Meus amigos: Pedídesme moito para unha noite de feliz insomnio. Acordar mañá ha ser beber un tinta femia de Cela para, na maxia do mar da casa, que é a Ría, mollar a palabra, que así din os labregos da miña tribo, en terras vedrañas de Melide e de Agolada. A  palabra: a voz e os ecos do pensamento, da resurrección, neste caso do sono e do soño, da furia contra o silencio, do amor e das entregas. Usar a palabra é o noso compromiso, aquén da literatura. Palabra antiga que nos deron os vellos das estirpes coma unha herdanza, como presencia : eu son Pepe, da Casa de Vila de Quian, o fillo de Antonia e máis de Alfredo...e comezas o discurso, ese orgullo da comunicación, porque sabes que alguén, o mundo, escoita a túa fervenza de fonemas, de acentos e sintagmas, de chaves directas, de viravoltas, de ancantamento, de substancia. Es ti. Comunícaste. Alguén comunga, ou non; pero deixas a terra en sementeira, o mar aberto, en calma.
    

     O feísmo, ese termo que usan para o demérito os novos arquitectos de Galicia, tamén é profundamente humano. E as persoas que o disfrutamos, irremediablemente, han ser usuarios dunha palabra torrencial, fresca, de río novo na motogueira, de maré finísima que engule e larpa, se é que queren sobrevivir, chegar a netos, conquistar por este xeito o que o cachas, o ghuapo en desmesura, o dandy, xa conlevan na riada do seu paso. Nosoutros non. Velaí a mau dos deuses creadores : fagamos no día oitavo o don da labia. Xorde entón a competencia masculina polo territorio selvático do amor, por caso. E a muller decide: labia. Non sempre, pero si. E velaí vamos os caretos, carecas, curtos de tallas, colibrís, carrizos, chinchos, xardas...vivos e competentes polas avenidas do tráfico.
 
     A literatura, da que vós me pedides que fale en plan didáctico, éme máis allea e condicional. Acaso require a forza dun trebón de conciencia, un relampo de luz, a petición da misericordia divina e máis a humana, un abuso excesivo dos códigos e gramáticas, a postración case levitante do ser diante da páxina (  maldita ) un xerro de tinto, cen cigarros, un drama...Deso non sei. Confésovos que todo canto teño de creador nas letras é cousa dos humildes ghozofellos, bichiños nunca vistos, que seica aniñan, comen, aman no monte Coitemil de Agolada. Aqueles que o señor Ghuanito me ten contado que fabrican os soños de Cervantes, de Rosalía, de Cunqueiro...) e Castroviejo non ?. Castroviejo tamén, rapás. ( Pois eu quero velos ! Pídelle á mamai un saco; e esta noite ímoslle aló ) si ? Si. E nunca fomos.
A ver se vosoutros podedes. Agora en Cangas, no Auditorio, no fulgor dos soños e da vida. No poema. Na novela.(No teatro!