GRATITUDE

Diante desta homenaxe que me facedes, quero manifestarvos a miña fonda gratitude por este agasallo que interpreto como felicitación polas miñas recentes 90 primaveras cumpridas o pasado 14 de maio; pero desto non debo presumir, porque penso que a lonxevidade é mais producto xenético ca mérito persoal.

De todos modos, eu son un mais dos sobreviventes dunha xeración truncada pola Guerra Civil que a moitos lles custou a vida e a outros, coma min, nos roubou os mellores anos da nosa vida, en plena xuventude, unha xuventude ilusionada, que pensaba que tiña nas súas mans a mellora material da nosa Terra.

No libro do meu veciño e amigo Amancio Liñares Giraut, titulado Conversas con Avelino Pousa Antelo. Memorias dun galego inconformista, libro que fai o número 77 da serie Documentos de Edicións do Castro, publicado en 1991, nun limiar digo:

"Aínda que coido que a miña vida non é importante, polo menos no eido do diñeiro ou do poder, nembargantes tocoume ser testemuña de feitos destacados da historia contemporánea de Galicia e coñecer algúns dos homes mais importantes da vida política e cultural do noso tempo."

Por iso, e polos momentos dramáticos que me tocou vivir, penso que pode ter certo interese contalos, aínda que soamente sexa para que sirvan de escarmento para que nunca máis se volvan repetir no noso país os acontecementos que eu mesmo padecín.

Testemuños, pois, e ¿por que non dicilo?, tamén opinións sobre moitos dos feitos e dos homes do meu tempo, algúns dos cales quizais non resulten moi ben parados na miña apreciación.

Pero teño unha teima e un deber para comigo mesmo e para coa miña Terra e coido que non debo calar, aínda que só sexa para quedar a ben coa miña conciencia. E quizais tamén para dar un exemplo á nosa mocidade e tentar vencellala á tarefa que, como galegos, a todos nos afecta e obriga: a de loitar sen acougo pola mellora material, cultural e social da nosa Terra e da nosa xente.

Porque a triste realidade é que temos un país cheo de graves problemas que sempre estamos a dicir que non poden agardar máis e, non obstante, seguen agardando, sobrevivindo contra todo prognóstico, manténdose contra toda lóxica en moitos casos.

Temos un pobo alleado, manexado, domesticado por vellas estructuras caciquís. Un pobo que, tendo unha acusada personalidade histórica e cultural, ten nembargantes unha insuficiente e feble conciencia da súa identidade.

Desenvolve-la conciencia da galeguidade, trocándoa en compromiso social e político, foi un dos mais fortes degaros da miña vida.

Troca-la nosa comunidade deprimida noutra culturalmente liberada, loitar para que o noso atraso económico e cultural sexa superado para conseguir unha Terra máis libre, máis culta e máis dona dos seus destinos, foi a grande ilusión que encheu os mellores anos da miña vida, e quero que esta sexa a miña mensaxe cara á nosa xuventude, que debe aspirar ó protagonismo de crear un futuro mellor para si mesma e para tódolos galegos e galegas.

Atopa-lo equilibrio entre a natural ambición de calquera ser humano dentro dunha ética vital, foi quizais o mellor da miña vida.

Cecais debo resaltarvos os momentos cruciais da mesma:

O nacemento nunha aldea barcalesa, a escola, o Seminario, a asistencia ó "Mitin de Promoción Galega" no Teatro Principal de Santiago, onde falaron Antón Vilar Ponte, Álvaro das Casas, Carballo Calero, Valentín Paz Andrade e Alfonso Daniel Rodríguez Castelao, que me marcou de por vida...; foi o 10 de maio de 1931.

Os horrores da Guerra Civil...

O franquismo; o meu refuxio foi a bohemia e poesía.

A Escola Agrícola da Granxa de Barreiros, a etapa máis ilusiónante e creativa da miña vida...

Mestre e técnico do Laboratorio do Cabildo Insular de Tenerife no barrio da Perdoma, do Concello de La Orotava.

Logo, seis anos en Zaragoza, onde dirixo unha empresa gandeira e fago os estudios de Xerente de Empresas Cooperativas.

Volta a Galicia en 1970 destinado ó Grupo Escolar de Pontecesures ata a miña xubilación.

Din que os romanos marcaban con pedras brancas os feitos positivos das súas vidas. Para min o día de hoxe debería marcalo cunha pedra moi grande, con un pedrón... curiosamente o nome dunha entidade á que me honro en pertencer hai anos.

Debo citar tamén aquelas reunións que faciamos neste mesmo Museo do Pobo Galego e das que naceu a nosa asociación de Escritores en Lingua Galega, que me agasalla con esta homenaxe, e onde me sinto arroupado por todos vós, un grupo de amigos que me facedes sentir unha fonda emoción e agradecemento, polo que vos dou as máis sentidas gracias, moitas gracias ...

¡Non sabedes o grato que é dárvolas!