O xubileurazo

A pesar de que estes días os xornais “nos acougan” dicindo que o noso país é un dos máis baratos de Europa, a miña experiencia fálame doutra cousa ben diferente se temos en conta a relación calidade-prezo.
Cheguei a Compostela o trinta e un de xullo co desexo de pasar uns días na vila de pedra e auga e mailos seus arredores. Visitei coa miña irmá e unha amiga súa moitas das exposicións que prepararan o concello e a Xunta co gallo do Xubileu cristián deste ano, e quedamos marabillados coa calidade dos temas que nelas se expoñían.
Fomos a San Domingos Bonaval e vimos unha fermosísima exposición de relicarios. (Por certo, hai pais que teñen unha nula capacidade formativa e educativa; xa que ante a pregunta dunha cativa sobre o significado de reliquia a resposta foi: “Pois iso, unha migalla de oso”. ¡Que oportunidade perdida para contarlle á rapaza un pouquiño da nosa historia pasada!) Perdón pola digresión, pero os meus lectores xa están afeitos a estas desviacións miñas.
Despois de abicadar o noso desexo de cultura, decidimos tomar un refresco. Buscamos unha terraza e atopamos unha que tiña un aspecto normaliño. Sentamos nas súas cadeiras de ferro e pedimos dúas colas e mais un auga sen gas fría. O tempo de espera permitiunos (¡non había outra!) gozar coa contemplación dese conxunto artístico que é a zona de San Domingos. A nosa beira había dous rapaces namorados que falaban nun galego fermosísimo. Remataron a súa consumición, pagaron e marcharon.
A primeira desagradábel e noxenta sorpresa foi a miña visita ó servizo. Cotroso, cheirumento e cheo de lixo, pero non do día; senón que a porcallada tiña xa a súa historia nese cabán sen ventilar. Decidimos marchar, mais tivemos que esperar cousa de quince minutos, inda que a terraza estaba baldeira de todo. Cando se nos achegou a rapaza e pedímoslle a conta, fitounos de arriba a abaixo e marchou para o interior. Amosou a cabeza o dono un intre, e como quen non quere a cousa, despois doutros varios minutiños, a rapaza díxonos moi baixiño “seis euros sesenta céntimos”. ¡Carafio!, pensei daquela. Nese intre non souben canto pagaran os nosos veciños polas dúas colas que beberan, pero o que si tiven moi claro é que cando lle pediron a conta á rapaza, esta non fixo nada do que fixera con nós, nin consultou nin ren de ren. Falou, cobrou e deu as voltas sen se mover do sitio. Como dixera a miña irmá, quizabes a auga tiña un prezo moi complicado de memorizar. (Mais ben, delatounos a cámara de retratar.)
Sentímonos enganados e estafados, porque, na terraza dun dos hoteis de mais luxo de Santiago, cobráronnos o día anterior polo mesmo mais un aperitivo gorentosísimo, algúns cartos menos.
Remato xa. Estas pequenas miudezas deberían facernos pensar un pouquiño. Ós que queremos a nosa terra prodúcenos noxo saber que hai, pode que dun xeito illado, tamén é certo, estas sambesugas de turistas. Pero os prexudicados somo todos.
Pan para hoxe e fame para mañá. Día de pracer, véspera de pesar.