Percorro as rúas baleiras e escuras sen oír os meus pasos nin o asalto frenético do sangue nos meus pulsos, nin o entrecortado e sufocado alento que loita por estourar nos meus pulmóns, nin o brado feble e ó final imposible que de min foxe só, inaudible chío, nunha burla agónica. As voces son máis fortes e non me permiten oílos.
     Percorro desnortado as rúas deshabitadas, baleiras, sen percibir o cheiro da miña suor nin o das innumerables bolsas de lixo. O seu fedor é máis forte e impídeme cheiralas.
     Non son nin as catro da mañá. Estou só, terriblemente só. Tan só que sobre min todo é escuridade nesta noite de lúa inalcanzable e baixo os meus pés non existe nin sequera a seguridade do asfalto.
     Fomos os últimos en saír do pub. Nalgunhas xanelas as cortinas xirgan os raios de luz, outras despídenos coma un fanal e a maioría están pechadas. Eles insistiron en me levar no coche, eu decidín ir andando. Entráranme unhas ganas súpetas de mexar. Mentres me achegaba a un muro oín o bruído do motor do seu auto afastándose. Despois, ó tempo que os ouriños baixaban coma un río pola rúa encosta, sentín na caluga un frío e a sensación inexplicable dunha presencia próxima que me fixo volverme con urxencia. Pero non había ninguén, só un coche que pasaba en completo silencio. Quedeime ollando para el coma un parvo. Ó chegar á curva, onde tiña que virar para seguir a rúa paralela á estación, seguiu recto meténdose no canellón sen saída que vai dar ós hangares e espetouse contra a parede sen a penas estrépito, porque ía moi a modo.
     Non saíu ninguén do seu interior. Achegueime por ver se lles pasara algo para comprobar unicamente que estaba baleiro e que se movera a favor da gravidade, caendo pola rúa abaixo.
     Sentinme inquieto porque o coche estaba pechado e ademais era o do meu amigo Rubio, que xa baixaba a grandes pasos de cara a min.
     —Non o entendo. Deixei o coche aparcado ás once cando subín á casa da Marga. Estivo alí todo o tempo, e agora, cando ía abrilo, bótase a andar sen que eu lle tocase —dixo, mentres retorcía nas mans a súa gorra.
     Un novo coche sen conductor esvaraba lentamente cara a nós. Apartámonos e deixámolo esnafrarse contra o muro. Rubio olloume en silencio, nun silencio excesivo, pero eu non podía evitar ollar noutra dirección, na dirección pola que viñeran os coches rúa abaixo. As luces das xanelas acendíanse e apagábanse intermitentemente e puidemos oír con toda claridade unha muller laiándose no seu leito, a grande distancia. Rubio puxo a pucha e abriu o seu coche. O freo de man estaba posto e a marcha atrás metida. O coche non acendía. As luces si. As luces acendéronse soas, como as do outro automóbil e as das casas. Rubio brincou do asento deixando as chaves e botamos a correr rúa arriba, aterrorizados.
