El tiña un saquete
e chan aberto:
era ceibe
coma ti.
Pro no intre do camiño tivo fame
e a Terra misturouno coa semente
daqueles que un día xermolarán.

POSTER ÍNTIMO ( ás miñas tribos de Quian e de Melide)

Galicia é
Un mundo soio
Sete cans ladrando ao vento
Un croio
Un cemiterio do tempo
Un pedrón
O paricio dun meigallo
Un pranto e un espantallo
Pro a do canto non.
Galicia é
Un pé
Que tripa xeo
Un pobo ao rego
Unha gaita e un fol
Un xenio mol...
O demo bebeu no corgo
E Deus mirouno beber
¡que pracer
que desacordo!
Entón o demo carpantouse
De rías e de paisaxes.
Deus lembrouse
Dos aldraxes
E puxo no ceo unha estrela
Pra que alumase a gamela
Do pobre traballador.
E o demo dixo: “Señor,
Non alumes á Sombra,
Que a súa mau responda”.
E a Terra foi un prado
Verde, pro malpocado.
E as rías
marabillas.
E a choiva
unha noiva.
E Compostela
unha estrela.
E os homes
os pronomes.

Naquela lúa de remo e de arado
Ficabas na solaina matinando
Cara ao azul e ao verde
Homildosa e triste,
                                 coma sempre
Nai:

Naciche no solpor dunha marea
Atafegada de sal no hourizonte.
Eres filla do mar. Na túa fronte
Bicoute esa onda que percorre a area.

Braceira que te esgotas cara a aldea
Lembrando adeuses fixos naquel onte.
Cos teus ollos que fitan dende o monte
Xungues terra e mar, mar e terra allea.

Quen te mirou sorrir non che perdoa
O bico dos teus labres pola praia
Naquel serán de sol bocarribeira.

O tempo agarda e murcha a túa coroa
Mentres o a ar che cingue o van da saia
¡Ouh filla, cotidián e mariñeira!

Carme do toxo famelgo no monte
E os ollos cansos da vaca pequena
Ti rapaza que nunca foches nena
Bebendo sudes no fondal da fonte.

Atadeira nas ceifas dun antronte
A vida mesma amósache a condena.
Ergueita segues na arriscada pena
Ollando a Terra máis alá da ponte.

Coma un nai de fillos margurados
Estás envolta nunha saba vella
Xunguida ao carro que percorre o chan.

E vas cos teus desexos emigrados
Por unha triste e lóbrega canella
Onde fan bágoas pra amasar o pan.