandito gañador fose dentro dun equipo, o equipo recibiría un punto, a finais de mes, o equipo con máis puntos gañaría o estupendo premio dun sorteo de Nitro entre os seus membros. . Por suposto, patrocinado por Sophy.
Tempo despois prodúcese un pequeno fallo mental, preludio de algo peor, Sophy estaba un pouco ocupada, entre o seu traballo e a súa nova casa á que tivo que mudarse. Algo pensativa xa que non conseguiu que a xente coordinase moito os eventos e o Staff era preguiceiro que non axudou nada, levou uns 2 días de vacacións, para relaxarse un pouco, non pasou nada grave. Por agora.
A fundadora simplemente cansouse, tomou unhas pequenas vacacións e tralo seu regreso tomou unha decisión que sorprendeu a todos, ou quizais non, porque algo viña, o traballo de Sophy e a preguiza dos demais membros...
Así é, despois de dous días de reflexión, o fundador decidiu dimitir dos postos de goberno. COMO RENUNCIAR!? A FILLA DO CREADOR!? Si, xa se cansara de todo, así que renunciou, deixou de organizar todo tipo de eventos, deixou de patrocinar calquera tipo de actividade, deixou de supervisar e abandonou as súas tarefas.
Que foi do mundo? Ben... Non foi esta vez moi grave, aínda que despois de todo, apreciaba moito o mundo, e sabía que non se ía quedar de brazos cruzados vendo como o mundo do seu pai se arruinaba (xa que Marbe necesitaba axuda de Sophy e Sophy de Marbe para poder complementar as súas pedras e gañar o poder do seu pai) aínda interviña no mundo un pouco de cando en vez, só cando parecía que entraba nunha gran depresión.
Despois disto, ademais da supresión dos feitos, non houbo ningún problema engadido, Sophy non era do goberno pero seguiu contactando coa xente, comunicándose coa súa xente e pasando bos momentos con el. Non estivo  mal a cousa.
Todo ía mais ou menos ben ata que ocorreu un feito determinante na historia... 10 días despois do preludio que fixo tremer o mundo...

***

Marta Rodríguez Carretero

Un día tras outro voume preguntando cando será que suceda. Cando poderei cumprir co que todos din de min. Ela segue esperando e eu sigo aquí sentada. Non quero non sentir. Pero todo se ve tan confuso que non entendo por que non pasa. Por que me mira se eu só estaba esperando a que pasara. A xente mira como se supera. Pero eles soamente ven o que eu quero que vean. Porque se non lles digo o que non sinto pero fágolles ver tan obvio o que sinto estarán seguros de que o sinto pero non sei o que quero dicir. Porque eles non comprenden. Porque ela segue esperando. Pero ela non me busca. Ela mírame pero non me busca. Cando por fin a miro dime que non o faga. Supérase o que penso. E eles seguen mirando como se souberan. E eu sigo esperando complacelos. Pero xa non me lembro de que teño que facer para complacelos. Seguirei facendo como que sinto. Como que sinto o que debo sentir. E como ela espera en silencio. Sinto que debería intentalo. Tal vez a ela tampouco lle importa. Pero entón que vendrá despois. Porque eu sigo sin saber cómo se fai. Porque eu sigo esperando pola súa resposta a unha pregunta non formulada. Porque xa non sei como responder ás súas miradas. Se eles están seguros de saber o que penso, por que non mo dicen? Quizais así salga de dúbidas. Mentres, eu seguirei aquí. Seguirei esperando.
 

***

Submisión urbana. Afasia

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

***

Na memoria das ondas
A receita do mar

Noa Rodríguez Carballeira, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

***

Valerina Merino

Pode descargarse aquí.

***

13/05/2023

 

Nahir Prado Regueira

Son músico e sempre atopei inspiración no amor. Cada vez que estou namorado, a miña mente énchese de palabras fermosas e pouco comúns que me inspiran a compoñer cancións cheas de romance e poesía. Recordo unha vez cando coñecín a unha rapaza que me roubou o corazón. Os seus ollos eran como dúas esmeraldas brillantes e o seu sorriso era capaz de iluminar todo o lugar. Sentinme completamente cativado por ela e comecei a escribir unha canción para expresar todo o que sentía. Quería que as palabras fosen tan fermosas como ela, así que busquei nun tesauro e antónimos palabras pouco comúns que puidesen describir a súa beleza de forma única. Atopei palabras como "brillante", "radiante", "deslumbrante", "incandescente" e incluínas na letra da canción. Ademais, tamén usei metáforas e comparacións para describir a súa beleza dun xeito máis poético e profundo. Por exemplo, na canción compareiuna cunha estrela brillante no ceo que ilumina a miña vida e fai que sexa máis fermosa. Cando rematei a canción, toqueille á rapaza que me inspirara e os seus ollos enchéronse de bágoas. Ela díxome que nunca antes escoitara palabras tan fermosas e que a canción a emocionara profundamente. Desde entón, sempre busco inspiración no amor e na beleza do mundo que me rodea. Creo que as palabras teñen un poder incrible para transmitir emocións e sentimentos, e intento utilizalas da forma máis fermosa e poética posible nas miñas cancións.
 

***

A luz na escuridade

Marco Pernas

Pode descargarse aquí.

***

Submisión urbana. A ollada crítica

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

***

Capítulo 9. Un corazón feliz 💖 e un corazón roto 💔.

Cucurucha 94

Que pasou ese día? Resulta que o pequeno duende estaba moi emocionado e nervioso ao mesmo tempo. O seu soño foi sempre ser directora dunha gran Universidade e, aínda que é filla de Deus, sempre estivo moi ocupada no goberno, facendo que o mundo sexa sempre bo. Pero pronto o seu soño íase facer realidade, pronto fundaría a súa propia universidade por si mesma e dirixiríaa por si mesma.
Tanto a súa irmá como os membros do equipo de goberno quixeron facerlle un pequeno agasallo para mostrarlle o seu cariño e apoio. Para demostrarlle que sempre podía contar con eles e que fose o problema que tivese, de inmediato acudirían na súa axuda.
Por suposto... Isto é algo que debería facer feliz a todos, non? Preguntarásche. Por que un corazón roto? Será que Marbe non puido abrir a súa universidade? Pois de verdade...
Sen sorte, o que pasou exactamente non foi un bo final feliz, non houbo un final con percebes... Ou eran perdices? Pois deixando iso de lado, o tan esperado final feliz foi cortado por unha determinada persoa, por un determinado acontecemento...
Sophy, a irmá pequena da Elfa, esforzouse moito nese agasallo, semanas planeándoo todo, para que todo fose perfecto, para darlle forzas de todos, para desexarlle moita sorte como futura Directora da Universidade.
Porén, o mesmo día no que se ía presentar o agasallo, o mesmo día no que se ía celebrar dita cerimonia para a entrega dos mellores desexos de todos, apareceu unha determinada persoa para molestar toda a sorpresa, para amolar todo o agasallo, para roubar. crédito por todo o planeado. En definitiva, facer o maior dano posible.
Como fixo iso? Pois ben, o mesmo día, minutos antes da entrega, coñecendo o carácter e a personalidade do Duende, aproveitou e poucos momentos antes do agasallo dixo "moita sorte". Pareceráche pouco certo? Pero non, a parte diso, utilizou un estraño poder mentalista, co que conseguiu que Marbe só se centrase niso, para ignorar todo o resto, que só a súa "sorte" era importante no mundo.
En consecuencia, cando se produciu a entrega do agasallo e o acto, Marbe só se centrou no apoio que lle prestaba certa persoa. Só unha "Sorte", só esa simple palabra levou o mérito de todo o traballo laborioso que levou semanas e semanas para organizar.
Aquela persoa destacou e ocupou a mente de Marbe o resto do día, o resto da semana, e todo o apoio mostrado pola xente, o evento, o gran agasallo que lle fixeron, deixou de importarlle.
Todo o goberno traballara moito no agasallo, no evento no que contarían todas as cousas boas da Elfa, onde todos a apoiarían, onde a coñecerían os seus futuros estudantes na universidade, onde lle mostrarían o respecto, TODO. ABSOLUTAMENTE TODO o traballo feito por ela foi ignorado.
Por iso, a Feiticeira sentiuse moi mal, terriblemente mal, horriblemente fatal, decepcionada por todo, enfadada con aquela persoa, e non só por ela, senón por todos. Toda a xente que con todas as súas boas intencións quixo apoiar a Marbe, quixeron axudarlle e por culpa desa persoa todo se estragou.
Por todo isto, Sophy tamén se sentía moi, moi mal, moi mal, moi, moi, moi mal. Todo pola rabia e a decepción que levou aquel fatídico día. Como resultado, acabou abandonando o Planeta, como xa fixera anteriormente a súa irmá Marbe. Decidiu saír pola merda que fixera aquela persoa. Traizón, maliciosamente, só para estragar o mundo feliz no que vivían. Quizais por envexa, por atención, celos, desexo de poder... Independentemente da verdadeira razón pola que o fixera, as consecuencias dos seus actos serían recordadas por toda a eternidade.
Isto fixo que o mundo definitivamente xa non tivese novos acontecementos, actividades, perdeu o seu brillo e a súa maxia, sen alguén que o animase. Sophy marchou, todos estaban moi tristes. Marbe soa non puido facer nada, e o mundo foise escuro pouco a pouco, todo por culpa daquela persoa. Nin sequera había loterías, que era o que máis animaba á xente, xa que a maioría eran da finca de Sophy, que ela mesma conseguira recoller con traballo e esforzo.

***

As vogais abertas e pechadas

Sergio Andión Insua, 1º BAC B

Ata agora, a miña mente estaba xa acostumbrada a cousas difíciles, sobre todo no meu caso ao ser de ciencias, teño as derivadas por exemplo que sempre destacan na lista de dificultade, a trigonometría cos seus ángulos ou mesmo a chea de forzas que atopamos na física, mais dentro de toda esta difcultade todos estes casos teñen algo en común, e sabedes que é? Que hai unha fórmula ou unha clave para resolver todos os problemas. Mais no caso destas vogais nunca e así xa que cando non hai unha excepción resulta que a forma acéptase de dúas maneiras ou outra gaiteirada, da igual que pregunte na clase que que mire os 47 condenados vídeos do Dígocho Eu, non hai por onde collelo e parece que non é capaz de enterarse nin a propia rapaza do canal, e iso que parece que leva falando a lingua dende a cuna. Pero iso si non quero que malinterpretedes nada, a min gústame o galego moito e o falo na aldea sempre que poido, pero por cousas coma estas case o preferiría coma unha optativa MOI optativa no ámbito educativo.
E é que dame moitísima rabia que cousas con tanto sentido como estudar autores celebérrimos da nosa literatura coma Pondal por exemplo ou segmentar verbos morfolóxicamente teñan que convivir no plan de estudo cunha "o" aberta en canal que leva o nome de aberta, mesmo aínda teño certos recordos do inmeso odio e repulso que sentín sendo un raparigo en segundo da ESO ao ver tal atrocidade para un estudante, da igual que poña o acento de aldea descarado de Manolo o meu veciño de abaixo que que manteña o meu normal, nada parece ter coherencia neste tema. 
Iso si o único que sei que me aportou esta sección é que se algún día vivo para que existan as viaxes no tempo, asegurareime de deixarlle o peito aberto e non pechado ao loco da colina que tivo a idea de crear esta atrocidade  
 

***

Na memoria das ondas
Ante todo prognóstico

Noa Rodríguez Carballeira, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

***

14/05/2023

 

22 segundos, de Eva Mejuto

Estela Díaz Díaz

Pode descargarse aquí.

***

As cartas dos 187 km

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

***

Nahir Prado Regueira

Había unha vez unha doce e soñadora adolescente chamada Lúa, cuxo corazón brillaba coa luz de mil estrelas. Pero un día fatídico, o destino trouxo unha sombra inesperada que escureceu o seu mundo: a perda de alguén moi querido.

O sol parecía escondido detrás dun manto de nubes grises e chuviosas. O seu corazón, coma unha bolboreta ferida, agarrábase aos fermosos recordos daquel ser especial que iluminara a súa vida. Cada paso que daba era como camiñar por un mar de bágoas, e a tristeza envolvíaa como un frío abrazo.

Con todo, no medio desa escuridade, atopou consolo nas palabras e na beleza do mundo que a rodeaba. Refuxiábase nas páxinas dos libros, onde os personaxes facíanse amigos íntimos e as paisaxes facíanse máxicas. As palabras convertéronse en pequenos raios de esperanza que iluminaban o meu camiño.

Ademais, descubriu que a natureza era unha fonte inesgotable de curación. Perdeuse entre xardíns e bosques, onde as flores bailaban ao son do vento e as árbores a envolvían coa súa amorosa protección. O canto dos paxaros era como unha melodía divina que lle murmuraba ao oído, recordándolle que a vida aínda florecía ao seu redor.

Pouco a pouco, foise enterando de que o duelo non era un inimigo que tiña que vencer, senón un camiño que tiña que percorrer. Permiuse chorar, permitiuse sentir a ausencia, pero tamén se permitiu recordar con agradecemento os momentos compartidos e o amor que os unía. Entendiu que o duelo non era un sinal de debilidade, senón unha demostración da súa capacidade para amar profundamente.

Co paso do tempo, comezou a tecer fíos de esperanza no medio da súa tristeza. Atopou consolo no abrazo dos meus seres queridos, que, con paciencia e amor, a acompañaron no proceso de curación. Xuntos, crearon un refuxio seguro onde puidese expresar a súa dor e anhelo sen medo ao xuízo.

Atopou forza na arte, na música e na escritura. As notas e as palabras convertéronse nas súas aliadas, axudándoa a transformar as miñas emocións en fermosas creacións. A través dos seus debuxos e dos seus versos, puido soltar o peso que levaba sobre o peito, permitíndose respirar máis lixeiramente.

Co paso do tempo, descubriu que o duelo non era unha liña recta, senón un camiño cheo de altibaixos. Había días nos que o sol brillaba máis e a alegría acariñaba a súa pel, e outros nos que a tristeza volveu inundar o meu ser. Pero cada día, no medio daquela danza entre luz e sombra, atopaba forzas para seguir adiante.

Hoxe, mira cara atrás e ve como se convertiu nun ser máis resistente e compasivo.

***

Marta Rodríguez Carretero

O aire percorrendo a miña face, remexéndome o cabelo, aloumiñando as miñas meixelas e tinguindo o meu nariz do mesmo vermello que as flores que se atopaban ao meu redor.
Correr, correr e descubrir árbore por árbore, folla por folla, flor por flor. A música dos grilos, os paxaros e as ramas ao romperse baixo os meus pés, mesturándose coa canción que saía do meu teléfono. O aire, ese aire que ao respiralo sentíase como encher o teu corpo, case como se voase. Case se sentía coma se en vez de correr voara, voara entre esas vermellas flores. O ruído dos grilos e dos paxaros estaba a desaparecer e o das pólas ao romperse aumentaba, sentíase como se se duplicasen, coma se case estivesen enriba miña. Coma se agora houbese un novo vermello combinando ó das amapolas.

***

Submisión urbana. Todas as sombras do universo

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

***

Na memoria das ondas
Santa Compaña

Noa Rodríguez Carballeira, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

***

O rapaz que deixou Galicia en busca de cartos

Gabriel Campo Morandeira, 1º BAC A

Hai máis de vinte, anos un rapaz de apenas dezanove anos migrou de Galicia en busca de cartos. Ao pouco tempo encontrara traballo nunha empresa de Barcelona onde ben cartos gañaba, pero el sentía que algo lle faltaba. Tras un tempo alí empezou a caer nunha dura depresión debido a que tiña moito diñeiro pero se dera conta que ali non era feliz. Botaba de menos Galicia, e tras anos fora dela volveu renunciando a todos os cartos que podía seguir gañando fora dela. En Galicia pasou a traballar como gandeiro co diñeiro que de Barcelona trouxo, con este traballo gañaba menos pero el dicía orgulloso: "Coma en casa en ningún sitio por moito carto que me dean!"

Galicia ao mellor non é terra de ricos, pero si é terra de gozo.

***

15/05/2023

 

Poema sobre o río Miño

Gabriel Campo Morandeira, 1º BAC A

O Miño sempre foi pequeniño,
pero é o meu amiguiño.
Meu Miño!

Dende neno nel no verán xogaba,
e no inverno vía como a auga almacenaba.
Meu Miño!

Meu río meu río,
sempre na cidade de Lugo
Meu Miño!

***

Capítulo 10. Pausa

Cucurucha 94

Unha vez rota xa no seu interior, Sophy decide deixar todo o que formou e seguir coa súa vida, na procura dun momento de paz e lonxe das persoas que tanto dependían dela, que sempre buscaban a súa aprobación, e para as que ela mesma tiña dado tanto de si mesma, inclusive cando estaba nos peores momentos.

Un pouco antes de marchar, en anuncios fai un informe global da situación, de todo o acontecido e das súas intencións de abandonar o mundo. Con toda a tristeza do seu ser, envía a última mensaxe e di isto:

"Para avisar que, no voy a volver a hacer eventos y ni hacer ni madres ahí que la gente del staff vea cómo revivir el chat y hacer eventos sin, planear planear planear para que? para que venga alguien y quite todo el mérito ahora que la formen sin mi yo me voy a dar mi tiempo para descansar de aca, nos vemos otro dia ahora mismo ando bien emputada y no quiero nada ni nada y hasta acá voy a invertir dinero byes"

Sophy era unha persoa alegre, alguén á que lle gustaba animar a todos, aínda que lle doese, aínda que se arruinase, regalando cartos a persoas que non coñecía, todo pola bondade do seu corazón, e todo por ideais que o seu pai lle legou. Incluso lle dera moitas cousas a Nico, todo por eles, todo pola súa xente, todo de xeito altruísta, sen sequera pensar en pedir algo a cambio. Todo isto, polo desexo de facer feliz o mundo, só por ese pequeno desexo, que aínda que pareza doado de cumprir, non hai nada máis difícil no mundo. Entón, se dixo esas palabras, é porque ocorrera algo grave...

Aparece un novo día, amanece un día devastador, un día no que a Fundadora xa non está, onde o mundo é máis gris que ningún outro. E aínda por riba, a súa irmá, ante a profunda tristeza que sufriu pola desaparición de Sophy, decide saír na súa busca, deixando o mundo indefenso, só coa protección do goberno, pero limitado pola súa falta de poder. Así, nunha das maiores crises do país, en estado de excepción total, certas persoas tentan axudar, sen formar parte do goberno, comezan a crear actividades para que este fermoso país non morra.

***

Capítulo 11. Iniciativa

Cucurucha 94

E preguntarédesvos... Que foi iso que fixo aquela xente para que MoonCoffee non morrese? Quen son estas persoas? Pois aquí vos contaremos quen son esas persoas

Ben, ben... fixeron o que fixeron. E que é? Ben, moi doado, mostra máis que nunca amor polo seu país. Os dous non eran membros do goberno, polo que non eran axudantes. Porén, xunto con algúns outros membros do servidor, tiveron a iniciativa de seguir reavivando as rúas, tentando que teña a maxia que tivo o planeta nos seus inicios. Sen esperar nada a cambio, só polo amor de Mooncoffee.

E que fixeron? Pois moitas cousas, tanto noites de cine, noites de anime, diferentes sorteos de paquetes de xogos, xogos completos e moitas cousas máis, todo para revivir o mundo e volver á súa grandeza do pasado.

E ben, así pasou o tempo, un tempo quizais non tanto, pero que a todos nos parecía eterno, un tempo no que as dúas irmás non estaban. Sophy pola súa saída do planeta e Marbe na súa busca co seu mozo Cody. O Mundo parecía un pouco abandonado, un pouco vulnerable, sen embargo, todo iso saíu adiante, grazas á participación de todo o goberno, que a pesar de non estar nas súas mellores condicións, deuno todo para que o seu país saíse adiante e volvese a iso. pasado glorioso dos seus inicios co seu Deus.

Parece que todo foi máis ou menos ben, non? Pero bueno, todos sabemos que estes axudantes non tiñan tanto poder, ante calquera ameaza que serían vendidos. Ademais... por que esa persoa fixo tanto dano? Por que quería expulsar do planeta aos dous fundadores? Ben...

 

Capítulo 12. Respostas e...

Cucurucha 94

O plan era moi sinxelo. Kaito, un discípulo de Nico, que foi expulsado previamente por tales atrocidades cometidas, tiña unha única misión. Destruír o goberno dende dentro. Gañarase a confianza das Fundadoras e do resto do goberno, incluso axudando a capturar a Nico.

Así, Nico gardara un as na manga, e conseguiu darlle unha poderosa pedra a Kaito, tamén coñecido como Mr. Burger. Este, segundo o plan, en canto os fundadores abandonasen o planeta, utilizaríaa para provocar o maior caos e destrución que xamais imaxinaran... Ademais, non estaba só. Axudoulle outra persoa do goberno. Era alguén esquivo... Un lagarto sinistro que axexaba entre as sombras. E mesmo...mesmo o as sombras estaban do seu lado... (Aínda que isto son só as suposicións dun humilde narrador...) Si, tiñas razón, Kaito e Sam formaran un equipo, todos eles discípulos de Nico, para provocar a destrución en canto o  mundo perdera o seu poderoso escudo...

Un día, do xeito máis inesperado, desatase o plan. Kaido multiplica as pedras de alto mando para darlle a Sam. Así, comeza o caos. Unha chuvia de meteoros achégase á Moon. Ríos que desbordan, tsunamis enormes. Mentres, todo o Staff é atacado. Eran 2, pero mil veces máis poderosos. O Staff non puido facer nada e en moi pouco tempo todos foron presos.

O mundo acabouse, non había nada que facer, Bastón engaiolado, mil catástrofes naturais golpearían o mundo e, para colmo, Sam aproveitando o poder da pedra, someteu a varias mulleres, facendo gala do seu poder. O mundo feliz que creara Moon, destruído por mor de certas persoas, que sen motivo, só querían facer o mal.

Isto é cando un cidadán valiente de mooncoffee, un guerreiro do clan dos Zirba chamado Abriz, aparece na procura de poder salvalos e liberalos a todos. Non obstante, foi pura palabreria e como o resto, foi capturado :(

Así, de novo a destrución estaba cada vez máis preto. Un mundo arrasado era a imaxe que se vía máis claramente, un mundo queimado, cheo de destrución onde a escravitude da poboación era a norma, todos escravos de certas persoas, con Nico como rei e Sam e Kaito como príncipes. Ademais, moitas sombras estendéronse polo mundo... E cando xa non había esperanza... Un burro cruzou o camiño. JAJAJA incrible non? Pero aínda que non o pareza, esa coincidencia do destino permitiría un raio de esperanza, unha luz ao final do túnel, un chisco de salvación... Aquel burro chamábase Hugo, era a mascota de Moon, e cando morreu, as irmás querían deixalo en liberdade. Porén, nunca se afastaba moito, porque aínda vivía nel o amor pola súa Patria que o seu amo lle legara. Ademais... MOON NON MORREU!! ESPERA QUE!!

