Sinala que elementos do conto popular existen neste relato de Castelao: |
||
Cousas, Afonso Rodríguez Castelao NA "COVA DOS CARCAMÁNS" Na "cova dos carcarnáns " vive - según contan - unha dona encantada que vén a peitearse de mañán cedo nas pedras da beiramar , i eu gustaba de ir mata-lo tempo naquela medoñenta soedade , agardando que calquera día aparecese diante dos meus ollos a fremosura que tantos mariñeiros ollaran . I en axexo da dona encantada pase ¡ días e días sentado no curuto da mesma pedra. Fun esquecéndome do encanto e afíxenme á soedade medoñenta e ó bruído das ondas do mar. Aínda levo nos ouvidos o son das ondas que escachaban nas pedras e a resposta que facían no fondo da "cova dos carcarnáns ". Os meus ollos poucas veces esculcaban nas lonxanías : pousábanse mellor no fondo das augas , onde eu podía avista-lo mundo que criou mitos no maxín popular. Non se¡ por qué ; mais eu sempre detiña o meu ollar nunha pedra redonda como un cráneo , toda cuberta de argazo verde. E as miñas visitas xa non tiñan outro ouxeto que olla-la pedra redonda. Un día de mareas vivas tanto devalou o mar que a pedra botou fóra das augas o seu curupete e nunca tanto se asemellou a un cráneo cuberto de cabelos verdes. Cando unha onda solagaba a pedra, o pelo desfiañábase debaixo do mar, abolando como o cabelo dunha muller afogada. No recuar das ondas a pedra saía das augas e o cabelo aplacábase i entón aparecía peiteada con raia ó médeo, talmente como unha cabeza de muller . |
|
Moitas veces ollei como as ondas do mar xogaban co cabelo verde e os meus ollos encantados non se fartaban endexamais . Nun serán de brétema déronme tentacións de colle-la pedra e desfacerlle os cabelos para dar acougo ó meu espírito. Arriscándome moito puden chegar pertiño da pedra redonda e, alongando o brazo , apañei os cabelos e turrei por eles para riba. A pedra era levián i erguina no aire como un verdugo que amostra unha cabeza cortada. Cando me lembro, aínda sinto un arrufío nas costas. 0 que eu tiña pendurado polos cabelos non era unha pedra, non : era... ¡unha caveira humán ! Cicais a caveira da dona encantada, que debeu rnorrer , porque xa fa ¡ moito tempo que non vén peitearse de mañán cedo nas pedras da beiramar. |