CASA
Hai unha casa de loureiro e soño,
pola que escorren as augas
vagarosas do olvido, en Naemor.
Antes de que os pais nacesen,
antes de que os avós fosen nenos
xa estaba alí, a esperarme.
Foron moitos os que nela durmiron
o ultimo sono, pero fun eu o único
de quen acolleu o primeiro pranto
es os primeiros pasos.
Fican distantes as límpidas mañás
de verao, as xanelas abertas
a un recendo de herba e de cereixas,
fican distantes os densos invernos
de chuvia, o vento agarrándose
ata facela tremer, nao
ancorada no medio do trebón.
Casa nai, casa claustro,
todos os ceos, todos os mares, todos
os continentes, países e lugares,
cabían enteiros no atlas
sen nomes e sen datas
do teu pequeno, íntimo, arrebatado mundo.
Hai unha casa de pedra e de pan,
de ternura e de espanto, en Naemor.
Unha luz grisalla pousa
nos cuartos xiados,
nas cinzas do lume orixinario,
A memoria destila un olor de mimosas.
Ponlas esgallas dunha árbore única,
un tras outro, arrebatados por unha escura maré,
foron marchando. A casa descoñeceuse,
non era a mesma sen as súas voces,
sen o seu bulicio, a súa alegría,
sen o seu peso nas táboas.
(Houbo que dar o can, vendeuse o cabalo).
Dolorosa como o sal nunha ferida,
sinto miña a súa tristeza,
dóce casa doutros días, onte alegre,
hoxe abandonada e en ruínas.
Hai unha casa de loureiro e soño,
de lume e de barro, de menta e de ferro,
en Naemor.
CASA
Hay una casa de laurel y sueño
por la que resbalan las aguas
pausadas del olvido en Naemor.
Antes de que los padres naciesen,
antes de que los abuelos fuesen niños
ya estaba allí, esperándome.
Fueron muchos los que en ella durmieron
el último sueño, pero fui yo el único
de quien acogió el primer llanto
y los pasos primeros.
Quedan distantes las limpias mañanas
de verano, las ventanas abiertas
a un aroma de hierba y de cerezas;
quedan distantes los densos inviernos
de lluvia, el viento agarrándose
hasta hacerla temblar, nave
al pairo en medio de la galerna.
Casa madre, casa claustro,
todos los cielos, todos los mares, todos
los continentes, países y lugares
cabían enteros en el atlas
sin nombres y sin fechas
de tu pequeño, íntimo, arrebatado mundo.
Hay una casa de piedra y de pan,
de ternura y de espanto en Naemor.
Una luz grisácea se posa
en las habitaciones heladas,
en las cenizas del fuego originario.
Un olor a mimosas destila la memoria.
Ramas desgajadas de un árbol único,
una tras otra, arrebatadas por una marea oscura,
fueron marchándose. Se desconoció la casa,
no era la misma sin sus voces,
sin su bullicio, sin su alegría,
sin su peso en la madera.
(Tuvimos que dar el perro, vender el caballo).
Dolorosa como la sal en una herida,
siento mía su tristeza,
tibia casa de otros días, ayer alegre,
hoy abandonada y en ruinas.
Hay una casa de laurel y sueño,
de fuego y de barro, de menta y de hierro
en Naemor.