Pss, Plow Twist. O que máis quería Michelin era protexer ás súas fillas, polo que cos seus últimos anacos de maxia, xusto antes de morrer, conseguiu transformarse nun ser sen forma, nun ser capaz de crear e destruír materia, buscando ser un referente. ante os dous mundos pero esta vez dende as sombras, sen que se descubra a súa presenza, como un axente do destino. Sen poder máxico debido a todo o sobreesforzo anterior. Pero alí estaba, Moon non morreu por completo, só finxiu, e quedou miles e miles de anos vagando polo mundo como un espírito, axudando a quen o necesitaba, pero todo isto sen que ninguén o soubese. Tardaríalle moitos anos máis en poder reencarnar, polo que non tiña sentido que o saisen os demais.

Pero aquí vén o milagre... Hugo o Burro tiña un gran vínculo con Moon. O seu propio amo deralle unha pedra que lle dotaba dunha alma, dun corazón e dunha mente que lle facían ver o mundo doutro xeito. Con isto, Burro tiña a maxia de Moon, nunha cantidade bastante considerable. Ademais, tamén tiña parte do seu ADN. Ao principio, todos eran Moon, xa que os creou todos coa súa propia maxia. Entón, el, desapercibido para todos e polo tanto non capturado, facendo un sacrificio por todo MoonCoffee, entrega a súa vida nun ritual máxico onde a alma de Moon, o ser no que Michelin se converteu cando morreu, se sentía atraída por ese mesmo lugar.

Alí mesmo, nese momento, nese lugar, consegue fundirse co corpo que Hugo sacrificara polo gran amor que lle tiña a todos, e así faise presente a reencarnación do gran Deus.

Moon esperta, agora é Hugo, aínda non é moi consciente do que está a pasar, pero os recordos do que foi a súa mascota inúndanlle a mente. Non sabe ben por que, pero agora mesmo está furioso. Busca vinganza, quere devolver ao mundo esa paz dos seus inicios. Sacando toda esa forza interior que tiña na propia creación do universo, sacando esa forza que o coroaba naquel momento cando o máis forte, Moon, reencarnado como Hugo, dispón de salvar o planeta marrón.

Non hai tempo que perder, o mundo está a piques de rematar, polo que empregando o maior poder máxico xamais visto por MoonCoffee, decide deter cada un dos desastres naturais que estaban chegando ao mundo. En primeiro lugar, restaura unha barreira moi poderosa que cubría toda a Moon, para que nada externo puidese entrar. Ademais, crea ondas invisibles para os ollos, pero que na natureza teñen efectos milagrosos, e logran así dominar todos os terremotos, tsunamis e erupcións volcánicas.
Ademais, salva a todas as nenas que son acosadas por Sam, o lagarto escorregadizo. Pero antes de poder escapar, de tan torpe, desastre e inútil en que se converteu, morre brutalmente por unha das trampas que el mesmo puxera para que ninguén o molestase nas súas... "tarefas"... De todos os xeitos, é o karma, non?

Polo demais, era algo máis complicado, o poder de Kaito era moi grande, e tiña un pouco máis de intelixencia que o seu compañeiro, pero non esquezamos que o noso Deus, agora chamado Hugo, está coma novo, recentemente renacido ou reencarnado (aínda o a diferenza non estaba clara para min) e coa súa potencia ao 100%. Unha vez máis, estará un pouco esgotado, xa que arranxar toda esta lea é unha tarefa complicada, sen embargo, pouco para o noso Deus, xa cheo dos seus recordos anteriores e con toda a súa vontade de devolver o seu país ao que era no pasado. . .

***

Submisión urbana. Supervivencia

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

***

Marta Rodríguez Carretero

En canto vin a luz corrín cara ela, había que aproveitar a oportunidade, a oportunidade de por fin non sentir a escuridade, pero aquí está, esa dor no peito que me fai pararme e mirar cara abaixo, mirar cara abaixo para logo ao volver a mirar arriba e sentir como a luz esvaeceu. Pero non pasa nada, xa estou acostumada a sentir a escuridade.
Esta vez foi unha voz, unha doce voz que me atrae a seguila, correr e correr ata poder sentila máis cerca, ver a súa orixe e poder sentila dentro de min. Mais por que non iba a esperalo ahí está outra vez, esta vez a dor non é no peito, senón directamente no corazón, ramificándose e chegando ao meu cerebro onde di: "non continúes". E aínda que sabía que esa voz, ao igual que a vez anterior a luz, e á vez que todas eses antigos sinais que sempre se detiñan cando non miraba, esta voz cesou.
Pero xa me cansei de perseguir esos sinais, para que vou seguilos, cando podo seguir o meu propio camiño, o camiño en contra da luz, da voz... Só os meus sentimentos de que por aí non é eu.

***

16/05/2023

 

Na memoria das ondas

Noa Rodríguez Carballeira, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

***

Inicios do 2024

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

***

Capítulo 13. Intervención do narrador 2?

Cucurucha 94

O mundo xa está de volta na súa relativa paz, todos están felices de novo e a xente apenas lembra todo o que pasou. O mundo está restaurado e máis protexido que nunca. Novos membros foron incluídos no goberno.

Ata haberá voda en breve!!

De quen? preguntaredes...

Ah, bueno, aquí vai, quen vai casar é... HUGO. SISS. O deus creador casa. Por fin xa por fin non? Por fin rematarán tantos miles de anos de Hugo Solteirón.

E con quen casa? Pois con quen será, con Mili. Por fin a voda.

Agarda espera espera

Non sabes quen é a mili?

No seguinte capítulo contarei a súa historia de amor e cando se coñeceron, pero ata agora, sabendo que Mili ou tamén coñecida como Miliu é un dragón enorme, unha persoa moi boa e amable. Querido por todo o mundo é suficiente.

Ata agora, aquí tedes este pequeno capítulo, que serve de nexo entre ambos, senón sería raro. Pois axuda, non sei que máis escribir. Creo que o estou empeorando.

eeeeee

Ok si, mellor calar e comezar a escribir o seguinte capítulo. Iso será moito mellor que isto. Demasiado mellor.

Ben, fin do capítulo. Si, mellor deste xeito.

Ata aquí o narrador despídese...

***

Capítulo 14. Historia dun burro e dun dragón

Cucurucha 94

Queres coñecer a historia de amor entre a reencarnación de Deus Hugo nun burro e a súa noiva o Dragón Miliu? Ben, estás no lugar correcto, este capítulo extra comeza aquí: Historia dun burro e un dragón. Aí imos, sen máis nada que dicir, imos comezar:

Pois ben, esta fermosa historia comeza cun Hugo solteiro, e unha solteirona Miliu. Entón Miliu quería comer a Hugo, así que Hugo díxolle "hey imos coller" polo que Miliu aceptou. Desde ese día forman parella, e así conclúe a fermosa historia...

Jajaja, esa historia é unha merda ,veña, poñémonos en serio, vale, agora si, comeza a fermosa historia entre Hugo o Burro e o Dragón Miliu:

 

Comeza a verdadeira historia (darei comezo a unha lenda...)

Era unha vez nun mundo, un mundo paralelo entre tantas galaxias. Un mundo moi especial, tan especial porque había un reino no que abundaban as criaturas míticas e misteriosas, pero iso é o de menos, esta historia remóntase a un lugar chamado Moon. Alí poboaban moitas persoas ao seu redor, coidados polo seu Elfo gardián e os seus axudantes máxicos, con diferentes habilidades únicas e cheos de valores legados polo seu Deus, que os fixo vivir para e para a xente do seu país, procurando que todos viviu feliz, sempre buscando unha vida nobre sen arrepentimentos.

Porén, había un certo axudante que estaba cheo de ambición e soberbia, quería telo todo e dominalo todo para que todo fose seu. Elfa nunca se decatou das súas malas intencións, este ser fora adestrado por NICO, que fora instruído en segredo nas súas artes malvadas para dominar todo o que Elfa e Sophy construíron. Daquela estivo agochado nas sombras perseguindo a todas as mulleres divinas, intentando roubarlles o seu poder coa arte da sedución, usando calquera truco ou maxia escura malvada. Por iso, rompeu moitos corazóns, tantos, que se alimentou deles.

 

Era tanto poder que reuniu que nun momento atopou uha enorme dragoa de escamas negras, cornos altos, unha cola tan grande coma unha casa, unha dragoa de 50 metros de tamaño, que cuspe lume e insulta a quen se atreve perturbala.. Este ser trataba de seducir á dragoa xa que intentaba roubar dominalo todo co enorme e xigantesco poder que tiña a Dragoan Miliu.

Este ser maligno, foi alguén que durante a resurrección de Deus pasou desapercibido, foi alguén que, a pesar da captura dos outros cómplices de Nico, tamén foi ignorado. Quen sabe por que? Quizais polas sombras... Quizais pola súa natureza... Pero nunca foi un sospeitoso. Este ser malvado era Shadow, un fiel discípulo de Nico, un bo compañeiro de Kaito e Sam, pero que ata o deu todo para pasar desapercibido e seguir os Plans do seu mestre, aínda que iso significase traizoar a todos os seus amigos e compañeiros...

Tentou todo, absolutamente todo para seducir á Dragoa Miliu, tanto esforzo e dedicación que puxo nesa misión, que ata ela cría nas súas palabras. Ela comezara a sentir algo de curiosidade por aquela sombra aparentemente simpática, boa persoa e fiel compañeira. Todo parecía funcionar para el, ata que un tempo despois de estar falando, unha vítima anterior de Shadow díxolle a Miliu toda a verdade. De tal carraxe, tanta decepción, tanta rabia que ela sentía, decidiu ir buscalo, falar con el para deixarlle as cousas claras.

Porén, xa era un pouco tarde, xa desaparecera entre as sombras e era case imposible de localizar. Desde entón, a indignación de Miliu foi tan enorme que de tanta rabia, tanta confusión, tanta dor que sentía por dentro, só atacou todas as cidades existentes no reino, destruíndo todo o que estaba ao seu paso para atopar e acabar coa terrible Sombra. . Pero por suposto, ninguén sabía iso, o motivo das súas accións, e por iso, todos a consideraban unha ameaza enorme, unha ameaza temida por todos MoonCoffee.

Tíñanlle tanto medo que comezaron a espallarse lendas e rumores horribles polo mundo. Porén, iso non a impediu, e desde entón a dragoa Miliu foi de pobo en pobo atacando e destruíndo todo o que estaba ao seu paso para poder atopalo e facer xustiza dunha vez por todas.

De tanto dano que estaba a causar, Shadow mantivo unha reunión co Staff  principal da Elfa, que contratou a un Burro chamado Hugo (Si, o Deus. Xa o mandaban as súas fillas... O que ten que aguantar un pai... JAJAJA) e convenceuno de querer eliminar a terrible ameaza. Sen dicirlle a razón, co único argumento de que estaba a destruír cousas sen sentido. Hugo confiou nas súas fillas para a súa tarea, e as súas fillas no Staff, pero xa sabedes que uns para outros e ao final...

En fin, sigamos, Hugo dirixiu con valentía un exército de 300 soldados para deter a dita Dragoa. Chegan ao lugar onde habitada. Chegan ao seu niño. Unha enorme cova de máis de 50 metros de altura, onde o dragón durmía tranquilo. Así que aproveitando isto, sen pensalo dúas veces, atacan a Miliu, pero o gran poder que ela tiña puido contra todos. Mesmo parecía que o poder de Deus parecíalle pequeno.

Librouse unha batalla na que ela tivo vantaxe: o seu territorio, a súa fonte de enerxía, a súa coñecida casa e as súas trampas... a iso engadindo que só coas súas mans foi capaz de derrubar o exército que Deus trouxera. parala. Esmagou a varios e derrubou dun só golpe a tartaruga que formaran cos seus escudos. Para ela, coa súa enormidade, era como pisar simples formigas. E Deus non podía loitar con todo, xa que tiña que curar a todos os feridos, que consumían o 50% do seu poder nesta batalla.

Era moi perigoso, e non quería vítimas. Hugo, gastando case todo o seu poder, crea un portal de teletransportación levando aos 300 soldados ao reino, deixándoo só co enorme dragón e con pouca maxia que a que usaría para comunicarse telepáticamente coas súas fillas.

Aprovéitao, cunha das súas enormes mans colle a Hugo. El desamparado decidiu falar con ela e preguntarlle por que facía todo isto. Non obstante, antes de que se decatase, quedou hipnotizado polos enormes e fermosos ollos do Dragón, os seus fermosos beizos e as súas escamas brillantes. Continuando coa conversa, o dragón, desconfiado de todo o que acontecía antes, só desprezou ao noso deus e tratou de eliminalo. Pero ante a insistencia de Hugo na conversación, ao final decide dicirlle o motivo de tal destrución.

Nese momento, ela comeza a limpar e dille que ela destruíu todo por un motivo: buscar un ser maligno que estaba na escuridade, un ser malvado que nunca revelou a súa localización. Miliu contoulle todo sobre Shadow, un ser que só busca o mal e a destrución. Un ser que tentou dominar os corazóns de todas as mulleres do mundo para facerse cada vez máis fortes. Foi de muller en muller, roubándolles a todos ata que a coñeceu. O poder que o dragón Miliu tiña dentro do seu corazón era tan precioso que deu todo para logralo, aínda sabendo que só se podía conceder á súa vontade e non por obriga. Facendo aínda máis dano ao noso dragón.

Despois de escoitar a súa historia, o valente burro convenceu ao dragón de que non fixera máis desastres, de que a axudaría a recuperar a súa honra e a vingarse de Shadow. Pediulle que confiara nel e xurou que a súa vinganza estaría servida. Unha vez que o dragón se calmou un pouco e soltou a Hugo, este contoulle o seu plan para descubrir a sombra que se agochaba no fondo da escuridade. Ela aceptou, e ata aprendeu a controlar moito mellor o seu poder grazas a Hugo. Incluso foi capaz de adoptar unha forma metade humana e metade dragón. Incluso unha forma aínda máis poderosa, sendo capaz de conservar o seu tamaño, semellante á última forma de Kaido na súa loita contra Joy Boy.

Pouco a pouco foise integrándose cos amigos de Hugo, tivo cada vez máis amigos e os seus rumores e lendas comezaron a desaparecer. Era amada por todos, e chegou a amar o seu país dun xeito que nunca imaxinou. Shadow viu isto como unha debilidade, e quixo aproveitalo para atopar un xeito de manipular a Hugo e conseguir así o corazón do dragón. O corazón enorme cunha forza inimaxinable. Cobizado por el durante moito, moito tempo. Nese momento, o Elfo xa fora notificado polos dous sobre as perversidades de Shadow e estaba moi atento a calquera sinal del para tomar o control.

Seguindo a súa vida sen preocupacións, Mili e Hugo deciden abrir un pequeno bar no que sería Hugo Ejem, e ela sería a encargada de servir todas as cervexas e bebidas. Tamén sería a encargada de repoñer os enormes barrís de cervexa, xa que co seu tamaño sería moi fácil para ela.

 

Pasárono moi ben, tanto que decidiu que esta sería a súa nova vida, e xuraron traballar xuntos ata deter a aquela persoa que sempre estaba á espreita na sombra (Alias Shadow). O bar achegounos aínda máis, e pouco a pouco foi crecendo a súa amizade, cada día foron coñecéndose máis, ata tal punto que comezaron a sentir por si mesmos cousas que non sabían que podían sentir. Viviron moitas aventuras, viaxaron a moitos lugares e cada día que pasaba achegáronse.

Un día, Hugo decidiu levar a Miliu a explorar un lugar secreto e fermoso que el coñecía, un lugar no fondo do bosque, no cumio da montaña, que creou lonxe de todo cando comezou o mundo, como un lugar onde ninguén podería estar alí e poder relaxarse nos días máis estresantes. Un lugar onde nin sequera levara ás súas fillas, onde Miliu e Hugo compartiron os seus gustos, os seus soños, os seus obxectivos... Un lugar onde comezaron a sentir algo novo, máis forte que antes, onde o corazón do Burro e do Dragón. batía tan forte que parecía que ía saír do sitio.

Os dous conseguiran namorarse, namoraran tanto que ata deixaron o tema de Sombra para vivir unha vida feliz xuntos, ignorando todos os problemas. Para vivir unha vida perfecta, onde o Dragón puido volver a confiar en alguén. Unha vida perfecta que viviron, todo, ata que pasou unha traxedia...

***

Capítulo 15. O Desterro

Cucurucha 94

Shadow decatouse de que co dragón lle sería moi, moi difícil conseguir o seu corazón, así que decidiu cambiar de branco. A terrible sombra intentou atacar o reino celeste onde vivía Bunny, unha coella con ambicións e soños: unir todos os xéneros e axudar ás persoas. Ela foi adestrada en artes marciais para destruír todas as criaturas malvadas cos seus enormes dentes de coello e as súas longas orellas, orellas que eran máis fortes que o propio aceiro. Unhas patas de coello que o fixeron empurrar ata os lugares máis altos, viaxar polo espazo a velocidades moi altas, ata parecía que podía teletransportarse.

Aquel reino celestial onde se atopaba chamábase "Obsequio del Ángel". Alí, a propia Bunny levaba un poder celestial tan grande que ata era case comparable ao poder do deus, incluso semellante ao de Milli, a Dragoa. En canto viu que unha gran escuridade se ía sobre o seu mundo, ela e o seu exército atacounos xuntos, coma unha fonte de ovellas. Pero isto non puido impedilo, e antes de que un ser tan horrible obtivese ese poder, ela mesma destruíu o templo sagrado onde se atopou un poder maior. Un poder case equivalente ao poder dunha pedra fundadora. Bunny, despois de perder aos seus irmáns coello, co seu último alento consegue enviar a súa localización e confirmación de que as sospeitas de Shadow eran certas. Sophy e Elfa levan rapidamente reforzos ao seu mundo para tentar capturar a sombra e tratar de curar a Bunny.

Entón Bunny avista un enorme Dragón voador. Ao principio pensou que era unha ameaza, outro secuaz da sombra andante, e tenta atacalo para poder derrubarlo. Pero todo sen éxito. Cando intenta convocar a unha enorme criatura para que o axude, decátase de que alguén montaba no Dragón. Esta era o burro, e decide preguntarlle por que a atacan, ela responde dicíndolle que foi adestrada para eliminar estas criaturas...

O burro e o Dragón que resulta era Mili, explícanlle que ela non era deses animais, polo que ela, toda ferida, pide axuda e tanto Hugo como Mili sálvana dunha morte case segura, levándoa a Elfa para curar aquelas terribles feridas. deixado pola Sombra.

Despois, para rematar de curar, recetan descanso para preparar todo o que está por vir. O dragón Miliu estaba preocupado e entristecido ao ver máis xente ferida. Burro decide mimala abrazando a súa enorme cintura e dicíndolle que todo vai estar ben, por compaixón Mili ve algo fermoso en burro e namórase aínda máis. Porén, aínda non son parella...

Un día despois do aniversario do burro:

Hugo confésalle a Bunny, que xa se recuperou das súas feridas, que quería declararse dunha vez por todas á Dragoa. Bunny apóiaos, se a quere de verdade, aínda que pertencen a razas moi, moi diferentes, aínda que ela é tan grande que podería esmagalo e mesmo mandalo durmir no sofá. Se segue amándote a pesar de todo isto, animoulle a declararse dunha vez por todas agora. O Burro feliz e contento, máis motivado que nunca, accedeu a propoñerlle ao dragón.

Así que ese día, Burro, nunha noite tan fría e luminosa, decide levar a dragoa a un fermoso campo de ruínas que fora semidestruído. Confésalle a Miliu todo o que sentía por ela e quería que fose a súa noiva para o resto da súa vida. Ela dubida, xa que na súa mente pensa que é unha das bromas de Hugo. Pero unha vez que lle xura que todo é verdade, que todos os seus sentimentos por ela son reais, ela confesa que dende que está con el, o seu corazón latente cada vez arde máis. Ela sentía que xuntos podían facer calquera cousa, e o seu poder multiplicábase cada vez máis cando estaba con el.

Entón decidiu querelo nese momento e aceptou todos os seus sentimentos cun bico enorme. Tanto foi o bico que case o devorou dun bocado por accidente. Tan felices comezaron a vivir moitas aventuras xuntos ata que...

Chegou un día no que a Nena Elfa discutiu contra Shadow, culpouno de todas as súas accións e díxolle que sabía de todos os seus malvados plans. Obviamente negou todo e desde entón escondeuse de novo na sombra para prepararse e atacar reclamando a Pedra do Fundador da Elfa Marbe e Sophy.

 

Liberouse unha gran batalla na que Sombra tiña a vantaxe de que, como as Fundadoras, coñecía ben o territorio, e que non lle importaba a destrución que provocaba. Mentres a Elfa decidiu protexer a todos os seus habitantes destes males. Bunny decidiu atacar frontalmente a este vil discípulo de Nico, pero o seu poder aínda era algo débil, con todo, como a digna herdeira do coello máis vello, o que logrou a vitoria no guerreiro coello, nunca se rendeu e seguiu loitando ata non deixou a ninguén cunha gota solta de sangue. Ata ver caer o seu inimigo e o seu exército.

De tantos inimigos que Bunny tivo que derrubar co seu valente corcel Cixious (que tiña unha vergadura, quero dicir unha envergadura e un corno tan grande que arroxaba escintileos do arco da vella) puideron facer un gran contador e facelo voltar. Daquela Shadow era máis vulnerable do que pensaba. Ademais, Hugo e Miliu chegan ao campo de batalla. Elfa pídelle a Miliu que lle preste o seu poder para desterrar a Shadow a outra terra, unha na que ninguén saberá sobre el, e entón Miliu, na que agora se podía confiar, xunto co seu querido burro, ambos renuncian ao poder dos seus corazóns. prestan o seu enorme poder a Elfa.

Co seu gran poder de Fundador, ela desterra a Shadow, pero aínda non foi suficiente, así que Bunny tamén presta o seu poder á Elfa para aumentar aínda máis o desterro. Xuntos conseguiron reunir todo o necesario para acabar con Shadow e conseguiron desterralo para sempre. E de Daquela, Elfa, Bunny, Miliu, Sophy e Hugo gañaron a batalla, celebraron a vitoria e viviron felices... Ata hoxe.

Pero non todos os finais fermosos acaban ben...

O que tanto Elfa como Hugo non sabían era que o desterro de Shadow era só parte do seu plan para reunirse co seu anterior mestre que tamén fora desterrado antes...

***

Capítulo extra 1. Fogueira con historias

Cucurucha 94

Un día tranquilo foron todos os cidadáns o día de San Xoán. Alí o da noite máis curta do ano, alí onde se comen sardiñas e churrasco. E claro, namorados e en compañía, se lles ocorre facer unha fermosa noite de contos...

"Que facemos?"

"A noite dos contos está ben".

"Oe pero de que?"

"Poden ser moitas cousas".

"Mmm."

"Sei!! Historias de terror".

"Boa idea."

"¿Historias de terror? Gaño Ja A ver, a ver, vouvos contar como viñen a este mundo. Pero en resumo, si, un isekai. Moi común, non? Jajaja. Bibliamoment no camiño entón, A miña historia comeza así:

Sayaka Harumi, unha moza de 15 anos, residente en Estados Unidos nun instituto, estaba na porta da súa aula esperando a que tocara o timbre para saír. Mentres agardaba, viu que un dos seus compañeiros falaba do bosque que hai ao lado do seu instituto, de mitos e lendas que pasan nese lugar pasadas as 18.00 horas, cando se pon o sol.

