Girl culture

Estas noites de abafante calor son propias para o insomnio e para pasarmos as madrugadas de noitada. Este desadurmiñar produce un cansazo esgotador en nós durante o día; pero tamén nos permite, quen o queira facer, escoitar a radio e coñecer homes e mulleres cunha vida marcada pola dor e o sufrimento. A ledicia non se acubilla na oscuridade da noite. Como dicía alguén, a ledicia non se conta, vívese.
Así estou eu, xeirado. Canso pola falta de soño e sufocado polo exceso de calor nocturna que murcha a nosa vitalidade. Non sei por que, pero sempre nestas datas lembro a morte de san Lorenzo.
Eran as cinco da mañá cando “apareceu” a voz dun home que dicía ser o culpábel da morte da súa filla. ¡O que faltaba para non durmir!, pensei eu daquela.
“María, a miña filla, era unha rapaza de dezaseis anos, moi boa estudiante e coa peculiaridade de ter un físico non acorde co canon de beleza dominante hoxe en día. ¿Que se era gorda? Abondo. Era unha rapaza encorpada e repoltruda. Pero como os estudos ían de carallo; pois iso, importábame un farrapo de gaita que comera e comera. O importante era que estudase e que aprobase a selectividade cunha boísima nota. Tanto me daba como tanto me tiña que o titor me falase da soidade da rapaza, da ansiedade que fartaba con todo tipo de porcalladas de chocolate. A miña teima era a media da selectividade e punto. O problema veu cando, xa na facultade, grazas ó seu expediente puido entrar na máis selecta, sentiu nas súas mesmas carnes a rompedeira do desprezo. Foron días e días, semanas e semanas, meses de meses de bágoas e choradelas de contino. Moi boas notas, pero rexeitada e desprezada polo seu aspecto. Eu non quería saber nada diso. Sabía que, o cría saber, que o expediente da miña filla soterraría calquera atranco que lle saíra ó paso. Eu non era quen de entender os choros da miña filla diante do espello. Eu, coma se rousase o carro. Non entendía que do que se laiaba María non era do desprezo dos demais, senon que sentía unha envexa e unha dor terríbeis por non ser tan guapa como o resto das rapazas. (Silenzo). E eu coma quen oía chover. E de contado comezou a enfraquecer coma un xunco. E eu cego coma un grilo. O certo é que seguía cunhas notazas boísimas, pero cunha fraqueza cada vez máis rechamante. Ata que un día
chamáronme ó móbil para dicirme unha compañeira sen nome que miña filla ía camiño das urxencias do Clínico. ¿Diagnóstico? Anorexia nerviosa. E así levamos tres anos. Coma unha morta en vida. (Silenzo). Xa non é miña filla. (Silenzo). ¿Eu? Estou aprendendo a vivir. (Silenzo). ¿Dixerido? Si, pero cun sentimento de culpabilidade grandísimo. Non aturo esta anguria mental que me afinca día e noite e non me deixa durmir, pero... agora xa non queda máis que aceptalo. É como se acabara de ter unha nova filla, iso si, vítima dunha doenza caroal, amortaxante e crónica. Dende entón, non falo con ninguén; soamente baleiro a miña conciencia de cando en vez en vertedoiros mentais coma este. Adeus”.
E aquí rematou “o desentullo” deste home. Coa axuda da miña lembranza, reproduzo as súas verbas para que sigamos todos, cada un dende a súa anaco de responsabilidade, na crúa loita diaria de non facer do desaforado e excesivo culto ó corpo a letal relixión dos nosos xoves... ¡e non tan xoves, carafio!
¡Merda de girl culture!