O conto popular

O conto popular é unha narración que o pobo foi transmitindo de xeración en xeración. No mundo rural, o conto cumpría unha función dentro da sociedade. Ensinaba normas sociais, orientaba a conduta e podía explicar misterios da natureza difíciles de entender.

• A continuación podes ler un conto popular recollido en Galicia Encantada

Contan que había un home chamado Xan, da casa de Branco, e a carón da casa había un pequeno horto no que salientaba unha gran figueira que na súa epoca botaba uns figos moi doces. O Xan aínda que tiña sona de ter pouco brío, non puido soportar que dun día pra outro desapareceran os figos da figueira sen outra explicación que as visitas que pola noite lle tiñan que facer algúns dos rapaces da aldea.Foi por iso polo que decidiu poñer garda permanente á figueira, pra o que colleu a escopeta de caza e con ela ao lombo subiu á figueira con intención de pasar alí o resto do día e tamén a noite.


Os rapaces, dirixidos por dous estudantes do lugar veciño, argallaron darlle un escarmento a Xan e para iso, cando se fixo noite pecha, reuníronse, provistos de sabas e velas, nunha capela antiga, abandonada desde o tempo dos mouros que había preto do lugar. Alí agardaron ata que o vento, a friaxe e os ruídos da noite empezaran a afrouxar o ánimo de Xan. Cando viron chegado o momento, os rapaces botaron por riba deles as sabas, puxeron lume ás velas e saíron en procesión cara a o horto de Xan.


Xan ao ver vir aquel lucerío talmente cavilou na Santa Compaña, e máis aínda cando escoitou as voces que saían dos procesionarios :


—Antes que eramos vivos comiamos destes figos!
–Agora que estamos mortos andamos por estes hortos!
–Anima cándida que vas na dianteira...
–Cólleme a Xan de Branco que está na figueira!

Ao escoitar isto último, o Xan deixou caer a escopeta, tirouse da figueira abaixo botando a correr para casa e meteuse nela cerrando e atrancando todas as portas. Namentres, os rapaces tiraron as sabas ao chan e botáronse a rir brincando cos figos que quedaban na figueira; e alí, entre gargalladas, deron boa conta de todos eles.

[Conto recompilado da tradición oral por Fernando Vázquez González (A Coruña), en Friol (Lugo), arredor da sexta década do século XX]

As características do conto popular son as seguintes:

-Conto contado, as fórmulas introdutorias son: "Contan que...", "Hai moitos anos pasou..."

-Localización espacial da historia e dos personaxes

-O humor adoita estar presente.

-Ambiente misterioso

-Chamadas de atención ao auditorio

-Linguaxe coloquial

-Pasa de xeración en xeración

 

Se volves ler o conto proposto, verás que moitos destes trazos están presentes.

Que función cumpre este conto?

Anterior

Seguinte