Levo un tempo amolado da física e polo mesmo ao alcance de todos os virus que se acheguen polos corredores da inconsciencia coa que nos quer agasallar este tempo de invasións e de rapañota selvaxe. Na postración non ollei nin a Wojtyla senón nunha foto de portada onde o carretilleiro das Azores lle bica a mau ao santo padre: foto bomba que se o pontífice do Vaticano andase xusto e listo da memoria debería estralar nunha boa labazada sobre o tal defensor da guerra do Iraq: ( Plas, plas !.

     Pouco despois desta páxina asisto na Retirosa de Coiro, en Cangas, á XIV Festa do Muíño de Fausto. É coma unha resurrección logo do noxo. Aquí o espectáculo da vida alcanza os ollos e todo o Val do Bouzós camiña engorde cara á casiña do pan: canta o cacarexo, móvense as pedras, vai o rodicio a compás, choutan os nenos, medra a fariña. Futuro. Chegan aínda os ecos do Aseñor de los hilitos e o silencio do comisionado fronte á última recalada da Plataforma en Compostela. Os premios Max visten en Vigo coa cor do mar. Todos queremos saber a verdade e o barco libre. Nós. Pero só escoito a palabra de Manolo Boubeta a pé de muíño: emoción, historia, canto e orgullo. Non é o pregoeiro que vén de lonxe: ese tal farruquete que aboia sobre os papanatismos, o figurino mediático, o bufón ou o consorte dos necios. Hai un tempo breve que chegou o cuco, mil paxaros máis repenican nas abidueiras. E Manolo vai pola memoria arriba, ata o niño da infancia. Non lle aquece o varón do micrófono á beira da face, abondaría a voz do peito, esa forza da auga polo cubo, voz limpa, voz labrega e de albañel, voz que foi tamén do teatro amador e das cantigas de escarño e maldicer, voz en Madrid 23-F-003 atravesando as rúas e as prazas da manifa aquela, na pronuncia do Mar e da Galiza antiga e nosa: ( Nunca Máis !. Que medre o exempro de dar a palabra aos obradores sen título, pola saúde da festa e da insubmisión. Parabéns.