Eu que nacín no Caurel
e no Caurel me criein,
estuven siempre no Caurel,
eu do Caurel nunca marchei.

...

(I ahora tuven que marchare)

...

I eu do Caurel non marchei

Ai, Caurel da miña vida!
Ai, Caurel do meu querer!
I eu querer, quéreo muito
por eso lle estou brindando
e, sempre, lle brindarei.
Heille brindar mentras poida
e nunca me cansarei.

O Caurel ten ben encantos
i eu conózollos mui ben.
Ten carrozos e ten ríos
e ten montañas mui longas e moi altas
e bosques de castiñeiros
e castros celtas, tamén.

I o que naceu no Caurel
e non o sabe querere,
ou ten a cabeza tola
ou non sabe o que ten.