Os mitos e lendas sobre o que hai ou como é son diferentes, pero todos teñen algo en común e é que aparece unha adega onde se escoitan ruídos dende dentro. Sayaka, por curiosidade, decidiu ir asustar aos rapaces e inspeccionar o lugar para comprobar por si mesma a verdade da lenda que escoitou dos rapaces. Ela escoitou que se ían reunir ás 7 da tarde no bosque para ver se o que se di é real.

 

Entón, decidiu ir media hora antes de que marchasen.recoller e vai por si mesma a comprobar a lenda cos seus propios ollos. Ao chegar ao lugar, viu o almacén e pareceulle raro. Era un almacén normal pero ela sentíao doutro xeito, coma se xa estivera alí. Decidiu entrar para descubrir por que se sentía familiar co lugar.

Cando Sayaka entrou no almacén, sentiu o lugar moi familiar, parecía que quería lembrar algo e intentou facelo pero algo lle impedía lembrar, estresándose por non poder facelo. Entón decidiu abandonar o lugar pero antes de que puidese deuse conta de que o lugar non só lle resultaba familiar, tamén lle daba medo e cheiraba un pouco a humedad.

Sen pensalo, decidiu abandonar o lugar. Cando se volveu para marchar, ela sentiuse confusa, nunca se moveu da porta pero agora estaba lonxe, coma se dera uns pasos dentro da adega. Sayaka decidiu camiñar cara á porta mirando por todas partes. Porén, non o fixo, porque sentía unha presenza tan forte que cre que se miraba atrás, algo lle pasaría.

Cando chegou á porta da adega, non dubidou en saír de alí e mentres a porta se pechaba lentamente, aproveitou para mirar dentro, onde lle pareceu ver unhas persoas sentadas e outras deitadas, coma se estaban mortos. Tamén pensa que viu unha figura, unha figura alta coa boca aberta que lle chegaba ata a metade do corpo.

Suspirou tan forte que a súa respiración se escoitaba perfectamente.acompañado. Os seus brazos eran pequenos e tiñan ganas de rechinar, coma se algo se rompese. Mentres os seus brazos parecían crecer, parecían torcerse en todas as direccións. Era coma se estivesen rotas, pero non sabía se doía ou non.

Sayaka, ao ver todo isto, estaba aterrorizada, tiña tanto medo que non podía deixar de pensar no que vía, mentres choraba e corría, sen darse conta de que aínda que levaba un pouco de tempo no almacén, non tanto. tería sucedido fóra dela.

 

Tropezou cunha pedra e caeu ao chan de terra.Levantouse e intentou acougarse cando se decatou de que estaba moi molesta. Conseguiu recuperarse do seu medo despois de pouco tempo e puido pensar con calma. Quería saber canto tempo estivo na adega pero non trouxo nada útil para ver a hora. Aínda confusa, horrorizada e asustada polo que viu, decidiu camiñar un pouco máis, pero cando se decatou, detrás dela estaban os rapaces aos que quería asustar. Ela escondeuse rapidamente, esperando que non fora vista.

A Sayaka resultou estraño, ela cría que estivo no bosque durante moito máis de media hora. Confundida, decide mirar cara adiante para ver só árbores e arbustos ademais do raro animal. Mirou para o lado esquerdo e viu o mesmo diante dela, pero cando mirou para o lado dereito, viu o almacén. Decidiu non mirar atrás porque pensaba que os rapaces seguían alí e que, se ela miraba para atrás, poderían detectara. Ela pensou que a ían descubrir de todas formas porque para chegar ao almacén tiñan que pasar por diante dela ou por un lugar próximo a onde estaba.

Mirou de novo á súa dereita, vendo aos rapaces na entrada do almacén, entrando pola mesma porta na que entrou. Parecíalle raro, os rapaces non pasaban por diante nin preto dela. Percorrendo o lugar tardaría en chegar a unha das dúas portas que ten o edificio, ademais de que por onde fosen, debería ser visto ou descuberto por un deles. O que máis estraño lle pareceu foi que os rapaces estaban detrás dela e en menos dun segundo xa estaban na porta.

Despois de pensar e intentar descubrir o que está a pasar co lugar, decide entrar pola outra porta para axudar aos rapaces a escapar da posible criatura que viu. Sen máis, Sayaka decidiu entrar. Cando volveu estar dentro, inmediatamente quedou conxelado de medo.

Foi horrible o que viu, un dos 4 rapaces estaba sendo devorado lentamente pola criatura que vira antes, mentres morría.da dor e pediu axuda. Os outros tres rapaces estaban contra un recuncho, abrazos, tirados no chan e paralizados de medo vendo coma o seu amigo.

 

Sayaka recordou de súpeto o motivo polo que volveu á bodega, cunha reacción pensativa decidiu enfrontarse á criatura, pero xa era demasiado tarde. Cando soltou ao neno que estaba a comer, só quedou a metade del. A abraiada criatura de golpear a cabeza contra a esquina dun piar dentro do almacén, chea de rabia, levántase e tenta atacar aos rapaces pero eles xa corrían cara á saída xunto con Sayaka. A criatura decidiuatacala por para estar máis preto, pero por algún motivo, non podía ferirlle gravemente, só ferirlle levemente...

E ben... non teño máis historia. Preguntaredes: Por que unha pausa tan repentina? Pois porque a miña vida chegou ata aquí. Si, por desgraza, son esa persoa que Sayaka non puido salvar. Eu son ese pobre que morreu coa gorxa cortada e máis que unha rachada poraquel terrible monstro. Ah ben. Aquí vin eu. Non me arrepinto de nada. Que si... gustaríame saber a verdade sobre esta historia...

"Oe Abriz, non puideches descubrir algo?"

"Sisi, non sei, por exemplo sedeches comunicouse con Sayaka".

"Certo, coa máquina que conecta os dous mundos quizais poidas".

"Ben... podería tentar falar con... meu corpo? Espírito? Non sei, teño un código que non me sae da cabeza dende aqueles, quizais podo probalo".

"Sisi, demóstrao, quedamos con ganas de saber que máis pasou".

"Vale, intentarei. A ver como foi... ai si: Abriz#6794 a ver como foi..."

***

Nahir Prado Regueira

Dende que me lembro, a miña percepción do medio ambiente foi diferente á da maioría da xente. O mundo pode ser un lugar abrumador e confuso para min, pero tamén ten as súas propias belezas.

Cando camiño pola rúa, a miña atención céntrase nos detalles máis pequenos e sutís. Podo notar os patróns das follas das árbores, as luces parpadeantes dos semáforos e os sons distantes que a maioría da xente ignora. Estes detalles danme unha sensación de calma e conexión co medio.

As interaccións sociais poden ser un reto para min. A comunicación non verbal, como a linguaxe corporal e as expresións faciais, pode ser difícil de entender. Moitas veces atópome tomando as palabras da xente literalmente, loitando por comprender o contexto e as intencións que hai detrás delas. Ás veces isto pode levar a malentendidos e illamento.

O ruído e as luces brillantes poden ser esmagadores. Os sons cotiáns, como as conversas nun restaurante ou o ruído do tráfico, poden parecerme enxordecedores. Os cambios bruscos de iluminación ou as luces fluorescentes parpadeantes poden causarme sensacións desagradables e provocarme ansiedade.

Porén, a miña experiencia sensorial tamén ten aspectos positivos. As cores e texturas brillantes poden ser fascinantes para min. Podo pasar horas admirando a beleza dun solpor ou a delicadeza dunha flor. A música transpórtame a outro mundo, onde podo perderme nas melodías e deixarme levar polas emocións que suscita.

A rutina e a previsibilidade son fundamentais para min. Ter unha estrutura clara e un horario previsible dáme seguridade e estabilidade. Os cambios repentinos na miña rutina poden causar estrés e ansiedade, xa que me sinto máis cómodo e controlado cando sei que esperar.

Aínda que a miña forma de ver e experimentar o mundo pode ser diferente, iso non quere dicir que sexa menos válido ou menos significativo. Co paso do tempo, aprendín a adaptarme e atopar estratexias que me axuden a funcionar de forma máis eficaz. Tamén descubrín a miña paixón pola arte, onde podo expresar as miñas emocións e a miña única perspectiva sobre o mundo.

En resumo, como persoa con autismo, a miña percepción do mundo é única e está chea de desafíos e beleza a partes iguais. Aínda que ás veces pode ser abrumador, aprendín a aceptar a miña singularidade e a atopar o meu lugar neste mundo amplo e diverso.

***

Capítulo 16. Preparativos da voda

Cucurucha 94

Érase unha vez, nunha cova moi, moi lonxe, nos arredores das terras da Moon, había unha casiña, unha casa cova, onde vivían dous individuos pouco comúns, aos que xa coñecemos antes.

Dentro daquela enorme cova escoitábase algo escuro, coma unha picadora eléctrica, un son estraño, máis raro que unha Cereixa con ollos, algo coma se estivese a facer tremer o lugar, que facía mover paredes e mobles, un estrondo temible que se escoitaba ata moitos quilómetros do lugar.

Que pode ser o que provoca tal perturbación? Preguntarédesvos, bueno imos averiguar, entrando con coidado na cova, o son xa se escoitaba durante quilómetros, afondámonos na orixe daquel ruído enorme e escuro que perturbaba, cando nos achegamos atopamos o misterio daquel ruído. O misterio está resolto, tales ruídos eran...

Hugo? Parece que si. Quen está facendo ruídos tan estridentes cos seus enormes ronquidos de burro humanoide é nin máis nin menos que a reencarnación do Deus creador, Hugo. Son tan altos e poderosos ditos ronquidos que fixeron tremer todo o lugar.

De tanto ruído apreciamos como está con ela o Dragón, futura esposa do Burro, que se chamaba Mili, que parece que xa podería adoptar unha forma do tamaño dun humano normal pero coa súa forma de dragón e aínda conservando unha gran forza. Os ollos terriblemente vermellos, coma tomates, espertos por mor do seu futuro marido.

Non a deixou durmir en paz cos seus enormes ronquidos dignos dun Deus, así que ela, aínda despeinada porque acababa de espertar, érguese da cama e vai ata onde Hugo xace felizmente durmido na súa cama.

Primeiro golpealle na cabeza, un sapo enorme coa man dun Dragón de 50 metros de altura, pero non paraba de roncar (burro resistente como podedes ver), polo que Mili decide optar polo plan B: Espertar a Hugo polas malas...

 

Ben, o plan consiste en:

Lanzalo ao máis profundo da cova (xa que as súas camas estaban na parte superior da mesma) e transfórmase na súa forma orixinal de dragón, cunha altura de 50 metros e unha forza bruta comparable mesmo á de Hugo (Hugo é un Deus). Despois disto, coa súa furia de dragón e o seu completo dominio no control das súas forzas, concentrou a máis pequena chama no rabo do burriño para espertalo.

Despois diso Hugo reacciona (Finalmente esperta...):

"Zzz... ¿¡!? Como que hule a algo asándose, O.O, ¡¡¡¡¡AAAAH!!!!!"

De súpeto, decátase de que lle ardeu o rabo, que axiña se convertería nun enorme facho andante, e cae da súa cama, caendo en picado, caendo ao fondo da cova e pegando a cabeza no chan, coma se fose a espada. de excalibur, e despois responde:

"Bos días amor, X.X"

Despois disto, aparece un tremendo golpe da caída, que parecía un terceiro corno, polo que Mili ri e volve ao seu tamaño humano, en modo semihumano, para saudalo cun bico, sabendo que foi ela a que lle queimou. cabeza. liña :)

Deixando todo isto de lado, Mili estaba moi contenta, xa que para eles hoxe era un día moi especial, un día que sería perfecto, un día que quedaría gravado na súa memoria para sempre. Despois disto, Mili saca a Hugo do burato que producira coa caída de plomada e o épico choque entre a súa cabeza e o chan (modo Mili Arthur eliminando a Excalibur da rocha).

Moi contento pregúntalle ao Burro, cunha mirada moi tenra e bonita, e cuns ollos de cristal enormes e preciosos, cun brillo especial onde se vía e se notaba a felicidade, que día foi hoxe. Ao que Hugo responde:

"Emmm... Xoves?, ah nonono espera  Venres."

"...-.-"

Mili transfórmase de novo na súa forma orixinal, de novo nun enorme e intimidante dragón, berrándolle cun berro temible:

"HOXE É A NOSA VODA!!"

Despois procede a darlle a Hugo unha sapa moi forte, tan forte que case lle rompe o pescozo, pero sen dano aparente á súa saúde, reacciona:

"É VERDAAAAD,oh que parvo, hoxe é a voda"

De súpeto nas terras de Moon, onde estaban os nosos outros protagonistas, unha moza lucía un dos vestidos máis fermosos de todos, rosa, con pequenos adornos, todos fermosos e ben detallados para a noite de vodas que ía ter lugar este mesmo día. .

Aquela moza, á súa vez tanto que traballa no seu palacio de pastelería para ser unha das mellores rosquillas do reino de Moon á vez que traballa nas repartos de Armazón.

Que é Armazon!? Trátase dun servizo de mensaxería, paquetería e reparto que dirixía La Elfa Marbe e que, temporalmente, tiña contratado un novo repartidor (o príncipe demo, jajaja), o robot semihumano, o fan de Sonic, o que pode chegar. a súa rapidez, que fai entregas en menos do que cantaba un anuncio.

Marbe foi a encargada de facer toda a pastelería para a voda, miles e miles de rosquillas estarían pendentes de fabricar na súa fábrica (si, ademais de ter universidade tamén ten unha pastelería, e que máis...)

Ademais, tamén se encarga de deseñar unha parcela que Mili lle pedira en segredo. Así que, cando a orde encomendada está lista, Marbe entrega a enorme caixa na que se facía dita orde ao repartidor para que a envíe directamente á cova onde vivía Mili, xunto co seu futuro marido, O Burro Hugo.

 

Ademais, cando menos, este liberador non era calquera, senón un semi-robot ao que todos coñecían, coñecen e coñecen actualmente comoRARMolina, (a maioría de nós xa coñecemos a súa historia polo que non a volveremos contar) o único traballador rápido e digno capaz de realizar esta tarefa, para o que se lle encomendou entregar o paquete á futura esposa do Demi-Deus.

Espera, que digo?, mellor aínda, antes de continuar con esta fermosa historia de vodas e flores, imos presentar a tradición épica do noso arquivo favorito...

***

Marta Rodríguez Carretero

Quero volver a esa última vez na que sentín bolboretas.
Bolboretas voar no meu interior.
Pero rememorar os recordos faime pensar en se realmente iso eran bolboretas.
E se eran bolboretas... Eran as mesmas das que tantas veces oín falar ou presenciei a través de series ou películas.
Se eran bolboretas por que desaparecían dun día para outro e soamente volvían a aparecer cando a miña mente pensaba nelas?
Por que me sigo ilusionando cada vez que as sinto volver, para volver a desilusionarme outra vez cada vez que deciden que non queren volver?
Pensar en se eran verdadeiras ou non cada vez perde máis importancia e gañan poder as ansias por volver a sentilas.
Sei que non é xusto querelas de volta cando me interesa tan pouco iso que as causa.
Pero é que aquí abaixo fai moito frío, e prefiro unhas falsas bolboretas a este asfixiante frío.
 

***

Submisión urbana. Medo

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

***

17/05/2023

 

Capítulo extra 2. Historia dun RAR

Cucurucha 94

Antes de ser o cyborg que coñecemos hoxe, Rar era unha persoa común. Típico otaku, fan de Sonic e Pokemon, adicto a Unite e un gran escritor e debuxante de cómics. Pero como quixo o destino, unha mañá mentres mercaba pan para comer, un camión enorme chocou contra o supermercado onde estaba, e o seu corpo quedou en anacos. Case non se recoñeceu.

Cando espertou sentiu algo raro, non lle parecía a el, e moito menos o seu corpo. Cando puido erguerse deuse conta de que estaba nunha nave moi avanzada, nunha pequena cápsula descoñecida. Sen moitos problemas, saíu de alí e comezou a explorar o lugar na procura dunha saída. Polo camiño, un robot garda intentou detelo, pero ao ter unhas características semellantes a Metal Sonic, foi demasiado rápido e deixouno atrás, derrotándoo sen apenas esforzo.

Saíu voando do lugar, onde atopou unha illa ao lonxe. Cando se achegaba, viu algúns robots máis, pero esta vez capturaban pequenos animais. Con xustiza na súa mente, destruíu os robots malvados e rescatoueses animais e quedou un tempo a vivir con eles.

Tempo despois, un heroe veloz visitou a illa en busca dos robots de rumores, que estaban á espreita e causaban mal por onde pasaban. Pero sorprendeulle que cando chegou, todos aniquilados, só un estaba en pé. Este foi Rar, quen explicou todo o que pasara e como destruíu os robots e liberou os animais.

O heroe felicitouno, agradecido por todo o que fixo, invitouno a comer e mantiveron unha pequena conversa. RAR levaba moito tempo que non falaba coa xente, non tiña moitos recordos e moito menos sabía quen era. Non obstante, o seu desexo de facer xustiza acompañárao a este isekai, polo que en busca de respostas, RAR preguntoulle ao heroe que o facía diferente dos outros robots. Porén, ainda que físicamente seza similar ao resto, algo moi grande o diferenciaba. O heroe respondeu que o que o facía diferente era ter alma, saber o que está ben e o que está mal, ademais de axudar sen esperar nada a cambio.

Inspirado por aquelas palabras, RARMolina percorreu o mundo en busca de aventuras, a outros universos, a outras galaxias... tamén conseguiu viaxar a outros mundos e nun deles coñeceu a unha maga, que o desafiou a combater con criaturas extraordinarias, semellantes ás mascotas. Despois dunha ardua batalla, Rar conseguiu gañar, e fíxose moi amigo daquela Feiticeira. Esa foi Sophy, quen convidou ao noso Cyborg a permanecer no seu mundo, a vivir co resto e protexelos.

E ben, xa sabedes o resto da historia, así que despois deste descanso, seguimos coa historia principal...

 

Capítulo 17. Seguimos coa voda... en teoría...

Cucurucha 94

Mentres tanto na cova...

Mili e Hugo estaban almorzando, unhas torradas con 2 ovos fritidos cada un. Entón, Hugo decátase de que parecía un pouco inquieta, bastante nerviosa pero moi feliz. Por iso, pregunta:

"Oe, que pasa que pareces moi feliz?"

Ao que ela responde:

"Obviamente o son, é normal, é o día da nosa voda"

Ao mesmo tempo, tamén agardaba nerviosa a chegada da súa tan esperada entrega súper especial dealmacén Prime, que podería ser? Pois sen tempo para pensar, nese momento soa a campá grande da casa.

Así que ela, agora toda nerviosa, pregúntalle a Hugo se podía abrir a porta, para quen non o saiba, a cova na que vivían, era a casa de Miliu por iso, a porta tiña uns 50 metros de altura e era bastante inmensa e enorme para o pequeno Burro de seis pés noventa, Hugo.

Por iso, Hugo, algo nervioso, pregúntalle se non podía abrir mellor a porta, xa que era máis que o seu tamaño, pero entón ela bótalle un sorriso moi tenro mentres coa man rompe unha das sartens que estaba limpando. Hugo, aterrorizado, respondeu:

 "Agora mesmo abro as portas da miña vida"

Entón, dende a distancia, víase un resplandor moi resplandeciente e brillante, que se achegaba a toda velocidade, coma se dun proxectil se tratase, logo dende lonxe vese como se dirixía unha caixa enorme cunha forza e velocidade enormes. Apenas consegue esquivar a caixa e despois diso sorrí e di:

 "SI! falla :)"

 

Pero, con todo, cando se dá a volta, ve 2 puntos brillantes, cando consegue enfocarse, mira directamente aos ollos mecatrónicos de RAR, mentres recibe un golpe directo na fronte. Quedou abraiado no chan dicindo:

 "A próxima vez pediremos Magic Express"

RARMolina tamén caera, pero sen problema levántase coma se nada, xa que el, sendo un semi-robot semihumano, non sentía dor física, despois disto responde:

 "Entrega especial para Mili"

Entón Hugo érguese do golpe e cando Mili descobre que chegou o paquete que levaba tanto tempo esperando, o rápido que saíu e a emoción que levaba dentro, envía a Hugo voando cun aparello. Hugo responde:

"Porque miiiiiii"

Entón Mili ve o que había dentro daquela enorme caixa, este era o seu vestido de noiva, todo bonito e precioso, con detalles incribles preparados para a voda. Debido á súa alegría, emoción e felicidade, el interésase polo paquete e axiña dille que quere velo. Milli da reacción comeza a dicir:

"NOOO! É mala sorte ver á noiva co seu vestido antes da voda"

TantoRarMolina como Hugo, moi confuso por tal reacción, só seguían pensando. Deixando iso selado, é entón cando Hugo ve que a chegada deRARMolina fixo unha afinación especial á porta, un burato enorme na cova, e isto sorprendido e algo enfadado di:

"NON VES QUE HAI UNHA PORTA DO TAMAÑO DUN DRAGÓN PARA PODER ENTRAR"

RARMolina só procesa ditas palabras e queda mirando para o burato -.-, deixando isto de lado, para cambiar de tema e baixar o ambiente, Hugo pregunta a RAR canto lle custa a entrega, ao que está só responde que foi un entrega xa pagada pola Elfa Marbe, ao que logo non tiveron problemas :yay:

Pero de súpeto, a terra comeza a tremer moito, os mobles comezan a moverse e algunha que outra chapa rompe cando cae ao chan. Reaccionan rapidamente e miran por todas partes na procura da orixe de tales tremores (esta vez non son os ronquidos de Hugo) e entón a Hugo, como un ser de gran intelixencia, dálle unha idea tremenda, á que axiña llo propón:

"Amor... non é o teu estómago con fame de novo non?

Mili procede a darlle unha sapa na cabeza, o que o fai recapacitar case ao bordo do outro mundo, cando se recupera, todos agardan porque de súpeto os tremores cesaron, pero isto foron só uns segundos, pois, de súpeto Entre o pisos, emerxe unha enorme estatua rupestre, do tamaño dun edificio, que tenta atacar aos nosos tres protagonistas.

De súpeto, o devandito ser posúe un gran poder que nunca antes viran, foi tan aterrador e poderoso que pensaron que non era deste reino, pero ao final, con valentía e sen medo, puxéronse aenfrontalo, porque o enorme poder do seu opoñente só lles motivaba a poder loitar con máis ilusión.

RARMolina, cun poderoso xiro, comeza a recargar enerxía para moverse como unha bala de canón, que se dirixe rapidamente cara ao enorme Golem da Roca. Entón Hugo axúdao utilizando o seu martelo máxico, cargado ao 100%, para disparar a Molina co obxectivo de golpear a Cabeza do inimigo, o que provoca un enorme impacto que provocou que se rompa en mil anacos.

Ao romperse en mil anacos, os restos do golem caen ao chan, e van en dirección aos nosos protagonistas, cando están a piques de golpear, aparece unha enorme perna, tan grande coma un camión, que os protexe. Esta era Mili xa transformada na súa forma de Dragón.

Unha vez rematada esa ameaza, os tres comezaron inmediatamente a investigar como chegou este enorme golem á súa casa, cal foi o motivo para atacalos e como conseguiu tales poderes.

