| Non coñeces a saudade. Nunca tiveches a ausencia presente, como unha sombra nos corredores dos ollos, unha tristura de terra como unha convalecencia lenta, que che rilla os ósos, que enche de pedras o lombo e de lembranzas os miolos, e os días son como sabas molladas e cheas de lodo postas ó sol na fenestra pra que sequen, e ser outro. |
|
|