Centro de Documentación da AELG
Casa última
Autores/as relacionados/as:
Fonte: Libros de Berna 18

CASA


Hai unha casa de loureiro e soño,

pola que escorren as augas

vagarosas do olvido, en Naemor.

 

Antes de que os pais nacesen,

antes de que os avós fosen nenos

xa estaba alí, a esperarme.

Foron moitos os que nela durmiron

o ultimo sono, pero fun eu o único

de quen acolleu o primeiro pranto

es os primeiros pasos.

Fican distantes as límpidas mañás

de verao, as xanelas abertas

a un recendo de herba e de cereixas,

fican distantes os densos invernos

 de chuvia, o vento agarrándose

 ata facela tremer, nao

ancorada no medio do trebón.

 

Casa nai, casa claustro,

todos os ceos, todos os mares, todos

 os continentes, países e lugares,

 cabían enteiros no atlas

sen nomes e sen datas

do teu pequeno, íntimo, arrebatado mundo.

 Hai unha casa de pedra e de pan,

de ternura e de espanto, en Naemor.

 

Unha luz grisalla pousa

nos cuartos xiados,

nas cinzas do lume orixinario,

A memoria destila un olor de mimosas.

 

Ponlas esgallas dunha árbore única,

un tras outro, arrebatados por unha escura maré,

 foron marchando. A casa descoñeceuse,

 non era a mesma sen as súas voces,

sen o seu bulicio, a súa alegría,

sen o seu peso nas táboas.

(Houbo que dar o can, vendeuse o cabalo).

 

Dolorosa como o sal nunha ferida,

 sinto miña a súa tristeza,

dóce casa doutros días, onte alegre,

 hoxe abandonada e en ruínas.

Hai unha casa de loureiro e soño,

de lume e de barro, de menta e de ferro,

en Naemor.

 

CASA

 

Hay una casa de laurel y sueño

por la que resbalan las aguas

pausadas del olvido en Naemor.

 

Antes de que los padres naciesen,

antes de que los abuelos fuesen niños

 ya estaba allí, esperándome.

Fueron muchos los que en ella durmieron

el último sueño, pero fui yo el único

de quien acogió el primer llanto

y los pasos primeros.

Quedan distantes las limpias mañanas

de verano, las ventanas abiertas

a un aroma de hierba y de cerezas;

quedan distantes los densos inviernos

de lluvia, el viento agarrándose

hasta hacerla temblar, nave

al pairo en medio de la galerna.

 

Casa madre, casa claustro,

todos los cielos, todos los mares, todos

 los continentes, países y lugares

 cabían enteros en el atlas

sin nombres y sin fechas

de tu pequeño, íntimo, arrebatado mundo.

Hay una casa de piedra y de pan,

de ternura y de espanto en Naemor.

 

Una luz grisácea se posa

en las habitaciones heladas,

en las cenizas del fuego originario.

Un olor a mimosas destila la memoria.

Ramas desgajadas de un árbol único,

una tras otra, arrebatadas por una marea oscura,

 fueron marchándose. Se desconoció la casa,

 no era la misma sin sus voces,

sin su bullicio, sin su alegría,

 sin su peso en la madera.

(Tuvimos que dar el perro, vender el caballo).

 

Dolorosa como la sal en una herida,

siento mía su tristeza,

tibia casa de otros días, ayer alegre,

hoy abandonada y en ruinas.

 

Hay una casa de laurel y sueño,

de fuego y de barro, de menta y de hierro

en Naemor.