Porén, nese momento RAR lembra que tiña algunha ocupación máis ca Elfa Marbe, polo que se despide de todos ata que chega a hora da voda.

Entón, para non facer esperar máis a Marbe, RAR comeza rapidamente a recargar o seu enorme foguete para impulsarse e chegar ao Xefe. Despois do enorme ruído que fixo o semirobot, despega e deixa atrás a Hugo e Mili ata o momento da voda. Deixa atrás unha cortina de fume, ao que Hugo pensa que son dúbidas, non lle recomendará a este repartidor...

Despois disto, Mili comeza a empacar todos os preparativos previos, mentres que Hugo prepárase para chegar moi elegante o día da súa voda, ao Reino da Moon. Como Mili non voaba tan rápido como Rar, tardaría un pouco máis en chegar ao lugar da voda.

Mentres tanto na Moon...

De súpeto, varios lugares do planeta comezaron a tremer dun xeito semellante ao que pasou na cova. Marbe tiña a sensación de que algo malo estaba pasando, pero non lle daba especial importancia xa que confiaba plenamente nos protectores que se encargaban de coidar todo o Reino.

Pero entón, moitos Golems, os mesmos que atacaran RAR, Hugo e Mili, aparecen da nada, xorden das profundidades e en poucos segundos están por todas partes.

Marbe daquela xa rematara a súa gran torta, unha enorme torta fermosa e gloriosa que con tempo, esforzo e coidado creara como panadeira oficial do Reino da Moon. Esta torta foi a súa obra mestra, que gran cariño lle levou.

Pero daquela, é cando comezan os tremores, Marbe non se decatou deles en gran medida, xa que voaba, e só notaba os movementos ao seu redor. Ao principio pensou que traballaba moito para ir descansar cando de súpeto...

Ela mesma ve como se esborrallaba a súa perfecta, bonita e fermosa tarta nupcial. Caendo capa a capa, a súa amada creación, a torta de bolos, toda esa nata, aquelas fresas, esa nata e aquela nata que se esborrallan ante os seus ollos.

 

Asustada, tenta coller o bolo, tenta salvalo e volver armalo, pero ante tremores desta magnitude, a pobre Elfa non puido facer nada, e só conseguiu ver como lle caía encima.

Marbe, en silencio, comeza de súpeto a xerar un lume ardente no seu interior, quentándose como nunca, a temperatura sobe e a pel volvendo vermella de lava. Marbe estaba demasiado enfadada polo que pasara, pola perda da súa creación.

Por iso, decide coller a súa esfera de cristal e ver que carallo estaba a pasar, por que tanto alboroto e por que tantos tremores. Non obstante, a súa ira diminúe de cando en vez cando miles e miles de Golems atacaban aos durmientes.

Estes durmientes, tamén coñecidos como animatrónicos, eran traballadores cos queautomatización todo o reino, tanto benvidas, zonas de xogos, invitacións, despedidas..., etc. Incluso se ocuparon da vixilancia e da prohibición do paso de determinadas persoas, que non estaban autorizadas no reino.

Despois desta sorpresa, Marbe decide actuar en persoa e ela mesma sería a encargada de buscar a cada un dos seus membros protectores do país, os seus temibles loitadores que neste momento descoñecen a súa localización exacta...

 

Capítulo 18. Conta a lenda...

Cucurucha 94

Mentres tanto, fóra da Igrexa da Moon, estaba a nosa coelliña guerreira favorita, coa súa fermosa, moi fermosa e elegante roupa de dama de honra. Ademais disto, tamén estivo súper vestida para a ocasión, xa que felizmente foi encargada e seleccionada para o devandito posto.

Despois salto, tras salto, despois doutro salto, ela sempre conseguía chegar aos extremos máis altos de cada lugar. Con ese poder en mente, ela encargouse de decorar todo o fermoso e precioso para a gran voda que ía ter lugar dentro dun tempo.iría celebrar

Probou miles de deseños diferentes, e co seu gran poder de salto, en segundos cambiaría dun deseño a outro, aínda que parecía estar en moitos lugares ela mesma.

Daquela ningún deseño o convenceu moito, polo que lle pediu consello a unha nena determinada, na que el confiaba moito, para que puideseaxuda na laboriosa tarefa de crear decoración. Tamén lle pediu axuda para ordenar a mesa, e non, non é explotación laboral.

Entón, parecía unha muller encantadora, fermosa e bonita, como unha froita a principios da primavera. Ela lanzou as placas ao aire, e cun gran salto e miles de micro golpes coa potencia exacta, con dirección, sentido e superficie de contacto, todo calculado con precisión, e consecutivamente, con gran velocidade foi acomodando a enorme manta que estaba. confeccionando.mantel mentres os pratos respectivos caían nos seus respectivos lugares sobre a mesa.

Despois pasaran 3 segundos despois do inicio da manobra e todo estaba listo, mesa rematada. Ao que o coello guerreiro Bunny dille á súa boa amiga:

"Grazas Cherry, se puideses e tamén colocar as cadeiras faríasme un gran favor :) <3 "

Cherry, para os que aínda non a coñezan, aínda que a verdade deberían pero de todas formas aquí explico, é unha das mellores Guerreiras Shaolin, que levaba unha enorme tatuaxe de Yakuza en forma de dragón.

Procedía das altas montañas, onde foi adestrada por monxes lendarios, o que a converteu nunha temible loitadora hábil no asasinato silencioso. Tamén lle inculcaron certa lenda, certo mito, esta época...

Hai moito tempo, en terras moi afastadas, falábase dun poder moi poderoso, que quen o conseguira conseguiría a inmortalidade. Para conseguilo só tes que crear o mítico caldo, cuxo ingrediente principal era un dos míticos caninos, que, segundo a lenda, reencarnaríase na Terra da Moon.

E así, despois de rematar o seu adestramento, a guerreira púxose a percorrer o longo camiño cara a estas terras, buscando o míticocanino de lendas, para conseguir o caldo lendario da inmortalidade.

Cherry, que xa rematara o recado de Bunny o segundo despois de rematar o devandito recado, avisoulle de que no segundo que se volveu para mirar unha sábana, todo se acabou. E no medio da conversa...

A Cherry, co seu gran olfacto (Sabes xente, somos o que comemos) cheira ao lendario canino da lenda, que había tempo quería converter en caldo para completar aquel mito máxico, que os monxes lle inculcaran dende tan pequena. Mentres ela segue cheirando, Bunny segue vendo a escena algo perturbada. Na entrada da igrexa estaba Giovas.

Para quen non saiba quen é este tipo de Giovas, é ese canino mítico, é un dos líderes fundadores do negocio Gallineros Express, e o futuro caldo de Cherry, Giovas. O seu negocio, Gallineros Express, encárgase de levar a todos a felicidade e tranquilidade no estómago.

Giovas, un can rexurdiu entre os bosques escondidos, onde abundan as receitas máis exquisitas para a elaboración de alimentos exóticos. Recentemente foi chamado, xa que se lle pediu por encargo especial. A orde era preparar o mellor banquete para a voda de Mili e Hugo. Xa ía vestido coa súa armadura vermella, azul e branca, e co casco coas iniciais do seu servizo.

 

Estaba organizando a comida, xa cheirando durante quilómetros o delicioso aroma do seu delicioso banquete. Alí estivo ben concentrado ata que de súpeto, ve unha bolboreta moi bonita, que andaba deambulando polo fermoso e cálido clima primaveral. Así que decide querer collela, se cadra é un ingrediente novo para a súa comida... Pero non, era só por diversión, e esqueceu o que tiña que facer pola diversión que estaba a pasar.

Pero nese momento, Giovas, co seu agudo instinto canino, detectou que algo tan rápido como o vento se achegaba. Reacciona rapidamente e queda parado, pero non con medo, só estaba preparándose para a batalla. Daquela siaca unha espada escudo da súa fronte, no peto máxico, e cóllea coa boca. Despois de estar lista para a batalla, comeza unha muller chinesa, é dicir, Cherryatacalo.

Despois disto comeza unha batalla épica e extrema, á velocidade da luz na que nin sequera se podía ver en que dirección ían os dous.

Entón, Cherry procede a utilizar a súa táctica mestra, a gran debilidade de Giovas. Isto aparta a súa lanza dos monxes que lle deran e prepárase para facer o seu ataque mortal. Despois disto Cherry... comeza a facer cóxegas na barriga de Giovas. Polo que cae ao chan e comeza a rir. Cherry aproveita a oportunidade e á velocidade da luz decide amarrar a Giovas para facelo Caldo.

En primeiro lugar, como sucede con RAR, é hora de lembrar o pasado e ver como chegaron os nosos personaxes a este Isekai.

 

Capítulo extra 3. Historia dunha Giovas salvaxe

Cucurucha 94

Hai moito tempo, nunha época fría e gris, onde todos os días chovía, abundaban moitos cans vagabundos. De todas as razas, de todos os tamaños, machos, femias, de todo. A xente sempre pasaba por diante deles, sen embargo, nunca lles facía caso, eran tratados como simples obxectos, postos alí polo concello. Pasando as súas curtas vidas sen dor nin gloria, esperando ser recollidos para ser adoptados, falecer, ser cocidos...

Pero entre todos eses cans, había un algo especial, algo diferente aos demais, era un cadeliño que vivía preto dunha granxa nas aforas da cidade. Por mor do frío, fame, choiva e enfermidades entre outras cousas, o pequeno estivo ao bordo da morte.

Cando todos os prognósticos auguraban que a señora Morte viría visitar ao cachorro, un día de principios de decembro, nunha das noites máis frías que se podía imaxinar, o cadeliño foi atopado por un profesor do Departamento de Agricultura da Universidade de Green. Outeiro.

El xa tiña un antigo can, que seguindo o curso da vida, falecera hai uns meses. Nun principio non quixo adoptar ao pequeno, porque lle traía malos recordos do seu anterior cachorro, xa que se lle agarimára moito. Porén, ante a insistencia da súa preciosa filla, finalmente acabou aceptando adoptar ao pequeno cadeliño.

O profesor enviou o novo can da prefectura da súa Universidade á súa casa nunha caixa de madeira, máis concretamente de bidueiro, esa árbore que é a que ten o tronco máis branco nese xogo de cubos e construción.

Nada máis chegar á caixa, os criados do profesor foron inmediatamente a retirala e levalo ao seu novo fogar, sen embargo, cando foron retirala non se moveu, estaba inmóbil na caixa pequena, creron que o can estaba morto.

Pero non, lonxe de ter dado por vencido, este rapaciño sobrevivira, cando chegou á casa da mestra, deulle un pequeno prato de leite e enseguida resucitou, conseguiu sobrevivir, contra todo prognóstico, á espera da súa nova vida.

O profesor colleuno no colo e acariñouno con coidado, e no proceso, deuse conta de que as patas dianteiras estaban lixeiramente desviadas. Aínda era un cachorriño, polo que pensou que este problema sería fácil de resolver e como o bo profesor de renome que era, utilizou os seus mellores contactos para curalo.

Despois de pensar un rato, o profesor por fin decidiuse e pensou nun bo nome para o can, decidiu chamalo Giovas, que para el representaba a amizade e a lealdade, adxectivos integrantes da personalidade do amigo fiel.

Desde entón Giovas pasou moitos anos co profesor e a súa filla. Desfrutando do día a día, xogando co balón, creando novos lazos, etc. Foron os anos máis felices do cachorro (e non asícachorro). Algúns anos aquel día chuvioso na granxa, só imaxinaba como os soños dun can, os soños dos seus maiores desexos antes de morrer.

Conviviron moitos anos e tanto Giovas como a mestra, incluída a filla, estaban felices, disfrutando do día a día con todas as súas forzas e sempre agradecidos por terse coñecido. Os anos pasaron axiña, este can xa medrara, converteuse nun verdadeiro señor Can, e foi feliz, ata que pasou algo...

Tempo despois a filla do profesor coñeceu a un bo home, namoráronse e decidiron casar. Máis tarde quedou embarazada e decidiu abandonar a casa do seu pai para ir vivir á casa paterna do seu marido, xa que lle sería máis fácil coordinar o seu traballo e o coidado do fillo.

O profesor pensou en darlle a Giovas, xa que nun primeiro momento se non fose pola súa insistencia, non o adoptaría, pero o can tiña demasiado cariño, e o seu can, era imposible que se separase del. . Incluso o can non quería dar un pequeno paseo sen o seu dono xa que o adoraba con enerxía.

Así que a súa filla foi coas súas cousas soa, sen Gio, á casa do seu home. Pero non estaba triste, ademais, entendíao, xa que tamén admiraba a fermosa relación que isoforxará entre o seu pai e o cachorro.

 

O can acompañaba ao Profesor á estación todos os días, todos os días. Esa era a súa rutina, espertaron, almorzaron, leron xuntos o xornal e vestíronse. Despois Giovas acompañou ao Profesor para poder despedirse correctamente cando ía traballar, despois de que regresou á casa e quedou ata que o seu dono deixou o traballo. Despois ía só á estación para recoller ao Profesor.

Esta peculiaridade non pasou desapercibida para as persoas que transitaban polo lugar nin para os propietarios dos negocios da contorna. Mesmo o canciño fíxose amigo dos señores das tendas da estación.

Esta rutina continuaba sen interrupción todos os días Giovas recibía ao profesor con cariño e felicidade. Estaba feliz acompañando ao seu amo, asegurando que durante o tránsito ao traballo e á casa non lle pasase nada.

Lamentablemente, unha noite o profesor comezou a enfermarse, tanto que parecía que estaba ao borde do colapso, Giovas non entendía o que lle pasaba ao profesor, só se decatou de que non era o de sempre, que estaba máis sometido, e inmediatamente imaxinaba que estaba enfermo. Porén, el co seu mellor sorriso espertabano todos os días, todas as mañás, intentando facelo feliz.

Pero un día, o profesor mareouse de súpeto, e comezou a perder o coñecemento. O profesor sufriu unha hemorraxia cerebral, mentres estaba dando algunhas clases na universidade. Axiña chamaron ao 911 e foi trasladado de urxencia ao hospital. Porén, non puideron facer nada, e o profesor morreu esa mesma tarde.

Giovas correu á estación para esperar a chegada do tren do seu amo, coma todos os días, pero ese día o seu dono non regresou, e el, agardando por el, non volveu aquela noite á súa casa. Pasaron os días e a mestra non volveu.

Giovas quedou na estación, agardando o regreso do seu dono, no mesmo lugar de sempre, diante da estación, día tras día, ano tras ano, durante os 9 anos seguintes da súa vida. Como dicía o seu nome, Fiel e leal, o can esperaría polo seu amo ata o día en que morrese.

 

Co paso do tempo, Giovas comezou a chamar a atención de veciños e descoñecidos na estación; moita xente que adoitaba acudir con frecuencia á estación presenciara como Giovas acompañaba ao profesor Ueno todos os días antes da súa morte. Foron estas mesmas persoas as que coidaron e alimentaron a Giovas durante ese longo período.

A devoción que Giovas sentía polo seu defunto amo emocionou aos que o rodeaban, que o alcumaron o can fiel.

Nese momento Giovas, por tristeza, decide cos seus últimos alentos reunirse con aquel mestre que o coidaba dende pequeno, pídelle con todas as súas forzas a calquera Deus que o escoite que poida volver a atoparse co seu mestre. .

Por todo iso, e pola súa visible devoción polo seu mestre, un ser divino recoñeceu todos os seus esforzos e escoitou as súas palabras. Grazas a este ser, Giovas conseguiu reencarnar noutro planeta, no mesmo ser, con outros poderes, con outras habilidades, pero coas mesmas ganas de atopar o seu amo.

Reencarnouse nun pequeno planeta que hoxe se coñece como Moon Coffee, e sempre estivo buscando ao seu amo, pasou tanto tempo que se esqueceu de quen era o seu mestre, pero seguiu sentindo a necesidade de atopalo. Así que ata hoxe esténdese a súa historia na que Giovas segue agardando polo seu dono neste novo mundo.

 

Capítulo 19. Novos tremores

Cucurucha 94

Despois de todos os tremores e disturbios, Bunny sae á rúa para ver cal era todo o ruído e inmediatamente o chan comeza a tremer de novo. Unha luz incide no chan, un destello rápido e brillante incide no lugar onde estaba a igrexa.

Bunny quedou en branco, furiosa como Marbe, unha gran decepción rodeando todo o seu corpo. Todo foi destruído. Todos os seus esforzos foron en balde. Toda a decoración, a mesa, todo. Destruído.

Giovas, aproveitando o Bug, aproveitou para liberarse do guerreiro Shaolin e procede a tirala ao chan. Fíxaa cunha mirada ameazante e fría. Míraa aos ollos e fixa nela a súa penetrante mirada. Unha Cherry asustada só decide aceptar o seu destino e Giovas comeza a súa vinganza. Comeza o ataque murcho de GIovas, um... comeza a lamber amigablemente a cara de Cherry, cun ataque de lameira consecutivo e mortal.

Cherry comeza a emocionarse e contentarse con Giovas. Aínda que ela lle avisa:

"Isto non me impedirá converterte en caldo, lendario canino"Ao que el responde:

"Sisi, lendaria Shaolin, prometo estar sempre atento ás túas costas 🐶"

Tras esta emotiva escena, de súpeto dende o máis profundo da terra, da igrexa recentemente derrubada emerxe un golem que comeza a atacar aos nosos protagonistas. Non obstante, estes temibles guerreiros rapidamente adoptan unha postura de loita e comezan a lanzar ataques consecutivos.

Dado que todos os temibles guerreiros podían viaxar a unha velocidade tan incrible, só tardaron 4 segundos os tres, ambos Giovas que se movían coma o vento, sumado a que a súa espada cortaba ata a montaña máis grande e inmensa; Cherry, que cos seus millóns de golpes precisos e ben calculados podía cortar a pedra máis dura, como Boji; con Bunny, que cos seus saltos e impulsos ao ceo, grazas ás súas enormes e resistentes patas de coello, puido destruír e reducir a rocha máis grande a po, poderían destruír por completo o golem.

Este poderoso trío baseaba o seu poder na velocidade, e os 3 unidos non tiñan rival, nin Sonic podía vencerlles. Por iso, ante o repentino ataque estiveron tranquilos, pero con todo os tremores seguiron estalando.

Entón Marbe decide poñerse en contacto con eles para comunicarlles que fortes tremores, semellantes aos que acababan de experimentar, estaban afectando a toda a estrutura do reino. Por iso Cherry dille:

"Todo está ben aquí estamos ante unha especie de rocha xigante"

Marbe queda abraiado xa que non é só un, senón que foron milleiros e milesgolems que estaban a xerar caos por todos os lados.

Debido a iso, o Elfo Marbe decide transportar os 3 guerreiros con ela, e avisalles de todo o que pasou, que non só estaba na igrexa, senón que os golems están saíndo das profundidades por todo o reino.

Isto preocupou moito ao trío calavera, incluído a Fundadora, polo que decidiron tomar o liderado do asunto e protexer aos inanimados.eses gardiáns animatrónicos de Benvidas, Despedidas, Salas de Xogo, etc. Incluídas as costumes que vixiaban os exiliados, queimpedido o seu regreso ás Terras da Moon. Que Marbe temía que rompese.

Despois da organización,o duende mandou a cada un deles ir a puntos importantes. Giovas foi encargado de velar polas Bienvenidas, coa misión de que ninguén entrase, xa que todo o lugar estaba en perigo inminente; Bunny estaba a cargo de Aduanas, para evitar que alguén aproveitase para colarse durante o caos; Cherry acompaña a Bunny.

Van ao nexo, ao centro do reino no que se atopa o portal polo que a xente entra e sae do país. Nada máis chegar, chega ao lugar un misterioso encapuchado. Estes deciden rapidamente e sigilosamente observar para ver o que facía o misterioso home.

Entón, ambos se dan conta de que hai persoas exiliadas e desterradas pola propia Fundadora Elfa Marbe I. De súpeto, un destello enorme ilumina o portal, e todas as persoas que foran expulsadas comezan a entrar en masa neste pequeno planeta.

Cherry de súpeto comeza a tremer, xa que entre toda esa xente, viu a aquela persoa que lle fixo pasar moitos traumas. Bunny preocúpase pola súa amiga, xa que xa sabía toda a historia pasada, e pregúntalle como está.

Pero Cherry sen escoitala, de súpeto, cos puñais nas mans temblorosas, rápida pero ao mesmo tempo temeraria e precipitada, comeza a atacar ao encapuchado.Isto viu que o seu obxectivo era convocar a un ser maligno, que nunca debería volver a este reino.

Comeza a batalla, sucédense golpes continuos e rápidos nunha batalla que probablemente decidirá o destino que seguirá o mundo. O misterioso home esquiva rapidamente os golpes de Cherry. Ela exclamou angustiada, xa que con todas as súas ganas e forzas faría calquera cousa para que esta persoa non pise de novo o Reino da Moon.

Comeza a rir a carcajadas, demostrando superioridade sobre Cherry. Á súa vez, tamén convoca numerosos golems, que como antes, saen das profundidades da terra. Non obstante,estes son o dobre, polo que a súa forza se multiplica.

Neste caso, Bunny únese á loita e comeza a loitar xunto á súa amiga. Con todo, pronto se dan conta de que acabar co encapuchado non vai ser unha tarefa doada. Levaba un poder enorme, tamén cogolems os actualizados apenas podían achegarse. Tampouco se comparaban cos da igrexa.

Así que, entre eles dous, intentan facer un ataque conxunto, pero axiña o encapuchado, usando unha forte maxia, decide atrapar a Cherry e Bunny. Ambos están encerrados nunha burbulla de auga, semellante ao Suirō no Jutsu. Dentro da burbulla observan que o misterioso home levaba unha das Pedras do Alto Mando (pedra que tiña os poderes que levaban tanto La Elfa Marbe como Sophy. O mesmo co Burro Hugo).

Entón algo asustados e intrigados ao mesmo tempo, pregúntanlle exclamou quen era. Ao que responde...

 

"Son un vello amigo dos teus estúpidos deuses. Simplemente vin aquí a reivindicar o que é meu por dereito, sempre fun un deles pero nunca me aceptaron, quería crearme un lugar á miña imaxe, pero ti non mo querías permitir así que decidín acabar con iso".

Entón, de súpeto, o encapuchado expulsa do seu corpo á Bruxa Sophy, que estaba ferida e impotente. Magullada e inconsciente, viuse que estaba nun estado de saúde lamentable. Como podería gañalo alguén? Ben, era sinxelo, só ameazaron con ferir a toda a xente do seu querido país.

Cherry e Bunny, liberando as súas emocións e rebentando rabia, conseguen superar os seus límites e aumentar o seu poder. Con isto conseguen saír da prisión da auga e conseguen facer un ataque conxunto ao encapuchado. Porén, contra a Pedra do Alto Mando non puideron facer nada.

Así que con todas as súas forzas logran comunicarse con Marbe, que tentaba poñer de novo a xente na lista de exiliados, tratando de arranxar toda a lea e a conmoción que se creara. Cherry berralle:

 "É EL, QUEN QUEREN VOLVER A ESTE REINO, É EL, MARBE, QUERE VOLVER, E ESTÁ CUNHA PEDRA DE ALTO MANDO"

O encapuchado só exclama o silencio de ambos, mentres coloca unha das Pedras do Alto Mando no Portal para poder eliminar á xente dos exiliados.