     Un terceiro auto descendía ó noso encontro, bordeando a beirarrúa. Ó chegar á nosa altura parou, como convidándonos a subir. O meu amigo fixo ademán de coller o pecho, pero eu detíveno, agarrándolle o brazo. O coche estaba baleiro. Non había ninguén no seu interior. Sen embargo comportábase como o faría alguén dotado de intelixencia. Afastámonos uns pasos e o auto volveu andar, movéndose paseniño, case imperceptiblemente. Cando chegou á curva non seguiu recto, que era o que esperabamos, senón que a tomou e desapareceu pola esquina no mesmo intre no que se apagaban de novo tódalas luces. Rubio ceibou un urro grandísimo, que ecoou contra o muro no que estaban espetados os cadáveres dos autos e resoou moi lonxe, nas pedras doutro muro moito máis fenomenal e máis antigo que rodea a cidade. Entón acendéronse de novo as luces e unha voz, non formada por palabras humanas nin por berros de animais, contestou ó seu berro. Contestou nun rosmido, nunha exhalación incoherente de sons guturais e voces entrecortadas, nunha poderosa aínda que apagada sucesión ininterrompida de palabras coma ruxidos ou grallos, e esa voz rouca e clara, esa voz tan distante que parece provir de moi lonxe, de debaixo da terra, atravesando ó seu paso as capas xeolóxicas e as augas e o pavimento, e tan próxima que parece xurdir do chan precisamente ós nosos pés, foce definitivamente a voz dun animal que pronunciase os nosos vocábulos distorsionándoos ata facelos irrecoñecibles, nun arremedo de conversa, ou a voz dun home que conversase coas palabras imposibles dos bechos, fiando verbas e compoñendo frases que significan algo, mais algo tan terrible que é mellor non sabelo. Abríronse tódalas ventás, pois todos a oíran, e cen rostros alarmados amosáronse nelas, coa pavura nos ollos, e mentres eu lisco espaventado e Rubio agáchase a recoller a pucha que lle caeu co arrepío, péchanse todas de novo, porque a voz non cesa e faise necesario poñer unha barreira contra o horror do incomprensible. Vanse outra vez as luces, mesmo as das farolas, e Rubio tropeza comigo na escuridade e rolamos ó chan acompañados pola voz que medra en volume e intensidade e ton, e faise máis apremiante e máis perentoria.
     Corremos, pois, desesperadamente, coma tolos polas rúas desertas, nunha fuxida negada, pois as estrañas palabras, que son coma as galegas pronunciadas pola boca dun can ou mellor dun paxaro, dun enorme paxaro de rapina, saen do chan onde estamos nós, sempre onde estamos nós, onde os nosos pés pisan, onde os nosos pés van dar o próximo paso, e a Rubio cáelle e vólvelle caer a gorra cada vez que se agacha a collela. Escapamos cara a ningures, cruzando rúas e quellas, collendo perpendiculares e paralelas, dando voltas ás cuadras e voltando ós mesmos sitios, ó tempo que seguen acendendo e apagando as luces cun ritmo caprichoso que non chegamos a dilucidar. A sensación de perigo faise máis e máis patente a medida que as voces se nos mostran máis cercanas e máis ameazantes. Dúas ou tres veces, cando nos é dado ver nesta confusión de claros e sombras, divisamos o Renault negro sen conductor dobrando unha esquina, xusto diante nosa. Ó cabo dun tempo, estamos de volta onde o automóbil do meu amigo, que nos olla pasar cos seus faros moribundos. A Rubio cáelle de novo a pucha e xa non se baixa a collela. Eu si que o fago. E cando me ergo, Rubio xa non está. Estou só. Ou se cadra non. Se cadra ségueme, acompáñame, alguén, algo, iso que fede a ludre como se habitase nas cloacas e fala ou chía interminablemente e achégaseme, iso que eu noto xa renxer no chan, coma tal un pequeno terremoto baixo as miñas botas.
     Antes, cando empecei o meu deambular frenético, tódalas olladas saían ás xanelas cando entrabamos nunha nova rúa ou pasabamos por un novo barrio; agora non, agora as voces son tan altas e tan insistentes que toda a cidade, toda a cidade, está xa avisada e todos están parapetados tras das contras, as persianas o as cabas. Sinto que se me aproxima un rumor xordo que alanca baixo as lastras, mentres eu corro sen sentido, e vén sumarse á pavorosa algarabía que agora xa non sei se procede do chan ou do ceo, pero que me é tan fiel canto unha sombra.
     As luces apáganse ó meu paso e acéndense detrás de min. Cruza pola esquina o Renault negro e párase a esperarme. Ábrese a porta. Por un instante creo que vai saír alguén, pero a porta abriuse para min. Quere que suba. Espavorecido, evítoo collendo pola esquerda
o ollo atrás. Non o vexo. Pero os sumidoiros das cloacas e as bocas de rego estoupan sucesivamente contra min, segundo se aproxima o que me segue. Xa chega. Vencido, caio ó chan. Sinto tremer as lastras so os xeonllos. Diante miña estoupa o sumidoiro máis cercano e o ludre sae coma un vómito acadando as xanelas.