Amigas e Amigos de Voluntarios do Mundo. Barcos: Ailette, Alcyón ( Francia ), Arca, Rinjdelta ( Holanda ), Neuwerk ( Alemania ), Sefton Supporter ( Inglaterra ), Unión Beaver ( Bélxica ), Boa Siw ( Noruega )... Martes, día tres, o vento do NO. empurra o edredón do chapapote cara ás Rías todas do meu país de soño e de nación. Cabalgo de tarde a de Pontevedra, a bordo do ZX, sós. Deixo atrás O Burgo, As Corbaceiras, vexo Tambo, Combarro, na fronte Ons, toda ela corpo santo de balea amiga e chafarís; paso Marín, Mogor, O Seixo, Ardán, Cela, Bueu; vou polo atallo da Portela cara ao mar de Cangas, Vigo á vista: barco eterno de luces, corredor. Traio comigo a Marea Neghra ( manchas lle din os máis merdáns ) na memoria das cartografías últimas que nos manda a diario o Instituto Hidrográfico portugúes ( nunca volo pagaremos, irmáns, nunca ). No periplo do espanto quero ver as aves mariñas, todas: gaivota, arao, pardela, mascato...voaren. Deixei atrás, secando o corpiño ao vento de aló, os sete corvos neghróns, coma sete cristos abertos en crus na muradella da entrega do Río no Mar ( un outro irmán deles, morto tintado de fuel, levouno aquel rapás a Santiago o domingo, ao Nunca Máis, e foi noticia, barco sellado de símbolos, resumo de nós ). Escribo xa de noite e non sei que vento rolará nas bocas de Sálvora, Ons e Cíes. Inquiro a Portugal para saber. España non sabe, non contesta. Abro as ventas e os pulmóns, coma o domingo 24 nas pedras de Muxía, no areal de Carnota, no Pindo, Fisterra, Corcubión, Cee..., por se hai tamén aquí, por dentro das Illas Atlánticas, a neghrura e a morte consentida por esa Santa Compaña dos Desaparecidos do Far West Chapapot. Fica no aire o cheiro infesto de Ence en Lourizán. Apago as ventas e vou, esta vez si de memoria á Praza do Obradoiro: cara ao mar das Cíes, aquí na Costa da Soavela de Donón, no santuario do Facho, en Cabo Home, está a voz de Uxía Senlle pronunciando a nosa forza antiga e milenaria, esas notas de palabra e música que nos erguen sobre as pedras do Obradoiro, sobre as puntas das torres e dos cabos, sobre a consciencia da mañá máis grande de Galiza en Compostela, toda silencio e Luz, e Chuvia, e Amor á Vida, á Terra e ao Mar. Pero eles non. Vagantes os vexo ( miro ) nas repicochas de aquí e de acolá. Vixeiros insomnes da mentira, malditos farruquetes do desleixo. (( Nunca Máis !!