No proceso, Marbe chega axiña con Giovas, quen en primeiro lugar decide destapar o misterioso home da capa negra. En canto se quita a devandita prenda, todos quedan abraiados, todos ven que o encapuchado estaba...

 

Capítulo extra 4. Historia dunha Elfa máxica

Cucurucha 94

Hai moito tempo, nunha escura noite de outono preto dunha enorme mansión semi abandonada xa en ruínas, aparece un antigo novelista agora detective Orp, que foi encargado de atopar á filla desaparecida dun dos habitantes daqueles tempos. Todo parece normal, parece... Todo ata que aparece un misterio en escena.

Isto faise cada vez máis profundo cando o detective atopa e le unha serie de misteriosos diarios dentro do Oletus Manor. Pronto faise evidente que no interior da mansión xogouse un xogo estraño, onde a xente arrisca a súa vida por unha recompensa ou o beneficio de ver cumprido o seu desexo máis querido. Tamén queda claro que Orp ten os seus propios segredos...

Que pasou coa nena? Daquela a pequena filla desaparecida participaba naquel xogo diabólico. Nel había un cazador que tentaba atrapar aos pequenos 4 superviventes, que tiñan que escapar no interior da mansión, para eliminalos e completar así o xogo. Todos víronse obrigados a participar neste macabro xogo que consistía en habilitar varios interruptores e abrir 2 portas para fuxir do cazador que os acechaba.

Hai varios tipos de superviventes con habilidades únicas. O cazador que era un Nightmare axeitaba nas sombras para atormentalos e atrapalos. Dise que estes tiñan ollos de botón, isto suxire que poderían sucumbir ou morrer, xa que a estas alturas do inicio da carreira para cumprir os seus soños, os superviventes aínda tiñan ollos humanos.

Tras o xogo, varios dos superviventes esforzáronse por activar as 5 máquinas de cifrado para poder escapar do cazador, nun deles había unha nena de pelo escuro e tamén un mozo que lle gustaba moito á maior. Foron vítimas do xogo e decidiron traballar en equipo para non deixarse atrapar polo Nightmare. Comezou o xogo, despois comezou a caza.

 

A moza de cabelos negros con ollos de botón intentou usar unha das máquinas de cifrado para abrir a porta que estaba pechada entón na noite escura. E sen que ela se decatara, Nightmare atacoua sen piedade. O neno viu que a nena estaba sendo atacada, polo que con valentía afastaba o cazador.quitándoa a nena pero no intento só atrasou a súa caída. Mentres, os 2 superviventes xa descifraran a maioría das máquinas, polo que decide acabar co neno e coa nena máis tarde.

Despois diso, usa a súa habilidade para esconderse epara aparecer en calquera sombra De súpeto aparece detrás do neno, tentando perforarlle o corazón coas súas enormes garras de corvo, rindo malamente. Entón, a nena maioraxudou o neno para erguerse e recuperarse para rematar oúltimo máquina que xa fora descifrado. Soan as alarmas e Nightmare comezou a buscalos dous.

Os nenos case lograron escapar, estaban demasiado preto da saída, pero entón, o cazador cruzou por diante da porta. Correron moito para escaparda, pero o menor tropezou cun pequeno tanque de gasolina. O Nightmare estaba cada vez máis preto, e a nena creou unha trampa con ese tanque de gasolina,activándoo para poder falar Porén, para que caese na trampa, necesitaba un cebo, e ela decidiu selo para que o rapaz escapase.

O cazador cae na trampa, ela activa o mecanismo e créase un enorme arco de lume para atrapar o Nightmare. Por fin quedou atrapado. Os dous estaban contentos, sen decatarse de que a nena tiña unha man diante dela. Esa man eran as garras do cazador que lle atravesaron o corazón. Co seu último alento, dille ao rapaz que corra, para salvarse, que ese era o seu único obxectivo.

Entón o neno, nada máis lonxe de escapar, despois de ver como a moza fora furada mentres o cazador só gozaba da súa morte, tenta volver por ela. Porén, a nena maior, como último acto de amor, decide co seu último suspiro activar os outros tanques de gasolina e explotar xunto con Nightmare, para salvar á pequena, nunha explosión onde ela e o Nightmare acaban morrendo...

Pero non, non morreu, nin se... Cando espertou era alguén totalmente distinto, tiña os ollos normais e ata tiña ás... Reviviu como: MARBE

 

Capítulo 20. O encapuchado

Cucurucha 94

"Así é, VOLVO, QUERO O QUE ME SACARON AS DÚAS"

Marbe pregunta sorprendido:

"Porque...? porque! fas isto... Kaito"

"Só quería volver a ser coma ti e xestionar todo á miña imaxe e semellanza"

Ela respóndelle sen inmutarse, con receo e vinganza no seu ton de voz.

Marbe tenta convencelo, ela dille que non conseguiría nada se esa persoa volvese a pisar estas terras, sen embargo, Kaito sen un chisco de arrepentimento dixo:

"Xa é tarde, xa estaba desprohibido e xa non hai animatrónico nin garda que o desterre de novo para sempre, xa non se pode parar, Marbe"

Entón, un brillo enorme sae do portal e Kaito é absorbido xunto coa pedra de alto mando. Despois diso, unha reacción entre a pedra e o portal crea unha enorme explosión. Bunny e Cherry saendespedido, xunto coa malferida Sophy. Giovas sae correndo a recollelos.

Bunny pregúntase que pasará agora, pero antes de que ninguén se poña a contestar, unha presenza malvada golpea a Marbe, unha enerxía tan malvada que lle fixo tremer todo o corpo, de pés a cabeza, unha aura que lle traía recordos de tempos pasados. Non quería lembrarse.

Entón todos tentan saír rapidamente dese lugar, que estaba a piques de derrubarse. Despois da fuga, os 4 xúntanse na sala de reunións que tiña o Staff no mundo espiritual, protexidos de calquera ser maligno que quixese entrar.

O Fundador procede a notificar a todos os membros do goberno que unha terrible ameaza está a piques de comezar. Unha ameaza tan grande quenecesitarían todas as forzas posibles para superalo.

Desde a fiestra, La Elfa divisa á rápida RARMolina, así que sae rapidamente a atrapalo para que non choque con todo como é habitual ecreará portas novas. Despois lévao co resto ás salas de reunións.

Mentres tanto, Marbe aproveita para preguntarlle por Mili e Hugo, se sabe se chegarán ao reino. Entón RAR responde:

"Estarán aquí nuns minutos, xa que tanto Mili como Hugo estaban preparándose para chegar..."

Así que, despois de todo isto, Marbe pídelle a Empix, o gato que se transformou no adorno que estaba no seu pescozo, saber se era posible restaurar os Animatrónicos que desterran a Nico, para outra vez,exíliao da Reino para a eternidade. Este responde:

"Síntoo pero temo que sexa imposible, xa que só o creador do mundo podería poñelos en marcha e hai anos que non se ve. Ademais, Sophy, que é a que máis poder coñecemos por aquí e que ten máis coñecemento sobre iso, está seriamente danada, non sabemos se conseguirá vivir aínda máis"

Marbe, toda enfadada e triste pola súa irmá pequena, rompe o primeiro que ve diante dela. O seu lamentable obxectivo era a mesa de conferencias, na que petou o puño.dividindo en pezas. Entón decide reparalo nuntrice co poder da Pedra Fundadora.

Todos os presentes nesta reunión informativa (Rar, Gio, Cherry, Bunny e a propia Marbe) estaban molestos. Preguntando ao seu líder que podería facer para contrarrestar a ameaza inminente. Este só ten unha única solución. Terminar con todos os problemas de raíz, dende a súa orixe, que foi Nico, a fonte de todos os males.

Pouco tempo despois chega CUCURUCHA94, que normalmente estaba na outra parte do planeta, noutro fuso horario, asegurándose de que alí estaba todo en orde. Era a xefa do Exército e da Policía de Investigación do Planeta.

Ela comunicou a Marbe que durante a investigación iniciada hai apenas unhas horas non se atopou ningún rastro de Nico. E que os outros Golems xa destruíran a maioría dos inconscientes polo que xa se retiraran. Por iso, a Marbe, lamentablemente, non quedou máis remedio que esperar a que Nico fixese o seu movemento.

Pero de súpeto, un forte terremoto ocorre de súpeto entre o mundo espiritual e o físico. Unha luz violeta escura esconde todos os rastros de luz. Rápidamente todos saen fóra para ver o que pasaba.

Entón, nese momento, viron como un faro de luz comezaba a brillar dende un punto afastado, preto das montañas das que saía Cherry, aquelas montañas das que saían a máis pura das fervenzas, e o máis fermoso dos ventos. as bandeiras do monumento histórico. Nese antigo monumento Nico fora desterrado antigamente, hai moito, moito tempo, e agora mesmo regresaba para trastornar a vida de todos os habitantes...

Marbe, para evitalo, utiliza os seus últimos anacos de maxia e decide levalos a todos a ese remoto lugar. Ela dille que irán sós, xa que tentará preparar o vínculo que empregarán anteriormente para desterralo unha vez máis e, finalmente, aproveitará esa oportunidade para acabar dunha vez por todas con ese reinado do terror.

Mentres tanto...

Tanto a dragoa Mili como o burro Hugo voaban camiño do reino, sen embargo, ao lonxe observan unha luz roxa escura queagochado todo rastro de luz Cada vez que esa luz se achegaba cada vez máis.

De súpeto, o flash adquire unha velocidade inimaxinable, e bate no sorprendido Hugo. Inmediatamente comeza a afectarlle e sen poder facer nada, o burro esvaece no medio do voo. Por iso cae no baleiro.

Porén, Mili vai a gran velocidade polo seu marido e cóllao en voo, a apenas 1 metro de tocar o chan, polo que o abraza con forza para protexelo do impacto. Inmediatamente decátase de que algo malo lle está pasando a Hugo, que por algún estraño motivo estaba a poñerse gris.

Para evitar máis incidentes, decide gardalo dentro da caixa, para que non volva a caer, e sacando toda a súa forza interior, voa o máis rápido posible para chegar ao reino e preguntarlle dunha vez por todas ao Fundador Marbe. que estaba pasando aquí.

De volta ao monumento...

Cando por fin son transportados, achéganse ao monumento, que fora transformado nun enorme portal, que atravesaba a fervenza da montaña. Despois disto, só se escoitou unha risa malvada e noxenta, que xa todos sabían.

Cherry, RAR e Gio, os fiábeis vellos gobernadores, advertiron a Bunny e a Cucurucha da perigosidade do personaxe, que era capaz de facer cousas moi malvadas e crueis, moi perigosas, polo que xa estaba desterrado no pasado afastado.

Despois disto o portal comeza a abrirse aínda máis, e dende as súas profundidades aparece un ser maligno. Un ser maligno, un ser coñecido como...

NICO, que xa comeza a rir malvado mentres grita:

"Ola meus queridos canto tempoCherry fermosa e Giovas miña fermosa"

Ambos, desgustados, reaccionan de forma agresiva e hostil, pero sen resultado. Nico mete a man na capa, e procede a demostrar que a lenda do terror, que durante miles e miles de anos se contou para asustar aos máis pequenos, era certa...

Nico era o portador da pedra do Fundador, que conseguiu unha vez que foi desterrado, e que Kaito conseguiu liberar despois de tantos anos traballando á súa sombra, sen que ninguén se decatara.

Todos sorprendidos, preparados para prepararse para a dura batalla que estaba a piques de comezar...

 

Capítulo 21. Comeza a batalla.

Cucurucha 94

Giovas comeza coa súa danza de espadas, que aumenta o seu poder físico 3 veces máis; Cherry comezou a canalizar o seu ち, era capaz de controlalo con precisión, en todas as partes do seu corpo; Bunny decide poñerse as botas, que aumentan a súa potencia mentres alixeiran o seu peso, aumentando a súa velocidade x1,5.

RAR comezou a cargar o seu poder de Chaosbending para aumentar a súa velocidade e forza mentres Cucu se preparaba desde lonxe para proporcionar apoio médico e balístico co seu gran arsenal portátil e invocable.

Cando Nico se decatou de que estaban todos en serio,infravalorándoos a todos eles, díxose a si mesmo que non perdería forzas ante tales débiles, polo que decidiu convocar aos seus discípulos que se escondían na súa sombra. Iso era Shadow. Todos quedaron impresionados ao ver a Shadow con Nico, e todos lle preguntaron inmediatamente como o coñeceu. O impasible responde:

 "Unha vez que fun desterrado, conseguín reunirme co meu antigo mestre, e conseguín volver con moito máis poder. MUAJAJAJJA"

Esta Sombra tiña un poder de loita incrible, que despois do seu adestramento durante o desterro, era comparable a todo o grupo, que tería que loitar contra el moi caro.

En primeiro lugar, o Shadow Child cunha técnica de replicación crea 3 copias exactas de si mesmo, que tiñan o mesmo poder que o orixinal, que puxo a traballar na loita contra os demais membros do Staff.

A loita entre as Sombras e os nosos guerreiros está a piques de comezar:

As copias loitaban contra cada un dos nosos temibles loitadores en combate corpo a corpo, estas poderían copiar a incrible forza destrutiva que tiña Bunny coas súas patadas; a sorprendente velocidade de Giovas e Cherry Combinados; e incluso eles foron capaces de imitar o enorme armamento e poder destrutivo que RarMolina tiña incorporado.

Era como copiar todas as súas habilidades especiais nun só ser, multiplicado por 4, que era o número de seres totais... isto xa era demasiado, pero os nosos valentes defensores decidiron non quedar atrás. Shadow dilles:

 "Renuncia e quizais te deixe vivir" ao que Bunny só riu e dixo:

"Quizais me deixas vivir, aíndaque é porque queres comer esta fermosa coelliña"

Shadow está ofendido por ese comentario, xa que sempre quixo conseguir o corazón desa Coella, pero debido á súa estupidez nunca puido. así que todoofendido o neno corre a atacar primeiro. Comeza a batalla entre Bunny e a Sombra, xa que as outras batallas se espallan por este remoto lugar.

Tantos ataques, tantas defensas, de poder colosal, romperon calquera barreira coñecida no reino, tanto que mesmo rachou a propia realidade.

Giovas e Cherry comezan o seu ataque, Gio co seu aumento do poder de ataque conseguiu golpear criticamente as copias de sombra, pero por desgraza, esta sombra consegue recibir todos os seus golpes sen un rasguño, xa que só eran golpes físicos e non lle afectan para nada. . Tamén coa axuda de Cherry, aínda coa súa velocidade, non puido facer que o dano físico fose un éxito. Debido a isto, decide cambiar de estratexia, pero sen ningún progreso aparente.

Mentres tanto, RarMolina está nunha batalla rápida cunha das copias de Shadow. RAR deste encontro tiña a vantaxe xa que non o coñecía moi ben, ademais, hai que engadirlle a súa nova técnica: RARMolina decidiu actualizar á súa versión mellorada 2.0, que era o dobre de rápida e forte, esta con forza bruta e a velocidade podería superar facilmente a copia de Shadow.

RAR volve á súa forma orixinal, xa que esta versión é demasiado nova e aínda non puido controlala perfectamente, pero sen tempo que perder e despois de derrotar a copia, grita aos seus compañeiros:

"Para rematalos deben loitar xuntos, ao mesmo tempo, non poden copiar o traballo en equipo"

Entón Cherry decide mostrar o seu poder secreto, ponse encima de Giovas e decidelamerle o oído para dicir:

"Se perdemos serás convertido en caldo"

Despois disto, e co rabo entre as pernas, Giovas foi directo á carga, con Cherry enriba. Mentres ela lanzaba os seus papeis de Bomba contra os inimigos, el a gran velocidade e co seu gran súper ladrido atorda aos inimigos, facilitando así o traballo da Guerreira Shaolin para que ela puidese colocar os explosivos e acabar con eles.

O plan parece funcionar, pero son máis fortes do que parecen, polo que Giovas decide botarlle a Cherry de costas a un deles para cortarlle a cintura. Entón Cherry lánzase cara a este clon, pero consegue saltar eesquivaloCherry, porén, só se xira para velo, saca a lingua, facéndolle sinal de que mire cara arriba. Cando o fai, Giovas baixa do ceo con forza coa espada na boca e cruza este clon pola metade. Entón Cherry consegue explotar os dous e xuntos o clon é derrotado.

Así que só quedaba un exemplar, queRarMolina, Cherry e Giovas coidaban soas dela. Mentres todo o mundo estaba ocupado con esta copia, un disparo desde lonxe nas montañas, cuxa bala era un gran feixe de luz, destrúe esa sombra. Esa bala foi disparada por Cucu, que acababa de rematar a súa última creación, a bala luminosa, especialmente deseñada para iluminar ata a máis remota sombra.

Mentres tanto, Bunny vso Shadow  orixinal... 

Shadow, confiado na súa forza, só díxolle a Bunny que se rendese, pero ela negouse xa que non perdería contra alguén que só quería falarlle ben para tentar roubarlle todo o bonito que tiña na súa vida.

Despois, durante unha loita corpo a corpo e pé contra a pata de coello, escóitase unha calamidade tan forte que fai que a nube máis grande desapareza nun abrir e pechar de ollos.

Shadow aprovéitase e decide tratar de manipular mentalmente a Bunny, dicíndolle que nunca será feliz coa quen tanto quere, porque cando remate con ela, non terá piedade do seu marido corcel. De rabia Bunny de furia berra

"NUNCA, NUNCA,XAMAIS, CO MEU, BEBÉ!!!"

Cun tremendo enfado sobre el, Bunny aumenta o seu poder físico e máxico, que adquire unha nova transformación, semellando a forma Sulong, que era tan brillante coma unha estrela e tan quente coma o sol. Esta transformación foi unha nova forma que creou en directo, xa que non quería renunciar, nin moito menos ver morta, rematada e torturada á persoa que máis quería do mundo.

Este poder era máis forte que a propia Sombra orixinal, polos golpes e golpes que lle asestaron Bunny estaba conseguindo acabar con el. Tamén aplicou a mesma técnica e fíxolle probar a súa propia medicina, cunha lingua afiada, que tanto molestaba a Shadow, díxolle Bunny:

"Non é que che encantasen estas patas?, non é moi valente pedir espidos ás mulleres de todas partes"

Shadow, confuso e ofendido, recibe unha patada tan forte nunha determinada parte do corpo e cun flash que pode cegar a calquera, que está a piques de desmaiarse no acto. Ademais, ía tan rápido que quen o vise realmente non podía velo. Deste forte golpe Shadow queda gravemente ferido, logo dunha patada envía a Shadow a voar onde a súa outra copia xa foi derrotada polos nosos outros 3 heroes, asegurándonos ao mesmo tempo que a súa liña de sucesión queda selada para sempre...

Despois disto, chega Cucurucha dos montes onde estaba para curalos todos coas herbas que recollera alí mesmo. Fixo uns medicamentos en menos do que pedía Shadow para espidos e deullos a todos os seus compañeiros. Eran unhas pílulas de soldado para facer que Bunny durase máis tempo na forma Sulong, para curar as feridas de Giovas e Cherry e proporcionar novos fluídos ao corpo de RAR para funcionar mellor no seu novo corpo mecatrónico de estado 2.

***

Submisión urbana. Letras galegas

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

***

Nahir Prado Regueira

Nun recuncho tranquilo da cidade, nunha pequena rúa empedrada, erguíase unha maxestuosa biblioteca que parecía ser a gardiá dos máis preciados segredos do saber. Na súa fachada de pedra, as letras douradas do nome "Biblioteca dos Mundos" brillaban cunha promesa de marabilla e aventura. E dentro, entre andeis forrados de libros, había unha moza chamada Isabella, cos ollos brillando de emoción e curiosidade.

Isabella era unha soñadora incansable e unha ávida lectora. Dende pequena atopara nos libros un refuxio para a súa imaxinación, un portal a mundos apaixonantes e máxicos. Pero había algo especial nesta biblioteca en particular, un poder oculto que só uns poucos sabían. Cada vez que Isabella cruzaba o limiar da Biblioteca dos Mundos, as páxinas dos seus libros favoritos cobraban vida ante os seus ollos, transportándoa a través do tempo e do espazo.

O ambiente na biblioteca era cálido e acolledor, coma se o coñecemento impregnase o aire. Os andeis de madeira escura chegaban ata o teito, albergando tesouros literarios de todos os xéneros imaxinables. Do teito colgaban antigas lámpadas de ferro que proxectaban unha suave luz ámbar sobre as mesas de lectura, onde os lectores mergullaban no seu propio mundo literario. As páxinas rmarmurando e o arrecendo embriagador de libros vellos encheron o aire, envolvendo a Isabella nunha atmosfera de encantamento e posibilidade. O suave chirrido do chan de madeira baixo os seus pés acompañouna no seu percorrido polos interminables corredores. Cada andel parecía ter unha historia única que contar, unha porta a outro universo á espera de ser aberta.

Cun sospiro de emoción, Isabella colleu un libro nas súas mans, acariñando a suave textura da súa portada. Nese instante máxico, o mundo que o rodeaba desapareceu e mergullouse nas páxinas coa voracidade dun viaxeiro ávido de aventuras. As palabras cobraron vida, saltaron do papel e engulírona nun abrazo de fantasía e emoción. Nun abrir e pechar de ollos, Isabella atopouse nun bosque encantado, onde as árbores parecían susurrarlle segredos ao oído e as fadas bailaban aos raios do sol. Outras veces, aventurábase nos salóns dun castelo gótico, onde os misterios se atopaban por cada recuncho e as pantasmas do pasado gritaban para ser escoitadas.

Cada mundo ao que Isabella foi transportada era único e extraordinario. Visitou illas remotas poboadas por atrevidos piratas, desertos implacables onde a calor abrazaba a súa pel e cidades futuristas con rañaceos que desafían as nubes. Viviu aventuras épicas, loitou contra dragóns feroces e namorouse.

Pero sempre, por moito que pasase neses mundos marabillosos, Isabella sabía que tiña un fogar na biblioteca. Alí puido explorar sen límites, aprender sen restricións e deixarse ​​levar polas palabras e as historias que lle murmuraban ao oído. A biblioteca converteuse no seu refuxio sagrado, na súa compañeira na procura do coñecemento e da imaxinación.

Así, entre as páxinas que cobraron vida e os mundos que se desenrolaron ante os seus ollos, Isabella atopou o seu propio lugar no universo literario. A biblioteca, coa súa maxia e encanto, ensinoulle que as historias teñen o poder de transformar vidas e alimentar os soños. E con cada viaxe polas páxinas, Isabella descubriu non só o mundo dos libros, senón tamén a inmensidade e beleza da súa propia imaxinación. Desde entón, Isabella converteuse nunha garda das historias, levando consigo a sabedoría e a paixón que atopou na Biblioteca dos Mundos. E aínda que as súas aventuras estaban entrelazadas coas páxinas dos libros, o seu corazón latexaba sempre coa ilusión dunha nova historia por descubrir, un novo mundo por explorar con cada nova páxina que pasaba.

