Penso que hai una maneira, un modo noso de estar na vida propio da xente deste recuncho do continente que se bota cara adiante, que turra como un carneiro contra o océano, esta Galiza que ten un perfil de dedos que queren atrapar o Atlántico. O noso Atlántico, amor húmido e violento. É un xeito, un modo de ser case imperceptibel, sutil como o sotaque, un "acento" no falar.


Ese algo noso ten moito a ver co desequilibrio entre o pasado e o futuro, ten a ver coa melancolía. O noso humor é melancólico e por iso é tan amargo e retranqueiro. A nosa rabia tamén é melancólica pois nace da memoria, de lembrar que ata agora sempre perdemos a Historia, por iso a nosa rabia é tan grande e desesperada. Máis tamén temos un lugar privado para o rexoube e a alegría de que, asi e todo, coida da delicada herba da esperanza. E todo iso, todas estas cousas enredadas andan pola nosa música, que é o noso sentimiento. Un sentimiento sutil, natural, e que é dificil expresar na arte. [...]

Suso de Toro.

Cales son as razóns polas que Suso de Toro considera importante que coñezamos a nosa literatura popular?

Anterior

Seguinte