XabierQuiroga
Pouca traza terá dicir que nacín terra adentro, onde o inverno achega solpores de xeada e a primavera mima á lúa ceiba que, realmente, só busca amantes entre a braña. De novo fun e vin polos camiños, uns alleos, outros exóticos, e incluso padecín o duro asfalto que maza arreo até escarnecer no maxín. Coma todos. Agora matino, non sei se atinadamente ou non. Na idade, quizais me falte unha cuarta para madurar. Quizais. Se cadra por iso prefiro non dar contas do meu, para que coñezan mal o que non asoma e así poidan cavilar ou desconfiar. Así a todo, considérome un tipo un tanto listo de menos, que valora ó seu xeito as cousas que ve, os feitos que pasan. E máis as ideas, os sentimentos, que si importan. Será que, á mantenta, agardo que a folla caia antes de abrir a boca.
Por ter teño sorte de vivir alonxado e ver os paxaros na figueira, como peteirean e se perden. E sentilos. Como as horas que pasan e non voltan nas revoltas de cada camiño que toca andar. Será tamén que me doe o mundo este, tan fugaz e aproveitado que amosa o monetario e agocha valores verdadeiros. Por iso calo. Así de agoiro son, entre outros defectos do meu debe.
Chegado de pouco ó caso da literatura impresa, onde percibo escasa reflexión e maior negocio, son tan novato que receo de case todo. Por suposto que non estou curado de espanto, de aí que non me entregue, de aí que me agoche como a toupa que só asoma terra virxe para respirar. Anque tamén teño que dicir que me prace saber que aí detrás pode haber alguén que se interesa polo que un escribe. Teima nova, seguramente.
Se por pedir é dado, prefiro que me lean, sempre e cando o tempo e a ousadía ceiben o instinto. Porque nesta época de tragar mentiras tan inmediáticas, e sabendo como sabes que o mesmo ruído non deixa ver con claridade e pensar é un privilexio con razón, convén non fiarse do que din. Pero nadiña. Como eu non fío da curuxa que me abouxa cada noite, como non fío do palique que nos enreda, como eu non fío de fiar o fuso das historias que son verdade. Por se acaso. Por iso che pido o mesmo. Desconfía. De min e do que digo. De todo. Se o precisas, fíate só do que interpretas, anque naza nos inventos da ficción que, como puñal, se espeta na propia vida. E gota a gota, desa ferida, vanse enchendo como páxinas os días. Un tras outro. Ata a derradeira.
De todo canta obra levo escrita, pouco dei. Atuado na braña, Era por setembro. E aínda sen saber se as mereces, alá ti, tómaas como che praza. Divertimento, historias reais, literatura á vella usanza, ficción pura. Pero cando as teñas entre as mans, fai o favor, que non che meta medo adentrarte na súa espesura. Non é tal. É novela, é conto. Que máis che dá o que sexa? Lembra que no atrevemento está o inicio de toda aventura. E, como se fose licor dunha botella de náufrago que abalou a marea e te procurou precisamente a ti, bébea a modo, pode ser pesar que escorreu polo sumidoiro dos lacrimais, pode ser unha mentira. Pode non ser nada, como cae de caixón que é este vivir.
E eu, no cabo, cando ó mellor teña algo máis que dicir, seguramente escoitarei como chove e lle darei dúas voltas antes de entregalo ao prelo. Seguramente. Coma esta autobiografía incompleta. Ou é que acaso importa onde naces ou onde paces? Ou é que a idade rabena as ideas? Con todo ás costas, neste caso podo dicir que vale o pecado, non o pecador. O pecado é a obra, o pecador é imaxe esvaída na néboa dos días, talmente coma min.