***

Libre

Noa Rodríguez Carballeira, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

Apocalipse

Noa Rodríguez Carballeira, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

Mancare

Noa Rodríguez Carballeira, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

***

Estela Díaz Díaz

Hoxe polo día das Letras Galegas quería amosar o que fixemos onte no instituto para celebrarlo. Eu era a presentadora e tamén tocaba algún instrumento. Fixemos unha serie de actuacións tanto musicais como de recitar que lles encantou ao público, e para rematar cantamos todos xuntos de pé e agarrados uns aos outros o noso fermoso Himno  que tanto nos representa e tanto nos fai sentir. Encantóume axudar e colaborar para que se pudiera celebrar esta festa e que lle puidéramos poñer un pouquiño de atención durante o noso horario escolar a este maravilloso día que ben o merece. Agora vouvos ensinar algúnha foto da actuación. Espero que vos guste moito e espero poder disfrutar destas actividades no instituto tan divertidas moito máis.

***

18/05/2023

 

Capítulo 22. A sombra.

Cucurucha 94

Shadow, unha vez rendida ao chan, despois de ser derrotada por Bunny, RAR e Gio, igual que fixeron coas copias, grita en voz alta:

"A MIÑA RAÍÑA DAS ESCUBRAS LÉVAME E FAINOS MORRER"

Despois diso, unha enorme sombra aparece no peito de Shadow. Todo o mundo entende inmediatamente que esta enorme figura tiña o poder de matar a todos nun latexo do corazón. Ela decide cargar unha gran cantidade de enerxía maligna concentrada que mataría a calquera ser capaz que se atrevera a atacar ao seu amante, quen lle ofrecera a súa vida e a súa alma en busca do poder máis poderoso.

Ela consegue levar unha enerxía tan grande no seu peito comparable ao propio deus (na súa versión limitada). O seu obxectivo non era outro que acabar cos nosos valentes heroes, aínda feridos da batalla anterior. Pero sen outra opción, non a podían deixar correr así que non lles quedaba outra que poñerse o turbo, recuperarse en menos do que di Hugo Poto e volver a loitar.

RarMolina cargou o seu canón de peito a 100, en milisegundos. Non tiña medo de usar a súa última gota de vida con esta ameaza, non tiña medo de usar o seu propio The One Ultimate.

Pola súa banda, Giovas preparaba o seu ladrido de apoio, o ladrido máis sonoro que tivo que potenciaría o ataque de Molina e de todo o equipo. Mentres tanto, Bunny e Cherry traballaban no seu combo Duo. O coello sacou a pedra máis grande do lugar cunha patada precisa, e despois lanzoulla cara á súa rival. Entón Cherry cos seus papeis especiais conseguiu impregnar e dividir esta rocha en chamas negras como amaterasu para que nin a raíña das tebras puidese apagalas.

Mentres o resto os distraía, Cucurucha envioulles un feitizo para aumentar o seu poder mentres ían baixo terra para colocar as minas explosivas do poder do sol, eficaces contra calquera sombra.

 

A plena potencia, todos comezan o seu ataque conxunto. Esa monstruosidade tamén comeza o seu ataque, e tal colisión de ataques poderosos fixo que un oco no ceo fose máis grande do que ninguén podería imaxinar.

É unha batalla moi igualada, pero a enerxía dos nosos heroes comeza a minguar. Seguen loitando, pero as cousas comezan a complicarse. Cando parece que os seus golpes non fan nada e están tan esgotados que apenas poden recibir máis ataques, a raíña das tebras evoluciona. Xa está o solpor e as súas forzas aumentan aínda máis. Nin as minas nin os ataques poden facer nada máis. Cando pensan que o seu fin está preto, e o fin do seu amado planeta comeza a verse...

Marbe a elfa, a fundadora e filla do propio deus entra en acción. A gran velocidade coas súas ás que podían cortar dende a folla máis pequena e diminuta ata o metal máis duro, achégase á gran sombra. Sen poder reaccionar, consegue decapitar á monstruosidade, facendo que se derrube e se deite.Estaba semi- inconsciente.

Aproveitando a aparencia, Cucurucha aproveita para regalar aos nosos heroes outras pastillas de soldado, mentres enche todo con minas máis luminosas. Os 5 unidos, cos seus ataques máis poderosos, e coa axuda da propia Fundadora, conseguen vencer só á sombra e exterminar a Shadow dunha vez por todas.

Despois desta dura batalla, e despois de por fin confirmar a morte de Shadow, só lles quedaba o gran xefe final, a malvada avoa pocha, a encapuchada, tamén coñecida como... Nico.

Lamentablemente, Marbe notifícalles que non foi posible recuperar o enlace existente e a única forma de derrotar a Nico era matalo, igual que fixeron con Shadow, pero o seu poder nin sequera era comparable. A forza de Nico era máis do dobre que a do seu discípulo, aínda que os nosos valentes guerreiros non se renden nin se desaniman.

Antes de continuar na procura de Nico, o elfo Marbe pregúntalle ao Conet se era posible restaurar a Sophy, para poder curala e facelo volver como era antes, o triste Conet responde:

 "Está moi ferida, pode que non poidas reanimala"

Todos os nosos protagonistas teñen unha sorpresa, non crían que a propia fundadora ía desaparecer. Marbe foi a máis afectada, xa que era a súa irmá, pero sen tempo para recuperarse, Nico aparece da nada e comeza a rir dende a sombra:

"Ola Marbe querida, como estás"

Todos tristes e coa rabia e a rabia de ver o fin do seu querido compañeiro, comezan a atacalo, pero Nico co seu gran poder respondelles:

"O TEU TEMPO REMATOU"

Sen darlles tempo a reaccionar, encadea a todo o grupo, mentres leva consigo á malferida Sophy. Ela foi unha peza fundamental para rematar co seu plan. A súa pedra era moi poderosa, pero era inútil sen unila coa peza clave de todo, que era a Fundadora Sophy.

Nico xa estaba contento, xa estaba seguro de que gañara. Estaba a piques de absorber todo o poder de Sophy, xa estaba todo perdido. Pero xa estaba borracho de poder, e non se conformou só co fundador, así que na súa fuxida decide absorber todo o poder de Shadow. Cos dous poderosos seres no seu interior, comezou a evolucionar e transformarse nun ser temible.

Todo parecía indicar que a esperanza se acabou, sen embargo, Nico se descontrolara, acumulou tanto poder que el mesmo non era quen de controlalo. A súa mente estaba perturbada, xa estaba cego. E de súpeto, percíbese un flash dende o ceo. Este flash é o noso dragón favorito, Mili, que cuspir lume tan quente coma o sol, que incluso supera ao de Escanor The Ultimate. Así, conseguiu danar a Nico, facendo que caese ao chan moi ferido.

Despois diso, Mili adopta a súa forma semihumana e contacta co fundador Marbe. Ela dille que a súa querida burra estaba en perigo, moi pálida e gris. Despois disto saca a caixa e móstralle. Marbe responde:

"Hai moito, cando estas terras foron creadas, o seu Deus creador tiña todo o poder. Pero, unha vez antes de morrer, dividiu o seu poder entre as súas dúas queridas fillas. Porén, nunca os deixou sós, einterconectarou os seus corpos e almas. Se unha das metades morre... O corpo orixinal tamén o fará. Se iso pasa... a outra metade... Pois, digamos, temos que recuperar a Hugo e a Sophy, non podemos desistir".

Despois das palabras do fundador, axiña intentaron comprobar como estaba Sophy, se Nico xa a absorbeu por completo. Hugo tamén estivo a piques de morrer. Mili, incapaz de conter as bágoas, nega todo, nega todo unha e outra vez. Non quería que o seu futuro marido morrese. Axiña decide gardalo nun lugar seguro, mentres ela se unía á batalla cos demais.

Estaban preparados para librar a batalla final contra Nico, que xa absorbera os poderes de Sophy, Shadow e tamén as pedras do Alto Mando e do Fundador.

EEra case imposible que gañaran, unha batalla aparentemente imposible, pero Elfa, aínda sabendo cal sería o seu destino final, motivou o seu grupo:

"Todo o que fixeches, todo o que loitaches, sempre foi por este reino, polos seus habitantes e tamén polos fermosos recordos que fixestes xuntos, únete a min nesta última loita XUNTOS!"

Nico, coa mente corrompida polo poder, consegue sacar a Hugo da caixa, onde o gardara Mili, entón todos comezan a atacar a Nico ao unísono, pero co seu poder inconmensurable dan a luz a cada un.

 

Capítulo 23. Fin da batalla

Cucurucha 94

Ozy, coa nube máis negra de todas, fai voar a Giovas para que poida atacar os puntos cegos desta criatura cos seus súper ladridos, e tanto Cherry como Bunny, no flanco oposto da criatura, conseguen golpear algúns dos seus ataques directamente na súa. cofre, no que residía a súa fonte de vida. RarMolina e Miliu atacan os dous soportes da criatura para que non se poida mover, seguindo o plan de RAR, aínda que Mili estaba algo confuso sobre como funcionaría o plan. Aínda así, con confianza no seu equipo, continúan a batalla.RarMolina Consegue inmobilizalo, entón, que era alguén de poucas palabras, pídelle que siga as súas ordes.

Mentres tanto, Marbe propúxose crear a prisión máis dura que ningún ser vivo do planeta vira nunca, digna dunha criatura tan poderosa, que unha vez que a criatura explotase, podería explotar todo o reino de Moon Coffee.

Ozy cabalga na súa nube xunto con Giovas atacando as claves e os puntos cegos, porque a criatura céntrase en atacar. Ozy e Giovas, Miliu decide darlle un golpe directo na cabeza e coller á criatura nos seus brazos pero ela non podía soa polo que RarMolina demostroulle que non era cousa súa falar.

RarMolina dende o ceo ata o outro extremo onde tiña que suxeitar a enorme e escura besta xelatinosa comeza a acumular enerxía e vese que todos os barcos e metais estaban sendo atraídos polo seu corpo, coma se fose o akuma no mi de Kid. Despois disto, formou a súa terceira e última forma que foi Neo RarMolina, de tamaño similar á besta.

Miliu agarra as puntas dun dos seus brazos facendo que non se poida mover, pero como a besta aínda viu a Bunny e Cherry vir con intencións hostís cara a el, polo que decide cumprir disparando a súa enorme xelea en forma de espiga.

Conseguen esquivar estes ataques, mentres Giovas e Ozy deciden atacar os ollos da criatura fixando a súa atención neles, o monstro estaba inmóbil, entón Miliu e Neo RarMolina cargaban os seus ataques finais para destruír o escudo desta besta, que resistiuse ferozmente a ser destruído.

Marbe para apoialos volve cunha velocidade enorme para desviar todos os ataques cun vento tan forte provocado polo poder das súas ás, mentres Miliu e Neo RARMolina despregan os seus ataques finais.

Consiguen romper o escudo que tras el xa mostraba a pedra do dono. Entón Cherry desprega un pergamiño, un pergamiño, do que sae a lanza máis forte que tiña. Unha lanza que se dicía que era só unha lenda, unha lanza demasiado irrompible, unha lanza... Pertencente a Deus!! De cando o universo fora creado, de cando era o máis forte de todos. Cherry agárdase a Bunny e a elapor un super salto á máxima potencia consegue voar con Cherry enriba del.

Ambos estando no aire Cherry lanza a súa lanza no corazón da besta, onde se atopa a Pedra Fundadora, facendo que estoupe en mil anacos. Desintegrando ata a súa molécula máis pequena. Todo parecía terminado pero...

Miliu xa estaba canso do seu ataque,Como NeoRARM o mesmo. Ningún aínda se axustou ás súas novas formas. A besta enlouquecida vólvese tola, e vólvese cada vez máis tola. Unha vez que xa non poden conter, liberase. Non obstante, os nosos heroes non son os únicos esgotados, e despois de que se rompa a pedra do propietario, a criatura faise cada vez máis pequena. Unha vez que alcanza o tamaño do Elfo, a criatura viscosa expulsa tanto a Sophy como a Hugo e desaparece sen deixar rastro (xa morto, Marbe lanzara un último feitizo sobre ela).

Todos miran, e danse conta de que tanto Nico como Shadow están alí. Estaban moi, moi feridos, salvo Nico e Shadow, que estaban en aparente estado de saúde. Porén, sen perder máis tempo, a Elfa encerra ós 4 nunha burbulla. Apenas lle quedaba maxia, pero absorbía o seu poder para todos dentro del, semellante á barreira terrestre que absorbía os chakras de Jiroubou.

Todos quedaron algo sorprendidos, e pregúntanlle a Marbe:

"Por que estás encerrando tamén a Hugo e a Sophy?"

"Aínda non sabemos se son eles, quen sabe se esta criatura volverá aparecer cando sexan soltas. É mellor previr que curar".

O cárcere eliminara o aparente estado de saúde de Nico, e co seu último alento de vida conseguiurecargar un último ataque que conseguiu romper aquel cárcere. Apuntando directamente a Marbe. Isto colleu a todos desprevenidos e pensaron que ía facer un ataque directo contra el, con todo, Hugo consegue poñerse por diante e consegue protexer á súa amada filla:

"Non conseguirás ferir máis aos meus amigos"

Despois diso, Nico queda inconsciente despois da perda completa de todo o seu Poder. Shadow aproveita para tentar recuperar o poder que roubara o seu amo, o poder da outra metade. O poder de Sophy, que era moi grave e apenas podía falar.

Cando consegue conseguir ese poder, a masa viscosa reaparece. Todos quedaron sorprendidos de que esta masa conseguira revivir. Todos estaban esgotados pero en segunda marcha preparáronse para loitar. Porén, esta masa volveu absorber aos feridos Hugo e Sophy máis Nico. Con isto, formouse outro ser de poder divino. Este non tiña cara, era moi poderoso. Semellaba ao Titán fundador en forma humanoide. Apenas tiveron forzas para detelo, Marbe quedou conmocionada, os tremores seguían e todo estaba estragado. A figura entra no centro do mundo e o Adorno Empix decide chamar a Marbe:

"Os tremores van empeorando, se esa cousa chega ao centro non saberemos que vai conseguir"

Coa pouca enerxía que queda, Marbe consegue restaurar e renunciar ao seu poder para axudar e curar os seus nomes de guerreiros no duelo. Mili volve á súa forma de dragón, Rar coa súa baixa enerxía vese obrigada a volver á súa primeira forma, con todo, non se renden. Todos soben ao lombo do Dragón e parten a perseguir esta estraña nova forma.

Giovas e Mili puxéronse por diante. O can co seu gran ladrido rompeu toda a terra para deixar paso a Mill. Ela, co lume máis intenso que tiña, conseguiu abrir o burato máis grande e profundo que puido ata chegar ao centro da terra.

 

Os demais de costas ven como unha enorme sombra negra volvía a tocarlles. Rar, Cherry, Bunny, Ozy, Cucu... En definitiva, todo o equipo xuntos, puxéronse mans á obra para deter a criatura custe o que custe, para permitir que Mili e GIovas seguisen avanzando no seu camiño cara á criatura.

A masa rodeou case a metade do burato mentres os perseguía polo camiño cara ao centro, polo que decide entre o lado dereito e o esquerdo para atacar aos nosos protagonistas entón.RarMolina co seu último do seu arsenal bótao todo e destrúe aquel lado dereito que quería atacalos.

Por outro lado, Ozy coa súa pólvora espallouna por toda a masa do lado esquerdo, mentres que cucu o apoiou cunha especie de amaterasu, creando unha gran explosión que destruíu o lado esquerdo da criatura.

coello coidando dende retagarda, coida da criatura que os perseguía, xunto coa súa boa amiga Cherry. Volveron facer o ataque que fixeran para destruílo unha vez. Entón Cherry lanza todo o seu arsenal causando grandes danos á criatura, Bunny polas voltas que fixo coas escamas de Miliu, produciulle lume dos pés e cun salto conseguiu armar unha patada en chamas que conseguiu matar a parte principal da criatura. . Como o Diable Jambe de Sanji.

Unha vez derrotado de novo, só faltaba un máis, a forma celeste daquela criatura que absorbera Hugo, Sophie e Nico.

ENAo chegar, atópanse no nexo onde Kaito soltara a Nico do exilio. Non sabían o que querían facer coa criatura, así que antes de que puidese facer nada, co último dos seus poderes todos xuntos atacaron a este ser que non parecía facerlles caso. Que pouco a pouco foi ao centro.

Mili coa súa forma humanoide pero aínda coa forza intenta golpealo pero el só pasa polo ataque, Bunny e Cherry lanzan un combo combinado de patadas agresivas contra el, pero el só pasa por todos. Entón RarMolina co último que lle queda intenta facer un Spin Dash tan forte que ata sorprendeu a todos, sen embargo, só pasa por el como o resto.

Marbe tenta encerralo nunha esfera, mentres Ozy éncheo de pólvora. Entón Cucurucha lanza un facho para desencadear a explosión concentrada na esfera pero el só camiña e atravesa a esfera coma se non existise, sácalle outra do peito e invírtea no nexo, todos non sabían o que era, eles só decidiu preguntarlle ao adorno Empix que pasou, Empix o adorno responde:

"Parece que perdemos..."

Entón o mundo tremeu e tremeu moi forte todo o mundo pensaba que era o final. Xa dando a batalla por petición, pensando que xa era o fin do mundo, só decidiron abrazarse e confesar o moito que se querían, tanto Ozy como Cuco dixéronse que grazas por ter sido amigos, os dous Giovas e Cherry deixaron a súa guerra a un lado: Cherry insistiu en que se sobrevivía non o faría caldo e Giovas dixo que se sobrevivía deixaríao facer para o caldo que tanto ansiaba, Bunny xunto con Mili xa que estaba devastada. por Hugo, Bunny intentacéntrase nela e dille que non está mal, xa que na outra vida se atoparán. Marbe con bágoas nos ollos e co seu vestido rosa despídese delaadorno dito favorito de que se sobrevivía deixaríao estar na árbore de Nadal, entón as despedidas estaban feitas, de súpeto... todo deixou de tremer. (Necesita guión? 🤨)

Todo o mundo se preguntaba que pasou. Parecía que esta forma humana cósmica fixo algo malo, pero contra todo pronóstico, non o fixo. Sódesprende 2 persoas: Hugo e Sophy do outro lado. Despois desaparece xunto con Nico para sempre...

Mili acode a Hugo vendo que Hugo estaba mellorando e espertando preguntándolle "Que bonita estás, escalas novas?" Mili cun sorriso abraza a Hugo e dille o moito que o quere. Porén, ven que o corpo de Sophy estaba alí tirado, todos deciden vela, pero ela comeza a brillar.

 

Capítulo 24. Un final

Cucurucha 94

Sophy comeza a converterse en destellos estelares, como po digamos... Foi ascendido, foi deixando o camiño que eles fixeran cara á superficie da terra entón Marbe coa última gota do seu poder decide transportar a todos ata onde tiñan. pelexou antes.

Cando miran detidamente, ven que o flash rodeaba todo o reino da Moon. Preguntábanse que fixo aquel ser cósmico? O que fixo foi entrar no nexo e cargar a copia de seguridade que tiña no centro da súa memoria. Non obstante, eses eran só os últimos rastros da conciencia de Sophy, ela estaba a piques de morrer e aínda así, intentaba salvar o mundo. Marbe, moi entristecida por todo o que está a pasar, toma unha decisión. Non deixará soa á súa irmá, polo que con todo o que lle queda, usando a súa pedra e o que queda da súa vida, prepárase para unirse á súa irmá, volvendo a ser unha con ela. Recargando esa copia de seguridade dos teus recordos. Xuntos, coma irmás, aínda sabendo que quizais nunca volvan. Renunciando á súa vida, como fixera Burro, como fixera seu pai, todo, polo seu querido país e a súa xente. Ela despídese de todos e a maxia volve ocorrer.

Ambas irmás, xa convertidas en partículas, comezan a rodear todo o reino de Moon, restaurando todo, incluídos os animatrónicos durmidos, os edificios, tanto o nexo como a fronteira, tanto o castelo como a igrexa, tanto o hospital como o gremio. Restaurando absolutamente todo, completamente, todo o que perderan na batalla foi rexenerándose. Incluso todas esas vidas perdidascomezou resucitar, coma se fose Edo Tensei. Ademais, como último agasallo de despedida, deciden curalos e arranxarlles a roupa para a voda...

Todos cun berro na cara só se despediron daquelas mulleres que alegraran a súa vida, que as coidaran, despediron das súas amigas, das súas fillas, das súas guías, das súas Deusas...

Ata entón aquí as Irmás...

 

Palabras finais

Cucurucha 94

E ben, xente, triste final non? 😔 De aquí saíu o volume 1 do Lore de Mooncoffee, a historia da súa creación. Quizais en breve, haxa un volume 2, con novas historias, novos personaxes, etc. Pero polo momento, ata aquí todo. Gustaríame ter escrito un final máis feliz, pero bueno, aquí está o que xurdiu... As despedidas das irmás e un mundo en paz, de novo.

Espero que che gustase moito este Lore... Este libro poderíase dicir practicamente. O meu obxectivo era chegar ás 100 páxinas, e ben, parece que se conseguiu. Cando empecei a escribilo, alí eran como 10 páxinas, despois empecei a escribir máis e máis... E mira onde chegamos 🙂

Estou satisfeita con todo isto, quizais cando esteades lendo xa non son os tocho parágrafos que aparecen na web. Corrixireino ben en formato pdf, recompilando cada un dos relatos creados. O mesmo con algúns axustes que de seguro farei, en formato A5 coma se dun libro se tratara. Quizais... Ou quizáis non me dea tempo e o mande con retraso... 😔

E porqueescribín Todo isto? Pois todo isto veu de Mooncoffee, un servidor ao que me incorporei o 1 de xullo de 2022. Ben, houbo outros moitos concursos, un de creación literaria, para crear unha posible historia de como se creou o servidor. E alí, comezando a escribir, gustáronme... 10 páxinas? Pode ser, con algo de recheo e algúns conceptos diferentes... Seino, déixame buscar e velo a continuación.inserirei. Alí gañei o concurso, gustoume bastante a base que escribín, quitando algunhas cousas, así que se me ocorreu que para Enredando estaría ben ampliar esta historia. E por iso aquí estamos hoxe.

Agarda espera... MoonCoffee outra vez? Si. Jajaja. Está moi ben, é un servidor de Discord onde podes coñecer, falar e facer amigos. Hai demasiados eventos e concursos. A día de hoxe, hai 4 eventos activos: O que Surxa, práctica musical (Cheems tocando o piano e o clarinete), Un concurso de debuxo, Outro concurso de beleza e un Reto de Nitro. Obviamente todos os eventos son co seu correspondente premio. Todos eles pagados polo noso querido propietario: HUGO.

Exactamente exacto, o creador deste servidor, o creador Deus Hugo. É real, díxenche. Non é a miña esquizofrenia. Ha ha ha.

Vaia, xa ocupei outra páxina. Xa non escribo mais, xúroo. Como última cousa, a continuacióninserirei a primeira historia que creou, que foron a base de todo isto e... non esquezo o agradecemento por suposto (E as nosas redes 🙂).

Moitas grazas especialmente a Hugo, non só por crear o servidor, senón tamén por axudarme a escribir esta historia. Todo o que me conta inspiroume moito, as súas tolas ideas sobre o que podería engadir á historia, corrixirme cousas que quedan 💩 e moita máis axuda que me deu.
Grazas a Rar e Abriz, que as súas historias (History of a RAR e Extra Chapter: Campfire) me contaron eles, e eses capítulos están aí grazas a eles. Grazas, grazas, agora a tradición é máis longa. Grazas por axudarme a acadar o meu obxectivo.

