AS VIDAS QUE  VENDEMOS (3)

A casa é o último elo na memoria da infancia. Na casa está o mundo que non cesa a rotación, a xirandola  dos pasares, as gárgolas que libran os excesos, a cubrición de todo mal, a palabra dos avós pendurada coma un pucho de lenzo no sobrado, o primeiro bico, a primeira vida, a artesa e o pan, o baúl que foi a Cuba, a fábrica dos soños. Na casa estou tranquilo. Por eso a amo: pedra, madeira, cerámica, barro fendón e chamote, palla, cemento...A derradeira despedida da paisaxe é sempre na casa: medran as silvas desde dentro e saen polas fiestras, a luz cega os fachinelos, chove dentro e temperan as trabes do silencio e da ruina. E ao lonxe, en moitos anos, case séculos, está o facedor canteiro, carpinteiro, tilleiro, albanel...familia de obra, mau amiga, palabra e ramo.
Hai arestora na vila d´Agolada unha arquitectura singular e resistente á usura e á ignorancia do que é de nós: casiñas reviradas que “penden” as abas do sombreiro contra o esquecemento, corpos de granito tan humildes neste tempo de altas torres que ata aquece conservalos tal cal son velliños, de sempre. Choupanas e ruelas, tipoloxía de feira antiga, zoco, medina, aterrado, rueiro, punto cero dos encontros fóra da casa, cando un sae de ligón, de fino ou señoría, portavoz dos moitos devanares. Aquí están estas casiñas a converxer na túa voz, aquí gardas o corpo e alma dos invernos, dos fulgores do verau, das outonías e dos tantos cucos que pasaron páxina nos almanaques. Lembro os Pendellos dos días doce de cada mes gardando a voz do paxariño nesa sorte que teimaban os nenos, na curación da serpe, no violino do cego que se puña mosca a cada tanto, nos xamoneiros de Dacón, nas polbeiras de Arcos, na muller labrega e as nais das nais que traen mel e queixo, ovos e manteiga nos queipos abrasados de noite en alba, velando a vida propia e maila allea.  Pero amo tamén os Pendellos do diario, sen xente da feira e sen balburdio, calados, sós, coma un océano de pedra gastada en vento e chuvia onde os rapaces túzaros xogan sempre á guerra dos indios de acolá, tan listos de cabalos, tan de seu,  morrendo sempre de mentira, tan pándigos, tan de orgullo sioux e de amor á herdanza que ninguén quería ser o “chico” da película far west, aquel que mata e incendia en odio a nosa casa.