¿Faladoiros...?

Nestes días do remate do verán nos que a maiola, ese estado corporal e mental que se caracteriza pola desidia, a frouxidade e a nugalla, se espalla por todo o noso espazo vital, a televisión ocupa de cando en vez un buraquiño do noso tempo. Este aparatiño ten poderes hipnóticos, xa que quedas aparvado coma un bubelo diante del; e, a certas horas do día, engaiólate dun xeito doentío.
Unhas pinguiñas de suor comezan a percorrer as túas tempas, a iso da sobremesa. Calor abafante. Colles o xornal para leres as últimas novas, mais caes nun pracenteiro amorcegamento que che impide ter os ollos abertos. Nese mesmo intre un “tomatazo” estoupa na túa faciana e comeza a función máis vergoñenta da historia da televisión. Ata hoxe, claro está.
Berros, aldraxes e apupos. Nudez dos sentimentos máis íntimos e das vivencias máis persoais que algúns queren gardar para si, inda que sexan coñecidos por mor do seu traballo. Outros (os máis, quizabes) venden por unha man (ou dúas) de cartos, coma un anovado Xudas mediático, un chisquiño da súa relenta vida nun espazo televisivo que cheira a guión precociñado na trastenda dos estudos da cadea correspondente. E digo relenta porque do único que falan é de cornos, enganos, andrómenas e liortas físicas e verbais dos pais, noivos, irmáns, amigos e demais coñecidos do/a “prostituido/a”.
O caralludo é que o presentan coma un debate de moito renome. ¿Pero algunha vez esta xente “probou” certamente unha conversa apaixonante e de prestixio? Endexamais. Deixando a unha beira o tema, non respectan ó conversador que teñen en fronte. Non o escoitan. O truco está en non deixar falar a ninguén despois de ter ditas non sei cantas salvaxadas da súa vida para que afonden ben no espectador. ¿Certas? Impórtalles unha mincha iso. É o prezo que teñen que pagar os ousados vendevidas que visitan eses programas. A lei: merda por cartos.
¿Faladoiros destes? Non, grazas.
¡Que difícil é atopar hoxe persoas dialogantes! A escoita é a primeira manifestación do respecto cara ó noso próximo. Por iso mesmo, falar é camiñar cara á nosa integración na sociedade. Debemos potenciar o diálogo para que a nosa personalidade medre coa existencia dun “tu” que esmoza a soidade do egoísmo e da fachenda máis ferinte. Moitas veces o diálogo é máis importante que o contido do mesmo. Non debemos rexeitar a conversa pel con pel, xa hai abondas portas pechas neste individualizado mundo. Penso que escoitando aprendemos a falar e a ser tolerantes. (O home sen home non é home).
¡Por Deus, escoitémonos! Certo é que eu loito tódolos días por iso, e a loita é caroal e baruda.
(P.D. Sinto moito se hai alguén que pensa que nesta última parte do artigo quixen adoutrinalo. Nada máis afastado da realidade.)