Grazas a Ozy, aínda que agoraEspírito máis morto, é quen me animou a participar no concurso. En Moon. Pois eu non ía participar, pero el dixo: eu fago os personaxes. Imos participar. Alí xuntei as descricións, creei unha historia de fondo... Etradición Feito!! A versión curta foi para iso, así que grazas.

Grazas a toda a xente de Moon, a todos os membros actuais, aos vellos, aos que agora están mortos (inactivos)... Grazas a todos por estar alí, por inspirarme e por ler enormes anacos de texto. Por aguantar as miñas biblios 📖 e noncabo de arame por mor da miña esquizofrenia severa 🤔

E agora si, últimas palabras dadas... Escribindo todo isto antes do último exame de Historia do curso... LORE REMATADO.

Grazas a todos e esperamos vervos de novo nun MoonCoffee Volume 2 😀

PD: Seino, seguro que haberá mil faltas de ortografía, cousas mal escritas e castelanismos. Aínda así, espero que vos gustase esta historia 😅

PS2: Algúns capítulos (dos capítulos extra) sei que non son orixinais, pero xunto con Hugo fixen algunhas modificacións a medida que foron deixando e cadraron ben na historia.

***

Marta Rodríguez Carretero

Non podía aguantalo, non podía aguantar a súa personalidade, a súa forma de vestir, como actuaba. Non podía aguantar como o primeiro día que chegou achegouse á miña noiva Sara para preguntarlle pola clase 3 b, non podía aguantar que esa fose a miña clase e non podía aguantar que ela me reprendese por chocarme contra el tirándolle as cousas. Non podía aguantar que cada vez que algún profesor preguntase algo fose o primeiro en levantar a man para responder, como sempre sorría como se todo fose perfecto e non podía aguantar como pedía perdón cada vez que facía algún comentario despectivo cara el, cada vez que o empurraba ou que o marxinaba. Pero sobre todo, non podo aguantar a primeira vez que vin os cortes sobre os seus brazos. Non podía aguantar como despois diso comecei a sentir a necesidade de ser o seu amigo, como cando lle falaba e non me contestaba e sobre todo non podía aguantar como toda a xente me dicía que xa non había nada que puidese facer, que tiña que deixalo ir, que xa non estaba entre nós.

***

Microrrelato da vaca vermella

Gabriel Campo Morandeira, 1º BAC A

Dice a lenda que pola zona de chantada había unha vaca distinta ao resto. A sua leita saia tintada con pimentón eo sei cor era únicamente vermella con manchas negras. O seus donos estaban asustado ante tal aberración da natureza, pero co tempo sacaronlle partido vendendo os primeiros queixos de cores de Galicia. Esta é a sua historia de de como pasou de ser odiada a ser amada.

***

Nahir Prado Regueira

Atopeime nun xardín cheo de flores exquisitas e efémeras mentres a néboa da mañá se aclaraba e o sol pintaba o ceo co seu brillo dourado. Era unha escena etérea cunha abundancia de pétalos delicados e cores vibrantes balanceándose nunha suave brisa.

Mergulleime no mosaico olfativo que acariñaba o meu espírito e envolvía o meu ser nun abrazo aromático, unha sinfonía de aromas embriagadores que enchían o aire. Cada flor tiña un cheiro distintivo que revolveu o máis íntimo de min como unha melodía, seguíndome mentres ía, deixando un rastro de éxtase perfumada.

Unha forza magnética dirixiume a unha rosa específica, unha rosa carmesí, en toda a súa beleza. A súa perfumada promesa de paixón e amor duradeiro parecíame susurrar desde os seus suaves e sedosos pétalos. Achegueime con cautela, sentindo o pulso do universo sincronizarse co meu.

Cheiría o delicado arrecendo do efémero mentres presionaba o meu rostro contra esta marabilla floral. Decateime de que a súa beleza, aínda que era fugaz, servía de lección de gratitude e aprecio polos momentos fugaces da vida. Cada pétalo serviu como unha suave provocación para amar profundamente e vivir a vida ao máximo sen preocuparse polo paso do tempo. Serviu como recordatorio de que a fugacidade é un agasallo.

O meu espírito ascendeu aos pináculos do éxtase estético cando pechei os ollos e me deixei envolver pola fragrancia da rosa. A miña alma parecía medrar, trascendendo os límites da realidade material e achegándose a unha esencia máis profunda e sublime.

De súpeto decateime de que o xardín era unha metáfora da propia vida, non só un lugar de soños. Cada flor representaba un momento diferente e especial, un tesouro fugaz que hai que apreciar plenamente. Cada fragrancia ofrecía unha chamada á contemplación e á gratitude, así como unha invitación a saborear os agasallos sensoriais que o mundo ten para ofrecer.

De súpeto comprendín que a habilidade para marabillar o que é fugaz, o que se disipa como o alento dunha melodía ao vento, é do que se trata a beleza e o sentimentalismo. Foi unha época de totalidade e de intenso parentesco coa esencia da vida.

Así, decateime de que atopara un tesouro de inconmensurable valor mentres estaba alí nese xardín de éxtase estético. Unha comprensión da beleza e fraxilidade da vida que sempre levaría comigo.

 

Primer Lore

Cucurucha 94

Que Deus só quería unha vida tranquila, unha vida tranquila. Era o máis débil, si, pero en realidade o poder que ocultaba era temido polo resto. O único problema é que padecía unha enfermidade grave coa que apenas podía sacar o 30% do seu poder. Os outros deuses sabíano, e temíano, por iso, agrupáronse todos para botalo da súa comisión, aproveitando esa debilidade para asegurar os seus propios postos. Pero ese foi un erro moi grave do que se arrepentirán o resto da súa vida. Esta é a súa historia, a historia do Deus Fundador:

Despois de anos de vagar pola nada, máis débil ca nunca pola longa viaxe na que estaba, chegou a unha zona na que a nada abundaba, a Galaxia Disboard. Sen apenas elementos cos que facer nada, só abundaba unha cousa, un pequeno mineral, un tipo especial de cuarzo, o Cuarzo marrón.

Só co pequeno aliciente de que o seu nome quede na memoria de todos, pouco a pouco foi creando un pequeno planeta. Un planeta pequeno, onde abundaban a terra, os minerais e a vexetación. Esta tiña unha gran cordilleira no medio do planeta que o dividía en dúas partes, que o dividían en dous mundos, un físico e outro espiritual. Onde só o propio deus podía controlar a pequena interacción entre ambos. Un planeta, dous mundos, unha cadea montañosa que os separaba só controlados por Deus.

O mundo Espiritual, onde se agochaban grandes misterios, onde pequenos seres inanimados se xuntaban como átomos, formando unha estraña reacción que levou á creación de moitos obxectos. Ambos elementos e edificios enormes, grandes cidades e distritos; como roupa pequena, complementos e algunhas pequenas Pedras de Poder, algunhas cun pequeno poder, outras cun poder inmenso.

No mundo físico, onde os habitantes do pequeno planetavivían xuntos todo tipo de seres máxicos, como magos, elfos, trasnos, trasnos, incluso humanos e animais. Todo nunha aparente paz, onde Deus controlaba todo.

Ao comezo do mundo, Deus creou as 10 regras do mundo e a cidade capital, á que chamou MoonCoffee.

Aquí estas en negrita son especificacións, podes omitilas perfectamente.

P. S. O servidor xa non é así, agora está moito mellor :)

Información, onde nin sequera había vivenda habitable. Só había 4 grandes edificios:

Benvido, o gran hospital onde se anunciaría á sociedade unha nova vida.

Despedidas, unha gran igrexa onde os habitantesdispararían a aqueles seres queridos que non puideron seguir neste mundo.

Invitacións, onde se dan cita viaxeiros doutro mundoidentificaría para conseguir a túa casa no novo planeta.

Información, onde todos puidesen coñecer a nova sociedade, as clases sociais, os comercios, os beneficios do mundo, etc...

Todosestes onde os futuros habitantes de Moon Coffeeasistiría para educarse na materia do novo mundo.

Ademais, creo outras 13 cidades, cada unha cos seus respectivos distritos:

Autoroles: unha enorme cidade comercial onde todos os habitantes comprarían algunhas das pedras de poder máis comúns. Nesta cidade habería 6 tendas enormes, grandes franquías chamadas:

Estado

Idade

Xénero

País

mencións

Cores

Equipos: unha pequena cidade onde as persoas que compartían un gobernador podían conversar ao seu antollo e en segredo coa xente do gobernador contrario.

 

Novidades: Unha cidade con 4 prazas principais, onde os gobernantes importantesproclamaría reformas importantes no planeta, como novas leis, eventos, sorteos e as ascensións sociais dos impulsores. Ademais, tamén hai unha praza onde a xentecelebraría Os seus aniversarios. Estes lugares son:

Anuncios

sorteos

Aniversario

Impulso

 

Moon Bar: Un pequeno pobo nocturno onde a xente ía a beber e a comer cos seus amigos, parella, familia... Esta localidade conta con 3 establecementos principais:

Menú: onde atoparás o menú da barra, actualizado a miúdo e onde se mostrarán grandes ofertas.

Bar: Establecemento principal onde podes conversar con calquera persoa.

Caixeiro: onde se pagarán as bebidas.

 

Marbe Love: importante cidade de museos onde permanecerá o legado de acontecementos pasados. As principais galerías son:

Poesía

ata que

Lore

 

Social: a segunda capital do mundo, onde vive a maioría da xente, un lugar tranquilo para relacionarse con outros seres e relacionarse co mundo. Os principais distritos, cuxa especialidade principal se describe no seu nome son:

Xeral

Multimedia

Fotos

Memes

Debuxos

Presentacións

contar

 

Xogos: unha pequena cidade recreativa onde se atopan as principais salas de xogos do planeta, onde podes xogar cos animatrónicos e outras familias. As salas principais son:

Niveis: nesta sala concederanse puntos xp, e cada número determinado pódese trocar por un nivel. Segundo se explica na capital, por cada certos niveis o usuario recibirá unha Pedra do Poder, que poderá lucir no planeta ao seu gusto.

Comandos: onde podes xogar con todos os animatrónicos, agás os máis famosos, que xa terán a súa propia sala.

Nekotina: A sala da famosa Gata, coa que podes interactuar a calquera hora do día.

Economía: onde a xente do planeta traballará para gañar o seu soldo, cun soño en mente, ser millonario

Mudae: Unha pequena sala de reunións, tanto para homes como para mulleres, onde podes atopar o teu animatrónico favorito.

Akinator: O salón do famoso gurú que pode adiviñar o personaxe que tes en mente agora mesmo.

Bump: onde todos poden axudar ao planeta buscando novos signos de vida na galaxia dedesembarcar.

 

Soporte: Un pequeno pobo onde os habitantes deste mundo poden facer as súas reivindicacións, propoñer as súas novas ideas e proxectos, e votar as doutras persoas. Os principais edificios serán:

Crear suxestións

Suxestións

Entradas

 

Música: Unha pequena cidade do son, onde gozar dun agradable concerto cos amigos. Haberá varias salas onde poder gozar dos seus cantantes e bandas favoritas.

Pokemon: unha cidade escondida entre as sombras, á que só poderán acceder as persoas que teñan a Pedra do Poder chamada Pokémon Trainer. Os seus edificios e monumentos son un misterio, e a súa cidade veciña, chamada Ximnasios, á que só se pode acceder a través de Pokémon City, terá máis segredos que descubrir.

Música-Chill: A localidade veciña de Música, onde se escoitará un tipo de música máis relaxante para poder concentrarse en calquera tarefa que o requira.

Astro-Canles Temporais: Unha cidade turística, onde cada barrio e edificio é alugábel, onde cada habitante poderá solicitar unha vivenda durante un par de horas, incluso días. Onde poden pedir un edificio pequeno e reservado para poder charlar cos amigos. Hai tres edificios non alugables:

Canles temporais: onde se darán as instrucións oportunas para solicitar vivenda.

Canle de xeración: onde se solicita o edificio para alugar.

AFK: Pequeno edificio onde se colocarán os socios que se esquezan de pagar o aluguer.

 

ACLARACIÓN: Isto está marcado como spoiler (negriña), non necesitas lelo se non queres, son só algunhas especificacións máis de como se creou o mundo.

 

Despois da creación dun mundo perfecto, Deus creou os primeiros seres vivos no planeta do café, un elfo e unha feiticeira. A quen as criou como fillas súas e lles ensinou toda a súa sabedoría. Todo, absolutamente todo, aprenderon e no proceso, Deus foi creando máis persoas, como trasnos, animais, dragóns, humanos, etc.

Pero de todos eles, sempredestacaría as súas fillas: A Feiticeira, chamada Sofía; e o duende, o máis fermoso de todos os elfos, Marbe. A eles, Deus concedeulles as pedras de poder máis poderosas,unhas dunha rareza mítica, unha das cales só hai 2 exemplares no mundo, Las Piedras de Founder. Así, obtiveron acceso a todo o planeta, obtiveron poder sobre a cordilleira, obtiveron poder sobre seres inanimados, obtiveron poder sobre o propio planeta; conseguiron o poder... do FUNDADOR.

Así, xunto co seu pai, foron levando e levando o mundo adiante, con cada vez máis seres no mundo físico, cun mundo moi próspero e unha paz que parecía eterna. Todo ata que seguindo o curso da vida, debido a tal enfermidade, Deus morreu.

Deixou todo o peso do mundo nas súas dúas preciosas fillas, confiando nelas para a prosperidade da súa creación e, finalmente, cumprindo o seu soño, que o seu nomepermanecerá na memoria de todas as persoas do planeta. Como pequeno apoio tamén creou uns últimos animatrónicos, aos que lle deu a Pedra de Poder do Bot, comparable incluso á de Founder. Porén, sempre tivo certo temor, un presentimento, de que algo terrible ía pasar. Por iso, coas súas últimas forzas, xusto antes de morrer, conseguiu transformarse nun ser informe. Un ser capaz de crear e destruír materia, que busca ser un referente de ambos mundos pero esta vez dende a sombra, sen que se descubra a súa presenza, como axente do destino.

TantoMarbe como Sophy dirixían o planeta da mellor maneira que podían. Ambos sentíronse moi libres, especialmente Sophy.

 

Controlando a vida e a morte, os seres inanimados do mundo dos espíritos. Controlar os seres vivos do mundo físico e da cordilleira. Facendo o traballo que o seu pai lle encomendou, en fin, pero pouco a pouco foise deixando levar e pouco a pouco chegou o momento no que a súa interacción coa serra e os mundos se prexudicaba, xa que a afastaba da súa propia función. , ata o punto de deixarse levar pola cobiza.

Sophy fíxose mala, moi mala, moi mala, alguén temible. Como o típico vilán das películas. Gustáballe molestar moito á xente, e facer cousas malas. Chegou ao punto de que ata se converteu nunha ditadora. Por iso, a cadea montañosa que separaba o mundo espiritual e o mundo físico estaba en perigo tremendo. Debido a un certo suceso, Sophy deuse conta do seu erro e intentou reparar. Por iso, como autocastigo, decidiu pasar 100 anos meditando para non volver caer nestas tentacións.

Mentres tanto, Marbe, intentaba suavizar as accións de Sophy, para que todos puidesen vivir no mundo o máis estable posible. Algo suavizouno, aínda que todoestes os acontecementos sacudiron bastante o mundo.

De tanta interacción entre o mundo físico e o espiritual, entre tantas indecisións, tantos problemas, etc. Ela rompe dentro, o que fai que a encantadora se decate do seu gran erro, rompendo tamén. Alí o mundo sofre un gran caos, onde as 2 persoas máis poderosas do mundo, que o protexen e xestionan, foron eliminadas temporalmente.

Nese momento terrible, no que parece que o mundo está no seu fin, onde xa non queda xente para organizar o mundo, un misterioso ser sen forma que deambulaba polo mundo, toma a forma dun ser humano, un ser humano moi poderoso. ser, cunha Pedra de Poder comparable á propia Fundadora. Ese ser humano chámase Hugo, que toma o relevo de Sophy e Marbe e proponse poñer en orde o mundo, sumido no caos.

 

Pero... quen é este tipo de Hugo? Ese Hugo é o espírito, o espírito no que Deus se reencarnou. Coas súas últimas forzas antes de morrer. O espírito onde deixou os seus últimos anacos de maxia, onde quedaron os seus últimos desexos para seguir protexendo o seu amado planeta, a súa amada creación.

Agora totalmente recuperado (obvio coas limitacións do corpo humano) está de volta, preparado para resolver o problema no que se atopa este mundo agora mesmo. Só houbo un fracaso... este espírito non é totalmente perfecto, un gran fanatismo, unha obsesión, un fracaso terrible, a súa debilidade... Os Potos.

Ben, independentemente diso, conseguiu restaurar a orde ata certo punto no Planeta Marrón, incluso entregando Power Stones a algunhas persoas de confianza, para axudar a manter mellor a orde. Aquelas persoas eran uns guerreiros temibles, que nos peores momentos do mundo, axudaron a estabilizalos, uns guerreiros temibles que loitaron contra todo mal, e que no futuro volverán loitar xunto a Hugo, Sophy e Marbe contra todos os males.

Eses guerreiros foron bendicidos coas pedras de poder de: Helper, Mod e Admin. Cun poder semellante ao de Fundador (con certas limitacións, claro), con poder de entrar entre os dous mundos, con poder de interactuar entre a vida e a morte, con poder de interactuar con seres inanimados...

Aqueles temibles guerreiros eran unha Mami Chula desaparecida; Un can kfc, alias furr- digo eterno axudante; un Empix, tamén coñecido como o gato; un Elmo roxo, que despois sería comunista; un ozycientífica, que nun tempo acadaría a técnica da clonación; unha Cherry cereixa, unha Cucurucha sen carneiro, un debuxante de RAR Molina, un Sam de Oxxo e outros loitadores.

Despois dun pequeno período de paz, extremadamente curto, un novo perigoperseguido este pequeno planeta marrón, un novo adversario ao que loitar, o Rei Escuro, que quería absorber todas as Pedras do Poder, para facerse co control da galaxia Disboard.

 

Este rei malvado intentou someter este mundo na escuridade, pero grazas a Hugo, que concedeu aos guerreiros máis temibles as Pedras do Poder, puideron conter ao Rei e soportar unha boa tempada nunha mesa. Houbo problemas como toupas, traidores ao Reino, tamén coñecidos como hamburguesas malvadas, espías súbditos do Rei, que viñan a espiar as súas conversacións estratéxicas...

Máis con moitas ganas de construír unha paz eterna, co poder de todos os guerreiros conseguiron crear unha pequena cidade no mundo espiritual, agochada á vista de todos, pero onde puidesen planificar un plan director para derrotar a dito adversario.

Debido ás traizóns anteriores, houbo distritos aos que só se podía acceder cunha determinada Pedra, pero unha vez máis confiando entre si, formouse unha nova vontade.

Tempo despois, despois de recrutar un novo exército, Marbe e Sophy únense de novo ás filas, e con todas as armas cargadas, comeza a loita contra este malvado Rei.

Foi unha ardua batalla, onde se perderon miles de vidas, pero onde a vitoria xurdiu como membro do pequeno mundo. Así, a luz volveu iluminar este pequeno planeta e estendeuse un novo período de paz para a eternidade.

Así que ata hoxe, onde cada un de nós estamos en paz, grazas a todos os guerreiros e voluntarios que axudaronisto conseguirase. E co traballo e esforzo de todos para que continúe miles de anos no futuro.

Con todo o equipo, as novas incorporacións e os novos habitantes de Moon Coffee, este planeta será cada vez máis grande, pouco a pouco, xuntos faremos medrar este planeta, estes dous mundos.

E ata aquí a historia, pouco a pouco irase escribindo un novo futuro, así que aquí remata a tradición, pero dentro de moitos anos, seguro que haberá máis historias que contar. Así que ata a próxima, este humilde narrador despídese...

 

Redes

Cucurucha 94

Discord:Moon Coffee

A nosa rede principal, a rede que comezou todo.

Únete e forma parte da nosa gran familia!!

Instagram:@mooncoffee_dc

Aquí subimos noticias e eventos importantes do servidor.

Síguenos para que no te perdas nada!!

Tik Tok:@mooncoffee_dc

Aquí subiremos vídeos e edicións do que acontece no servidor.

Non esquezas pasar por alíbota uns risas!!

Youtube:@mooncoffee_dc
Aquí tamén subiremos edicións, algunhas directas e outros vídeos interesantes.

Subscríbete e activa a campanita para non perderte nada!!

Twitch:MoonCoffee_DC

Aquí retransmitimos en directo tanto xogos como eventos e tarefas.
Síguenos e participa connosco!!

Twitter:@mooncoffee_dc

Polo momento era de uso exclusivo do enredando. En breve actualizaremos con esta rede social.

Síguenos e non te perdas ningunha novidade!!

Web:mooncoffee-ds.netlify.app
Aquí a nosa web onde terás información diferente

P.S. Anda algo anticuada agora

Tenda:mooncoffee.tebex.io

Aquí podes mercar os diferentes rangos de pago e cousas diferentes para o servidor de minecraft

 

Cucurucha 94

***

Morrer antes dos 18

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

A beleza dos 87

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

Alento xeado

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

Suciedade

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

As olleiras

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

Azueiras

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

Adriana Fernández Pazó

Pode descargarse aquí.

***

Insubmisión urbana

Rosalía Bernárdez Riopedre, 1 BAC

Pode descargarse aquí.

***

Estela Díaz Díaz

Ola, hoxe gustaríame ensinar unha cousa que xa mostrei o ano pasado pero paréceme que non está de máis volvelo ensinar por se alguén non o viu xa que  pode ser moi interesante, e para que se de a coñecer a máis xente.
É unha especie de diccionario con palabras que se usan na miña aldea para que vexades a diferencia e a gran diversidade lingüística que temos en Galicia e que en cada parte dela encontramos unha lingua propia do lugar e con moitas diferencias do galego normativo que fai que teñan a súa propia esencia.
A miña aldea chámase Pántaras e é un pequeno sitio de moi pouca xente, en concreto agora mesmo forman parte tres persoas; dúas delas os meus avós, aínda que antigamente fora máis poboada pero por uns motivos ou otros estase esquecendo pouco a pouco, e encóntrase na Fonsagrada, un dato curioso de este concello que pouca xente sabe é que é o concello máis grande de toda España, aínda que non o parezca. 
Aquí vos deixo as palabras que se din alí e algúnha foto da miña aldea porque me encanta ver fotografías daqueles tempos onde pasaban tanto tempo co gando e co campo e creo que significa moito para mín e para todos os galegos sobretodo de xeracións máis vellas.

 

***

Noa Rodríguez Carballeira, 1º BAC

Este é o último enredando co galego que fago este ano, para despedirme quería facer un pequeno vídeo, falando do que é para min o mar, e con imaxes de fondo da miña praia favorita do mundo, Xilloi. Espero que podades velo aínda que todo o que mandei foi sempre bastante tarde, o contrario do que dixen ao inicio desta experiencia. Grazas por deixarme expresar o que sinto, e axudarme a facelo na nosa lingua, porque iso incrementa a beleza das miñas emocións. Vémonos mañá, remata "Na memoria das ondas" pero o galego, seguirá entre os meus beizos. Pode descargarse aquí.

