Eu  bebín nunha cunca
o pranto margurento dos homes pequeniños.
E soubo a fel e a medo.
Tiven sede de areas, de pó, de sol e niños...
Niños de palla ou pedra.
e percorrín as arbres. Roubei os paxariños
aló nas primaveras
e ollei aquel vó sen Norde duns pais sen fillos.
E soubo a Dor e a Terra.
Despois arelei ser home, ter mozas e libros
e cartos... Soubo a cinza
aquela cunca chea de pouso e tempo e lixo...
Xa derradeiramente
bebín na tasca a dor silandeira dos feridos
e enchinme da carpanta
facéndome de folla chantada nos ouvidos.
Agora estou baleiro,
dende ises anos en que me escarallei a tiros