Ouh, amigo, erte hoxe de mañá cediño e baixa a Costa do Cuco cara a Illa dos Ratos, espido, coas frautas que non tocan, a camiñar o mar de Cangas, que é o teu, o Noso, parte de todos. Entra vagaroso nas ondas e ven avante en roda pola praia de Rodeira ata o muelle da Guapa  onde estarán de volta os teus soños infantís a navegar co vaporeto da memoria máis atractiva desta vila de encantos.
Sabes, Bernardino, celebro que a Asociación de Escritores en Lingua Galega, teña este ano para ti o seu destino maior : esa letra E, que conleva unha árbore, uns versos, a palabra, as gracias, os amigos, a profecía. E celebro esta decisión unánime porque téñote ao pé, ao carón, véxote a miudo e podo falar contigo desas cousas que nos afincan as raíces : es o meu escritor inmediato na distancia física, un viciño ilustre que vai de calquera cousa, sen fachendas, pero co orgullo de sermos loucos de por vida neste espacio magnético que é Galicia. Onte mireite pasar pola alameda nova -) mascato, píllara, gavota... ?- ave mariña de calquera xeito, alancando os ventos que sopraban dos nordés. Velaí vai. A testa e o queixo brancos , camiño dalgún lugar onde pousares des minutos, meu amigho a conversar cos mareantes que te levan en posesión.
 
De hoxe en diante vas ter un anaco de mar entrando cara os homes dos que foches profeta. O teu nome vai cadrar perfectamente nese alfoz do Forte, mariñeiro, paralelo ao Celso Emilio, Rosalía, Curros, Pondal. En grande compaña.Sentirás que os vellos amigos que alzaban alegres a chiquita namentras o gato solfataba de instintos o antigo bar, a tasca, están felices desde aquela outra banda dos océanos, porque saben ser agradecidos. Non hai nomes singulares, hai xente do mar que honra ao seu poeta floreado de neves, cos anteollos das distancias e o corpo exacto para voar toda a mañá e toda a tarde noite, pola Ría. E nós contigo.