***

 

 

 

30/04/2023

 

Vivir con irmáns

Amílcar Juan Daniel Coaguila Mamani

Pode descargarse aquí.

***

Somos materialistas?

Aya Makram Ziad 3 ESO C

Pode descargarse aquí.

***

01/05/2023

 

Luca Corredoira

Pode descargarse aquí.

***

 

02/05/2023

 

Ruídos

Sara Fernández Pérez, 3º ESO

Pode descargarse aquí.

***

 

04/05/2023

 

Esperteime coa boa chea

Telma Vázquez López, 4º ESO

Pode descargarse aquí.

***

Amor á luz da Lúa

Iago López Núñez, 4º ESO

Pode descargarse aquí.

***

Patricia Rodríguez Vidal, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

 

***

Un día de partido

Antonio Rouco Illán, 4º ESO

Pode descargarse aquí.

***

05/05/2023

 

Que é realmente namorarse?

Mireia Mesías López, 4º ESO

Pode descargarse aquí.

***

O conto

Natalia Cobas Pavón, 4º ESO

Pode descargarse aquí.

***

Por fin

Irene Bellón Vecino, 4º ESO

Pode descargarse aquí.

***

Galicia

Noa Barreira García, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

06/05/2023

 

O uso do galego

César Manuel Vázquez Fernández, 4º ESO B

Pode descargarse aquí.

***

07/05/2023

 

Outono querido

Pablo Rodríguez Peteiro, 3º B

Pode descargarse aquí.

***

Luca Corredoira

Pode descargarse aquí.

***

O Mariñeiro Coruñés

Gabriel Campo Morandeira, 1º BAC A

Dise daquel mariñeiro coruñés que migrou a Cádiz para facer unha colleita de atún. Alí foi deixando atras a súa familia, alí el só tivo mala sorte debido a que non pescou nin un só atún. Tal era a súa desesperación que tras meses intentando pescar un volveuse loco, e por iso tirouse pola borda do seu buque coa intención de cazar un atún coas súas mans. Dise que nunca regresou a terra e que o seu espiritú quedou vagando polo mediterráneo en busca de atúns. A día de hoxe os galegos que por alí pasen poden velo nadando pola superficie durante a noite.

***

Reflexión: “A gran pandemia: a saúde mental”

Paula Campos Rodríguez, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

Sara González Alvite, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

Rafael Rábade Ferreiro, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

08/05/2023

 

O silencio

Marcos Rodríguez Dafonte, 3º ESO

Pode descargarse aquí.

***

09/05/2023

 

Ti

Marcos Rodríguez Dafonte, 3º ESO

Pode descargarse aquí.

***

Cantiga arrieira

Hugo Fernández Rodríguez, 4º ESO A

 

***

10/05/2023

 

Sergio Andión Insua, 1º BAC B

Aquí atópome eu no meu trono de madeira contemplanto con recelo os 9 reinos á miña responsabilidade, non pedín gobernalos nin levar no meu cabelo esta coroa invisible que da miña cabeza non podo liberar. É curioso como este palacio séntese máis coma unha prisión, un condena inxusta e un castigo que nunca merecín, pero do cal debo encargarme malia que a miña idade só debería pensar en salir e desfrutar, incluso estes reinos séntense coma cativos pequenos e chorones que tan só pensan en si mesmos e buscan a miña atención en todo momento, oxalá me puidera liberar destas ficticias cadeas e o meu trono destrozar, pero se perdo esta oportunidade... De que poderei eu vivir? Séntese coma un inferno mais é unha bendición, estes nenos chorones un día traeranme á casa o pan e melloraran de gran maneira a miña calidade de vida, estas cadeas logo oxidarán e nese momento da miña vida poderei verdadeiramente desfrutar, non merece a pena tirar a toalla xa, toca espabilar, e as cousas adiante sacar, senon quen o fará? Iso si, nas próximas eleccións, dígocho eu, vou abdicar!

 

***

No medio dun camposanto

Telma Vázquez López, 4º ESO

Pode descargarse aquí.

***

11/05/2023

 

 

A sona da túa risa

Iago López Núñez, 4º ESO

Pode descargarse aquí.

***

12/05/2023

 

Andrea Vázquez Devesa

Pode descargarse aquí.

***

Nunca mires atrás

Irene Bellón Vecino, 4º ESO

Pode descargarse aquí.

***

Métodos de estudo

Mireia Mesías López, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

O galego

César, 4º ESO B

Pode descargarse aquí.

***

Futuro

Natalia Cobas Pavón, 4º ESO

Pode descargarse aquí.

***

13/05/2023

 

Luca Corredoira

Pode descargarse aquí.

***

14/05/2023

 

Óscar Ruiz García

Pode descargarse aquí.

A muralla romana de Lugo

Pode descargarse aquí.

***

Perdas e reencontros

Sara Fernández Pérez, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

A segunda gran pandemia. O cambio climático

Paula Campos Rodríguez, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

A costureira do Páramo

Pablo Rodríguez Peteiro, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

15/05/2023

 

Poema

Noa Barreira García, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

Conto

Noa Barreira García, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

Nahir Prado Regueira

Hoxe foi un día emocionante. Despois de anos gardado nunha galería privada, por fin me trasladaron a un fermoso museo. Agora estou aquí, colgado nunha das paredes, rodeado doutros cadros e esculturas igualmente fascinantes. É incrible ver como a xente se me achega, con curiosidade por descubrir o que lles teño que contar.

Dende a miña posición, podo observar todo o que acontece ao meu redor. Os visitantes entran no museo, algúns con cara seria e concentrada, mentres que outros chegan co sorriso na cara. Os nenos corren polos corredores, sinalando emocionados cada obra de arte que atopan. Encántame formar parte deste ambiente animado e animado.

Cando alguén se detén diante de min, podo sentir a súa mirada examinándome de preto. Algúns achéganse para admirar os detalles dos meus trazos e cores, mentres que outros obsérvanme desde lonxe, tentando captar a esencia do que represento. É interesante como cada persoa interpreta a miña historia dun xeito único. Algúns parecen conectar profundamente co que transmito, mentres que outros simplemente me ven como un obxecto decorativo.

Ás veces os visitantes reúnense en grupos diante miña, dirixidos por un guía que explica a historia e o significado da miña creación. Encántame escoitar os seus comentarios e as interpretacións que fan de min. Algúns fan preguntas sobre o artista e a súa técnica, mentres que outros debaten sobre a mensaxe que intento transmitir. É gratificante saber que espertei o teu interese e xerei un diálogo arredor da miña existencia.

A medida que avanza o día, a luz do sol entra polas fiestras, bañando a habitación cun brillo cálido. Isto resalta aínda máis os detalles do meu traballo e crea sombras que dan unha dimensión extra á miña composición. É un espectáculo fermoso e efémero que só podo presenciar durante estes días no museo.

Non obstante, non todo é perfecto. Tamén hai momentos de soidade nos que ninguén se para diante miña. Durante esas horas, aproveito para reflexionar sobre o meu propósito como obra de arte. Cal é a miña mensaxe? Que impacto tiven na xente que me viron? Esas preguntas preocúpanme, pero tamén me motivan a seguir contando a miña historia a cada novo visitante que se achega.

Cando a xornada chega ao seu fin, os visitantes van retirándose aos poucos, agradecendo ao museo a experiencia. As luces esmorecen e a sala mergúllase na penumbra. É o momento de descansar e esperar outro día cheo de emocións e encontros. Estou agradecida de ter a oportunidade de ser parte deste museo, de compartir a miña historia e de formar parte da vida de tantas persoas. Espero que, aínda que sexa por un breve momento, deixe unha pegada nos vosos corazóns e mentes.

***

O Tesouro da Terra Galega (1)

Fernando Espiña Lago

Pode descargarse aquí.

O Tesouro da Terra Galega (2)

Fernando Espiña Lago

Pode descargarse aquí.

O Tesouro da Terra Galega (3)

Fernando Espiña Lago

Pode descargarse aquí.

***

Sara González Alvite, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

Patricia Rodríguez Vidal, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

Patricia Rodríguez Vidal, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

Galicia

César, 4 ºESO B

Pode descargarse aquí.

***

Poema

Aya Makram Ziad, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

Reflexión. Valora o que tes

Aya Makram Ziad, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

Carla Neira Rodríguez

Pode descargarse aquí.

Carla Neira Rodríguez

Pode descargarse aquí.

***

 

16/05/2023

 

A miña gata querida

Amílcar Coaguila Mamani

Pode descargarse aquí.

Amigos

Amílcar Coaguila Mamani

Pode descargarse aquí.

***

Sofía Blanco e Noa Martínez

Pode descargarse aquí.

***

O que calan os amantes

Iago López Núñez, 4º ESO

Pode descargarse aquí.

***

Creadores part. 1
Tempo

Noa Martínez Carballada

Pode descargarse aquí.

***

Noa Gómez

Pode descargarse aquí a primeira achega.

Pode descargarse aquí a segunda achega.

***

Nicolás Pérez Vázquez

Pode descargarse aquí a primeira achega.

Pode descargarse aquí a segunda achega.

***

Hugo Fernández Rodríguez, 4º ESO A

***

A despedida

Paula Gil Mosteirín, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

Quince de maio

Paula Gil Mosteirín, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

O monte do ceo

Paula Gil Mosteirín, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

Intre

Sara Fernández Pérez, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

Queixándome en galego

Nicolás Pérez Vázquez

Pode descargarse aquí.

***

Gabriel Sierra Abelleira

Pode descargarse o primeiro vídeo aquí.

Pode descargarse o segundo vídeo aquí.

***

Ismael Besteiro Dopico, Senén Corredoira Varela, Gabriel Sierra Abelleira
 

Pode descargarse aquí.

***

Cintia Castro Díaz, 3º ESO C

Poema 1:
No ruxir das ondas no mar bravío,
escoito o chamado do vento a xemir.
Na beira do areal, coa area nos pés,
sinto a liberdade, o meu ser a sorrir.

As gaivotas voan, áxiles e altivas,
na danza do aire, xogando sen parar.
E o sol, con seus raios dourados,
acaricia a terra, a aquecer o meu lar.

Galicia, berce de mitos e lendas,
neste fogar de almas, no meu corazón.
Nas túas montañas e ríos caudalosos,
encóntranse tesouros de emoción.

Poema 2:
Brisa suave acaricia o meu rostro,
mentres camiño pola beira do río.
As árbores bálanse coa melodía,
que a natureza entoa neste desafío.

Ouço os paxaros trinando nas ramas,
un coro de vida, unha sinfonía.
E na auga cristalina, serena e calma,
contemplo o reflexo dunha nova día.

Galicia, terra antiga de sabedoría,
onde a cultura flúe no teu ser.
Coas túas festas e romarías,
alegría e paixón é o que se pode ver.

Poema 3:
A noite estrelada, testemuña calada,
do amor que florece nas sombras da lúa.
Mentres os astros brillan no ceo escuro,
as palabras de amor convértese en súa.

As fogueiras crepitan nas noites de San Xoán,
a queimar desexos e a cear en conxunto.
As mans entrelazadas, corazóns que danzan,
sentindo o latir do amor en cada punto.

Galicia, terra de lendas e tradicións,
onde a paixón se fai sentir no aire.
No teu ceo e nas túas rúas de pedra,
o amor e a alma galega sempre a enaltecer.

***

Lucas Cedrán Buendía, 3º ESO C

Pode descargarse aqui o primeiro texto.

Pode descargarse aqui o segundo texto.

Pode descargarse aqui o terceiro texto.

***

Creadores part. 2
Trenzas

Noa Martínez Carballada

Pode descargarse aquí.

***

Lágrimas

Noa Martínez Carballada

Pode descargarse aquí.

***

Rafael Rábade Ferreiro, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

Mireia Mesías López, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

Pablo Rodríguez Peteiro, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

Joel López Varela, ESO

Pode descargarse o primeiro vídeo aquí.

Pode descargarse o segundo vídeo aquí.

Pode descargarse o terceiro vídeo aquí.

***

Jonathan Monteiro Silva, ESO

Pode descargarse o primeiro vídeo aquí.

Pode descargarse o segundo vídeo aquí.

Pode descargarse o terceiro vídeo aquí.

***

Carmen Castro Rodríguez, 1º BAC

***

Sara Fernández Pérez, IES Lucus Augusti

Pode descargarse o primeiro tema aquí.

Pode descargarse o segundo tema aquí.
 

***

Roman Iglesias Pereira e Alejandro Jubón Folgueiras, 1º BAC

Pode descargarse o primeiro vídeo aquí.

Pode descargarse o segundo vídeo aquí.

Pode descargarse o terceiro vídeo aquí.

***

Luca Corredoira

Pode descargarse aquí.

***

Lucia Campo, Javier Niñe

Pode descargarse o primeiro vídeo aquí.

Pode descargarse o segundo vídeo aquí.

Pode descargarse o terceiro vídeo aquí.

***

Amor a flor de pel

Aila Álvarez Brito, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

Os abesullóns

Aila Álvarez Brito, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

Lamento dunha muller viúva

Aila Álvarez Brito, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

Andrea Vázquez Devesa

O primeiro vídeo pode descargarse aquí.

O segundo vídeo pode descargarse aquí.

***

Palabriñas

Marcos Rodríguez Dafonte, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

Ketalyn Tojal, BAC

***

Unha grande epidemia

Paula Campos Rodríguez, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

Rafael Rábade Ferreiro, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

17/05/2023

 

Carmen Portela e tres alumnas máis de 1º BAC A

Pode descargarse o primeiro vídeo aquí.

Pode descargarse o segundo vídeo aquí.

Pode descargarse o terceiro vídeo aquí.

***

Sara González Alvite, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

A chamada

Irene Bellón Vecino, 4º ESO

Pode descargarse aquí.

***

Aquel día

Natalia Cobas Pavón, 4º ESO

Pode descargarse aquí.

***

Espertar para agardar

Telma Vázquez López, 4º ESO

Pode descargarse aquí.

***

 

 

Textos recibidos o 05/05/2023

 

A cidade

Hugo López Casanova

Pode descargarse aquí.

***

Ana, unha muller que cambiou o mundo

Karla Ocampo Parapar, 4 ESO A

Pode descargarse aquí.

 

***

Ela

Jairo, 4 ESO A

Pode descargarse aquí.

 

***

Cando ía pola rúa

Eider Pardo Defente 4 ESO A

Pode descargarse aquí.

 

***

O recuncho de Xabier

Anahir Ocampo Parapar, 4 ESO A

Pode descargarse aquí.

 

***

O tempo

Laura García Castro, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

 

***

A cidade

Abdessamad

Pode descargarse aquí.

 

***

Escuridade

N. G. I., 4 ESO

Pode descargarse aquí.

 

***

O galego

Celia Rodríguez Fernández, 4 ESO A

Pode descargarse aquí.

 

***

Nunca vas volver

Alba López Yebra, 4 ESO A

Podes descargarse aquí.

 

***

O campamento sanguento

Xan Bagaría Vázquez, 4 ESO A

Pode descargarse aquí.

 

***

Quixéronme calar, pero eu falei

C. B. I.

Pode descargarse aquí.

 

***

A miña bolboreta branca

Carlota Arias Barreiro, 4 ESO

Pode descargarse aquí.

 

***

Recordos

Duarte Díaz González, 4 ESO A

Pode descargarse aquí.

 

***

Sara Álvarez Valiña, 4 ESO A

Pode descargarse aquí.

 

***

Preto, ao meu carón

Sara Pico López, 4 ESO A

Pode descargarse aquí.

 

***

Soidade

Silvia Basanta González, 4 ESO A

Pode descargarse aquí.

 

***

Sara Pico López, 4 ESO A

Pode descargarse aquí.

 

***

Un día de partido

Antonio Rouco Illán, 4 ESO

Pode descargarse aquí.

 

***

O balón en xogo: a paixón do fútbol

Xoel Prado Ramos, 4 ESO A

Pode descargarse aquí.

***

Textos recibidos o 07/05/2023

 

Poden descargarse aquí.

***

Textos recibidos o 10/05/2023

 

Poden descargarse aquí.

***

Eu son así, como me ves

Ana Zhara, 4º ESO B

Pode descargarse aquí.

***

Bieito M. B., 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

No xardín da miña vida

Héctor C,. 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

Iria, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

Antón e a súa fortuna

Nerea Díaz Sánchez, 4º ESO B

Pode descargarse aquí.

***

Textos recibidos o 11/05/2023

 

Poden descargarse aquí.

***

Textos recibidos o 13/05/2023

 

Poden descargarse aquí.

***

Textos recibidos o 14/05/2023

 

Abdessamad 4º A

Pode descargarse aquí.

***

Ana Zhara, 4º ESO B

Pode descargarse aquí.

***

Namoreime

Celia Rodríguez

***

Duarte Díaz González, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

Acrónimo

Eider Pardo Defente, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

O meu amor

Anahir, 4º ESO

Pode descargarse aquí.

***

Karla

Pode descargarse aquí.

***

A soidade

Laura

Pode descargarse aquí.

***

As lembranzas

Nerea G. I., 4º ESO

Pode descargarse aquí.

***

No val

Antonio Rouco Illán, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

Sara Álvarez Valiña, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

Sara Pico López. 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

Unha ou máis linguas?

Carla Bouza, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

A Noite

 

Silvia Basanta González, 4º ESO A

O silencio envolve a cidade,
a lúa brilla con intensidade,
as estrelas adornan o ceo suavemente,
de noite todo é máis decadente.

***

Novos textos recibidos o 14/05/2023

 

Poden descargarse aquí.

***

Textos recibidos o 16/05/2023

 

 

Bieito M. B.

Pode descargarse aquí.

***

Carlota Arias Barreiro, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

Duarte Díaz González, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

Iria Rodríguez, 4º ESO A

Pode descargarse o primeiro texto aquí.

Pode descargarse o segundo texto aquí.

***

O amor na ría de Vigo

Jairo Yuste Lugilde, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

O poder do amor

Jairo Yuste Lugilde, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

A soidade

Xoel Prado Ramos, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

Noites do verán

Zaida Recioy Carballeira, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

Textos recibidos o 17/05/2023

 

Pode descargarse a quinta achega de textos aquí.

Pode descargarse a sexta achega de textos aquí.

Pode descargarse a sétima achega de textos aquí.

Pode descargarse a oitava e a novena achega de textos aquí.

***

Textos recibidos o 18/05/2023

 

A natación

N. G. I.

Pode descargarse aquí.

***

Perder Amizades

Zaida Recioy Carballeira, 4º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

A viaxe de incertidume. "Foz" (I)

Sergio López Liñeira

Pode descargarse aquí.

***

A viaxe de incertidume. "Buenos Aires" (II)

Sergio López Liñeira

Pode descargarse aquí.

***

 

 

***

09/05/2023

 

Sara Rey Guerra, 4º ESO

***

12/05/2023

 

Pantasma

Iker Fouz Novás, 4° ESO

***

13/05/2023

 

 

Tyler Somoza González

I. QUÉROTE
Quero o teu corpo coma se dunha droga se tratase
quérote
malia ti non quereres que eu te queira.
E ti,
malia non quereres, queres que te queiran.

Quérote, muller con alma de seda, que enreda os meus
pensamentos en teas de araña discretas e intensas.
Quérote a ti, muller de pensamentos escuros e depravados,
muller sen emocións,
con sentimentos encontrados.

Quérote cos teus actos desfeitados e despeiteados
quérote, pero...
Quíxenche? Vouche querer?

Quérote coma unha caída dende o punto de partida.
Quérote.
O
  único
           que
                 quero
          es ti.
 

II. Coma cartón

O reflexo do pretérito
atormentando os meus soños.
Estabilidade aterrorizada.
Cardíaco. O sangue
bombeado friamente,
quéntase ao recoñecerte.
Esperanza mimada de accións
cruzadas, órganos con dono, vento
frío e lento, temperado polo intento
con amor e talento.

Quizais o meu corazón non é suficiente,
móllase coma cartón e é complicada a súa
exploración.
Pero curarei o que ti me pidas
(e arrincarei a miña pel para tapar as túas
visibles feridas).

 

III. Agora. 
A lembranza dos teus tenros labios deixa nos meus un sabor acedo, 
acedo coma o limón. 
Outrora doce, meu doce cazador, 
envolto en azucre, mais recheo de amargo zume. 
O cazador que sempre souben que eras, aínda que non o quero saber. 
Un cazador
cravándome as súas delicadas poutas. 
Din que os animais teñen varias presas, cando escapou a rúa presa favorita, 
buscáchesme. 
Agora, volves para comer. 
Que farás cando a acabes?
Terás que seguir comendo, non podes morrer, non de fame, corazón. 
Corazón o meu, desgarrado e malferido, non coidado. 
Corazón inimigo. 
Seguimos sendo algo? Di. Que tes comigo?

***

Déixame quererte

Iker Fouz Novás, 4° ESO

***

14/05/2023

 

Sara Rey Guerra, 4º ESO

***

15/05/2023

 

Sara Rey Guerra, 4º ESO

***

Camiñando só

Iker Fouz Novás, 4° ESO

***

18/05/2023

 

Memoria e familia

Julia Sánchez Majó, 4º ESO

Pode descargarse aquí.

***

 

 

 

04/05/2023

 

Noelia González Mato, 1º BAC

Pode descargarse aquí.

***

16/05/2023

 

Galicia

Mariña Dafonte Paz, 1º BAC A

***

A ratoa

Ura Vázquez García, 1º BAC A

Pode descargarse aquí.

***

17/05/2023

 

Cousa de avoas

Genoveva Blanco Díaz, 3º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

18/05/2023

 

Noelia González Mato, 1º BAC A

Pode descargarse aquí.

***

A soidade do panadeiro

Ánxela Fernández Otero, 1º BAC A

Pode descargarse aquí.

***

 

 

Textos recibidos o 10/05/2023

 

Javier Pacheco Pérez, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

Juan Aguado Bellón, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

Maria Eduarda Rodrigues dos Santos, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

Os irmáns Torres e a cidade subterránea

Nicolás López Lamela, 3º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

Roberto Manuel Chope Tomé, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

A árbore

 Álex García Iglesias, 3º ESO B

Pode descargarse aquí.

 ***

Unha viaxe sorprendente

Hugo Barreiro Vázquez, 3º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

Iria Alonso Abuín, 3º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

Lúa Muíño Rega, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

O pequeno loitador

Samuel Fontenlos Ferreiro, 3º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

Raúl Fernández López, 3º ESO B

Pode descargarse aquí.

***

Carla González Canto, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

A Lavandeira

Marina, 3º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

Xoán e as súas ás

Jorge Muñoz Peña, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

12/05/2023

 

 

Ana Sánchez Agüero

***

Gabriel Areán Buide, 3º ESO C

Pode descargarse aquí.

***

15/05/2023

 

A vila

 

Iván Barreiro Hermida, 3º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

16/05/2023

 

Carla Neira Rodríguez

***

18/05/2023

 

Conto Galego

Iago Meilán Núñez, 3º ESO A

Pode descargarse aquí.

***

O Gatiño

Daniel Fernández Fernández, 3º ESO A