Veño de cadrar con ela e coa súa orquestra de cans sen fala, pero que rascan as pulghas e alimentan os carrachos da vida, talmente nosoutros, nunha metáfora política que non nos preocupa. Falamos destes músicos da miseria que son os cans abandonados pola mesquindade humana. Arestora leva nove consigo, tres que gastan fitas de colores rechamantes, son as cadeliñas que viaxan na dianteira, en desafío aos carricoches de marca pola M-30 de Canghas. E cando sentan, para que a Xefa fale das ofertas: A... son moi listas, pobriñas, anda lévame unha para o teu eido, hacho ghardar mellor ca un deses outros, comeza o recital das guitarras contra a peste dos parásitos. Afinan pescozo e peito, abeiran a cabeza sobre o mastro do violino, poñen os ollos en branco de pracer, para que as pulghas viaxen, muden o círculo, e moitas van e caen, fican sen morte no asfalto, corren, choutan polas beirarrúas ao compás das alzas señoritas.
-(Xefa, qué fas con eles aquí, porcallenta, lévaos para Romarigho!
     Vai e acarréxaos recalando na casa de todos para comer as sobras dos corenta contedores do lixo: remexe ela coas maus sacrílegas, mete brazo e saca ventres, pelicas, ósos, cabezas de peixe, latas mal lambidas... Todo vale e alimenta, distrae o estómago. Un espectáculo é velos comer sen loita, facendo memoria daquela familia que os criou coma xoguete ou riso, lambendo a mau de Xefa, coma outrora lambían a de dona Pura e don Casto e fill@s. Cando esta pervertida nos deixe, as canceiras do mundo non terán sitio para os cantos e os rezos, para as cen mil patas traseiras que  afinarán as cordas dos pescozos e dos peitos cheos de insectos comeóns, parásitos epidémicos, noites de rastro e ausencia, hemiciclos cheos, metáforas, morte peor. E nosoutros teremos borrada a sombra da miseria, o mal exempro da loucura, o insomnio do ruín papá-mamá por aquel A...¡pobre, nuestro perrito, qué mala suerte sería con él!.